Littekens en dikke buik na verlies

Ik krijg

een errormelding op je url.

Url

http://tinyurl.com/28rsekg

Als het goed is vind je de url zo wel!

@ Judith, ik moet erover nadenken, ik ben eigenlijk best ook een poos boos geweest op dat haperende lijf (nu mankeer ik het een en ander, dus soms heb ik daar wel eens last van ) Waarom kon dat stomme lijf, die rottige baarmoeder, nou niet EENS 1 keer iets GOEDS volbrengen..

Had ook altijd veel menstruatiepijn, en voorheen hield ik me voor dat die baarmoeder daar voor een reden zat, dus die pijn hoorde bij het ´vrouwzijn´..

Door de jaren heen, talloze onderzoeken en gynaecologische behandelingen om zwanger te worden later, werd de frustratie over dat haperend lijf toch wel gevoed..

Ik riep ook altijd dat als mijn kinderwens vervuld zou zijn, dat dat ding (baarmoeder) er ook wel uit mocht, zoveel ellende het mij bezorgde, elke maand weer..eerst altijd erge pijn, daarna de zwaarte van weer een mislukte poging om zwanger te worden

Uiteindelijk is het daar (baarmoeder verwijdering,nog) niet van gekomen en heb ik er meer vrede mee dan ik tevoren verwachtte, de (onregelmatig wordende) menstruaties zijn niet meer een klap in mijn gezicht, niet meer een wrange smaak dat het toch allemaal maar nutteloos is. Nu scheelt het ook dat het de menstruatie niet meer met wee-achtige pijnen gepaard gaat...en de maandelijkse hoop en verwachting is omgeslagen in een wéten dat er geen kindertjes zullen komen

Of ik hou van mijn buik?? Nee, dat niet, de striaie vind ik niet mooi, ook al zijn ze een teken van de zwangerschap, ik koester ze ook niet.

Mijn litteken van de knip ook niet...zo denkend aan..

Ik ben er, denk ik, redelijk neutraal onder, ik heb ermee leren leven, maar koesteren..nee..soms zou ik willen dat ik het kon, zoals sommige stevige vrouwen hun rondingen koesteren en er zelfs blij mee zijn...

Maar mijn lijf is iets wat me te vaak in de steek heeft gelaten (en nog) en het overlijden van Fleur was het ultieme..

Wil niet zeggen dat ik een hekel aan mijn lijf, buik, borsten heb, maar koesteren doe ik het ook niet. Ik zorg er wel goed voor, gewoon omdat het fijn is schoon en verzorgd te zijn..

Ik denk dat het wel verschil maakt of je lijf verder gezond is, het mijne is toch wel vaak wat recalcitrant en lastig

Poe, wat een bekentenissen, ik weet niet of dit is wat je bedoelt met je vraag

Boos op dat lieve lijf

Lieve {{{Mien}}},

Wat dapper van je om die ontboezemingen te doen in antwoord om mijn vraag.

In reactie op wat jij schrijft komt bij mij de herinnering boven aan het uit de auto stappen bij thuiskomst na de bevalling in het ziekenhuis, de geboorte en het overlijden, tegelijkertijd. Mijn teleurstelling in mijn lichaam inderdaad, in mijzelf. Ook al was de fout tijdens de bevalling door de arts gemaakt.

Maar weet je Mien, wanneer iemand me vraagt of ik kinderen heb, dan zeg ik nooit nee. Want ik weet dat ik behoor tot de 'sisterhood of mothers'. Ik weet dat ik een kindje gedragen heb en dat ik van haar bevallen ben, en dát laat ik me niet ontnemen.

Toen ik die website The Shape of a Mother(dotcom), van Connie Crowder tegen kwam, toen dacht ik meteen, daar hoor ik ook bij, en dus ook 'dat laat ik me niet afnemen'. Zodoende kwam dat verhaal naar boven dat is gepubliceerd. Maar ik wilde de foto's die ik heb van mijn dikke buik niet delen. En dat op zich wel heel opvallend.

