Moeder dood, maar toch is ze dichtbij

Volop herkenning...

Mijn moeder had op het laatst een ring van vette watten onder haar hoofd, tegen het doorliggen. Ik heb die ring vanuit het uitvaartcentrum meegenomen en heb hem nog steeds in mijn tas. Soms ruik ik er aan; dan is het net of ze weer bij me is....
Ik zoek naar "dingen-die-gebeuren" zodat ik weet dat ze nog bij me is... Zoals toen mijn ex-schoonvader overleed. Na zijn dood voelde ik soms een briesje tijdens het douchen door het badkamerraam komen. Voorheen nooit gevoeld. Hoewel zijn zoon en ik al uit elkaar waren toen hij overleed heb ik het erg moeilijk gehad met zijn dood. Hij was als een vader voor me...
Tot nog toe heb ik niets ervaren wat in die richting wijst. Misschien komt dat ook wel helemaal niet, want mijn moeder hield daar helemaal niet van.
Ik ben dankbaar voor de dood van mijn moeder na haar lange strijd en lijden, maar ik mis haar vreselijk; de moeder die zij voor haar ziekte was. Ik ben blij dat mijn kinderen (9 en 7) haar bewust hebben gekend en zij hen. Ik hoop dat ze trots op me is....

groetjes, Petra

Oh ja,

mijn moeder is vandaag precies 3 weken geleden gestorven...

Nikus

Samen met mijn zusje ga ik de kleding van mijn moeder nog een keer uitzoeken. We zijn er nog niet aan toe gekomen. Onze hoofden staan er nog niet naar. En mijn vader laat het aan ons over.
Ook ik voel me kil koud en moe hoor.....en koester de mooie momenten die ik met haar heb gehad. Ik doe hard mijn best om door te gaan, maar het valt niet mee.

Herkenning

Ja...ik herken alles wat je schrijft. Ik voel me vader nog steeds dagelijks om me heen. Soms is er nog steeds dat gevoel alsof hij zomaar binnen kan komen. Ik heb weken geslapen met de trui die hij het laatste droeg in mijn armen, bang om zijn geur te vergeten. Toch vergeet ik zijn geur niet, want af en toe ruik ik hem ineens. Voelt hij ineens zo dichtbij. Het kille en koude gevoel heb ik ook een tijd gehad. Was dan boos op mijn vader dat hij me in de steek had gelaten. Mijn vader stierf 11 april 2007, maar hij is nog elke dag bij me.

Dropke

Anouk

Wat jij beschrijft heb ik wel gehad toen mijn moeder overleed. De weegschaal die midden in de nacht aanging en PPPP liet zien (eerste letter van haar naam), de klok die stilstond op het moment van haar overlijden, speelgoed van de kinderen wat opeens aanging, 'nachts horen dat 'iemand' op de overloop liep, soms rook ik haar ook. Nu wil ik zo graag 'kontakt' met mijn broer, maar dat lukt niet. Ik hou het er maar op dat ik me die dingen verbeeld heb, of dat het toeval was dat het gebeurde, maar toch..stel dat?

Drie weken...

Mijn moeder is vandaag ook precies drie weken geleden overleden... Ik zoek naar een teken maar ik vind het niet. De eerste nacht vond ik het nog eng, durfde ik bijna niet te gaan slapen omdat ik bang was dat zou verschijnen ofzo. Inmiddels denk ik, nou, geef eens een teken...

Peter vd hurk

ik weet wel dat hij meegedaan heeft aan het 6e zintuig.....maar verder heb ik het niet gevolgd. Is hij heel bijzonder?

Anouk

Mijn moeder is op 24 september overleden. Ze is ruim 10 maanden ziek geweest. Ze moet een enorm sterk hart gehad hebben want verschillende medici noemden haar de laatste 4 weken een medisch wonder... De kanker heeft haar zo uit doen teren; ik vond het (achteraf) een gruwlijk ziekbed, vooral de laatste 6 weken... Elke dag als er iemand van de verzorging kwam waren ze verbaast dat ze nog steeds leefde...
Ik zat er vanaf 21 augustus elke ochtend en 's avonds ging ik om een uur of 9 even bij haar kijken.
Uiteindelijk is ze er nog redelijk stilletjes tussenuit gepiept. Mijn vader ging koffie zetten voor zijn broer en die liep door naar de kamer en zag dat ze niet meer leefde. 10 Minuten daarvoor nog wel...

Ik was opgelucht dat het voorbij was, maar ik mis haar nu vreselijk. Gewoon, geen moeder meer hebben, de kinderen geen oma meer... Voel me ook leeg...
Moet vanavond wel weer werken voor het eerst. Is goed denk ik, maar ik zie er erg tegenop!

Superpeet

Wat je schrijft over dat uit teren ken ik Wat een gruwelijk iets is dat zeg! Mijn moeder zagen we de laatste 2 dagen gewoon weg teren (nog meer dan de andere weken ervoor).......ik denk dat ze op haar sterfdag nog geen 20 kilo woog. En als ik daar aan terug denk dan heb ik er vrede mee dat ze er niet meer is. Want zo langer leven is geen menswaardig bestaan!
..............neemt niet weg dat ik haar super veel mis en haar liever nog 100 jaar om me heen had gehad.

