Hoe verwerk ik het overlijden van mijn vader

Fianna

Allereerst een dikke knuffel. Het is niet niks, zo onverwacht en zo ingrijpend, met een reis naar de VS erbij. Ik ben geen expert in rouw, maar ik weet wel dat je verdriet het beste er maar gewoon kunt laten zijn. Je zegt dat je niet had verwacht dat je er zo kapot van zou zijn. Dat klinkt alsof je je liever zou vermannen, kop op en doorgaan, en het zou heel goed kunnen dat dat je nu niet lukt, waarmee je jezelf met een extra worsteing opzadelt.
Heb je familie in de buurt met wie je kunt praten over wat er gebeurd is en over hem, mensen die hem goed kennen?
Ik hoop dat er nog ervaringsdeskundigen met goede tips langskomen en wens je een warme Kerst, met lichtpuntjes.

Vreselijk fianna

ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen.

Fianna

Wat een hevige gebeurtenissen in zo'n korte tijd. Behalve het overlijden van je vader moet je ook de gebeurtenissen eromheen verwerken, ik wens je daar veel sterkte bij.

Fianna,

Heel veel sterkte gewenst. Wat een heftige tijd! Over verwerken: volgens mij ben je daar nog helemaal niet aan toe. Dit is zo ingrijpend! Geef jezelf de tijd.

Tis allemaal moeilijk

voor jullie lieve berichtjes. Wat het extra moeilijk maakt is dat wij enkele maanden geleden naar Ierland zijn geemigreerd. Mijn moeder woont in Nederland en die heeft net te horen gekregen dat ze een erge vorm van botontkalking heeft (ze is pas 68). Ze heeft heel veel pijn in haar rug. Ik maak me zorgen en vind het vreselijk dat ik haar niet kan helpen.

Ik ben blij dat ik er bij was toen mijn vader overleed. Ik heb tegen hem gesproken, hem gerustgesteld, gezegd dat hij goed was om te gaan ook al merkte hij het natuurlijk niet, hij lag in coma. Maar tegelijkertijd heeft dit ook zo'n naar beeld bij me achter gelaten. Ik zie steeds zijn gezicht blauwer worden, ik hoor steeds zijn laatste ademhaling. Dat beeld blijft me achtervolgen.
ook worstel ik steeds meer met de vraag of we hem niet te snel hebben laten gaan. Misschien had hij nog wakker kunnen worden. Ook al weet ik dat het niet zo is en al zou hij wakker zijn geworden, was hij een plant geweest.
In januari ga ik terug naar de VS voor zijn memorial. Hij zei altijd dat als hij zou overlijden hij wilde dat zijn leven gevierd zou worden in zijn favoriete restaurant. Dat gaan we dus doen, op zijn verjaardag.
In april heb ik hem nog gezien in nederland. Bij het afscheid nemen dacht ik nog, wie weet is dit de laatste keer, en inderdaad.

Wat een verdriet

Zo onverwacht en in een heel andere omgeving ineens het overlijden van je vader meemaken. Hij zal vast niet gevoeld hebben wat jij zag gebeuren, heeft misschien nog wel iets van je bemoedigende woorden gehoord - gehoor blijft het langs- maar ik kan me goed voorstellen dat dit beeld je enorm bijblijft. Dat slijt niet zomaar... Was je met iemand anders daar, of was je alleen, als naast familielid?
Het kost tijd, gun jezelf dat!
En dan de emigratie, en de zorgen om de gezondheid van je moeder, wat zal da een verscheurd gevoel geven. Heel moeilijk.

Veel sterkte en wees niet te streng voor jezelf. Het is mooi om volgens de wens van je vader zijn leven te vieren, maar het is tegelijk een hele ommezwaai dat te gaan doen met de gevoelens die je nu hebt.

Laatste ogenblikken

In augustus is mijn moeder overleden. Mijn zussen waren onderweg, toen mijn moeder in mijn aanwezigheid haar laatste adem uitblies. Dat was naar. Ik heb toen gedacht, dat ik het afschuwelijk vond dat dit mijn laatste herinneringen aan haar zouden zijn en die verdrongen bovendien, op dat moment, alle andere. Ik dacht dat ik hier last van zou blijven houden. We zijn nu dus een aantal maanden verder en ik moet zeggen dat de beelden beginnen te vervagen. Ze zijn er nog wel, maar niet meer zo akelig en andere herinneringen krijgen wat meer de overhand. Ik hoop voor jou dat dit ook gaat gebeuren en dat de nare herinneringen wat zullen slijten en dat er mooie herinneringen over blijven.

Beeld

Tonny mijn zus was erbij maar we hebben niet echt contact. Zijn vrouw en haar dochter (niet zijn dochter) zijn de gang op gelopen, konden het niet aanzien.
En weet je idd, ik heb helemaal geen zin om over enkele weken weer naar de VS te gaan. Het liefst blijf ik thuis. Moet dan ook het lieven van mijn vader vieren, hem herdenken met allemaal mensen met wie ik niks heb, die ik amper ken. Met zijn vrouw kan ik het wel enorm goed vinden. Ik ben erg op haar gesteld.

