Geen ouders meer
En zo zit ik dus weer met een moment waarop het verlies zo voelbaar is.......
In 2008 is mijn moeder overleden (ze was nog geen 60) na een heel lang ziekbed. Mijn vader had toen al kanker en we wisten dat hij dus ook niet meer het eeuwige leven zou hebben. zoals ik toen al zei "het houdbaarheidsetiket is erop geplaakt, maar de verloopdatum zijn ze nog vergeten....." Mijn moeder is na een lange lijdensweg met behulp van extra pijn en slaapmedicatie in mij armen overleden (een heel bijzonder moment waar ik stom genoeg ook kracht uit heb geput). Na het overlijden van mijn moeder is mijn vader achteruit gegaan. MIjn stoere sterke papa werd ook omver geworpen door de "sluipmoordenaar".....kanker. Ik heb hem samen mijn mijn gezin zoveel mogelijk geholpen en bijgestaan (ik heb ook geen broers of zussen). Dat was heftig. Ook voor mijn kinderen, want ook voor hun is het allemaal heel heftig geweest om in 2 jaar tijd hun oma en opa te moeten missen en hun achteruitgang te zien. (mijn ouders deden altijd van alles met mijn kids). en ze hadden daarnaast natuurlijk ook een heel verdrietige mama; ik heb natuurlijk geprobeerd om mijn aandacht te verdelen, maar god....wat heb ik me vaak verscheurd gevoeld!!! Uiteindelijk is mijn vader afgelopen december na ontzettend veel pijn 's nachts overleden. Ik was er niet bij, dit wist ik van te voren wel, want mijn vader heeft zijn pijn en het laatste stukje heel krachtig gedragen (ik kon hem ook niet meer aanraken zoveel pijn als er was, ondanks de enorme morfine....) Dat doet pijn, ik had mijn vader zoveel meer gegund (ook mijn moeder natuurlijk!) Hij had altijd gezorgd en die K-ziekte teerde hem helemaal uit. Voelt enorm oneerlijk. Nu is er de stilte, het gemis en ondanks dat ik een geweldig gezin en vrienden heb, voel ik me soms verdomd alleen. Bijna 40 en wees.... Na al die jaren zorg voelt is de rust ook fijn, maar mijn onvoorwaardelijke klankbord is weg......
Ik heb van mijn ouders geleerd om te genieten van de kleine dingen en dat probeer ik. Soms lukt het en volgens mij denken de meesten om mij heen dat ik er prima mee omga.... maar inwendig huilt mijn hart nog vaak. Ik ben blij om te zien dat mijn gezin weer begint te lachen en ik lach gelukkig ook vaak genoeg mee, maar toch.... alles voelt een beetje anders....een beetje leger.....
Een lang verhaal, maar het voelt goed om dit toch een keer op te schrijven.....een surrogaatklankbordje.....
Ik brand bij deze kaars voor iedereen die gemis voelt!!
Yentl1
Tijd
Yentle1, geef jezelf tijd. Geef het verdriet tijd. Mijn verhaal lijkt verbijsterend veel op jouw verhaal en hoewel het 15 jr geleden is inmiddels, blijft er een soort leegte in je leven.
Sterkte.
Tirza
Yentl
Hai,
Wat verdrietig voor je.
In 2008 ben ik zelf wees geworden en heb ik me echt Remy gevoeld. De tijd heelt alle wonden en wat rest is een litteken!
Yente
Jouw verhaal lijkt ook weer verbijsterend op mijn verhaal... maar dan vijftien jaar geleden (mijn god, alweer vijftien jaar...!) Maar het verhaal gaat wel door. Ik merk namelijk dat mijn ouders ook weer terug komen, dat ik ze weer in mijn leven voel, dat ik kracht put uit hun aanwezigheid.
De leegte is weg, ze hebben hun plek weer ingenomen. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet drukken. Ze zijn weg, en ik mis ze erg, ook voor mijn kinderen die helaas nooit een opa of oma van mijn kant hebben gehad. En toch voel ik me gekoesterd in hun armen, in hun aanwezigheid, in hun onvoorwaardelijke liefde.
Het is gek, maar ik leef eigenlijk met het gevoel dat de hemel heel dichtbij is, dat de doden bij je zijn, dat ze absoluut niet weg zijn, zonder dat het morbide is, of dat ik niet kan loslaten of zo.
