Kring voor heli
Om te helpen met het dragen van het verdriet en samen te hopen op eurotransplant kom op mensen pak mijn hand...
Vandaag
Een mooie dag vandaag!
Heli
goed dat jullie met z'n drietjes toch jullie verjaardagen vieren. Dit is toch ook prima. Mijn hart gaat naar jullie uit, vandaag ietsjes meer naar je kleine mannetje. Een speeltuin in stormen met je grote broer is anders dan alleen. Ik schiet er gewoon vol van. Zelf heb ik ook twee jongens en realiseer me dat ze op zo'n dag juist met elkaar optrekken. Wat zal dat anders zijn voor je zoontje én voor jullie.
Dikke knuffel van Purk
Een kind, twee volwassenen...
behoeft verder geen uitleg denk ik...
Jongste heeft het erg naar zijn zin gehad. We zijn naar het dolfinarium geweest, tegelijkertijd met de rest van Nederland geloof ik. Het was ontzettend druk! Jongste was er nog nooit geweest en vond de shows geweldig! Doordat hij zo genoot hebben wij het ook goed gehad. Toch is het net als Purk zegt; normaal trekken kinderen bij dit soort gelegenheden met elkaar op. Zo ook die van ons.(Sowieso was Joram de enige en beste vriend van jongste.) Jongste was inderdaad wel heel alleen. Dat hebben we natuurlijk al veel vaker ervaren en de afgelopen twee maanden...
Voor ons en misschien ook wel voor hem - we hebben hem er vandaag niet over gehoord - was het heel dubbel. Hij is gewoon voortdurend in gedachten bij je. Je "ziet" hem ook spelen, genieten; probeert een voorstelling te maken hoe hij daar zijn schoolreisje heeft beleefd.
Al met al was het een goede verjaardag voor ons beide (wij zijn bijna tegelijk jarig; dat hebben we dus weer gehad.)
Maar dat zinnetje "een kind, twee volwassenen" (mooie boektitel!) blijft ook maar spoken. Bah!
Zo incompleet
Oh, ik kan me je gevoel helemaal voorstellen, hoe je daar loopt, geniet van je kind en in gedachten Joram er gewoon bij ziet...en ook hoe je je jongste dat gewoon gunt.
Toch goed dat jullie zo vorm konden geven aan jullie verjaardagen. Pff, ze zijn maar weer mooi voorbij!
'een kind, twee volwassenen'; dat doet pijn
Want voor jullie zullen er altijd twee kinderen zijn en het doet verschrikkelijk veel pijn dat dat niet meer zichtbaar twee kinderen zijn.
Ik herken zoveel in wat je schrijft. Je bent daar ook gewoon nog met zijn vieren. Bij iedere stap die je zet is je overleden kind erbij. Bedenk je wat hij ervan gevonden zou hebben, waar hij naar toe gerend zou zijn, hoe hij enthousiast geweest zou zijn, wat hij met zijn broertje gedaan zou hebben.
Fijn dat jullie een dagje uit bedacht hebben, waarin hij zo nadrukkelijk aanwezig kon zijn, omdat hij er al geweest was. Zo laat je hem niet zo achter in het verleden. Iets wat onherroepelijk en onuitstaanbaar ook gaat gebeuren, omdat je dingen gaat doen die hij niet zal meemaken, maar wat best nog even mag wachten.
Wat ons nog steeds helpt is ons 'altaartje' voor ons manneke. Daar zetten we elke keer andere dingen neer. Een bloem, een gevonden schelp, een veer, een mooi steentje, speelgoedjes, dingetjes die bij die dag, of die week horen. We branden er dagelijks kaarsjes en vaak ook een wierrookje. Het voelt heel goed om hem op deze manier nog steeds deel uit te laten maken van het gezin.
Liefs voor jullie allemaal!
Mayte
Heli
Nog steeds denk ik veel aan jullie!
Wat een mooi iets, mayte*, zo'n altaartje
Op die manier kun je iets nieuws toch met je overleden kind delen, een steen neerleggen, of een foto van jullie nu, raakt het misschien niet zo onherroepelijk en hartverscheurend achterop. Ik denk dat het ook heel goed werkt voor het 'achtergebleven' kind... Er is dan toch een plekje waar je kunt communiceren met je dode broertje. Een tastbaar plekje waar je ontastbare gevoelens kunt uiten. Ik vind het echt heel mooi, ook iets waar je kind eventjes privé toch samen kan zijn met de ander.
Ik denk dat als nu vroeger was, ik ook met zo'n altaartje voor mijn ouders zou beginnen. Misschien doe ik het ook nog wel, ik heb het gewoon nooit zo bedacht, het leven ging ineens zo snel, en was ook zo vol nieuw geluk. Maar nu loop ik steeds tegen het gemis aan...
Heli, dagje uit
Dubbele dag. Fijn om te zien dat jongste zo heeft genoten.
Maar oh zo moeilijk lijkt het me, ik kan me voorstellen dat je telkens je kind denkt te zien, dat hij in je ooghoek opduikt, en dat je hem telkens nét mist, dat hij net uit beeld rent. Zo'n onbewuste reflex, dat je telkens omkijkt waar hij blijft...
Lieve heli
een nieuwe dag
doorgaan zonder je liefste
crisis wat is dat moeilijk
Lieve heli
Lieve Heli,
Ik heb al eerder gereageerd; nl op brandende kaars. Ik kan niet precies zeggen hoe ik me voel want dat is niets in hoe jij je moet voelen. Gisteren heb ik voor het eerst gelezen wat er jou en je gezin is overkomen....