Hanny, ben blij te lezen dat het beeld gaat slijten. Want zo wil je natuurlijk niet je ouder herinneren. Ik zie wel steeds vaker beelden van toen ik kind was. Dat zijn wel mooie herinnering. Jij gecondoleerd!

Gecondoleerd

Fianna, gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik wil je ook nog zeggen dat je gevoel van "hadden we maar" erg herkenbaar is. Hadden we meer kunnen doen om zijn leven te redden? Je verstand weet dat het antwoord nee is, maar je gevoel overheerst en moet ook een plekje vinden. Je hebt iemand verloren die je nog graag in je midden had willen hebben, die je met al je kunnen had willen behouden. Je hebt alles gedaan wat je kon, je was er voor hem in zijn laatste ogenblikken.
Er zullen nog regelmatig "waarom" vragen naar boven komen, maar soms zijn er gewoon geen antwoorden.

Weet je

Ik kan me goed voorstellen dat je niet terug wilt naar de VS voor die viering. Je voelt je vast al verscheurd genoeg met je zieke moeder hier, zo vlak na je verhuizing.
Maar toch. Toen ik op de begrafenis van mijn grootmoeder voor het eerst van mijn leven met mensen praatte die haar bij haar voornaam noemden, vond ik dat zo fijn. Die konden me verhalen vertellen over mijn grootmoeder zoals ik haar nooit had gekend.
Ik vond dat een mooie bijkomstigheid van het afscheid. Dat wilde ik nog even laten weten. En nu ik er toch ben: een knuffel voor de dag van vandaag.

Sterkte..

Sterkte. Wat moet je geschrokken zijn. Ik denk dat dat misschien het eerste op jouw programma staat: de schrik verwerken, hoe het gebeurd is een plaats geven en dan beginnen aan je verdriet.
Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet, dat weet ik heel goed. Mijn vader is zelf een dikke maand geleden overleden. Bij hem zagen we het aankomen, hij had darmkanker. Tijdens zijn terminale periode verhuisde ik net naar mijn nieuwe huis, een hectische periode, ik zat aan zijn bed en thuis kwam ik in de rotzooi om. Mijn zusje, moeder en ik hebben 24 uur gewaakt en dat was vreselijk. Ik weet niet wat in hem omgegaan is, maar het is zo'n kloteziekte, zo vies en lelijk. Die beelden heb ik ook nog voor me. Ik heb sinds zijn dood nog maar één keer gehuild en toen lukte het niet meer. Ik ben aan het wegrennen voor de beelden en ik wacht op het moment dat ik weer durf om te kijken en misschien kan ik dan huilen. Ik zit ook nog zo met zijn lijden dat dat me misschien ook van mijn persoonlijke verdriet houdt. Blijheid kan ik ook niet voelen, ook niet om mijn droomhuis. Mijn vriendin: "jij bent je eigen Prozac" .
Nou ja, wat ik je wil zeggen, ieder doet het op zijn eigen manier en voor ieder stukje verwerking komt een moment. Ik wens je veel sterkte!

Ook voor jou, clo

Veel sterkte!

Dank

Dank jullie voor jullie medeleven. Dat helpt wat.

Clo wat een afschuwelijk verhaal! Gecondoleerd!
Ik moet trouwens wel vaak huilen. Ineens, als ik aan het autorijden ben, of in de rij bij de kassa sta.
Het blijft maar knagen, hebben we de stekker er niet te vroeg uit gehaald. Van de ene dag met hoop naar volgende dag met totaal geen hoop meer, kan ik nog steeds niet bevatten. wat nou als de neurochirug een fout heeft gemaakt?
ik weet het, moet me niet kwellen hiermee, maar laat me niet los..

En krin, je hebt gelijk. Zal ook heel mooi zijn om met vrienden van hem herinneringen op te halen!

Och

Wat een nare verhalen allebei. Dat van Clo wekt hier ook weer herinneringen (mijn moeder overleed ook aan darmkanker). Hoe dan ook, je ouders verliezen blijft een enorme klap. En je schuift zelf ook ineens een stukje op in de rij, zo voelde het voor mij in elk geval.
En huilen lukte mij in het begin ook niet. Ik ging het uiteindelijk maar opzoeken, keek elke docu op tv die over mensen ging die aan kanker overleden, bijvoorbeeld. Klinkt luguber maar mij hielp het voor dat moment wel. Een beetje dan toch.
Ooit zakken die beelden ook weer, dan krijgen inderdaad de mooie herinneringen de overhand weer.
Geef het tijd.... heel veel tijd als je dat nodig hebt. Niemand kan voor jou bepalen hoe lang of kort dat moet zijn.
Sterkte!!

Fianna, clo

Sterkte voor jullie allebei, ik wens jullie veel lichtpuntjes in 2013! xx