Hulp nodig bij hulp vragen (lang)
Een beetje meer dan drie jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. Een moeilijke periode hebben we met zijn alleen doorgemaakt. Ik ben met de kinderen bij mijn ouders gaan wonen. Mijn ex bleef in het huis tot hij wat anders had. Ongeveer een half jaar hadden we niet echt veel contact met elkaar. De omstandigheden waren zo en daar was en is niet veel aan te veranderen. In dit half jaar is de diagnose kanker bij mijn moeder vastgesteld. Eerst zou ze het nieuwe jaar niet halen, toen het volgende nieuwe jaar niet en dat jaar daarop ook niet. Mijn kinderen hebben dit proces van begin tot eind meegemaakt. Wij, mijn ex en ik, hebben de kinderen altijd goed op kunnen vangen en ik heb ze overal bij betrokken (misschien wel iets te veel) Mijn moeder is na ongeveer 2 maanden ziekenhuisopnames en verblijf in een hospice overleden op 27 augustus dit jaar. Hoewel we ons hier al 3 jaar op voor hebben bereid kwam dat erg hard aan. Fijn waren de 2 weken die daarop volgden. Steun in de familie, van mijn ex. Ze stonden allemaal super voor ons klaar. Hoewel het verlies van je moeder erg verdrietig is, was het voor haar goed zo. Na al die jaren van pijn en angst had zij rust en indirect wij ook.
Je leven begint weer wat op te krabbelen, je blaast weer leven in je sociale contacten, je gaat weer aan het werk en je hebt kriebels in je buik omdat je weer een beetje verkering hebt met je ex. Dan wordt het 11 september. Papa haalt de kinderen op, het is weer zijn weekend! Ik ben er aan toe, heb net weer gewerkt en ben moe van alle gebeurtenissen. Hij kwam al vroeg zodat we nog koffie kunnen drinken samen en de boel doorpraten. Ik moest hem het huis uitschoppen voordat ze te laat kwamen voor het eten bij oma. Kinderen slapen een nachtje bij oma, papa moet nog tot laat werken.
Zaterdagavond, 12 september, de telefoon gaat, het is oma. Ik heb eigenlijk geen zin om op te nemen, maar goed misschien is er iets met de kinderen. Ze vraagt of ik die dag al wat van mijn ex heb gehoord. Ik zeg nee, want als de kinderen bij hem zijn belt hij nooit. Ook zij heeft de hele dag niks gehoord en hij nam zijn telefoon niet aan. Ze vraagt of ik naar zijn huis wil gaan, ik woon er tenslotte dicht bij. Op mijn vraag waarom antwoord zij volgens mij ligt hij dood in bed. Ik reageer boos, wat een onzin, misschien heeft hij gewoon geen zin om op te nemen. Maar dan zegt ze dat hij ook niet op zijn werk is verschenen. Ik spring in de auto en ga erheen. Zijn auto is thuis, ik hoor zijn mobiel niet overgaan en daar is hij mee getrouwd, misschien een andere auto mee? Of heeft hij een ongeluk gehad? Oma belt weer, breek maar in! Zo gezegd zo gedaan, ik breek in. Alles gaat in een film aan me voorbij en als ik boven aan de trap sta en ik zie hem in zijn bed liggen breekt mijn hart, ze heeft gelijk....
Mjin allergrootste liefde, de papa van mijn kindjes, hij is niet meer....
Nu zijn we precies een maand verder. Ik voel me afschuwelijk, ik mis ze beide zo veel. De twee mensen die zo veel voor me betekenden, die er altijd voor me waren, die me altijd steunden, die ik altijd kon bellen. Ik mis ze zo. Maar ik niet alleen, de kinderen missen ze ook zo ontzettend veel. Ik probeer ze te steunen, ben er altijd voor ze, ik geef antwoord op hun vragen, ik doe alles wat ik denk dat goed is.
De oudste is 9, was papa’s grote meid. Die twee waren twee handen op één buik. Haar grote held is er niet meer. Ze wil niet meer bij me vandaan, komt huilend van feestjes, durft niet meer ergens te slapen omdat ze bang is dat ik dan ook dood ga. Zij mist haar papa zo enorm. En dan de jongste, 7 jaar, die praat helemaal niet meer. Ligt overdag zomaar ineens huilend in bed en ik, ik weet het gewoon niet meer.
