Kille uitvaart?
ik weet niet of dit de goede rubriek is,want er is geen verdriet of verlies.
Mijn moeder is op een leeftijd dat ze over de dood gaat nadenken.
Zij heeft nu haar uitvaart op papier gezet,precies zoals zij het wenst.
het probleem is dat ik moeite heb met haar keuze.
ze wil geen bloemen,geen toespraken,gewoon een kort en bondig afscheid,zonder poespas.
ik zou haar zo graag een warme,sfeervolle uitvaart geven,,met muziek,en toespraken,gewoon omdat ze een prachtig mens is.Zoals zij het nu wenst ,heb ik het gevoel dat het een kille bedoening wordt.
ik heb er met haar over gesproken,maar zij zegt: ik maak het toch niet zelf mee,dus ik wil het zo sober en snel mogelijk.uiteraard moet ik dat respecteren,maar ik merk dat ik er moeite mee heb.
Nog een keer praten?
Kun je niet aan haar uitleggen dat jullie er wel bij zijn en dat het voor jullie en de verwerking fijner is als het wat uitgebreider is?
Mijn moeder
wil ook geen poespas. Zo'n uitbundige begrafenis als bv van een vriendin van haar wil ze niet. We maken wel eens grapjes van: dat maken wij wel uit, je bent er dan toch niet meer 
Maar ja, het is haar leven en haar dood. En ik denk dat een begrafenis in kleine kring ook sfeervol kan zijn. Alleen al de ruimte waar het plaatsvindt bijvoorbeeld.
Sus-anne
mijn vader wilde ook geen bloemen. Daar genoot hij van bij leve en al die bloemen rondom een kist en daarna hupsakee de container in dat vond hij onzin. Het leek me van te voren ook erg kaal, maar dat viel reuze mee. Wij hadden bij de kist twee grote windlichten staan met kaarsen erin. Om de windlichten hadden we klimop gedrapeerd.
Ik kan me trouwens voorstellen dat je door het klein te houden wel bewuster afscheid neemt. Een bijeenkomst met muziek, mensen die iets vertellen, daarna uitgebreid condoleren. Dat gaf mij toch ook voor een deel het gevoel van geleefd worden. Een hele rij mensen die staan te wachten om jou te mogen condoleren...brrr. Ik vond het alle drie keer dat ik dat nou heb meegemaakt vreselijk. En heb het echt als een formaliteit beleefd.
Daarnaast vind ik wel dat je als nabestaanden ook recht hebt om een deel in te vullen. Het is het afscheid van je moeder. Dat werkt twee kanten op. Er nemen namelijk twee afscheid en die mogen dat dus allebei invullen, lijkt me zo.
groetjes van Purk
Voor jou
De rituelen rondom een begrafenis zijn naar mijn idee meer voor de nabestaanden dan voor de overleden. Begrafenissen waarbij nauwelijks gesproken wordt vind ik koud. Juist de persoonlijke noot maakt het een goed afscheid. Het op jouw manier afscheid laten nemen is het laatste wat je moeder voor je kan doen. Dat moet ze je niet ontnemen.
Jaymza
Hier ook
Mijn moeder wil ook "geen gedoe".Terwijl ze met ons voor mijn vader zo'n mooie,fijne uitvaart heeft georganiseerd. Ik heb er ook moeite mee. Het doet mij verdriet. Voor m'n vader wilde ze het zo graag goed doen , moest het passend zijn bij m'n vader. Hij verdiende het. En nu voor zichzelf moet het maar snel klaar zijn. Ik heb nog niet eens zoveel moeite met de uitvaart op zich. Wel met het idee dat ze er dus niet bij stil staat hoe ik het beleef. Dat mijn verdriet dan miskend word ofzo. Dat ze slecht voor zichzelf zorgt. Dat is wat ik eruit opmaak bij m'n eigen moeder. En wat ik moeilijk vind. Maar bij ons is er geen reden om aan te nemen dat dit binnenkort actueel is dus steek ik m'n kop in het zand. En laat het nu maar zo.
En nog wat anders, ook mensen uit de omgeving willen afscheid ne
Een persoon is ook een beetje van alle andere mensen die van die persoon houden en met die persoon omgaan. In die zin vind ik een begrafenis of afscheid in kleine kring ook best wel onnadenkend. Andere mensen moeten ook de kans krijgen om afscheid te nemen. In die zin is het ook een ritueel dat past bij het einde van een leven, je kunt je er dan iets bij voorstellen en dat einde ook beter (voor zover mogelik dan) accepteren.
Ik vond het handen schudden bij de begrafenissen van mijn ouders juist heel mooi, omdat er erg veel verdrietige mensen waren die ik daarmee juist weer een beetje kon troosten. Die mensen wilden allemaal hun verdriet uitdrukken. Ik vind dat mooi. Vermoeiend, jazeker, maar ook indrukwekkend. En het hielp mij ook die dagen door.
Ik zou dus nog eens met je moeder praten. Juist omdat ze er zelf toch niet bij is. Kun je haar niet voorstellen dat jullie juist doen alsof ze er wel bij is? Mijn moeder heeft ook haar eigen begrafenis geregeld toen ze aan kanker aan het doodgaan was. Ik herinner me nog haarscherp, toen alles in kannen en kruiken was zei ze: nu vind ik het alleen nog maar jammer dat ik er zelf niet bij kan zijn.
De begrafenis van mijn vader was ongepland. Hij was nog lang niet van plan dood te gaan en had dus niets geregeld. Ik vond het ook weer heel fijn om dat voor hem te kunnen doen, een begrafenis regelen, het laatste wat je nog kunt doen. Het was fantastisch weer, dat zat al mee, er waren erg veel mensen en veel kinderen (hij hield erg van kinderen, was auteur van kinderboeken), iedereen was heel kleurig gekleed, er waren ontzettend veel bloemen. Ik heb daar ook zo'n goede herinnering aan.