Werken

Ik ga 12 november weer werken. Pfff, het valt niet mee hoor.......maar ik ben blij dat ik nog 3 weken thuis ben. Nog even "genieten" van mijn bevallingsverlof. Nou ja, weinig genieten, ik mis mijn mama die om de dag even op de koffie kwam Waar ik lekker mee kon keuvelen over koetjes en kalfjes, roddelen, lachen, zeuren, niets zeggen, bla bla bla....alles is anders nu !!!

Oh ja.....

......morgen ga ik samen met zijn zusje ma haar kledingkast opruimen. Krijg er nu al kippenvel van.

Anouk74

Hallo Anouk,

Ik ken je uit andere draadjes, vooral de blije babydraadjes. Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Ook de anderen op dit draadje gecondoleerd.

Aankomend weeknd zou mijn moeder 60 jaar geworden zijn. Ik heb haar ruim 5 jaar geleden verloren. Omdat het me weer even hoog zat, dwaalde ik af naar deze rubriek..

Kleding uitzoeken, ik weet het nog heel goed. Wat ik gedaan heb - ik heb toendertijd een doosje apart gehouden met haar speciale kledingstukken, die typisch 'haar' waren en die nog naar haar roken. Ik heb ze heel lang bewaard en af en toe ging ik dan even naar zolder om haar te ruiken.

Wat wilde ik zielsgraag haar nog even bellen (soms heb ik dat nog steeds) of even gauw iets vertellen, of iets vragen etc. maar dat ging niet en hoe pijn dat deed (en soms nog).

"Rouw = rauw" was het eerste jaar na haar dood mijn motto.
Het was een pijnlijk jaar (en soms nog momenten), ik heb érg veel gehuild en bijzonder zorgvuldig al mijn wonden gelikt. Daarna ging het steeds iets beter en ben ik er goed doorheen gekomen. Voor jullie allemaal de aanmoediging: je kan het, je komt er doorheen, het doet zoveel verdriet maar het lukt écht..

Een boekentip voor als het moment rijp is wat te lezen en te reflecteren:
Tip 1) Motherless Daughters
Tip 2) Motherless Mothers
Beide van dezelfde schrijfster: Hope Edelman
Je kunt ze op Amazon bestellen of vast ook bij de locale boekhandel. De boeken zijn in het engels maar goed te lezen en (ik heb de tweede gelezen) het heeft me veel troost geboden en ook meer begrip gegeven over de dingen die meegemaakt heb. Vooral het moederschap zonder moeder vind ik zelf soms erg moeilijk.

Veel sterkte,
Herfst

Kleding opgeruimd

Dankjewel Herfst, voor je berichtje.

De kleding opruimen was moeilijk, maar ook een stukje van afsluiting....wat goed was. Ik heb een paar sjaaltjes meegenomen (die naar haar ruiken). Zo heb ik ma toch een beetje bij me.

Meiden

De Kleding van mijn moeder hangt in een kast waar mijn vader niet in hoeft. Dat hangt hem er dus best en ik kan het nog even voor me uitschuiven....

Kleding opgeruimd

Bij mijn vader hing de kleding ook niet in de weg....maar toch wilde hij graag dat mijn zusje en ik ma's kledingkast op gingen ruimen. Voor hem deed de confrontatie met de kleding hem erg veel pijn. Ik vind het nu (achteraf) toch wel fijn dat dit gedeelte achter de rug is.
Superpeet, mijn oma die gestorven is....is de moeder van mijn vader. Nu heb ik helemaal geen opa's en oma's meer.

Niet dat het wat uitmaakt hoor anouk,

van wie je oma de moeder was... Puur vanuit mezelf zou ik in deze situatie (je bent net je moeder kwijt) meer moeite hebben met de moeder van mijn moeder... Puur vanuit mijzelf; dan is ook het laatste (levende) van je moeder weg...

Mijn laatste grootouder (opa) is twee jaar geleden op mijn verjaardag overleden. Toen had ik er moeite mee dat mijn ouders een generatie opschoven. Nu, twee jaar later, mijn moeder net overleden, durf ik daar niet eens meer aan te denken....

Ik zal toch ook maar eens aan de kleding gaan beginnen; ik denk ook wel dat hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt...

Ook ik nikus

Ben dus die volgende generatie...
Mijn vader leeft dan nog wel en ik mijn kinderen hebben straks in ieder geval elkaar nog. Maar mijn broer is alleen en zal waarschijnlijk nooit voor nageslacht zorgen (ik hang de vlag uit als dat wel gebeurt!!!)
en met de familie van Hans heb ik niet een supergoed contact... Trouwens, mijn man is 14 jaar ouder dan ik en zijn zus heeft de leeftijd van mijn moeder...

Klopt, ook over die dingen moet je niet te veel nadenken en maar hopen dat je je kind(eren) op een goede manier klaar kan stomen voor de wereld...