Lente
Oh, wat is iedereen blij met de eerste tekenen van de lente. Het zonnetje dat zo dapper z'n best doet, de vogeltjes, de bloemetjes, sommige bomen weer in knop, wat heerlijk allemaal. Ja.
Maar juist daardoor zit ik in de gruwelijke dagen van nu twee jaar geleden. En ik doe heus wel mijn best hoor, zit niet weg te kwijnen achter de lamellen. Maar het blijft pijn doen, intense pijn. Het blijft een nachtmerrie die niet ophoudt bij het ontwaken.
Net heb ik jankend het archief stukje bij beetje gelezen. En opnieuw ben ik zwaar onder de indruk van het OO-Legioen. Wat een warmte en meeleven, en dat ook nog eens omgezet naar daden. Opnieuw alle bewondering voor iedereen die erbij betrokken was en meedeed. Jullie hebben zoveel voor ons gedaan, ongelofelijk. Weer opnieuw: dankjewel!
Lente. Tsja. Ook als iedereen zegt: 'het zonnetje schijnt ook voor jou', kan ik er niks mee. Hopelijk wordt het gewoon gauw zomer en kom ik deze periode zonder al te grote kleerscheuren door.
Lente
ik weet niet wat er gebeurd is 2 jaar geleden maar er klinkt zo enorm veel verdriet in je berichtje.
Ik hoop dat jij dit jaar ook kan gaan genieten van de kleine dingen om je heen.
Het alleraller moeilijkste is dat het leven verder gaat en iedereen zijn dingen weer doet en jij hebt zo'n verdriet en pijn.
Ik las laatst een mooi stukje van iemand,die schreef dat de pijn minder wordt maar dat het gemis steeds groter wordt.Ik weet niet of dit ook op jouw van toepassing is.
Ik hoop zo dat het zonnetje voor jouw ook gaat schijnen en de pijn in je hart een beetje verwarmt.
Kaat
Ik snap het zo goed,ik heb juist een hekel aan de herfst,omdat onze dochter toen geboren werd,en niet veel later overleed.Ik geniet juist wel van lente,omdat ik zo genoot van de lente,na die lange winter na het verlies van haar.
Ik wens je ooit een lente toe ,waar je wel van kunt genieten,al zal enige weemoed er altijd zijn.(Nog even een tip:vraag de draadjes op bij de redactie,voor als het archief er ooit niet meer is,of als het opgeschoond wordt.)
knuffel,bastet
Ja kaatje
Ik kan me dat proberen voor te stellen, maar het is lastig voor mij....ik geniet inderdaad van dit weer, maar jouw berichtje doet me weer beseffen dat dat niet voor iedereen geldt.....Sterkte....
Kaatje
Herkenbaar. Her archief dooorspitten.
Ook al schijnt het zonnetje ook voor jou, dat wil niet zeggen dat je de warmte ervan kan voelen! Duidelijk niet nu. Duik maar lekker even onder. Dat schijnt gewoon te mogen hoor. Even een duik in je verdriet. Archief lezen, huilen, vasthouden wat je nog wel hebt en even troost zoeken...chocola, muziek..gewoon een duik in de wereld van toen!
Sterkte
Och kaatje
Kon het lentezonnetje maar alles en iedereen verwarmen en verblijden, denk aan jullie!
Ja precies
de afgelopen dagen heb ik door het lenteweer ook al vaak aan jou, Bas, Mayte en Vincent gedacht. Sterkte de komende tijd!
Kaatje
Ik moest door jouw bericht aan het liedje Kan de deur nie dicht van Gerard van Maasakkers denken.
"Er komt ooit weer een dag
Met de zon in de gordijnen
ooit weer een dag
Dat ik hem weer voel schijnen
Maar vandaag nog niet, vandaag nog niet
Vandaag is te veel nog van gisteren
Nee, vandaag nog niet."
Kaatje
Alweer twee jaar... Ongelooflijk, het voelt als gisteren. Doe af en toe maar lekker de gordijnen dicht en steek kaarsjes aan. En ik hoop dat je ooit wel weer kunt genieten van een beginnende lente.
Carmen.
Kaatje,
Ik hoop voor je dat deze klotelente voorbij vliegt. Zodat je blij kunt zijn met de zomerzon.
Kaatje...
...een grote kaars voor jou, en je gezin... pfff, hoe anders beleeft ieder bepaalde periodes en dagen in 't jaar... Wat kan ik het me voorstellen... Heel veel sterkte!
Liefs, Beertje(s)
Kaatje
Wat een mooi jaargetijde zou moeten zijn waar naar je uit kijkt is voor jou zo verdrietig! Heel, heel veel sterkte!!!
liefs van rafelkap
Krokus
Kaatje,
Zie iedere lente als 1 krokusje erbij. Je bos met bloemen zal nooit kompleet worden maar er komt een jaar dat je voldoende krokusjes hebt om een bos bloemen te hebben die je toch heel mooi vindt.
dikke knuffel
Een bosje tulpjes voor jou
zodat er even weer wat kleur is in deze donkere tijd.
Kaatje
Lieve Kaatje,
Wat moet ik zeggen... het is zwaar, het is kl.te. En er zijn zoveel dingen die je waarschijnlijk 'duuzend' keer per dag aan die moeilijke, verdrietige dagen, aan Bas, doen denken, maar dan nu de lente... het contrast met anderen die zo genieten van het ontluikende zonnetje is dan zo immens groot. Wij zullen dat straks extra hebben met 'op vakantie gaan' vermoed ik zo. Iets wat we het liefst deden zal voor altijd zwart omrand zijn.