Wat kan ik doen om hun te helpen. Waar kan ik terrecht? Ik weet dat ze hulp nodig hebben, maar ik weet gewoon niet hoe... Wie wijst ons de juiste weg?
Geen woorden..
Wiesje, ik heb geen antwoorden voor je, maar wil je heel veel sterkte wensen met dit inmense verdriet. Wat een heftige tijd....
Ook ik weet zeker dat je hier de goede tips krijgt en blijf alsjeblieft schrijven.
Veel liefs Christine
Ook stil
Lieve Wiesje,
Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe!!!!
Ook ik ben stil geworden van je berichtje, ik hoop dat er lieve mensen om je heen zijn die je kunnen steunen.
Hier op het forum kun je altijd terecht!
Ik denk dat je via je huisarts aan proffesionele hulp kunt komen, ook voor je kinderen. Zodat jullie, jullie verhaal kwijt kunnen want praten is en blijft erg belangrijk.
Heel veel sterkte!
Liefs Olijvje
Er is hulp
Net als de anderen ben ik stil van je verhaal.Je zoekt hulp voor je kinderen,en ik heb een tip,maar allereerst: vergeet ook jezelf niet!
www.achterderegenboog.nl
Deze site bevat een schat aan tips,adressen,titels van boeken,en zij organiseren ook van alles.
Liefs en sterkte!
Bastet
Wiesje
Wat een berg verdriet bij elkaar! Dat lijkt me veel te veel, voor jou, om alleen te dragen!
Er is hulp te vinden (Bastet noemde al achter de regenboog) ik vond nog http://www.traumaopvang.com/ArtDoodVerwerken.htm hier staan ook wat links bij van instanties en Mensen waar je hulp kunt krijgen.
Evt. zijn er ook hulpverleners die allerlei papieren rompslomp voor je willen regelen, zodat je daar niet mee hoeft te zitten.. (bijv. http://www.delaatsteadministratie.nl/ )
Ikzelf heb altijd veel gehad aan lotgenotencontact, via internet, later ook IRL.. (er is een forum voor mensen die jong hun partner verliezen http://www.jjpv.nl/ )
Heel veel sterkte gewenst, voor jou en voor je kinderen! Je moet zoveel verwerken!
Nog meer hulp
Och Wiesje... wat een verdiet! Voor jou, maar inderdaad ook voor je kinderen. Wat zwaar moet het voor jullie allen zijn.
Ik kan me voorstellen dat je hulp bij het verwerken hiervan zoekt. Het is wel heel erg veel in een keer zo.
Afgelopen zomer is ons zoontje overleden. In het ziekenhuis werden we door de pedagogisch medewerker (die zich ook een beetje met ons andere zoontje, 4jr, bezighield) gewezen op een netwerk van mensen die zich bezig houdt met 'verliesverwerking' bij kinderen. Verliesverwerking in brede zin van het woord. Rouwverwerking, maar bijvoorbeeld ook verliesverwerking bij scheiding oid.
Eenmaal thuis hebben we op aanraden van het ziekenhuis meteen contact gezocht met iemand in onze regio. Zij is nog voor de begrafenis en ook tijdens de begrafenis bij ons geweest. Ons zoontje is ook 'een stille' en we vonden het heel moeilijk om hoogte te krijgen van zijn gevoelens. Natuurlijk was dat natuurlijk heel vroeg na overlijden van onze oudste. Ook daarna is ze nog eens bij ons geweest en daar is het tot nu toe bij gebleven. We hebben nog wel mailcontact, maar tot nu toe hebben we haar verder (nog) niet nodig. Wel heeft ze ook contact gehad met de school van onze kinderen. Heeft een beetje uitgelegd hoe rouwverwerking bij kinderen verloopt en op welke signalen te letten bij jongste.
We zijn erg tevreden over haar. Ze heeft een opleiding gevolgd die al die mensen hebben gevolgd die bij dat netwerk aangesloten zijn. Je kunt dat netwerk vinden op de website van Riet Fiddelaers (http://www.rietfiddelaers.nl/) onder het kopje 'doorverwijzing'. Er staat sowieso veel info op die site en ze hebben ook een webshop (http://www.in-de-wolken.nl/).
Heel veel sterkte toegewenst!
heli
Overigens
zoals ik al zei praat onze jongste ook niet zo veel over wat er gebeurd is, sowieso is het vaak maar raden wat er in hem omgaat.
