Als je over je eigen uitvaart nadenkt...

ik wil graag witte bloemen, geen rozen maar van liefst kleine spierwitte bloemetjes. Ik heb nu ook altijd witte boeketten, witte bloemen (met blauw/paars) in de tuin. mooi... en dat past bij mij.

ik heb ook een liedje die iets betekenen voor mijn man en mij... een liedje wat iets betekent voor mijn dochter en mij... dat zou ik wel mooi vinden. Maar niets moet.

o ja ik zou koffie en cake ook niet leuk vinden. Ik heb mijn verzekering zo geregeld dat er wat meer geld is, en mijn man weet dat ie liefst een italiaans high tea-achtig buffet moet regelen, net als toen we trouwden. ik heb familie en vrienden die best ver weg wonen dus eten zal er sowieso moeten komen. Ik heb zo'n hekel aan dat 'koffie met cake' en 'zachte bolletjes met ham of kaas' gebeuren.

Gruffalo

Wisselende gedachten hierover

Ik merk wel dat in de loop der jaren ik steeds weer andere muziek bedenk die ik wel bij mijn begrafenis vind passen. Er is zoveel mooie muziek waar ik de gasten op zou willen ´trakteren´ dat het gewoon moeilijk kiezen is.
Ik heb pasgeleden via mijn dochter meegekregen dat een man zijn eigen begrafenis echt tot in de puntjes zelf heeft meegegeregisseerd. Ik vind dat aan de ene kant bijzonder, aan de andere kant moet je dat ook uit handen kunnen geven. Zijn overlijden was niet natuurlijk, hij wilde moment van natuurlijk overlijden niet afwachten. Dus dát was een vastgelegd gegeven, dat kan ik alleen maar respecteren, en de uitvaart was dus door hem uitgestippeld... ergens heb ik naast mijn gevoel van bewondering ook iets van ´zo hoort het niet te gaan´. Het 'hoort' vóór hem te zijn en niet dóór hem. Ik hoop dat ik mijn dubbele gevoel een beetje goed kan overbrengen.
Wat ik dus denk ik voor mijzelf doe is een paar muzieksuggesties opschrijven, gewoon om te laten horen wat ik mooi vond en de manier waarop men zich van mij mag ontdoen (ik ga toch voor crematie denk ik). Verder kan ik er toch niets over zeggen. Het is een moment van mijn nabestaanden, zij moeten er een goed gevoel aan overhouden. Oh ja... geen koffie met een plak cake! Dat moet toch minstens een broodje met lekker beleg zijn.

Al heel lang...

bepaalde dingen ingepland, zoals muziek (acda en de munnik, david bowie, rob de nijs), en welke bloemen aub NIET te brengen (heb echt een hekel aan rozen!), maar verder? dat laat ik wel over aan de mensen die mij "verliezen". die mogen beslissen wat voor kist, wel/niet open en begraven/cremeren...( heb zelf inmiddels wel voorkeur voor crematie, maar dat wisselt nogal)

omdat ik (helaas)al heel veel verschillende crematies en begrafenissen heb meegemaakt,weet ik in elk geval wat ik echt niet wil.Dat staat ook op papier.
verder heb ik op papier staan welke muziek ik wil dat er gedraaid wordt ,en dat ik liever gecremeerd wordt dan begraven.
voor de rest mogen mijn nabestaanden het zelf invullen.

Het enige is

dat ik niet gecremeerd wil worden.
Verder is het idd een afscheid door de nabestaanden.
Mocht mijn dood voorspelbaar worden zou ik best nog wel het een en ander aan willen/kunnen geven, maar sowieso niet iets over wie er wel en wie er niet mag komen, groot maken, klein houden. De manier waarop is aan de achterblijvenden

Mijn begrafenis

Bij mij wisselt het ook nogal. Laatst hoorde ik "Young Forever" van Jay-Z op de radio en vond het zo'n mooi passend lied, dat ik spontaan tegen manlief zei: "Ik wil, dat dit op mijn bgrafenis draait."

Kijkdag of niet ben ik nog niet over uit - is ook afhangelijk van de manier van overleiden denk ik.

Behalve de muziek laat ik het dan ook over aan mijn naabestaanden. Maar juist door de gekozen muziek kan ik mijn naabestaanden misschien nog wat troost meegeven, dus deze deel wil ik graag wel zelfst bepalen. En het koffie en cake gedeelte zal ik liever vervangen door een leuk eten in onzere lievelings-pizzeria.

