Hoelang hebben jullie gewacht met werken?
Hoelang hebben jullie gewacht om weer te gaan werken?
Ik heb in principe tot drie mei verlof,en ik mocht dan ook zelf aangeven wanneer ik weer een paar uurtjes kom om het weer te gaan proberen,maar ik ben ik voorlopig nog niet klaar voor.
Ons mannetje is 30 december overleden,en dat moet eerst een beetje verwerkt worden en een klein beetje aan plaats krijgen voor me gevoel.
Heb ook nog veel moeite om bekende om me heen onder ogen te komen,dan krijg ik gewoon een schok door me lichaam.
Gewoon om het feit dat niet iedereen het weet en bang ben voor de confrontaties en uitleggen die je dan moet geven.
Durf daarom ook nog niet alleen boodschappen te gaan doen of wat dan ook.
Zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
Liefs romanie (melanie)
Werken
Omdat mijn zoontje zeven maanden oud was toen hij overleed, was mijn lichaam weer redelijk 'in shape', na de zwangerschap. Ik was na deze zeven maanden spanning wel weer aan werken toe. Mijn man en ik zijn twee weken op vakantie gegaan en daarna weer gaan werken. Voor ons was dat heel goed.
Wat voor jou het beste is, weet jij zelf als geen ander. Je moet minimaal je lichaam laten herstellen van de zwangerschap en de bevalling. Je verlof duurt nog tot begin mei, dus je hoeft je voor die tijd helemaal niet druk te maken over werken. Hoe het daarna gaat kun je nu nog moeilijk inschatten. Misschien heb je juist heel veel behoefte om te gaan werken, of misschien heb je je hoofd er helemaal niet naar staat. Dat zal tegen die tijd wel blijken. Neem je tijd!
Mensen ontmoeten vond ik in die tijd ook heel erg moeilijk. Naar verjaardagen ging ik om die reden niet. Ik had geen zin om vage kennissen van vrienden of familie te zien. En verjaardagen konden me zowiezo gestolen worden. Boodschappen vond ik ook heel onprettig, maar ja, je moet toch eten. Langzamerhand werd het een beetje makkelijker, stukje bij beetje. Ook hiervoor geldt: neem je tijd! Het is nogal wat, wat je hebt meegemaakt, dus doe wat voor jou goed voelt.
Melanie
Ik zou me nog geen zorgen maken over weer aan het werk gaan. Dat zie je straks wel weer, als het zover is.
Ons dochtertje in eind juni overleden, had toen nog zwangerschapsverlof. toen dat verlof af was ben ik op therapeutische basis weer gaan werken. Ik werk op een kdv, ook met baby's op de groep, en vond dat vrij heftig. Heel gek om daar baby's te hebben van dezelfde leeftijd als die m'n dochtertje gehad zou hebben. Dat ik zelf mocht bepalen hoelang ik bleef of dat ik naar huis mocht gaan, vond ik erg fijn. Ben 2x eerder naar huis gegaan omdat ik in tranen uitbarste, verder ging het redelijk. Na ongeveer 6 weken therapeutisch ben ik weer volledig aan de gang gegaan. Daar zag ik erg tegenop, maar eenmaal weer aan de gang was het toch wel erg fijn. Weer regelmaat en het gevoel van nodig zijn.
Meid, nog niet over piekeren. Je hebt nu nog alle rust om alleen maar met jezelf en je partner bezig te zijn. Wat doet hij met werk? Is hij nog vrij?
Melanie
werken kan wachten, op een gegeven moment merk je vanzelf dat je er 'even uit' wilt, uit het thuiszijn, thuis waar alles je herinnert aan Jesse, de verwachting, de blijdschap en ook het grote verdriet en gemis..
Fleurtje is 29 december geboren (ze overleed 27 december 2001) en ik ben, volgens mij, na een maand of 3 weer gaan werken, gedeeltelijk (en ik werk ook al niet zoveel)
Ik vond alles moeilijk, boodschappen doen, mensen tegenkomen van zwangerschapsgym (die wel met een kindje liepen), bekenden tegenkomen, kennissen tegenkomen die belangstellend vroegen wat het nu geworden was...etc..etc..
Wilde ook niet in de winkel in tranen uitbarsten, maar voorkomen doe je het uiteindelijk toch niet. Ik heb wel gehuild in de winkel (of ik redde de auto nog net), op mijn werk..
Ik heb heel veel gehad aan het schrijven (ik zag jullie site, wat een mooi manneke en wat een prachtige foto´s, en wat goed dat je schrijft!!)
wat ook hielp voor ons samen, manlief schrijft niet zoveel, is meer een binnenvetter, ik vet ook wel wat binnen, maar het schrijven was mijn uitlaatklep..
mijn man las dan wat ik schreef en zo hielden we het een beetje vol (hoe moeilijk ook)
Samen, ´s ochtends in bed, wakker worden en mijmeren over hoe het anders geweest zou zijn, gewoon uitspreken wat je denkt.. dan is het goed om allebei nog niet te werken.
Man heeft een week of 6 (8?) niet gewerkt en nadien mocht hij van zijn baas ook nog niet volledig aan het werk, om de dag en als het niet ging mocht hij naar huis (een baas met een gouden hart!)
Het is voor jullie allemaal zo vers, zo pas gebeurd, zo overweldigend..ik herinner me vooral ook het onwezenlijke, zo van de roze wolk afgedenderd in dat zwarte gat...
We gingen ook elke dag naar het grafje, plaatsvervangend tuttelen (zo zag ik het ook echt), wij wonen ook heel dichtbij de begraafplaats, dat scheelt..
Luister naar je gevoel, laat je niets voorschrijven of dwingen, je weet zelf wel wanneer je weer wat zou willen werken..Nu is er vooral het verdriet om jullie lieve manneke Jesse..
Heel veel sterkte, ook voor je man! Hou elkaar vast!
Vroedvrouw
Mijn vroedvrouw had indertijd echt een goede tip voor ons: zelf op mensen afstappen, met name ook als je denkt dat mensen je mijden. Je bepaalt dan zelf het moment, weet zelf wat je wil vertellen (standaardzinnetjes paraat in je hoofd) en je doorbreekt het ijs. Het heeft mij goed geholpen, vooral ook omdat je dan het gevoel hebt dat jij de situatie controleert.
Als je buiten komt is er een andere wereld en in die andere wereld moet je je eigen plekje weer terugvinden. De verhoudingen tussen mensen worden anders. Vage kennissen kunnen ineens heel prettig gezelschap blijken te zijn, jarenlange vrienden kunnen plotseling oppervlakkige kennissen worden. Het is zo. Je kunt het maar beter in eigen hand nemen. Zelf de verhoudingen definiëren, zelf laten weten hoe je gekend wil worden, wat je verhaal is, in welke woorden je erover wil praten.
Tsjor
