Een nieuwe kaars

Ook net gekeken,

Kippevel....

Heel veel sterkte!!!

Ook gekeken

mooi, kippenvel
Drie grote kaarsen voor Vincent, Sjoerd en Sophie en een heleboel kaarsjes erbij voor de families

Lief vriendinnetje

vandaag is het 11 jaar gekeden dat jouw grote liefde overleed. Zelf ben je er al bijn a 4 jaar niet meer. We zijn langs jullie huis gereden, het staat leeg. Tranen stromen over mijn wangen....

Dank!

Lief al die kaarsen voor ons mooie mannetje.

Nikus, ik begrijp je geraakt zijn. Ik ben het volledig met je eens (een van de redenen waarom we nu ook geen prenatale screening doen bij ons derde kindje in wording). Ik had Vincent ook gehandicapt vreselijk lief. Na de hersenoperatie was er niets meer over van hem. Dat veroverde hij beetje bij beetje weer. Al is hij nooit meer geworden hoe hij was voor de operatie. Wij wilden hem echter niet willens en wetens verder beschadigen (los van de uiterst geringe kans dat de tumor weg zou blijven door radiotherapie). Ik vond het verhaal van de moeder van Sophie heel typerend voor de weg die wij ook gegaan zouden zijn. Een kind dat per bestraling of operatie minder zichzelf zou zijn. Wij hebben voor hem gekozen, niet voor onszelf. Want het allerliefste zou ik hem nu nog gewoon iedere dag bij me hebben.

Mayte

vanmiddag heb ook ik zitten kijken naar de uitzending, halverwege besefte ik dat het verhaal van Vincent mij heel bekend voor kwam..... Heb bewondering en respect voor de wijze waarop jij jouw verhaal hebt verteld.

Dikke kaars niet alleen voor Vincent maar ook voor Sjoerd en Sofie!

Groeten, Leetje

Mayte

Pfff... wat zit ik hier te janken zeg, lieve Mayte wat heb je het allemaal mooi en intens verteld, en zo vol met liefde voor je kleine mannetje, wat moet je hem vreselijk missen, van mij krijg ej een dikke knuffel en een hele mooie warme kaars voor je lieve Vincent,
xx Geerke

Pelle

Wat ontzettend mooi. Zo'n Vincent zinnetje, dat zomaar weer naar voren komt. Wat een kadootje dat je me dat weer terug geeft!

Een kaarsje voor mezelf

of eigenlijk voor mijn Martijn*. Hij had ook met een gespannen gezicht vandaag aan de Cito moeten beginnen in groep acht. Ook gister bij de winkel andere kinderen tegen moeten komen die ook iets kleins te snoepen of een flesje drinken gingen uitzoeken omdat ze dat tijdens de cito mee mogen nemen.

Omdat ik 'm zo mis ...

Wilma

Mayte

Je maakte me aan 't glimlachen daarnet toen ik las "wat een kadootje dat je me dat weer terug geeft", zo ervaar ik 't ook (geen zinnen dan, maar andere dingen).
Mooi hè, zulke dingen kleuren je dag (en omdat jij 't dan weer híer schreef, kleuren ze andermans dagen ook weer en zo is 't cirkeltje rond).

Groetjes,
Wilma

Voor wilma

Omdat Martijn gewoon vandaag aan de cito had moeten beginnen.

Mayte

Ik heb net de uitzending gezien, stil ben ik ervan. Ik brand een kaars voor jullie!

Wilma

een kaarsje voor Martijn!

Mayte

Ik dacht na een poosje kijken al dat jij het was die dat vreselijk mooie ontroerende en schrijnende verhaal vertelde ik heb ook met tranen in mijn ogen zitten kijken.Wat moedig om zo je verhaal te doen.

Mayte

Ik moet nog kijken vandaag,maar brand een kaarsje voor jouw ventje.
liefs,Bastet

Wilma

Hij had gewoon zijn cito moeten doen vandaag,met bruine lippen van een lekkere milkyway......dikke knuffel voor jou.
liefs,Bastet

Mayte

Ik heb heel veel bewondering dat je die moeilijke beslissing toen hebt genomen.Heb zelf nu een dochtertje van 2 1/2,zal haar ook voor geen goud willen missen.Dat verhaal van sophie's moeder,kan ik ook goed begrijpen,want de artsen zeiden steeds dat het goed kwam,een strohalm die ze beet heeft gepakt.
Grote kaars voor jouw en je familie

Wilma

Altijd die ene lege plek
aan tafel, in het dagelijkse leven
Al die ‘eerste keren’
verjaardag, sint, kerst..
De eerste schooldag,
de Citotoets
Het fotoboek
met al die lege bladzijden

Een lijf vol
herinneringen,
verlangens,
invullingen hoe het zou zijn
Overweldigende, warme gevoelens
naast het gemis
Om het manneke wat altijd bij je is..

Sterkte en liefs!
Mien

En wilma en mijn moeder

Een kaars ook voor jouw.
Ook een kaars voor mijn moeder,haar kanker is terug,gehoord vlak voor kerst,gisteren zijn ze weer in het ziekenhuis geweest en de tumor is operabel en ze willen haar opereren,al haar lymfeklieren gaan er dan wel uit.De datum nog niet bekend wanneer de operatie uitgevoerd wordt,maar wel weer hoop en vrees,hoe komt ze uit de operatie vandaan(ze is 65,maar heeft aderverkalking in de hersenen,waardoor ze erg verward is en "dementerend" is)en is alles dan echt weer weg?

