Kaarsjes [wordt 16-4 gearchiveerd]

Voor jacoline

Sterkte meid ik hoop dat het goed mag gaan allemaal!!

Voor m

Vandaag de verjaardag van één van haar kinderen. Lieve M, ik hoop dat jullie er een mooie dag van kunnen maken.

Kaarsjes

voor C van Mickey en M van Puck...
En een voor Jacoline...

liefs,
Petr@

Joram*

Een dinokaarsje voor jouw pappa, mamma en kleine broer omdat je zo gemist wordt...

liefs,
Petr@

Kaarsje

Een kaarsje voor een sterke vrouw. Of sterk... ze lééft. Niet 'overleven', niet 'sterk zijn', 'flink zijn', nee: léven. Dat dat nog maar heel lang kan. Ik duw de angst weg als jij dat ook doet. Ik volg jou. Dat dat het best is, weet ik al langer. Een mooie 'les' voor mij, niet bedoeld, 't had niet gemoeten, het gebeurt zo. Een les in zijn, een les in leven. Ik gun jou 'ontelbare' gelukkige uren, dagen, weken, maanden, járen! Het moet. Met ons!

Weer thuis+fakkels

Nu in het goede draadje:

Ik brand fakkels voor de mensen die het nodig hebben en voor M van puck een extra grote roze,dat de behandeling goed blijft aan slaan en dat ze nog lang van haar gezin kan genieten.
Ook een voor mezelf,deze prothese is mooier en voelt beter is een maatje kleiner,maar heb een goed gevoel erbij.

Kaarsjes

Eentje voor Mickey's C, in de hoop dat het snel beter gaat.
En nog eentje voor mijn overleden collega, die we vorige week hebben begraven. Af en toe komt het besef ineens weer door, dat we haar echt niet weer zullen zien. Dag lief mens!

Petr@

Dank je wel, wat lief van je. Het is inderdaad alweer 5 jaar. Ik ben samen met m'n vriend even naar het graf geweest, we hebben een mooie pot zonnebloemen neergezet. Daarna zijn we naar m'n vader gegaan, ook voor hem hadden we zonnebloemen mee en daar hebben we echt heel gezellig even gezeten, met zus en zwager en een tante. Het gaat best 'goed'. Vijf jaar lijkt soms gister, soms wel twintig jaar...maar de scherpe randjes worden minder scherp zo langzamerhand.

Liefs, Anna

Voor de kids

van wie 1 van de ouders het afgelopen schooljaar is overleden. Gister hebben we voor de 3e keer dit schoojaar afscheid moeten nemen van een ouder van 'onze' school...

Voor mijn oom

een kaars. Het gaat slecht met hem, mijn vader heeft alles laten vallen en is ernaartoe, ik hoop dat mijn oom niet hoeft te lijden... Wat een &^(*%&%&-ziekte is het toch.

En ook een voor mijn vader, als mijn oom er niet meer is, is hij alleen over van het gezin waar hij in opgroeide...

Heli

Je bent in mijn gedachten...

Een jaar

geleden was het vandaag de dag na Jorams begrafenis. De eerste dag zonder hem, zijn lichaam, in huis. Het was meteen heel erg stil. Veel te stil!
En dat is het nog steeds. Het is nauwelijks te geloven dat het alweer een jaar geleden is. Het voelt nog gisteren. Het is nog zo vers. Maar we hebben onze vakantie alweer grotendeels achter de rug. Het is al weer zomer. Het was goed om even weg te zijn, maar ook moeilijk. Het met z'n drieën zijn benadrukte de afwezigheid van Joram zo. Het alleen zijn van zijn broer, die het erg moeilijk vindt vriendjes te maken, contact te leggen, was moeilijk te zien. En dan vooral ook omdat hij zelf ook vaak zegt dat hij zich alleen voelt, of vraagt om een broertje of zusje. Het is een hard gelag.
De datum van Jorams overlijden was vorige week en deze kwam harder aan dan we van te voren gedacht hadden. We zaten voortdurend met ons hoofd bij vorig jaar; om deze tijd kwam hij onder de deur, om deze tijd werd hij weggevlogen, om deze tijd geopereerd (en 's nachts nog een keer) om deze tijd overleed hij, om deze tijd werd zijn lichaam eindelijk vrijgegeven et cetera.
We sliepen slecht en hebben overdag veel ondernomen, ook voor ons andere mannetje. Soms was het goed, soms ook helemaal niet. Op de dag van overlijden, vorige week donderdag, een prachtige zomerse dag, naar de Kon. Julianatoren was een heel slecht idee! Verschrikkelijk!
Maar nu weer thuis. Alles gaat gewoon door. Vorig jaar de 28e was de begrafenis, gisteren dus een jaar geleden. En op die dag (zelfs het tijdstip), was ik weer eens voor een gezellig onderzoek in het ziekenhuis. En terwijl ik dat 'onderging' gingen de flashbacks weer aan me voorbij. Het voelde bijna surrealistisch dat de artsen en verpleegkundigen hun werk doen en terwijl zij een gesprek met me hadden en ik opdrachten moest uivoeren, zat ik met mijn hoofd in de kerk, zag ik dat witte kistje met dino's voor me staan... (en zij weten van niets, kennen me verder niet eens...)

