Moederdag en geen kind meer hebben
Hallo allemaal,
Ik ben Pippo en nieuw hier en heb een serieuze vraag. Iemand die wij goed kennen heeft vorig jaar haar enige kind verloren. Nu komt moederdag eraan en ik zit maar te dubben; zal ik nu wel of niet een bloemetje geven met een kaartje erbij met de tekst dat zij nog altijd ook een moeder is.
Wat zouden jullie doen?
Heel graag jullie advies!
Alvast bedankt,
Groetjes Pippo
Doen!
Wat lief dat je er aan denkt! Ik vond het zó fijn dat mensen eraan dachten dat ik ook moeder was, twee maanden nadat mijn eerste kindje doodgeboren werd. Erkenning. Dus, wat mij betreft, zeker doen!
Groet,
Tessie
Ik zou het doen
Mijn moeder heeft haar vierde dochtertje verloren bij de geboorte. Dat is nu 24 jaar geleden en nog vindt ze het verschrikkelijk. Elke blijk van aandacht en medeleven, zeker rond de verjaardag van het kindje, is bijzonder welkom.
Als jij een lief briefje schrijft waarin je ook vertelt dat je hebt geaarzeld om haar te schrijven en waarom, denk ik dat de kans groot is dat je vriendin er blij mee is. Je hoort juist vaak dat er na een aanvankelijke stroom van medeleven een enorm gat valt, omdat mensen niet goed raad weten met de situatie en daarom maar niets vragen of niets laten horen.
Ik kan het ook mis hebben, ik ga af op wat ik bij mijn moeder heb gezien.
Groetjes
Massi
Pippo
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, maar ik vind het een ontzettend lief idee van je en ik denk dat het heel erg gewaardeerd zal worden.
Ook doen
Ik vind het ook een lief idee. Ze zal toch wel op moederdag met haar verdriet geconfronteerd worden. Dan is het alleen maar heel fijn, lijkt me, als ze weet dat er iemand meeleeft.
Doen
Ja, zeker doen. Je vriendin is en blijft moeder. Die moederdag gaat niet voorbij zonder te denken aan haar kindje. Dan is een vriendin die laat blijken dat ze daar bij stil staat en bij wie jij (jouw vriendin dus) zo ze wil terecht kan erg fijn.
Massi
24 jaar geleden werd mijn eerste kind dood geboren en ja nog steeds kan me dat zomaar opeens enorm verdrietig maken. 'T stomme is dat na verloop van tijd je omgeving daar helemaal niet meer bij stil staat, 't is toch al zo lang geleden. Ze weten het wel maar de waan van de dag enzo gaat door. Het doet me nu opeens beseffen hoe snel de jaren voorbij zijn gevlogen.
Myar
Dat is heel treffend wat jij beschrijft, voor jou (en voor mijn moeder) blijft het verlies voelbaar en kun je er ineens weer heel erg verdrietig om worden. Voor anderen is het zo lang geleden dat je het (zoals ik) op de kalender moet zetten, zodat je het niet vergeet.
Mijn moeder liep pas een moeder tegen het lijf die achter elkaar twee kindjes was verloren na 30 weken zwangerschap. Ze hebben met de armen om elkaar heen staan huilen, twee wildvreemde vrouwen.
Groetjes
Massi
Doen!
zeker DOEN (wat lief!)
Wat betreft de omgeving, ik denk niet dat de omgeving vergeet, maar dat ze niet goed weten wat een moeder (en vader!) die hun kind verloren fijn zou vinden, (zie ook deze posting)
Maar het is wel (vaker dan eens) schrijnend het gevoel alsof mensen het zijn vergeten...
Oke
Wat fijn dat iedereen zo snel reageert.
Het is geen echte vriendin van ons, maar omdat onze kinderen vanaf hun kleutertijd samen hebben gespeeld hebben we nu zo'n 6 jaar contact. Ik merk dat de omgeving en familie eigenlijk niets meer doet.En ik zie ze langzaam afglijden.
Alleen al het feit dat we de naam noemen van het kind als we er zijn, doet al goed, want dan bestaat het nog en is het kind niet vergeten zegt ze zelf. Maar een kaartje met een bosje bloemen vind ik zelf zo gevoelig en zoveel meer betekenen dan wat we nu doen(langs gaan, eten maken, de lege plek aan tafel 'vullen', samen hele wandelingen maken) En dus twijfelde ik zo, want een hartsvriendin is ze niet en ik wil me niet opdringen, ik leef alleen ontzettend mee met hun mee.
