Mijn eerste liefde
Net gehoord, mijn eerste liefde, gestorven, al bijna 40 jaar niet meer gezien. Altijd in mijn hart gebleven, in een hoekje.
Moest het even kwijt.
Sterkte
Dag Stans,
Je berichtje trof me, het blijft toch je eerste liefde ook al is het lang geleden. Ik wens je veel sterkte!
Laura 71
Laura
Weet je, het stemt zo verdrietig. En aan wie moet je dit nou vertellen? En je eerste liefde, gaat die ooit wel helemaal over... Het is het leven, ik weet het.
Dank voor je berichtje, lief dat je de moeite nam.
Stans
Stans,
Ik heb het ook meegemaakt. Het was afgelopen vrijdag 17 jaar geleden. Ik weet misschien hoe je je voelt.
Veel sterkte gewenst.
In een hoekje van je hart
Mooi uitgedrukt, van dat hoekje. Ik hoop dat je zijn plekje daar blijft koesteren. Veel sterkte, het is toch niet niks!
Overigens hoorde ik laatst een heel mooi verhaal van iemand die al jaren gescheiden was toen haar ex-man overleed. Binnenkort zouden ze 50 jaar getrouwd zijn. Zij gaat die dag naar zijn graf (paar uur reizen) met niets anders aan haar hoofd dan hem en hun herinneringen samen. Klinkt mij als een prachtig ritueel voor de verwerking van je gezamenlijke herinneringen.
n@nny
Stans
Uiteraard eerst sterkte. Ik kan mij heel goed voorstellen dat dit een schok voor je was en dat het droevig stemt.
Wat betreft je vraag aan wie je dit nou moet vertellen... Met wie deel je je leven? Daaraan dus.
Mijmeren
Bedankt voor jullie lieve woorden. Het gevoel is ook iets melancholisch. Meer het verlies van een mooie droom dan het verlies van een concreet iemand. Al werd het met het ontvangen van zo'n bedank/herinneringskaartje met foto wel weer heel reëel.
Het niet willen delen van dit gevoel met degene met wie ik mijn leven deel zegt meer over die relatie, dat is een ander verhaal waar ik nog niet uit ben.
Het gevoel lijkt een waarschuwing voor komende beslissingen, keuzes die gemaakt moeten worden in de toekomst. Misschien een bepaalde wijsheid die je krijgt in de loop van je leven. Wat doe je, wat is goed voor jezelf, voor de mensen om je heen.
Meer op je gevoel afgaan.
Sorry als ik warrig klink. Heeft het te maken met vijftig worden, terugkijken, vooruitkijken in je leven.
Dingen waar je geen greep op hebt, zoals dit overlijden, een plek geven. Voor je zelf de weg kiezen die het beste past.
En dan toch de herinnering blijven koesteren, inderdaad, het hoekje lekker laten zitten, misschien nog wel wat groter maken, een plek waar je kan zitten, wegdromen, mijmeren.
Je mag willen dat als je tachtig bent, zo'n oude dame, dat je veel van zo'n hoekjes hebt waar je kunt zijn, zonder veel spijt en tranen.
Liefs allemaal,
Stans