Ik las afgelopen week een boekje 'Lament for a son', Nicholas Wolterstorff en delen daarvan waren heel herkenbaar (ook al was zijn zoon 25 toen hij stierf):
“It’s the neverness that is so painful. Never again to be here with us—never to sit with us at table, never to travel with us, never to laugh with us, never to embrace us as he leaves for school, never to see his brothers and sister marry, All the rest of our lives we must live without him. Only our death can stop the pain.”

en

“In my living, my son’s dying will not be the last word. But as I rise up, I bear the wounds of his death. My rising does not remove them. They mark me. If you want to know who I am, put your hand in.”

Dank voor jullie kaarsjes en het noemen van Jorams naam!
liefs, heli

PS Geerke, misschien heb ik het mis, maar ik denk dat dat boekje echt wat voor jou is! Deze meneer (ik meen hoogleraar theologie) vertelt over zijn gevoel van het overlijden van zijn zoon, maar ook over hoe hij dit moet plaatsen tegenover God en alles waarin hij gelooft. En dan is dit niet eens een worsteling oid, maar meer een 'vragen stellen aan'. Het leest overigens heel makkelijk weg.)

Kaarsjes

Ik wil niemand vergeten; kaarsjes voor iedereen die het zo hard nodig heeft.
Kaarsen voor iedereen die (ook) zo graag nog, ook al is het maar voor één keertje, de stem van haar kind, broer of zus, kleinkind, geliefde, vader of moeder, vriend of vriendin of andere dierbare zou willen horen, hem/haar nog één keer vast zou willen houden en kus zou willen geven. Eén keer maar...
Voor iedereen die vecht tegen een ziekte en kracht en moed nodig heeft om steeds maar weer door te gaan, voor hen en hun familie veel kaarsjes.
Voor iedereen die eenzaam is, een arm om de schouder nodig heeft, veel kaarsjes.

Voor j

die ten gevolge van longkanker is overleden.

Heli

voor jou, voor jullie, voor Joram, voor je jongste zoontje
lichtjes van kracht, hoop, liefde, nooit vergeten, en vertrouwen
Je vertelt het zo beeldend, ik probeer soms te doorvoelen hoe het zou zijn, en wat ik dan voel maakt me gewoon bang.
Ik wens je oneindig veel troost toe...

Mij ook

Mirreke, ik ken die angst als je denkt aan de dood van je kind, al kan ik het nooit, nooit echt 'doorvoelen', dán is er al die angst. Als Heli 'praat', voel ik de angst ook (en dat 'geeft niets' Heli, dat je dat weet, ik voel me 'bevoorrecht' dat je je gevoel wilt delen, je verdriet, waarmee niet gezegd is dat dit 'goed' is: goed zou zijn als Joram niet was gestorven).

En/maar bij jouw berichtjes, Heli, denk ik aan Joram, alsof ik jouw mannetje ken, zo mooi, duidelijk, liefdevol en eerlijk wordt hij door jou, z'n moeder, beschreven, genoemd.

Heli, ik denk aan je, en aan je man, aan je jongste, aan opa's en oma's die Joram missen, tantes, ooms... Hij wordt gemist. Dat gaat nooit over, denk ik. Geen troost, een constatering slechts.

Liefs,
Maatje

Kaarsjes

Kaarsjes voor M., je bent steeds in mijn gedachten. Kaarsjes voor Fleurtje en Mien*, haar mama. Voor Enzo, voor Geerke. Voor iedereen, iedereen hier die leeft met een groot gemis, met verdriet, met pijn. Ik gun iedereen momenten van nabijheid, met levende én dode geliefden. Waar gaat het leven anders over, waar draait het om? Veel liefs, Maatje.

Anna

Vrijdagkaarsje voor jou...

liefs,
Petr@

Heli

Kaars vol kracht voor jou en jouw gezin...

liefs,
Petr@

Heli

met veel ontroering lees ik je verhaal. Ik voel bij elk woord dat het verschrikkelijk zwaar is.
Dikke knuffel.
Hieke

Dikke kaars

voor mijn oom. Vanmorgen is hij overleden...

Kaars voor

Joram en natuurlijk voor iedereen die hem zo verschrikkelijk mist, hoe het gevoel je toch ook nog zo kan ´overvallen´, en bij jullie is het verdriet ook nog zo vers! Gisteren voelt als een jaar, een jaar als gisteren..

Sterkte allemaal! Dikke kus!

En voor

een van onze artsen die vorige week te horen kreeg dat haar zoon geen levenskans had, ze was 36 wk zwanger toen het tijdens de echo bleek..

Zo van de roze wolk af in het zwarte van het afscheid en hartverscheurend verdriet..

Daar helpen geen kaarsjes voor, maar ik brand er toch een!

En verder voor

iedereen die hier langskomt, meeleeft, lieve, hartverwarmende woorden heeft, zo waardevol!

Een mooie, hartvormige kaars met een fel brandend licht!

Een hele dikke kaars

12 en 10 waren jullie toen mama plotseling overleed aan een hersenbloeding.
Nu zijn jullie 18 en 16,en vandaag stierf jullie papa na een afschuwelijk motorongeval.
het leven is soms niet eerlijk.
ik brand een hele dikke kaars voor jullie!

Voor hasse simonsdochter

Je was er al bang voor, nu is het dan zover.
Sterkte!

Oh, sus-anne

Wat afschuwelijk... Ik ken ook via mijn nichtje twee kinderen die op zeer jonge leeftijd allebei hun ouders zijn verloren, met twee jaar ertussen...
Ik brand een heftig kaarsje met je mee