Tjee, meid wat een verschrikkelijke tijd heb jij en je gezin meegemaakt!!
Dit is het ergste wat een ouder kan overkomen. Hopelijk kunnen jij en je man er goed over praten, maar probeer je verdriet niet te koesteren. Ik wil absoluut niet betweterig overkomen maar dat kan je relatie verstikken. En jullie hebben elkaar zo hard nodig! Ik weet niet of het helpt maar het boek van Dolores Thijs - Het jaar nul en het vervolg Een dag in december kan je misschien hulp bieden. Het gaat over een jongen van 13 die samen met zijn vriendje op kerstavond verdrinkt in het zwembad. Zijn moeder, de schrijfster van het boek, vertelt werkelijk prachtig hoe zij deze periode heeft ervaren. Misschien kan het je steun bieden. Maar aan de andere kant, iedere ouder verwerkt dit weer op zijn eigen manier.
Leif van de school dat ze een plekje voor Joram hebben ingericht. Op die manier wordt hij zeker niet vergeten. Dat moet een enorme troost voor jullie zijn.
Hopelijk helpt het om over hem te blijven praten en om over hem te blijven praten. Hij is natuurlijk 7 jaar een deel van jullie gezin geweest en blijft dat op een bepaalde manier ook.
Heel veel sterkte en ik denk veel aan jullie.
Ik heb zelf een zoon van 2 jaar en we zijn bezig voor een broertje of zusje voor hem wat nog niet echt wil lukken. We zijn nu ruim een jaar bezig en zijn nu onder behandeling vand e gyneacoloog. Iedere maand dat ik weer ongesteld ben is weer een teleurstelling, maar dat is niets in wat jullie meemaken.
Heel veel liefs,
Leitje
Lieve heil
ik blijf staan , voor jullie, voor jullie Joram!
Lieve heli
Puckzoon staat op dit moment te voetballen in jullie woonplaats en nu ik langs dit draadje kom besef ik ineens weer ten volle dat jullie Joram ook eigenlijk nu heerlijk in het najaarszonnetje had moeten kunnen rennen en ravotten. Ik blijf ook in de kring voor jullie staan.
Voor heli
Zomaar in de zon wat gedachten en gebeden voor jullie Joram.
Ook ik...
...sta er nog voor jullie en Joram*.
Vandaag
sta ik ook weer hier
Voor heli
Ook ik sta weer in de kring en denk aan jullie...
Ach sini
Wat erg.... ook voor je dochter inderdaad!
Zonnestralen
vanuit hier, voor jullie Dino_manneke!
Liefs, Mien
Lief!
Dat jullie nog steeds zo aan ons denken! Lief!
Zonnestralen (Dat je vanuit daar aan ons denkt! Hup Mien*, terug de zon in! 
), kaartjes, mail en nog steeds hier in de kring. Doet heel erg goed!
Het is nu alweer ruim twee maanden geleden, maar het gemis en het verdriet lijkt alleen maar intenser te worden. Misschien komt het ook omdat de dagen weer korter worden. De regeldingen voor ons gevoel nu toch echt niet meer uit te stellen zijn (omdat we het gevoel hebben dat de drempel anders (nog) veel hoger zal worden). Afgelopen week ben ik bij de fotograaf geweest die de foto's van de begrafenis en ook hier thuis nog gemaakt heeft. Pfff... De beelden komen dan weer even vers op je netvlies. Goed, maar ook erg heftig.
Zelf ben ik een weekend met een vriendin weggeweest. Stond al heel lang gepland en ik heb lang getwijfeld of ik wel moest gaan, maar het was niet ver en kon zo naar huis als het niet zou gaan. Het was een goed weekend, maar heel vermoeiend. Slecht geslapen, (te) veel gelopen. Maar het was ook goed.
Beide mannen voelden zich wel heel alleen thuis en hebben daarom gisteren nog genoten van het mooie najaarsweer door op een witte fiets de veluwe te doorkruizen.
Maar alles blijft dubbel. 'Genieten' van een weekendje weg; 'genieten' van de bossen en de schaterlach van jongste op de veluwe. Maar pffff... wat is het gemis dan groot!
liefs,
heli
Alweer....
Maar meis,alweer twee maanden....nee,pas twee maanden,ga niet vreemd vinden dat het missen en het verdriet intenser lijkt te worden....de buitenwereld gaat weer verder,maar laat je niet wijsmaken dat jij dat ook moet!Liefs,Bastet
Ook ik
sta er nog steeds.
En ik ook
nog altijd op dezelfde plek!
In de kring
sta ik nog steeds, voor jullie, voor jullie Joram.
Naast petra-
Voor jullie inderdaad. Voor Joram.
Ook weer
een mooie grote brandende warme kaars voor jullie!
Ik ook
Dikke knuffel voor jullie...
liefs,
Petr@
En ik
ben er ook weer.
Lieve heli
De kring blijft staan hoor! Ik ga niet weg
! Jullie zullen altijd in mijn gedachten en herinnering zijn!
Heli
man....net een weekendje met ons gezin achter de rug en nu weer in deze rubriek, en dan komt het hier weer even hard binnen....dat jouw gezinnetje niet langer compleet is, dat er iemand heel erg gemist wordt.....ik sta er nog steeds voor je....
Kinderbijslag...
ben ik net aan het internetbankieren; zie ik dat er kinderbijslag is overgemaakt voor twee kinderen, terwijl er twee weken na het overlijden van Joram al een brief van de SVB kregen dat ze ons condoleerden, maar er natuurlijk geen kinderbijslag meer voor hem werd overgemaakt (en terecht natuurlijk).
Kunnen we daar weer achteraan... Zucht!