Het is en blijft zuur, een moederlijf zonder kind om groot te zien worden. En zoals jij schrijft, die altijd weer terugkomende menstruatie die tot niets leidt.

Mijn hart en gedachten gaan naar je uit {{{Mien}}}

Lieve judith

Ik kan niet uit ervaring spreken, dus eigenlijk "hoor" ik niet in deze draad.
Ik wil je wel vertellen dat ik onder de indruk ben van je verhaal. Ik weet nog heel goed dat je hier schreef, jaren geleden, en wij hebben nog wel eens gemaild naar elkaar. Ik schreef toen onder mijn eigen naam ( Mieke van Rijn).
Warme groet,
Mieke.

Blij met mijn keizersneelitteken

In tegenstelling tot Mien ben ik wel blij met het litteken van de keizersnede. Het is voor mij een bevestiging dat mijn zoon er is geweest. Inmiddels zijn we 8 jaar verder en hebben we enkel in ons huis nog op onze slaapkamer een foto van Daan staan, omdat ik vind dat we verder moeten.

Het is fijn om af en toe alleen met je gemis en verdriet dat nog heus niet over is te zijn. Het voelt intiem als ik als moeder onder de douche het bewijs van de geboorte van onze jongste kan zien.

Het is fijn dat naast zijn spulletjes er een levend bewijs is dat hij bestaan heeft. Vier is hij geworden, en soms weet ik niet meer hoe het was toen hij er nog was. De tijd is balsem voor de radeloze moederziel maar soms is het ook de vijand.

Lieve rembrand

Lieve Mieke,

Natuurlijk herinner ik me jou als altijd warme en steunvolle aanwezigheid op het forum. Ik heb zelfs een beeld van je in gedachten, een festiviteit voor Ouders Online waar jij op het toneel stond!
Dankjewel voor je reactie. Het mooie van het Ouders Online forum is juist dat ook mensen die geen lotgenoot zijn kennis nemen van wat er omgaat bij anderen, toch?

Wat was het in mijn verhaal dat vooral indruk maakte? Was het vanwege dat intieme moment met mijn moeder?

Judith

Al was je niet meer op dit forum aanwezig, ik dacht regelmatig aan jou en je dochtertje !
Je beeld van mij klopt inderdaad. Was jij daar toen ook aanwezig, of zag je de foto's naderhand hier op het forum ?
Het intieme moment met je moeder was iets wat grote indruk op mij maakte. En de liefdevolle manier waarop je je verhaal hebt beschreven.
Warme omhelzing !
Mieke.

Judith

Heb je lang niet gezien, maar nog wel aan jou en je dochtertje Ariane gedacht in de loop van de tijd (hoe zou het toch zijn met...). Ik heb je verhaal gelezen en het maakte veel indruk op me, door de manier waarop je het hebt geschreven. Ik wist ook niet dat je na Ariane nog diverse keren zwanger bent geweest. Wat erg dat geen van die zwangerschappen tot een goed einde is gekomen.
18 jaar geleden alweer, 18 jaar geleden pas. Je meisje zou nu een volwassen jongedame zijn geweest. Mèn...

Heel veel liefs,
Mickey

Judith

De tijd is in die zin een vijand omdat ik niet meer weet hoe hij rook, hoe hij voelde, hoe zijn stemmetje was. De tijd vervaagd het beeld en de herinnering. Daar heb ik erg veel moeite mee. Ik word meegezogen de toekomst in door onze oudste. Heel goed dat we de toekomst zien en er naar uitkijken maar ik voel het als verraad aan mijn jongste.

Nikus

Oh, ik begrijp dat zo goed, zoals je dat daar schrijft, 'hoe hij voelde' en 'zijn stemmetje'. Oh, {{{Nikus}}} daar hoor ik hem toch bijna in en ik heb hem nooit kunnen horen.

Wat je schrijft doet me ook denken aan de stem van mijn vader die ik me echt niet kan herinneren, en hoe verdrietig ik dat vind.