Het besef dat het toen het gebeurde ook mijn kind had kunnen zijn speelt nog regelmatig door mijn hoofd. Nee, ik heb geen schuldgevoel of wat dan ook, maar alleen besef ik nu dat je leven echt in 1 seconde compleet kan veranderen en dat het onomkeerbaar is. He, dat moest ik even kwijt.
Nogmaals bedankt!
Groetjes Pippo
Een kaartje
en bloemen met moederdag bedoel ik. Een speciale dag,want ik ben haar kind niet en niets kan dat vervangen...
Nou ja irma
dat is dus waar ik ook aan denk. Zou ik het fijn/prettig vinden? Aan de ene kant denk ik wel en aan de andere kant is het idd heel intiem, vandaar ook mijn vraag. Ik vind het moeilijk (want ik weet niet hoe het daadwerkelijk VOELT om een kind te verliezen)en het is hun verdriet niet het mijne,maar leef wel mee. Het komt ook omdat op de begrafenis het bomvol zat met mensen en vooral veel kinderen en er nu helemaal! echt helemaal niemand meer langskomt of interesse toont.Terwijl het verdriet er echt niet minder op wordt, maar naar mijn idee juist meer. Ik kan dat niet wegkopen met een bloemetje en zeker heb ik niet het idee dat ik een of andere goeroe ben die hun verdriet kan wegnemen door af en toe te wandelen of koffie te drinken ect., maar meeleven kan ik wel. Er wordt nu ook gevraagd of ik langs kan komen of ik zin heb om te lopen,dus in die zin denk ik dat ik er goed aan doe.
Ik zal er nog eens over nadenken Irma. Dankjewel.
Groetjes Pippo
Ik denk
aan vorig jaar, toen het net was gebeurd en daarna werd het moederdag. Toen, omdat het nog vers was, stonden er nog bloemen en kaartjes overal en heb ik bewust niks gedaan. Een grote rauwe voelbare wond daar. Ik denk dat ik niks doe. Ik denk idd dat hij iets kan doen als hij dat wil, maar ik niet. Nee, ik denk dat ik het zo laat. Ze weten toch wel dat we er voor ze zijn, ook midden in de nacht.(wat ook wel eens gebeurd) ja, dank iedereen. Ik ben er uit. Ik kan dat niet vervangen, hoogstens haar man een beetje.
Dankjewel Irma en de rest natuurlijk ook voor het meedenken.
Of anders
Hoi,
Ik snap dat het moeilijk is. Misschien kan je het anders heel klein houden? Je stuurt een sms op moederdag? iets van "Ik weet niet goed of ik nu wel of niet iets moest doen, maar ik moest vandaag erg aan je denken".... zoiets? ben je het toch niet vergeten, maar er ligt niets tastbaars in de brievenbus of op tafel waar ze de hele tijd naar moet kijken.
Lastig hoor,
Maxime
Misschien een kaartje?
Is wat minder confronterend denk ik, maar vast heel fijn op zo'n dag. Gewoon even laten weten dat je aan haar denkt.
Ja ik zou een kaartje doen pippo
Een kaartje, gewoon dat je aan haar denkt op deze speciale dag omdat je weet dat het verdrietig voor haar is. Zoiets.
Ja ik zou echt een kaartje doen. Of als je dat toch niks vindt, dan idd een sms.
Nee
Is nu mijn antwoord. 7 jaar geleden had ik ja gezegd. Wellicht is een lief kaartje voldoende? Een kleine geste dat je aan haar denkt maar de echte invulling aan haar man en haarzelf over laten!
Zelf heb ik het nu niet meer nodig. Lief als mensen er aan denken maar niet noodzakelijk! (ben dan ook 7 jaar verder)
Ok nikus
Ik ben er al uit, ik doe niets. Misschien idd een kaartje. Het is gewoon een gedachte die dan blijft hangen in mijn hoofd. Vandaar ook dat ik dacht, ik moet even weten hoe anderen daar tegen aan kijken.
