Mam, ik mis je zo
ik mis mijn moeder enorm.In december is ze overleden na een kort ziek bed en net na haar dood was ik erg verdrietig maar nu begin ik haar heel erg te missen.Gewoon de kleine dingen,effe vragen hoe ze ook weer zo'n lekkere stampot maakte of om te vragen wat ik moet doen met de school van mijn zoon die moeilijk doet.
Ik ben vorig jaar heel erg ziek geweest en ik zou zo graag willen dat ik haar ook de goede uitslagen kon vertellen.Nu heeft ze alleen narigheid gezien bij ons.
Iets waar ze het heel moeilijk heeft gehad.
Mam, ik mis je enorm en ik hoop zo dat je ons van daarboven kan zien.Dikke kus.
Woem
Of ze je kan zien? Dat weet ik niet maar ik ben ervan overtuigt dat ze weet dat het goed is nu.
Ik ben geraakt door je stukje. Mijn moeder overleed in oktober 2008 ook na een relatief kort ziekbed. Wat mij op de been houd is het feit dat ik het zelf kan. Ondanks dat ik mijn moedertje vsrschrikkelijk mis kan ik verder zonder haar doordat ze me haar erfenis heeft achtergelaten. Haar wijsheden en kracht!
Ik lijk op haar
ik merk dat ik haar nu pas echt begin te missen.En ik was een echt moederskindje, ik belde haar nog op om te zeggen dat er sneeuw lag,hahaha,ze woonde vlakbij.Na een moeilijk jaar had ik haar hulp nu zo nodig gehad,Ze heeft zo goed voor mijn gezin gezorgd toen ik het zelf even niet kon en nu kan ik haar niet meer bedanken en de goede dingen met haar delen.Ik merk wel dat ik vaker dingen zeg die zij ook zou hebben gezegt,had ik vroeger nooit gedacht.Toen heb ik heel vaak geroepen dat ik de dingen heel anders zou dan dat zij ze deed.
Ik ook
mijn moeder is ook , nu een jaar geleden, overleden. Soms mis ik hAar ineens even heel erg en dan is het weer een poosje weg. Het zijn van die momenten dat het je kan overvallen.
Gisteren was de herdenking van het vliegtuigongeluk. Een jaar gelden stond ik daardoor in de file omdat ik naar Utrecht moest om de laatste dingen voor de uitvaart van de volgende dag te doen...
Woem en Nikus; ik brand voor ons drieen een kaarsje,oke?
Koentje
Strak plan.
Woem...ik was ook zo'n moederskind. Ik belde haar ook om de haverklap. (ze woonde 100 meter verder hahahaah)
Kritiek
toen ze nog leefde was ik soms boos op haar omdat ze mijn zoon zo verwende.Als ik hem straf gaf maakte zij het wel weer goed met hem.Maar ze was een enorme steun afgelopen jaar voor hem en voor mijn man.Mijn zoon was haar lievelingtje,hij was er ook het vaakst.
Het moeilijke is dat ze zelf niet meer wilde leven,ze was op.We hebben wel "afscheid" genomen maar ik had zo graag van haar willen horen dat ze trots op me was en ik had haar willen zeggen dat ik van haar hou.Maar het huis zat steeds helemaal vol met mensen en als de mensen naar huis gingen was ze te moe,ook van de morfine.
Ze woonde iets verder weg,zo;n 6 kilometer maar we belden heel vaak en ging zeker 2/3 keer per week even langs.
Als ik nu binnen loop is het echt stil in huis,mijn vader is echt alleen.Ik zie er ook tegenop om erheen te gaan omdat het zo leeg is.Je mist gewoon steeds iets,ik kan niet uitleggen wat ik bedoel.
Dankjewel Koentje voor het kaarsje,mijn kaarsje brand ook voor jullie.Jullie weten wat ik voel.Groetjes Peggy.
Het wijgevoel
ik brand
jij brandt
wij branden een kaars!
Herkenning :o(
Mijn mamma is vrijdag 15 aug. 2003 overleden en ik mis haar nog iedere dag :o( Het gemis is alleen maar meer geworden, maar de pijn slijt langzaam.....
Helaas heb ik geen ouderlijk huis meer om naartoe te gaan. Mijn vader is dit jaar 30 jaar geleden overleden (ook op een vrijdag heel toevallig)
Meisjes..... helaas dus hier heel veel herkenning.
Christa.
Je zegt het precies
zoals ik het voel Christa; het gemis groeit, de pijn slijt...
Mijn moeder overleed in december 2008 na een ziekbed van 10 maanden en soms overvalt je ineens een in-verdrietig gevoel van pijnlijk gemis... De kinderen voor het eerst naar de ortho, hun rapporten die ze nooit meer zal inzien; hun verjaardagen, mijn verjaardag...
Het sterkt dat ik niet de enige ben die dit meemaakt en voelt...
Superpeet
Ik herken het..... mijn dochter is 2 en een halve week voor mij jarig en mijn moeder was 4 dagen na mij jarig. De eerste keer dat we jarig waren zonder mijn moeder was heel naar :o( Mijn dochter die eindelijk kan schaatsen.... kan ze niet meer zien
En nee..... je bent niet de enige..... voelt toch wel troostend vind ik (ook al vind ik het vreselijk voor lotgenoten hoor)
Christa.
Boek
waar misschien iemand iets aan heeft: Moeder zijn zonder mijn moeder (http://www.moederszondermoeder.nl/web/moeder-zijn-zonder-mijn-moeder.html), met ervaringsverhalen.
Pijn
slijt inderdaad maar missen blijft. Je leert het wel in je leven in passen.
Mijn moeder is in mei alweer 28 jaar dood, ik was een meisje van 10 toen mijn moeder overleed. Mijn vriendjes, mijn 1e menstruatie, mijn trouwen, mijn zwangerschappen, mijn diplomeringen, mijn kinderen/ haar kleinkinderen....dit alles heeft mijn moeder niet mogen mee maken en ik heb het niet kunnen delen met haar. Juist deze momenten had ik zo graag met mijn moeder willen delen. Vorig jaar ben ik zelf ziek geweest en heb een flinke operatie moeten ondergaan, had toen zo graag mijn hoofd even op de gerustellende schouder van mijn moeder gelegd..
Toch ben ik een gelukkig mens! Het kost tijd, maar dan sluit de pijn.
Gr Pham
Ik heb van het boek gehoord asa,
heb jij het gelezen en heb je er ook echt iets aan gehad?
Superpeet
Zelf heb ik mijn moeder nog, iets waar ik elke dag gelukkig mee ben - ik zie bij anderen wat een gemis het is. Ik ken iemand die er een stukje in geschreven heeft, zij was wel blij met de herkenning. Er wordt toch gauw luchtig over gedaan door buitenstaanders, iets wat je hier op OO ook terugleest. Het ene stukje is wel sentimenteler dan het andere, had ik de indruk. Maar of dat storend is kan ikzelf helemaal niet beoordelen.
Ook ik
ben moeder zonder moeder....Ik heb het boek gelezen en was blij met de herkenning.
En ja het is waar de tijd gaat voorbij, het gemis blijft....