Zelf had ik de angst het lichamelijke dat ik kende van Ariane te vergeten vooral de eerste tijd na ons verlies. Terwijl ik jouw woorden lees herinner ik me dat het me zo'n verdriet deed dat ik me haar eigenlijk enkel nog zou kennen uit de foto's die we hadden. Maar nu ik dit schrijf zie ik haar zo duidelijk voor me. Ariane heeft een plaatsje in ons leven en dat blijft zo. De afgelopen week was het Channukah, het festival van het licht, het eerste kaarsje dat we aansteken is altijd voor haar, ons lichtpuntje, ons 'guiding light'.

Overigens willen mensen nog al eens in hun verdriet blijven steken, juist omdat ze zo bang zijn dat ze dat wat hun nog rest, de herinnering aan hun kind(je) zullen kwijt raken wanneer ze actief ophouden met rouwen.

Na 18 jaar kan ik zeggen dat ik de herinnering aan Ariane niet kwijt ben, dat ze ook al denken we niet constant aan haar toch altijd bij ons is, deel uit maakt van ons leven.

Geerke

Dankjewel voor je aardige woorden.
Wat verdrietig dat ook jij je kind niet kunt zien opgroeien. Nikus schrijft dat het niet meer weten hoe haar zoontje aanvoelde, hoe zijn stemmetje klonk met de tijd sterker wordt. Dat zul jij zeker herkennen.
Ik denk dat je ervaring met je kind altijd zal blijven bestaan, ook al vervaagd de overduidelijke herinnering.
Er zijn toch momenten waarop je geraakt wordt, hetzij letterlijk of figuurlijk.
Je hebt overigens gelijk, het is altijd met een zucht dat we zeggen, nu is het alweer zoveel jaren geleden...

Mieke

Wat lief dat je reageert. Ik denk meteen aan Beer, dat klopt toch? Eigenlijk ben ik opgehouden met het schrijven van mijn column en het meedoen aan het Forum toen iemand op het Forum schreef geen steun te putten uit mijn verhalen omdat ik geen andere kinderen had gekregen, en dus geen optimistisch beeld schetste.
Toch vind ik dat Gary en ik een succes 'story' zijn, juist omdat we na al onze verliezen een fijn leven hebben samen.

Mickey

{{{Mickey}}} Het berichtje met titel Mieke, hierboven was voor jou bedoeld! Veel liefs, Judith

Judith,

Ik zat al te fronsen en kon zo snel geen link leggen met Beer(tje), maar dat was inderdaad Mickey.
Nu je verteld waarom je stopte met je column weet ik het weer. Ik was toendertijd helemaal ontsteld dat iemand zoiets dom kon beweren....
Liefs M.

Judith

Herkenbaar. In je verdriet blijven steken is hoogverraad aan je zelf! Dat heeft geen enkele zin. Er blijft stil verdriet over wat bestaat uit soms een moeilijk momentje. Soms een vleug van melancholie, een glimlach om je mond als je een onverwachtse confrontatie met zijn bestaan hebt.

Ik kan rustig een hele maand niet aan Daan denken en dat is ook goed. Dat is de kracht van het menselijk brein. Alleen het feit dat ik niet meer weet hoe zijn stemmetje klonk is iets dat ik nooit verwacht had!

Ooooh

Ach nu weet ik het weer, de reden dat je stopte met je column, wat afschuwelijk vond ik dat.
Mijn dochter zou nu al 20 zijn, en dat is zo'n raar idee, zeker als ik mijn zoon van 18 zie.

Toch niet vanwege mijn opmerking?

