Geachte meneer de hartchirurg

U doet er misschien wel een paar per dag. U heeft er al tien tallen, of honderdtallen gedaan in uw werkzame leven. En dat is maar goed ook. Want zo heeft u flink wat ervaring opgedaan en weet u hopelijk precies wat u doet.
Want, weet u, meneer de hartchirurg, morgen ligt mijn moeder bij u op de tafel. En voor u is dat ‘gevalletje open hart’ nummertje zo veel. Maar voor mij gaat het om mijn moeder!
Haar hart ligt straks in uw handen. En, weet u, meneer de hartchirurg, in dat hart zit ik. En met mij, mijn broers, mijn (schoon)zus, zeven kleinzonen en nog wat anderen. Want, weet u, meneer de hartchirurg, zij heeft een heel leven achter de rug, maar het is nog niet helemaal af. We kunnen haar eigenlijk nog niet missen. Want, meneer de hartchirurg, ze gaat natuurlijk een keertje dood, dat weet ik ook wel. Dit jaar wordt ze tachtig dus: Nu nog even niet!

Want, weet u, meneer de hartchirurg, vroeger begrepen wij elkaar niet zo goed, mijn moeder en ik. Hoe dat zo gekomen is heb ik nooit precies begrepen, maar wel dat het al vroeg begonnen is. Ik ben er eentje van een tweeling en ik scheen er al gauw niks aan te vinden met die borstvoeding, terwijl mijn broer wel kon blijven lurken! En later, toen we opgroeiden viel ik niet zo op in ons gezin. Ik heb drukke broers en een spontane grote zus, terwijl ik zelf niet zo veel aandacht vroeg. Ik ging mijn gangetje wel. Nee, ik ben niet zielig, meneer de hartchirurg, het is gewoon zo gelopen. En zeker in de puberteit, toen kon ik mijn verdrietjes en problemen niet delen met mijn moeder. Een beetje deelde ik dat met vriendinnen, maar vooral deelde ik eigenlijk heel weinig. Dat heb ik pas vele jaren later geleerd, meneer de hartchirurg, toen ik dik in de twintig was.
En weet u, er was nog iets , vroeger. Mijn moeder heeft een zeer muzikaal leven gehad. Bijna tot haar eigen verbazing heeft ze het conservatorium afgerond en mocht ze pianolessen geven. Dat heeft ze gedaan! En haar kinderen, toen die er groot genoeg voor waren kwamen bij haar op pianoles. En, het moet een geheimpje blijven, meneer de hartchirurg, pianoles van je eigen moeder is een drama. Mijn broers en zus hebben dat snel opgelost en kozen een eigen muziekinstrument. Maar bij mij bleek het muzikale talent wel erg ver te zoeken en na een korte episode wat fluitlesjes te hebben gevolgd heb ik het maar opgegeven. En, weet u, meneer de hartchirurg, ze heeft het nooit gezegd of laten merken, maar ik dacht toch wel dat ik haar lelijk moest hebben teleurgesteld. Voortaan mocht ik met mijn vader in de voorkamer gaan luisteren en bovendien mocht ik op een leuk knutselclubje. Daar was ik dan als een visje in het water.

Maar weet u, meneer de hartchirurg, het is niet altijd zo gebleven. Weet u ik heb ook nogal gerommeld met relaties, voor ik de enige echte gevonden had. En, oh, ik vond kindertjes zo leuk en ik genoot zo mee met de neefjes! Toen ik eenmaal mijn levenspartner gevonden had begon het al snel te kriebelen bij mij. Met mijn 35 jaar kreeg ik wat haast. Maar, hij, hij wist het nog niet zo zeker. En toen kwam er een grijze periode in mijn leven, meneer de hartchirurg, omdat ik iets mankeerde waardoor ik onder behandeling moest bij uw collega de gynaecoloog, en waardoor het nog maar de vraag voor mij ging worden of er ooit nog een kindje in mijn buik zou groeien.
En mijn moeder leefde mee, meneer de hartchirurg, ze wist hoe graag ik dat wilde.
Maar weet u, het viel allemaal hartstikke mee en ik was na mijn behandeling al heel snel zwanger. Trots zijn Kees en ik samen naar mijn moeder geweest om dit te vertellen. Wat was ze blij. Ze was echt erg blij voor ons!
En toen kwam ons kindje, meneer de hartchirurg, en hij dronk als een tierelier. Hij dronk zo gulzig dat hij zich er zelf in verslikte. Mijn lichaam produceerde dat het een lieve lust was. En hij groeide als kool! Geweldig, alleen door mij. En toen dacht ik aan mijn moeder, meneer de hartchirurg, hoe zij zich moet hebben gevoeld toen ik ‘haar’ niet meer wilde… Weet u, dat begreep ik ineens veel beter.
En er gebeurde meer dingen, meneer de hartchirurg, want het bleek met onze kleine man allemaal niet zo voorspoedig te verlopen en we hadden het regelmatig best wel zwaar met hem. En bij ons thuis, vroeger, ging ook niet alles van een leien dakje. Zij wist wel hoe machteloos je je soms kan voelen. En de band met mijn moeder groeide, meneer de hartchirurg, we begonnen elkaar eindelijk beter te begrijpen. We waren allebei moeder en dat bracht ons nader tot elkaar.

Dus, u begrijpt, meneer de hartchirurg, het is nog geen tijd voor haar. We moeten nog even de tijd krijgen om met elkaar te zijn, van elkaar te genieten en zij moet haar kleinzonen allemaal nog net even een stukje groter zien groeien. Dat begrijpt u toch wel?

En daarom, meneer de hartchirurg, wil ik u vragen; zult u goed uw best doen? Bent u heel voorzichtig met haar en zult u heel goed opletten of alles goed gaat?
Gaat u vanavond vroeg naar bed en zult u niet teveel drinken? Zodat u morgen helder bent en mijn moeder uw ‘best-practise’ operatie –allertijden word?
Ik wens u heel veel succes. En, weet u, meneer de hartchirurg, ik heb nog nooit een vreemde zo veel succes gewenst als ik u nu doe.
Bij voorbaat dank,
Met hoogachting,
Een liefhebbende dochter,

Koentje