De verliesconsulent (ik vind het een woord van niets, maar ze noemt zichzelf wel zo) heeft dit een klein beetje doorbroken door met hem 'via' een handpopje te praten. Dat werkte wel! Dat handpopje was een egel en rolt zich op als hij bang of verdrietig is en is een 'open hand' als hij blij is. We hebben hem hier in huis en ook op school is er eentje; soms halen we die handpop er nog bij om even te kletsen. Vaak komt er dan meer uit dan we dachten!
Waarschijnlijk zijn jouw kinderen te oud hiervoor, maar misschien is er wel zoiets te verzinnen om vooral de jongste aan het praten te krijgen.
Verder wilde de verliesconsulent ook met jongste een houten bewaarkistje beschilderen om allerlei spulletjes in te doen die voor hem belangrijk zijn; al dan niet gerelateerd aan zijn grote broer. Dit voor hemzelf maar bijvoorbeeld ook om mee te nemen in de klas en daardoor een aanknopingspunt te hebben om over zijn verdriet of hetgeen gebeurd is te praten. Voor onze jongste is dit uiteindelijk niet doorgegaan. Hij was er duidelijk nog niet aan toe. Heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat knutselen echt niet aan hem besteed is, maar wie weet is zoiets wel wat voor jou kinderen...
Wiesje
ik kan je geen hulp bieden,heb er geen ervaring mee.
jouw verhaal grijpt me wel erg aan.daarom steek ik een kaarsje voor jullie aan,voor wat licht,liefde en kracht!
veel sterkte!!
Lieve wiesje
Stil,
Ik zit hier met kippevel.
Wil zoveel zeggen....maar weet niet hoe.
Ook hier brand een kaarsje voor jou en je kids.
liefs ErrA
Lieve wiesje...
...geen woorden voor zoveel verdriet en pijn... De tips hierboven, en wellicht die nog volgen, ze klinken goed en ik hoop dat je er wat aan hebt.
Zou ook zoveel willen zeggen, maar vind de juiste woorden niet.
Ook van mij een warme kaars vol kracht voor jou en je kinderen.
Liefs, Beertje(s)
Ook stil
Ik lees je bericht en ben ook stil van het vele verdriet tegelijk! Lieve Wiesje, ik hoop dat je wat hebt aan de tips en ik brand een mooie kaars voor je twee geliefden. Ook nog een voor jou en je kinderen!
Liefs, Lotus
Jeetje
Wiesje, ik zit hier met kippenvel jou verhaal te lezen. Wat vreselijk wat jullie is overkomen.
Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel heel veel sterkte wensen.
Liefs, Sonja
Lieve wiesje
Wat een aangrijpend verhaal. Wat maak jij allemaal mee! Ik wens je veel sterkte en kracht. Achter de Regenboog is in elk geval een superorganisatie.
Wat erg ...
Oh Wiesje, wat een horrorscenario waar je in beland bent, net nadat je leven weer wat kleur kreeg na het verlies van je moeder.
Stichting Achter de Regenboog is echt een hele goeie, vrienden van me hebben er ook gebruik van gemaakt, hun kinderen gingen ook ieder heel verschillend om met verlies in hun gezin.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je weer hier komt, ook al is het in de rubriek waar niemand eigenlijk wil thuishoren, het is toch fijn om met lotgenoten te praten of luisterende oren te vinden.
Groetjes,
WIlma
Wiesje
Wat een vreselijk naar verhaal, ik ben er stil van. Tips heb ik helaas niet voor je, maar wil je wel veel kracht toewensen. Een kaarsje voor jou en je kinderen!
Ach wiesje
Wat is het toch zwaar, met jouw grote verdriet 2 kinderen met hun verdriet opvangen 
Pak de telefoon, bel het algemeen maatschappelijk werk in jouw woonplaats, en doe je verhaal. Zij zullen je helpen de juiste keuzes te maken in de komende tijd.
Ik kan je niets anders wensen dan heel veel sterkte, en kom nog een langs op de chat als je je ei kwijt wilt!
Liefs, Karen
Tranen
Lieve Wiesje
Ik zit met tranen in mijn ogen, zo moeilijk en zo herkenbaar.
Het verdriet van je kinderen is vreselijk, je voelt je zo volkome machteloos, je wil ze alle leed besparen maar dat kán je niet.
Zoek idd hulp er zijn goede mensen/instellingen genoemd al in vorige berichten.