Toevallig (natuurlijk niet geheel ) zat ik laatst in oude draadjes te lezen en nu lees ik jouw opmerking, Judith.. Ik hoop toch niet dat het vanwege mijn opmerking was...

quote (dec. 2003)

"Over je boek: ik moet bekennen dat ik het nog niet heb gelezen..op de een of andere manier heb ik de laatste 2 jaar moeite om hele boeken te lezen, lees veel op internet en heb zo ook jouw boek besteld..Op de een of andere manier wacht ik af tot wij gestopt zijn met de MMM (om zwanger te worden)... Ik bestelde je boek en zodra het binnen was, was het op de een of andere manier nog niet zover om het te gaan lezen..Ik accepteer maar dat dat zo is, het is ook gevoelsmatig net alsof ik toegeef dat ook wij na Fleur geen kindertjes meer zullen krijgen als ik jouw boek ga lezen..Misschien stom, niet logisch en nog meer..gevoel steekt soms zo anders in elkaar als mijn grijze hersencellen (daar kom ik de laatste jaren helemaal achter..)

Goed dat julle een soort balans (berusting)hebben gevonden en dat je je weer (meer) kunt richten op de positieve dingen..

Wens je veel goeds en liefs en hoop dat je door het schrijven nog veel mensen tot steun kan zijn, ik vind nog steeds de herkenning onder lotgenoten zo zalig!

Veel liefs terug, Mien*.."

Jessica

Een stil verdriet knuffel!

Judith

Ja, dat herinner ik me nu ook weer, waarom je toen stopte. Hoe kan iemand het zeggen... Blijkbaar moet er altijd een happy end zijn anders is het 'niet leuk'. Tja, het leven ís soms niet leuk!
Overigens vind ik dat je volkomen gelijk hebt, jullie hebben het voor elkaar gekregen om je leven samen toch een richting te geven ondanks de grote verliezen en dat mag je wel degelijk beschouwen als een iets heel waardevols. Jullie zijn elkaar niet kwijtgeraakt en dat is heel goed om te horen. En Ariane is jullie lichtpuntje, wat mooi hoe je dat omschrijft. Ook voor haar brandt hier een kaarsje vanavond, op de dag van Worldwide Candle Lighting.
Klopt trouwens, Beer hoort bij mij . Het kaarsjesdraadje van toen is ook blijven voortbestaan trouwens, er staan er al een heel stel in het archief maar er komt ook steeds weer een nieuwe. Dat vind ik erg mooi.
Veel liefs en een knuffel terug,
Mickey

Mickey

Lief, lief! Dat het lont van het kaarsjesdraadje door blijft branden, nu en dan flakkeerend en dan weer heel sterk, is geen wonder. We hebben allemaal een lichtpuntje nodig, en te weten dat anderen aan ons en onze sterretjes denken is een grote troost.
Ben blij te weten dat er een kaarsje voor Ariane brandde gisteravond.
Veel liefs {{{Mickey}}}
Judith

Jessica 5

{{{Jessica 5}}}
Weet je, heel af en toe, komt er vanuit een onverwachtte hoek weer eens een blijk van herinnering m.b.t. onze Ariane. Dat is altijd bijzonder. Ik hoop dat jij/jullie die ervaring ook hebben.
Dat Ouders Online een plek heeft waar men jaren later nog weet van je verlies of dat je ook mama en papa bent van een kind(je) dat niemand heeft kunnen zien opgroeien is machtig mooi.

Mien* en boeken

{{{Mien*}}} Nee, hoor het kwam niet door jouw reactie op mijn boek. Ik kon/kan me jouw reactie ook heel goed voorstellen. Het was volgens mij geen discussie bij Verlies & Verdriet.
Dankjewel voor je lieve woorden. Ik vind het ook fantastisch dat logenoten elkaar bij Ouders Online kunnen vinden. Ik weet nog heel goed hoeveel minder alleen ik me voelde.

Overigens heb ik tegenwoordig moeite met het lezen van fictieve verhalen over verlies van een kind. Twee kennissen van me hebben onafhankelijk van elkaar een boek over verlies en rouw geschreven. Het gekke is dat ik er niet door kan komen, en die boeken dan maar terzijde leg. Ik weet dat het niet is omdat ik mijn eigen verdriet niet onder de loep heb durven nemen.
Ik heb wel iets van: waarom wil iemand die het verlies niet van aan den lijfe kent zich daar zo in inleven?