Heb je misschien een boekentip voor haar? Ze is op zoek naar een boek waarin beschreven wordt hoe het is om een kind te verliezen die zeg maar een jaar of 7 of 8 is.
(Ik snap wel dat ze herkenning wil, maar het verdriet is denk ik het zelfde als ze 0 of 3 of 25 jaar zijn)
Groetjes Pippo
Niks?
o, wat jammer, van een bloemetje naar niks... Ik zou dan in elk geval een kaartje doen, het is zo fijn te merken dat anderen ook aan jou(w moederschap) denken, helemaal als het nog maar zo kort geleden is..
Na zoveel jaar is het toch ook nog altijd fijn als mensen laten merken aan je te denken, ook al hoeft dat niet perse aan een speciale dag verbonden te zijn..
Doen wat je gevoel zegt.
Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik met dit soort dingen het beste mijn gevoel kan volgen. Jouw gevoel zegt dat je aan een lieve kennis wilt laten weten dat je stil staat bij haar verlies. Ik zou er erg blij mee zijn. Niet omdat "iedereen" moet delen in mijn verdriet.
Maar juist dat enkele kaartje of dat lieve bloemetje zou ik zeer op prijs stellen. Ben het dus helemaal eens met Mien. Niks is ook maar zo niks....
Doen
ik zou dat erg waarderen.
Pippo
Ik praat vanuit mijn gevoel he? 7 jaar geleden zou ik er zielsgelukkig mee zijn! Net als Mien ben ik van mening dat een lieve kaart met je gevoel en desnoods een bfriefje bij de envelop in heel fijn kan zijn!
Een boekentip. Phoe...daar moet ik even over nadenken! Het is erg lang geleden dat ik boeken over rouw heb gelezen. (ik heb ze zelfs allemaal weggegooit op een gegeven moment)
Deze
Je kind verliezen, M. van den Berg, Kok (1998), ISBN 9024292670
Boek
Er is een roman van Marie Darieusseq (ik hoop dat ik het goed schrijf) over het verlies van een kind van 4,5. En hoe dat tien jaar later is. Het heet Tom is dood. Het is fictie, verzonnen dus, maar wel enorm goed ingeleefd (de schrijfster heeft het zelf niet meegemaakt, maar haar ouders wel - ze had een broer die op jonge leeftijd overleed).
Ik ben er ooit in begonnen maar heb het weer weggelegd, omdat mijn kinderen ongeveer die leeftijd hebben en ik het te aangrijpend vond... Ik weet niet goed of het boek troost kan bieden voor degenen die zoiets echt echt hebben meegemaakt. Misschien is het het proberen waard.
O ja, ik bedenk me nog dat de moeder in dat boek naast haar overleden zoontje nog twee kinderen heeft. Anders dan jouw vriendin dus. Misschien is het om die reden minder geschikt, ik weet het niet hoor, lastig.
Ben ik weer even
Nee helemaal niks doe ik niet, ik schrijf idd een kaartje maar ik doe geen bloemen. Ik stop wel vaker een klein briefje of een kaartje in de bus, dus dat kan dan wel. Maar geen bloemen, want zoals iemand schreef daar kijk je dan de hele tijd naar en een kaartje kan je wegleggen.( Ik weet ook wel dat je niet voor een ander moet denken, zeker niet in hun geval, maar automatisch heb ik toch hele scenario's in mijn hoofd )
Voor de rest ben ik er niet "moeilijk" in, ik benoem alles, want verbloemen of negeren heb je niet zoveel aan, maar omdat ik zelf moeder ben en mijn eigen kinderen er nu zooo enorm mee bezig zijn(verstop plekken in huis en mam je mag niet in deze la kijken
denk ik oei, wat erg wat een rotdag voor haar.
Bedankt voor de boekentips. Die geef ik door aan haar.(Dat vroeg ze nl.)
Soms ben ik er helemaal niet mee bezig en op sommige dagen denk ik zoveel aan hun. Gek he? Maar goed, nu is het even weer genoeg. Bedankt.
Groetjes Pippo
En kaartjes voor mensen die sinds dit jaar geen moeder meer hebb
dat zou je ook goed kunnen overwegen nu moederdag in aantocht is.
En straks vaderdag.
Op zulke gezelligheidsdagen die je normaliter afdoet als commercieel gedoe steekt er toch echt iets.
