Ik zoek een engelse tekst of een gedicht
voor iemand die onverwacht haar kindje laat in de zwangerschap verloren is en zich zelf nu allemaal onterechte de meest verschrikkelijke verwijten maakt.
Vanavond ben ik naar de mis geweest in het ziekenhuis en het was zo hartverscheurend om iemand met zoveel verdriet te zien die zich zelf dan ook nog kwelt met schuldgevoelens.
Weten jullie iets dat ook maar een beetje troost kan bieden? Het mag ook licht religieus zijn. Want al ben ik dat niet, zij wel. Geerke of Tonny, weet jij misschien iets. Ze had het zelfs al over punishment van God, dat vond ik zo akelig om te horen.
En als iemand ideeen heeft om een mandje te vullen met eea, ook graag. Ik ben absoluut niet creatief op dat gebied. Ik wil graag iets doen, ik heb zo´n medelijden met haar. Door het diepste dal van je leven moeten, terwijl je familie te ver weg woont en geen geld heeft om over te kunnnen komen.
Cobi
Ik ken deze:
Silent Footprints
We never had the chance to play, to laugh, to rock, to wiggle.
We long to hold you, touch you now And listen to you giggle.
I'll always be your mother. He'll always be your dad.
You will always be our child, The child we never had.
But now you're gone.. but yet you're here. We'll sense you everywhere.
You are our sorrow and our joy. There's love in every tear.
Just know our love goes deep and strong We'll forget you never.
The child we had, but never had, And yet will have forever.
En deze
is wat religieuzer:
WHEN GOD CALLS
By Cindy O'Connor
When God calls little children to dwell with him above,
We mortals sometimes question.
For no heartache compares with the death of one small child.
Who does so much to make our world,
seem wonderful and mild.
Perhaps God tires of calling the aged to his fold,
So he picks a rosebud before it can grow old.
God knows how much we need them,
and so he takes but a few,
To make the Land of Heaven more beautiful to view.
Believing this is difficult still somehow we must try.
The saddest word mankind knows will always be"Goodbye".
So when a little child departs,
we who are left behind must realize God loves children,
Angels are hard to find.
Sancy
Het zou best kunnen dat dat laatste gedichtje iemand troost zal bieden, maar ik moet het toch even kwijt dat ik het een verschrikkelijk gedicht vind; het klinkt bijna alsof we blij moeten zijn dat God dat kindje (en dus ook mijn overleden kind) uitverkoren heeft om bij hem te zijn.
Ik zou er helemaal niets mee kunnen, sterker nog, het maakt me boos. (Misschien hakt er het nu heel erg in in is mijn reactie niet zo genuanceerd, maar ik kan er voor nu even niets anders van maken.)
Cobi, helaas ken ik (ander) een engels gedicht, maar wat een verdriet voor die moeder! Sterkte!
Blessing
De tekst van 'an Irish blessing' is misschien iets:
May the road rise to meet you
may the wind be always at your back
may the sun shine warm upon your face
the rain fall soft upon your fields
And until we meet again
may God hold you in the palm of His hand
En dan misschien alleen het laatste gedeelte; "and until we meet again, may God hold you in the palm of His hand." Ik vind dat zelf altijd wel een troostend beeld. En het blijft ver uit de buurt van 'uitleg'of 'zin' geven aan het gebeurde.
Sterkte gewenst.
Heli
Helemaal niet erg hoor dat je zo denkt.
Het tweede gedicht is niet mijn smaak, maar je weet nooit of het de (schrale) troost kan geven die je een ander gunt, vandaar.
Heli (beetje ot)
Jouw gevoel is precies ook mijn gevoel. Maar weet je, veel mensen, bv. in de VS is dat heel duidelijk zo, hebben een veel 'kinderlijker' geloof, of ze uiten het iig zo. Dit soort gedichtjes, dat God het kindje tot zich roept, en dat het kindje het bij God beter heeft, dat je als ouders blij moet zijn dat je kindje nu bij God is, kom je heel veel tegen. Zo troosten mensen elkaar vaak echt. Het feit dat cobi schrijft dat deze verdrietige moeder het zelfs over de straf van god heeft, doet mij vermoeden dat misschien juist zo'n gedichtje bij haar wel troostend werkt. Dat het juist geen straf van god is, dat god haar kindje juist heel lief heeft.
