De een of de ander
Zomaar een gedachte die maar bij me blijft deze avond...
Ik ben dit weekend druk met een projectje: Hohe Messe van Bach zingen. Vrijdagavond één repetitie met het koor, zaterdag een repetitie met het orkest, zondagavond uitvoering.
Heeeerlijk vond ik het, een geschenk, zomaar de Hohe Messe mogen zingen en dat met maar zo weinig investering. Ik heb nog wat mensen lekker gemaakt van mijn koor om ook mee te doen.
Het was een gelegenheidsproject, want namelijk een herdenkingsconcert voor een eerder dit jaar overleden musicus (musica?) uit het orkest. Haar familie wilde ter nagedachtenis nog eens haar lievelingsstuk laten uitvoeren.
Ik heb haar niet gekend, ik kwam in eerste instantie op de muziek af en niet op de aanleiding. (Het koor moest 'erbij gezocht' worden en werd via-via bij elkaar geregeld).
Maar nu ik het zing overvalt me telkens het verhaal van die jonge vrouw, zo getalenteerd, nog zoveel moois te spelen, pas 32 jaar (geloof ik) en dan ineens: afgelopen. Het stuk zit vol met 'hommages' aan haar, aan het leven, aan het geschenk dat het leven is (OK, daarmee bedoelde Bach waarschijnlijk het eeuwige leven, maar ik neem een hedendaags interpretatie).
En nu komt het: vanmiddag, toen ik in de trein zat op weg naar de repetitie, ging de trein ineens niet verder. Want er was iemand voor de trein gesprongen. Gelukkig niet in de trein waar ik in zat, maar waarschijnlijk wel pal daarvoor, want het nieuws druppelde ook langzaam binnen bij het NS-personeel.
Goed, wij uit de trein, een stukje alternatief vervoer en daarna weer in een trein die voorbij het ongeluk was. In de trein zat het vol bellende mensen, allemaal moesten ze hun vrienden en familie bellen om te zeggen dat ze later waren, dat ze een enorme omweg moesten maken om hun bestemming te bereiken, "ja, ik ga dus eerst weer terug, dan ben ik weer terug bij af, en daarna moet ik langs zus en zo". De ergste opmerking hoorde ik een jongen van zo'n 20 maken: "Ja, ik snap het ook niet, waarom er geen enkele trein meer langs dat traject kan, want als er één trein overheen gaat bij zo'n aanrijding zou je zeggen dat er dan ook nog wel een volgende trein overheen kan toch?".
Ik kwam dus te laat op de repetitie, en stapte gauw in om weer ter meerdere glorie van het overleden orkestlid te kunnen gaan zingen.
Maar hoe wrang, onbegrijpelijk is dit nu eigenlijk, vraag ik me al de hele avond af. De ene mens krijgt een ongeluk, en de mooiste, hoogste kunst komt er aan te pas om haar te herdenken, op initiatief van haar liefhebbende familie. Terwijl we daar mee bezig zijn springt een wanhopige ziel voor de trein, een zelfgekozen actie, en diegene beroert heel even de wereldorde in de vorm van treinreizend Nederland, want het zal niemand op dit traject rond dit uur onopgemerkt blijven dat er iemand naar het hiernamaals is vertrokken.
Wat een verschil in deze twee mensenlevens: de een wordt weggerukt uit het leven dat haar toelacht, de ander kiest zelf voor uit dit leven stappen dat te moeilijk voor hem/haar is.
Ook die tweede persoon heeft misschien wel een liefhebbende familie. Wat zouden zij nu voelen? Hoe zouden zij omgaan met het verlies van hun getormenteerde geliefde? Of zou die familie er niet zijn? Was dit een werkelijk eenzame ziel zonder mensen die om hem/haar gaven? Was de wanhoop zo groot dat er echt geen gat meer in te zien was? Had deze persoon ook kunnen genieten van de Hohe Messe, misschien?
Voor mij blijven beide mensen abstract. Ik heb hen niet gekend. Voor de ene zing ik morgen de Hohe Messe. De ander is slechts een 'nieuwbericht' in mijn leven.
Ik denk dat ik morgen de Hohe Messe ook maar ga zingen voor die andere persoon. Wie je ook was, anonieme treinspringer, ik had je zo veel meer gegund in dit leven, en ik hoop dat je de rust gevonden hebt waar je zo wanhopig naar op zoek was.
Margje
Margje
Wat een wrange tegenstelling, en ook hoe harteloos, die reactie van de treinreizigers.
Ik begrijp je overpeinzingen. Ooit was mijn moeder ernstig ziek, ze had kanker en wilde absoluut niet dood en vocht voor wat ze waard was. In die tijd pleegde mijn baas, een van de directeuren van het bedrijf, zelfmoord, ook nog eens op een gruwelijke manier. In die tijd kon ik me idd helemaal verliezen in overpeinzingen over die vreemde situatie, mijn moeder die dood moest maar het helemaal niet wilde, en mijn baas, een jonge en succesvolle man die twee jonge kinderen had en helemaal in het leven stond en dat leven nog helemaal voor zich had, die door wanhoop overmand de keuze maakte dit leven te beëindigen. Mijn moeder die zo ziek was had zoveel medelijden met hem, hoe eenzaam en ellendig moet iemand zijn om voor de dood te kiezen als het nog niet hoeft...
Heel erg vond ik ook dat zoveel mensen uit het bedrijf alleen maar boos op hem waren en zich in de steek gelaten voelden, hem laf vonden. Ik vond dat zo erg, iedereen ging voorbij aan die vreselijke diepe zwarte put waar hij zich blijkbaar in voelde zitten. Want anders doe je zoiets niet.
Ik hoop dat je (morgen?) extra mooi zingt, voor die vrouw uit het orkest, en voor de 'springer', en via hem/haar voor alle mensen die zo ongelukkig zijn dat ze geen uitweg meer zien.
Margje
pfffff, wat een harde werkelijkheid...
Sterkte vandaag!
...
Toen mijn zus ziek was, hebben we haar verzorgd, tot ze stierf. Hoe zorgelijk, verdrietig en zwaar die tijd ook was, ik was ook blij. Omdat ik me realiseerde hoeveel je van iemand kunt houden. Die liefde voor mijn zus vond ik een wonder. De maandag was mijn dag, ik werd dinsdags afgelost door mijn vriend, die op zijn beurt weer werd afgelost door mijn ouders, enz. enz. Één maandag kwam ik te laat, er was iemand voor de trein gesprongen. De mannen in witte pakken rondom de trein. Aan het opruimen. Ook ik voelde toen het contrast. Die persoon moet zo alleen zijn geweest, zo wanhopig. En ik ging naar mijn zus die zo geliefd was, en dagelijks haar familie om haar heen had.
En na al die jaren mis ik mijn zus nog zo!
Hier ook zo'n tegenstelling
Mijn vader vocht voor zijn leven en zijn zusjes wilde dood. Dat wist mijn vader en respecteerde het, voelde ook haar pijn. Hij wilde haar zelfs helpen om waardig te sterven en niet alleen te hoeven gaan. Euthanasie mocht niet, want de artsen vonden niet dat ze onnodig leed. Uiteindelijk is ze alleen gestorven, door voor de trein te springen, haar laatste wanhoopsdaad, want andere manieren om een einde aan haar leven te maken, waren allemaal mislukt.....
groetjes van Charlotte