En dat terwijl hun lijden en overlijden ook echt erg was, lang duurde, wrang was. Maar die schrijnende herinneringen vervagen, hebben niet meer die impact van toen...
Sterkte in ieder geval...
Yentl
Wat een enorm verdrietig verhaal... Mijn moeder is op 1,5 jaar geleden op 60-jarige leeftijd overleden; gelukkig heb ik mijn vader nog! Inderdaad, je eigen verdriet, maar ook dat van je kinderen; zo oneerlijk!!!
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Rouwen kost tijd. -Voor de buitenwereld lijkt het of het goed gaat- schrijf je. Dat gaat het ook, je moet door, al is het alleen maar voor je kinderen... Dat je nog heel vaak enorm en intens verdrietig bent is niet meer dan logisch... Dat wil alleen gelukkig niet zeggen dat je er niet mee om kunt gaan... Juist wel; je laat zien dat je, ondanks je verdriet, het beste ervan probeert te maken!!!
Heel veel sterkte!
Yentle1
Hoi Yentle1
Het is goed dat je al zo bewust bent van al die gevoelens bij jezelf en bij de anderen om je heen. Het is heel gewoon dat rouw eerst vier seizoenen door moet maken. Neem vooral voor iedereen en jezelf eerst dat eerste jaar de tijd. Tijd om even stil te staan bij alle gemis. Daarna wordt het toch wat gemakkelijker, zijn er niet zoveel "de eerste keer zonder.."momenten. Zelf ben ik zeven en zes jaar geleden mijn ouders verloren, voel ik me nog altijd wees. Dat is nu een stuk van mijn leven geworden. Ik ben ook niet meer die kleine meid van 7 jaar, ik ben nu volwassen. Zo verander je steeds een beetje in het leven. Deze verandering doet wel veel pijn en is niet leuk. Neem de tijd. In de buitenwereld zijn er veel meer mensen die weten dat rouwen lang duurt, deel met hun je gevoel, laat ze zien dat jij af en toe nog zwak bent zodat je geholpen of getroost kunt worden.
Voor jou een warme kaars met veel troost,
liefs, timsmama
Rouwen
Door de verhalen hier, de mensen die mij de afgelopen jaren zijn ontvallen en wat ik van vrienden en kennissen hoor denk ik dat er veel mensen zoals jij rondlopen. Van de buitenkant gaat het allemaal wel, maar binnenin zit het verdriet nog. Ik vond het verbazingwekkend hoe mensen dan met elkaar omgaan he, het is natuurlijk ook een vorm van voorzichtigheid, dat ze er niet over beginnen en het is uiteindelijk ook een soort proces waar je alleen doorheen gaat. Mij heeft het in ieder geval wel gesteund dat ik weet dat ieder huisje wel zijn kruisje heeft, en dat veel mensen je begrijpen omdat ze dit doormaken.
heel veel sterkte in ieder geval,
Merel
Vreselijk
Ik heb net je verhaal gelezen. Vindt het echt verschrikkelijk voor je. Moet er niet aan denken om mijn ouders te verliezen. Wij hebben ons zoontje in 2009 verloren,dus ook kennen wij een vreselijk gemis. Wil je heel veel sterkte en kracht toewensen voor de rest van je leven. En al het geluk met je gezin en de vrienden om jullie heen.
Liefs Melanie,de trotse mama van onze Jesse*
Reactie
Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie lieve, begripvolle en steunende woorden. Naturlijk weet ik wel dat 5 maanden rouw nog lang niet genoeg zijn om het achter me te laten (zeker omdat ik na de dood van mijn mama niet heb kunnen rouwen i.v.m. mijn papa). Soms zijn er van die gruwelijk moeilijke momenten waar geen kleenex tegen opgewassen is.... maar gelukkig zijn het momenten....ze gaan ook weer voorbij! Het blijft een enorm maf en onbeschrijfelijk gevoel om geen ouders meer te hebben... ik kan dat echt moeilijk in woorden vatten.
We hebben net de creatieve therapie voor mijn jongste dochter afgesloten (daar heeft ze heel veel aan gehad, want wat mijn meisje vaak vreselijk boos!) Ik merk dat we gelukkig wel weer op de weg omhoog zitten, langzaam wennend aan de nieuwe situatie.
Lieve groet, Yentle