Nogmaals, het is volstrekt niet hoe ik het beleef, maar er zijn echt veel mensen op deze aarde die het wel zo beleven...
Cobi
Misschien kun je hier wat vinden: http://www.halogarden.com/ en dan doorklikken naar the halo garden of child loss poems: http://www.halogarden.com/childlosspoems.html
Over een mandje... Ik zou het niet weten eerlijk gezegd, als ze zich zoveel verwijten maakt denk ik niet dat ze al kan genieten van een mandje met verwendingetjes of zo. Maar misschien kun je het volgende doen: Heeft ze foto's kunnen nemen van haar kindje? Is het al begraven of niet? Is het mogelijk om opnamen te maken? Maak anders samen met haar een site, zodat ze dit toch met haar familie kan delen, al is het dan maar op afstand. Je kunt dan foto's en filmpjes plaatsen, zodat het kindje toch een gezicht krijgt voor de familie, er onderdeel van wordt. En ook kan ze het verhaal schrijven, wat er is gebeurd en zo. Ik geloof dat je dat vrij gemakkelijk op de vlindersite kunt doen.
Kaarsje voor haar en haar kindje...
Heli, nog even...
Ik hoop dat je het niet leest als aanvallend of belerend... Zo bedoel ik het echt niet, maar inmiddels weet ik wel dat berichten soms heel anders uit het toetsenbord rollen dan je zou willen! Ik weet alleen dat ik vroeger, in een periode dat ik veel troost vond in het lezen van bepaalde ervaringsverhalen, ik op die voor mij totaal vreemde en onherkenbare religieuze beleving (van met name Amerikanen) stuitte. Ik kon eerst niet geloven dat men het echt meende.
Nu woon ik in Duitsland, en ook hier wordt nog erg veel geloofd zoals ik het vroeger op school leerde, heel kinderlijk. Dit soort gedichtjes zouden mensen je hier ook kunnen sturen.
Wat een verdriet cobi...
ik kan me voorstellen dat je je compleet machteloos voelt. Wat ellendig als iemand zich zoveel verwijten maakt, en zo onterecht.
Ik kom vrij weinig bij V&V, toevallig lees ik dit nu.
Misschien kun je Geerke mailen, zij heeft misschien een goede Engelstalige tekst uit een lied of zo? Ze zingt toch al jaren bij een gospelformatie? Ze heeft ook aardig wat contacten over de grens geloof ik, misschien kent zij een goede tekst?
Het is zo persoonlijk hoe je dit alles beleeft, ook als iemand gelovig is kan de beleving enorm verschillen. Een aansprekend gedicht kiezen voor iemand anders is zo moeilijk, en dan ook nog in een taal die je niet eigen is.
Iets tastbaars geven zou ik eerder doen. Een mooie plant? Een pakket bloembollen, met het oog op de tijd na deze ellendige kilte?
Een passend beeldje?
Iets lekkers. troost-eten?
Sterkte Cobi, het lijkt me heel moeilijk.
Poe effe denken hoor
poe, ik moet even denken en rondneuzen.
Lamb - zero
There's no one here today
Cause someone took the light away
There's nothing in my heart
Don't think I could even start to explain
I couldn't stand the pain of losing something so much a part of me
Though in reality you were hardly there in my heart
You were everything, everything
You were everything, everything
In these few hours
A breath of summertime has turn to winter rain
In such little time all my hope is gone
Will it ever be the same?
All I ever wanted was to see your face
See a little smile for my little one
And let you know, And let you know
You were everything, everything
You were everything, everything
Babe I did all I could
Just to give you life
I'd have done anything
Just to give you live
Life
Life
Life
Out there in the dark
Your little spirit is lost without a home
Oh, don't be afraid
I'm thinking of you
No you'll never be alone
Someday, somehow
When the time is right
Be an angel
Smile upon me
And give your life
To get your life
And give everything, everything
And give everything, everything
To give your life (x3)
And give everything (x4)
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte voor je vriendin. Misschien kun je iets uit het liedje Zero gebruiken.
Een idee voor een mandje heb ik niet echt. Waar wordt je 'blij' van in zo'n situatie...van helemaal niets. Een luisterend oor, ook na een paar weken en maanden. Misschien iets van een gedenksteentje of een mooie kaars?
knevel
Wat een verdriet!
Ik vind deze mooi:
How quietly he
tiptoed into our world.