Mijn kinderen waren van dezelfde leeftijd toen mijn man (hun stiefvader) overleed, nu alweer 5 jaar geleden.
Jullie hebben nog een lange weg te gaan, maar met veel liefde voor elkaar kunnen jullie samen die weg op.
En wat je doet doe je goed, je bent er voor ze het belangrijkste wat je kan doen!!!
Ik denk aan je en ook hier een extra kaarsje bij de foto van mijn man.
Sterkte Nelly
Reactie
Ik had al een poging gedaan om te reageren gisteren. Mijn computer gaat niet zo lekker, dus niet denken dat ik niet weer reageer hoor!
Ik heb voor na de herfstvakantie een afspraak gemaakt bij maatschappelijk werk. Jammer genoeg kon zij niet eerder komen. Via school ben ik in contact met een uitvaartverzorgster. Zij zou kijken of ze thuis nog wat boekjes had. Bij de uitvaart hebben de kinderen al een boek gekregen waar ze zelf hun verhaal in kunnen schrijven, vooral mijn dochter is hier heel erg mee bezig. Woensdag ben ik op therapeutische basis weer begonnen met werken. Het is wel lekker om weer wat te doen, maar oh zo vermoeiend. Ik werk in de ouderenzorg en de mensen weten van wat er allemaal gebeurd is. De belangstelling is fijn, maar minder als je steeds het verhaal moet doen. Voor eerst doe ik nog erg rustig aan.
Steun van (ex) schoonfamilie is er niet echt. We bespreken het hoognodige en verder hou ik me op de vlakte. Een hele lijdensweg over *de erfenis* staat nog voor de boeg, ik hoop dat dat in alle redelijkheid wordt opgelost.
Morgen staat er *een eerste keer zonder* gelegenheid gepland. De jongste moet morgen afzwemmen en daar zie ik weer heel erg tegenop, er missen 2 mensen die er bij hadden moeten zijn. Toch proberen we er een fijne dag van te maken. Daarna hebben we hier vakantie, kunnen we dan weer even rustig aan doen.
Ik vind het fijn dat er zoveel mensen zijn die hier reageren, het doet een mens goed. Dank jullie wel!
Kring voor wiesje en haar kinderen
Omdat anderen met hun verdriet veel steun hadden aan een kring wil ik graag voor Wiesje en haar kinderen ook een kring starten.
Wiesje
Ik pak de hand van Minet.....
Ik kom heel graag bij jullie in de kring staan!
Ja een kring
Voor jullie!
In de kring
Ik pak de hand van Pandia en kom ook in de kring staan voor Wiesje.
Tuurlijk
Tuurlijk sta ik in de kring,sterkte!
Bastet
Ook ik...
...stap in de kring, en strek mijn hand uit naar...
Sterkte!
Liefs, Beertje(s)
Ik pak de hand van beertje
en steek mijn hand uit naar ...
Wiesje, heel veel sterkte en ook vooral vandaag tijdens het afzwemmen. Waardoor het gemis nog eens extra voelt.
Sonja
Ik pak de hand van sonj@
ik hoop dat het je steun en hulp geeft
En ik
Wat een kippenvel-verhaal weer. Ik hoop dat een kring jullie steun en troost kan bieden.
Ik pak de hand van Branca en steek mijn hand uit naar....
Wiesje?
HOe is het gegaan met het afzwemmen van jongste? Hoe is het nu met jullie. Ik blijf hier staan in de kring om jullie heen, ik hoop dat het je een heel klein beetje steun kan bieden.
Lieve mensen
Allemaal erg bedankt voor de lieve woorden en zowaar een kring voor ons! Doet ons erg goed. De jongste is geslaagd voor zijn zwemdiploma, gelukkig zijn we even van de zwemles af... Hier gaat alles rustig, we gaan door, met alle ups and downs. We krijgen hulp uit onverwachte hoeken, heel fijn allemaal.
Kinderen zijn al lang, zo voelt het, weer helemaal op school, er wordt weer gespeeld en ik werk ook al weer. Wel ben ik vooral heel erg moe, gelukkig is hier begrip voor. Ik hoop dat jullie hier ook begrip voor hebben, heb gewoon geen zin gehad om hier te reageren. Iets in de richting van ik heb geen zin om het er nu even over te hebben.
Maar vooral iedereen erg bedankt!