Wilma

Ik ken het verhaal van Martijn niet. Maar ik kan me het gevoel zo goed voorstellen. Steeds weer die markeringsmomenten in het leven van een kind, waarbij je het gemis tot diep in je tenen voelt.

Wat zal hij vanaf 'boven' blij zijn, dat hij nog steeds zo diep in je hart zit, dat je hem nog steeds koestert en ja, daar hoort heel erg missen ook bij.

Ik heb hier al een kaarsje branden voor jullie jongen.

Liefs, Mayte

Jacoline

Pfff...wat een lastige situatie waar jullie in zitten. Ik kan me je zorg voor de operatie en de gevolgen daarvan voorstellen. Kan je er met je moeder nog wel over praten? Wil ze nog wel geopereerd worden?

Het tweede waxientje hier op tafel gaat aan. Voor de moeilijke keuze die jullie moeten maken.

Mayte

Jacoline

Tussen hoop en vrees, ik hoop dat je moeder nog kan aangeven wat ze wil en wat ze niet wil?
Voor jullie een kaars voor hoop en kracht!

Voor de ouders van cor

vanmorgen had ik jullie aan de telfoon, jullie zitten in Spanje en waren blij dat we jullie zoon niet vergeten waren...Natuurlijk vergeten we jullie zoon niet, voor altijd in ons hart!
Voor jullie een grote vlam, voor kracht om door te gaan na het verlies van twee van jullie kinderen!

Oh, wat lief

Wat heerlijk om nu wéér even Martijn zijn naam hier te zien staan, wat lief van jullie. Tuurlijk alle gespannen gezichten op school net om drie uur bij 't afhalen. Zo spannend voor die kinderen allemaal!
Maar heerlijk dat bij thuiskomst dan hier zo even zomaar zijn naam staat, dankjulliewel!

En Mayte, yep, 't gemis hoort er gewoon bij, naast alle mooie dingen (godzijdank) van 't leven. En mocht je ooit even niks te doen hebben (ahum), als je als trefwoord Martijn intypt bij 't archief van Verlies, kom je mijn en dus zijn verhaal wel tegen, ben hier (helaas) al een ouwe rot in 't vak.

Mien, wat heb je 't weer mooi verwoord en yep, zo is soms ineens weer een mijlpaal waarvan je denkt dat had hij nu ook moeten doen. Soms maakt 't je alleen maar even weemoedig, soms treft 't even 't verdriet in al z'n hevigheid. En ook dat hoort bij ons leven.

Liefs,
Wilma

Martijn

Wilma, ik heb je verhaal terug gevonden. In een van de draadjes beschrijf je het hele proces en ook het moment van sterven, waar jullie niet bij waren omdat jullie op weg waren naar het ziekenhuis. Lieve schat, wat doet me je verhaal verdriet.

Ook het stukje over op vakantie gaan en niet voor 4 maar voor 3 inpakken, trof me zeer. Zo herkenbaar.

Toch ben ik er van overtuigd dat onze sterrenkindjes bij ons zijn. Dat ze nog steeds gedijen op onze liefde voor hen. Dus ook al moeten we dan fysiek niet voor 4 inpakken, zolang we het mentaal maar wel blijven doen, blijven ze onderdeel van ons leven en maken we ze daarmee gelukkig.

Veel kracht voor vandaag toegewenst en voor al die andere dagen waarop het gemis weer heel erg pijn doet.

Mayte

Als ik je antwoord op Nikus goed heb gelezen, moet ik zeggen dat ik jullie van harte geluk wil wensen!
xxRoanne

Monique

een kaarsje voor dappere Monique! Meid wat een ellende op je pad momenteel. Maar je pakt het volgens mij hartstikke goed aan. Klasse en petje af!

Dikke knuffel van Purk

Mien* en mayte* en wilma

Fleur, Vincent en Martijn: drie kinderen die ik niet ken. En tóch ken. Althans, zo voelt het. Ik ken ze 'door' hun moeders. Die vertellen over hun prachtkinderen, en/maar ook over verlies, verdriet, verder leven.

Elke, elke dag koester ik mijn kinderen, mijn vriendschappen, mijn gezondheid. Ik zal niet zeggen 'door jullie', want de waarde van het leven is gelukkig helder genoeg zónder verlies en verdriet. Maar 'door jullie', door jullie verhalen over jullie mannetjes en meidje, ben ik me zó veel bewuster van wat geluk is, wat schoonheid behelst.

En wat betreft dat laatste: die behelst niet alleen de kindjes, de mensen die springlevend met ons op de aarde zijn. Zeer zeker niet. Die schoonheid betreft álle kindjes, álle mensen, levend en gestorven, omdat ze - oh Mayte, dat voel ik ook zo, 'over' de mensen in míjn leven die zijn doodgegaan - 'met ons 'meeleven'.

De dood (in de voor mij 'ergste vorm', die van je bloedeigen kind) lijkt door jullie verhalen zo veel minder dan ooit een keiharde grens, een móeten loslaten. Ik zie dat loslaten en vasthouden in één adem door gaan. En heus, ik zie ook de pijn, het verdriet. En/maar toch. Juist bij jullie drie zie ik zo veel kracht, zo veel 'het leven kunnen/durven/willen/moeten/zúllen leven'.

Dank jullie wel (ja, ik zeg het nu eens met zo veel woorden) dat jullie delen met ons, met mij. Dat vind ik geweldig. En heel erg fijn.

Liefs, Maatje.

Maatje

wat heb je dit mooi verwoord, ik sluit me hier bij aan!