Softly, only a moment
he stayed
but what an imprint
his footprints have left
upon our hearts.
~Unknown
Hij komt van deze pagina waar ook wat meer semi-religieuze teksten staan.
Niet specifiek over een kind maar wel over rouw is deze (misschien overbekend na Four Weddings and a Funeral) maar ik vind het erg mooi:
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.
The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.
Mariel
Ik weet geen gedicht
maar als een kleinigheidje zou evt een beschermengeltje wat zijn? Of een beeldje met een hand met daarin een klein babietje?
Sterkte!
Cobi
Zulke geschenkjes vindt je ook bij www.troostgeschenk.nl
Ze maken zelfs gedichtjes als je daar prijs op stelt.
Wat ik een keer gemaakt heb
Ik heb voor vrienden een keer zo'n klein doorzichtig glaasje met waxinelichtje gekocht (gewoon blokker of marskramer of zo) en heb daarop met glasverf de naam van het kindje geverfd. Ze vonden het zó mooi. En maanden later zag ik bij hen thuis dat het op de salontafel stond, vond het zo bijzonder. Elke dag ging dat kaarsje aan. En het was zo eenvoudig eigenlijk.
Geen dichtsel
maar wat vind ik dat je het treffend beschrijft, dat stille kindje in dat glazen ziekenhuisbedje..helemaal terug in de tijd ...
Verder heb ik, net als Heli, recalcitrante gevoelens bij de mooiste bloemen die het eerst geplukt worden, maar ik lees dat jij dat zelf ook hebt..
Er zijn mensen die daar wel troost uithalen, ik krijg alleen maar de neiging om te schreeuwen dat een kind niet in die hemel hoort, maar gewoon hier bij zijn vader en moeder!
Tja ...
Dat tweede gedicht van Heli (maar ik begrijp waarom je 'm opschrijft) raakt bij mij ook een heel gevoelige snaar. Ik kon m'n schoonbroer echt wel wat dóen toen hij (met z'n vier levende kinderen) tegen mij zei "ik wou dat God een van mijn kinderen had gehaald, je moet blij zijn". Je zóu 'm toch!
Maar goed. Even naar je vraag, Cobi. Ik was het blijste met dingen voor het kerkhof, want dáár was m'n kindje nou. Geen knuffels of wat dan ook voor thuis, maar een speciaal lichtjesding (waxine) of stenen beeldje ofzo. Of een mooie tekst/gedicht en dat dan gelamineerd zodat 't lang goed blijft in de regen ... Die dingen was ik écht heel blij mee. Net als wanneer iemand de moeite nam om het grafje te bezoeken trouwens.
Groetjes en lief van je dat je zoveel moeite doet, voor jou misschien klinkend als vanzelfsprekend of iets kleins, voor haar van heel grote waarde!
Wilma
Klein en onmachtig
'ineens is zoveel minder vanzelfsprekend dat onze vier wel gezond zijn.' Nou. Zeker. De spijker op zijn kop!! Er is niks vanzelfsprekends aan en er is geen enkele reden waarom het op een dag niet anders zal zijn. Het maakt je klein en kwetsbaar.
Wat rouw en verdriet betreft brak bij mij wat meer inzicht door toen tien jaar terug ons buurmeisje overleed, ze was even oud als een van onze zoons. Dat blijft altijd hangen. Mijn zoon is nu vader, zij blijft altijd het tienermeisje wat ze toen was.
Maar goed, verdriet is bij iedereen anders, meeleven blijft vallen en opstaan. Dat zie je hier al bij de verschillende reacties op dichtregels.
Het leven is zo vreemd.
En inderdaad, door Ouders Online leer je heel veel bij - dat gevoel heb ik ook.
Cobi
Weet je, ergens ben ik daar dan gewoon, ehm hoe druk ik me het minst onhandig uit, "blij" om dat er zoveel geleerd wordt van zoiets vreselijks als je kind verliezen. Ik lever maar een kleine bijdrage aan het geheel hier bij OOL/Verlies en verdriet, maar toch, ik ben dan gewoon blij dat er ook mooie dingen voortvloeien uit zo iets verdrietigs. Of hoe zeg ik dat ...
Fijn dat er iets moois op schrift is gekomen van je, Cobi, vinden ze vast fijn !
Groetjes,
Wilma (maar niet meer overlezen deze keer 