En je omwentelen in verdriet, flashbacks en emoties zoals bij het teruglezen van het archief - overigens heel herkenbaar - , is heel moeilijk maar toch lijkt het me ook helend.
Lieve Kaatje, ik hoop (en verwacht) dat het gauw zomer wordt. Alhans, mijn ervaring is inmiddels dat time flies, ook als je geen fun hebt.
Liefs, heli
Gedicht van hanny michaelis
Het is gruwelijk.
Alles begint opnieuw
alsof er niets
gebeurd was.
In stekelige takken
kabaal van vogels.
Piepend en krassend zet
het voorjaar in. De wind
plukt aan ontstemde snaren
van hoop en begoocheling.
Er is niets
gebeurd. Alles begint
opnieuw. Het is
gruwelijk.
En herman leenders
Mei
In de lente is er moed nodig om te leven.
Schaduwen zijn zwaar om dragen.
Het regent gras en bladeren
en boven het zaailand hangt
een kraai aan een draad.
Een luchtballon! Een parel. Een druppel weemoed.
De geur van deeg rijst op uit de aarde.
Een dorstige vlieg verdrinkt in een glas water.
Uit: Ogentroost, 1992.
Lente
Lief Kaatje,
ik hoop zo dat die pijn ooit minder wordt en dat jij ook weer kan genieten van de ontluikende lente...
Voor nu hoop ik voor jou dat het snel zomer is.
Na de zomer ligt er een nieuwe uitdaging in het verschiet en misschien geeft jou dat de kracht om de volgende lente beter te doorstaan.
Een dikke knuffel,
liefs,
Petr@
Fijne en lieve reacties allemaal
Wat een goede gedichten Rodebeuk! Precies passend. Dankjewel. Maar iedereen natuurlijk bedankt voor het meeleven. Doet me echt goed, zo kom ik de dagen wel door. Ik wil nog meer zeggen, maar weet niet wat. 
“i measure every grief i meet,”
Graag gedaan Kaatje, dat gedicht van Hanny Michaelis was vorig jaar mijn troost toen ik ook zat te janken in de lente...gruwelijk idd kan het zijn, die lente in combinatie met verdriet.
Toevallig zag ik trouwens een prachtig artikel over rouw in de New Yorker van een paar weken geleden, en nog toevalliger of eigenlijk meer handig, bleek het ook nog op internet te staan:
http://www.newyorker.com/arts/critics/atlarge/2010/02/01/100201crat_atlarge_orourke
Ik weet niet of je zin hebt in dit soort dingen maar ik vond het een prachtig essay over rouw, over hoe de rouw uit het publieke leven is verbannen en teruggebracht tot een persoonlijke aangelegenheid, en hoe kriskras en warrig en pijnlijk een rouwproces kan zijn. Het opmerkelijkste vond ik wel dat je het hele artikel kunt lezen zonder één keer het gevoel te krijgen dat de schrijfster je wil voorschrijven hoe er gerouwd moet worden. In tegendeel eigenlijk, ze schept een breed leeg kader en wijst haarfijn op de maatschappelijke tekortkomingen die de boel nog meer op het bordje van de rouwende schuiven.
En nu ik je toch spreek: [hierna had ik nog een stuk maar dat stuur ik naar je mailadres...je hebt dus post op live.nl]
Het artikel in de Newyorker eindigt met een gedicht van Emily Dickinson dat ook weer zo ingelijst kan worden. Schrijfster van het essay zegt erover: the speaker’s curiosity about other people’s grief is a way of conveying how heavy her own is:
I wonder if It weighs like Mine—
Or has an Easier size.
I wonder if They bore it long—
Or did it just begin—
I could not tell the Date of Mine—
It feels so old a pain—
I wonder if it hurts to live—
And if They have to try—
And whether—could They choose between—
It would not be—to die. ♦
In de krant
dit weekend van Annie MG Schmidt:
De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.
Dat zonder jou nog een lente bestaat
met ooievaars en met bloemen,
dat er een meidoorn in bruidstooi staat,
is zonder meer tactloos te noemen.
En wat is het nut van een lindenlaan,
als wij er samen niet langs kunnen gaan?
Langs alle heggetjes bloeit wilde roos
nutteloos, zinneloos.
De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.
Ik weet ook niet
goed wat ik moet zeggen...
...
Knuffel voor jou, Kaatje
Overtreffende trap van dankjewel
Vandaag een zeer enthousiaste druk op de deurbel. De pakkettenbezorger. 'wat ik nou toch voor je heb..' Hij liep naar z'n busje, 'moet je kijken! zal ik 't voor je in de kamer zetten?' . Daarna mocht ik nog, heel cool, een touchscreenhandtekening zetten. En toen maar wachten tot de kinderen thuiskwamen.
We kwamen terecht in een lichtbundel van toen. Het feest van uitpakken. Alles zo zorgvuldig uitgezocht, samengesteld. Alles zo welkom. Maar ook het weten dat er mensen met je begaan zijn. De warmte van het pakket verwarmt mij een stuk beter dan die lentezon. We staan niet alleen!
Dozenschuiver...dankjewel!
Kaatje
Wat ontzettend fijn voor jullie!
Liefs,bastet
Kaatje
Morgen nog een nazonnetje: de kaart komt er achteraan.
Veel liefs van het hele legioen!
Kaatje
wat klinkt dat heerlijk!! Het is jullie natuurlijk van harte gegund!!
Sterkte en liefs!
Wat leuk kaatje
Echt leuk en verrassend dan hè!
Kaatje
Krijg het warm enkel van de gedachte, kippevel... zo mooi dat je dit mocht ontvangen. Heb bewondering voor je, het is je zo gegunt! En de gever(s) - geweldig dat mensen dit voor elkaar doen!
Liefs, Beertje(s)