Probeer het je moeder eens van de andere kant te laten zien. Hoe zou zij het vinden als een goede vriendin ineens in kleine kring wordt begraven en zij kan/mag er niet bij zijn... Ik hou daar altijd zo'n katerig, eenzaam gevoel aan over.
Het voelt onaf
ik snap het wel.
In het verzorgingshuis was laatst iemand plotseling overleden, na een zeer kort verblijf in het ziekenhuis. Hij kwam gewoon nooit meer terug en is ver van hier in stilte begraven - er was nauwelijks familie. Er was ook geen kaart gekomen, geen adres om iets heen te sturen, niks.
Zijn buurvrouwen hadden het er taai mee. Ze hadden dag in dag uit contact gehad met deze man en nu was hij zomaar weg...
Een overleden huisdier krijgt nog meer aandacht!
Rituelen
We missen heel veel rituelen in onze moderne maatschappij. Ik heb even niet de goede korte citaten paraat maar daar zijn al heel veel ware en wijze dingen over gezegd.
Rituelen helpen.
Dus in die zin vind ik inderdaad dat je anderen te kort kunt doen... ik aarzel om die term te gebruiken maar ja, het kan zo zijn dat je anderen te kort doet als je rituelen zomaar overslaat.
Maar didi
"Mensen moeten bij leven al zo veel, moeten ze nou na hun dood ook nog met alles en iedereen rekening houden? Dat zal me wat worden." Als je dood bent hoef je helemaal niets meer. Voor mij is een uitvaart vooral een ritueel voor de nabestaanden om afscheid te nemen van de overledene. Natuurlijk zal je je best doen om het zo te doen dat het bij de overledene paste, maar dat je het precies volgens zijn of haar wensen moet doen vind ik onzin. Ik zou liever rekening houden met de wensen van dierbare nabestaanden dan met die van de overledene.
"En onnadenkend? Waarom ben je verplicht om hordes mensen te laten uitnodigen voor je begrafenis? Dat is net zo bizar als verplicht zijn om (bij leven) je verjaardag te vieren \'omdat anders je familie zich buitengesloten voelt\'." Het verschil met die verjaardag is dat je er dan zelf bij bent en dus 'last' hebt van al die mensen die je er liever niet bij had willen hebben. Op je eigen uitvaart ben je er toch niet meer echt bij, en heb je er dus ook geen last van.
Kien
Jij moet er wel verder mee
Je moeder stelt: 'ik maak het toch niet zelf mee'. Precies, maar de nabestaande moeten wel verder.
Als je moeder niet van gedachten wil veranderen kun je je wellicht concentreren op de momenten na de begrafenis/crematie. Een bijzonder samenzijn, met de mensen die je er graag bij wil hebben, met muziek die je er graag bij wil hebben (en eventueel andere betrokkenen natuurlijk) op een bijzondere plek, waar je het leven van je moeder en het afscheid kunt 'vieren' en alles een plaatsje kunt geven.
Tsjor
Eigen keuze
Ik vind dat je de keuze/wensen van de overledene moet respecteren. Ik heb kanker gehad en had mijn wensen voor mijn begrafenis opgeschreven: geen uitvaart, crematie zonder iemand erbij, maar wel een zaal huren met catering voor een samenkomst van familie, vrienden en buren. Mijn beste vriendinnen zouden de boel in goede banen leiden. Gelukkig is het allemaal (nog) niet nodig (meer). Mijn kinderen begrepen mijn keuze, mijn man had er meer moeite mee, maar hij kan zowiezo niet over ziekte, dood enzo praten. Ik heb best veel overlijdens meegemaakt en het commerciële ervan stuit me tegen de borst.
Sus-anne
Vraag aan haar hoe zij het zou vinden als jóuw begrafenis zo sober zou zijn.
Regeren over het graf
Ik vind eigenlijk dat de invulling van een uitvaart voor een (groot) deel door de nabestaanden moet worden bepaald. Natuurlijk kun je voor je overlijden best wat wensen aangeven, maar waarom zou je nou zo precies moeten bepalen wat er gebeurt als je er niet meer bent? Een uitvaart is een moment van afscheid voor degenen die achterblijven, het lijkt mij veel belangrijker dat die er een goed gevoel bij hebben. Ja, respect voor de doden, maar net zo veel voor de levenden! Dus als iemand bijvoorbeeld met een compleet draaiboek aankomt en je voelt je daar niet goed bij, dan zou ik persoonlijk er geen moeite mee hebben het e.e.a. aan te passen. Er is dan vast wel een soort tussenweg te vinden.
Gesprek
Mijn moeder houdt niet van begrafenissen en afscheid nemen,in die zin,ze ervaart het nooit als waardevol of warm.
dat komt denk ik omdat ze de dood eng vind,haar angst voor de dood en alles wat daar om heen hangt is zo groot,dat ze helemaal niets positiefs kan zien in een rouwplechtigheid.
ik heb al een stuk of 20 begrafenissen en afscheidsdiensten meegemaakt,en er waren erbij,waar ik (ondanks het verdriet)heel tevreden naar huis ging,omdat het af was,omdat het goed was.
en dat ben ik bang te gaan missen bij mijn moeder.
gelukkig is het nog (lang?)niet zo ver,mijn moeder is wel op leeftijd,maar niets wijst er op dat ze binnenkort gaat overlijden.Maar ik ga er toch nog eens over praten met haar.