Bastet

{{{Bastet}}} Jouw dochter had al 20 kunnen zijn geweest, goh, onvoorstelbaar heh! Onze Ariane zou a.s. januari 18 hebben kunnen worden. Het is wel typisch dat het zien van jongere kinderen me nu niet meer aan haar doet denken! Ik kijk altijd voor vergelijking naar degenen die dezelfde leeftijd hebben. Niet altijd overigens, maar soms zijn we of ben ik in een situatie en besef ik dat een tiener de leeftijd heeft die Ariane had kunnen hebben. Hadden we afgelopen mei bij vrieden die een zoon hebben die 3 maanden jonger is. Ik dacht: Zou ze hem leuk hebben gevonden? Ja, vast! Grappig eigenlijk want het deed me met andere ogen naar die jongen kijken. Hij is enig trouwens en ik hoop dat zij het engeltje op zijn schouder is.

Judith

Ja,heel herkenbaar, ik kijk nu ook meer naar meiden van haar leeftijd, maar ook naar mijn oudste zoon die nu 18 is. Zou zij op hem hebben geleken? Wij hadden het grote geluk dat we nog drie gezonde kinderen hebben gekregen....
Ken je overigens het boek van PF Thomese?
Ik kan nooit meer dan twee bladzijden tegelijk lezen, komt erg binnen...

Jessica 5

Juist de manier waarop je je zegening met me deelt: 'Ik durf het bijna niet te schrijven', maakt dat ik er helemaal geen moeite mee heb dat je 5 kinderen hebt gekregen. Het gebeurd wel eens anders. Wij (Gary minder dan ik) zijn natuurlijk overgevoelig wat dat betreft. Ik ging naar een nieuwe gynaecologe die vroeg of ik kinderen had. Toen ze hoorde dat Ariane in '93 was geboren zei ze 'nou ja, dat is wel heel lang geleden'. Dat zat me enorm dwars. Niet lang daarna zag ik haar weer en heb ik tegen haar gezegd dat het niet uit maakt dat het 17 of meer jaar geleden was dat ik moeder werd. Ze begreep het ook meteen en merkte op dat het natuurlijk dubbel pijnlijk blijft omdat er geen andere kinderen zijn gekomen. En dat zo is het ook.
Gelukkig hebben wij het fijn hebben met elkaar, dat is toch een geluk en we hebben ons 'guiding light' in Ariane.

Bastet

Ik weet van het boek van Thomese maar heb het niet gelezen. Ik ben dankbaar dat zijn boek is uitgegeven en dat het goed ontvangen is omdat een boek van een reeds bekende schrijver een groter publiek heeft bereikt, waardoor meer mensen beseffen hoe groot het verlies is van een kind dat niemand eigenlijk heeft kunnen leren kennen. Dat je er niet ver in komt begrijp ik goed, maar juist omdat hij het verlies wel zelf heeft meegemaakt denk ik dat ik er minder moeite mee zou hebben dan met fictieve verhalen die enkel over een verlies gaan.
In 'Lonesome Dove' van McMurtry komt een vrouw, een pionier in het wilde westen voor die heel wat kindertjes heeft moeten begraven. Toen ik dat las had ik weer niet dat afkerig gevoel, het verlies maakte deel uit van het grotere verhaal, het maakte deel uit van het leven. En zo is het natuurlijk ook. We ZIJN niet ons verlies, het maakt deel uit van ons leven, het is een moment in de tijd. En de tijd gaat voort. Maar soms worden we herinnerd aan dat pijnlijke moment in onze persoonlijke geschiedenis.

Judith

Dat maakt Thomese's boek prettig, je proeft direct dat hij weet wat hij over praat. Maar ook juist daardoor raakt hij direct gevoelige snaren, en dan heb ik er niet zo zeer moeite mee, maar neem ik zijn boek gedoseerd tot me. Ik zou het met gemak in een avond uitlezen, maar doe het echt niet.
En ja, wat je scrhijft realiseer ik me zeker als ik lees over vroeger, toen je kind verliezen zoveel 'gewoner' was, en juist zo pijnlijk omdat nooit meer iemand het over die kindjes heeft.