Deze liedjes wil ik graag:
Jay-Z "Young forever"
Garth Brooks "The Dance"
Puff Daddy feat Faith Evans "I'll be missing you"

Twee maren

Zeggen ze niet dat het voor de nabestaanden juist prettig is om in die wazige tijd na een overlijden een soort leidraad te hebben? Omdat dat helpt bij het regelen, als je niet alles zelf hoeft te bedenken? Het scheelt misschien zelfs ruzie in de familie, als niet kind 1 verklaart dat mama het zus, en kind 2 dat mama het zo "zou hebben gewild".
Tweede maar: Ik heb ook al tijden een lijstje met nummers voor op mijn begrafenis (die tegenwoordig een crematie moet worden, trouwens). Aan de andere kant: er zijn nummers die nu voorgoed met een overlijden zijn verbonden in mijn hoofd. Ik weet niet of ik dat wel wil.

Vrij op geleide

Al ze je me bij het grof vuil, zeg ik altijd maar Ik heb dierbare herinneringen aan het regelen van de begrafenissen van mijn ouders, vandaar "vrij op geleide". Beiden hadden indicaties voor muziek/bloemen/teksten/condoleren aangegeven, die mij voor geen seconde verbaasden; die pasten gewoon bij hen. De rest heb ik er bij gedingest, als eerbetoon aan de persoon die ze waren.
Mijn man weet wel ongeveer hoe ik in elkaar zit, dus ik heb er alle vertrouwen in dat dat goed komt. En vice-versa. En mochten de kinderen het moeten regelen, dan hoop ik dat ik nog wat jaren te gaan heb om subtiele hints te geven.

Tirza

En ik

heb opgeschreven staan
Dat ik graag een witte kist wil, waar de kinderen (hopelijk dan achter kleinkinderen) op kunnen tekenen, schrijven of wat ze ook willen.
En dat ik begraven wil worden.
Muziek wissel nog al, dus dat mogen ze zelf bepalen.

De rest mogen ze ook zelf bepalen..

Hier ook

geen zwarte of grijze rand, oh nee. Van mij mag alles zonnig en vrolijk zijn. Laten ze mijn leven maar vieren in plaats van rouwen over mijn dood.
Ik bestel dus bij deze mooi weer, een strak blauwe lucht, en een lange zwoele zomeravond...
En ik wil ook graag een witte of blanke onbehandelde kist (want ja, ik wil wel begraven, ik vind een crematorium zo ongezellig), zodat de kinderen er iets mee kunnen. Dochterlief houdt erg van graffiti, dus het zal best wel iets moois worden.
Graag wel een gezellig bijeenkomst achteraf, kan ook bij ons thuis, lekker grillen in de tuin en buiten eten, zodat men lekker over mijn onhebbelijkheden kan kletsen. Manlief is musicus, hij zal wel een muziekstuk maken, voor de rest is alles vrij. Oh, en ik wil wel graag thuis liggen.
Gek genoeg, hoewel ik nooit meer naar de kerk ga, zou ik wel een afscheid in een kerk willen, maar dat mogen de achterblijvers ook zelf weten, en dat is ook meer vanwege de sfeer en uitstraling van zo'n gebouw.
En verder, oh ja, als ik er iets over mag zeggen, ik hou heel erg van glas, van glaskunst, licht, kleurig. Dus ik zou wel een glazen object op mijn graf willen, iig geen steen, veel te zwaar.

Tja

Ik sta ook erg op het standpunt dat mijn uitvaart vooral de gelegenheid voor de achterblijvers moet zijn om afscheid te nemen. Als ik dan bij het grofvuil ga, is het ook goed Ik heb wel wat muziekwensen opgeschreven, vooral om te laten weten wat mij raakte toen ik nog leefde. Aan de achterblijvers de keus wat ze ermee doen.
Mirreke schrijft: " Van mij mag alles zonnig en vrolijk zijn. Laten ze mijn leven maar vieren in plaats van rouwen over mijn dood." Ik ben blij dat degenen bij wiens uitvaart ik geweest ben, dat niet gezegd hebben, want ik kan dat niet. Dat leven vieren heb ik wel met hen gedaan toen ze nog leefden en die mooie herinneringen op halen komt ook naderhand wel weer, maar dat is het moment om afscheid te nemen. Als er iets is dat ik niet ga voorschrijven, is het wel dat iemand mijn uitvaart als "afscheidsfeestje" moet zien.
Morgen is de uitvaart van onze dierbare J. We gaan er met het hele gezin naartoe. Het wordt niet bepaald een feestje, maar ik hoop wel een goed afscheid.

Krin

Je 'eerste maar' vind ik een goede overweging. Je weet inderdaad dan wat diegene gewild zou hebben en dat helpt ongetwijfeld bij het regelen.
Ik heb al tamelijk veel uitvaarten meegemaakt en daardoor heeft ook voor mij een aantal nummers een onlosmakelijkelijke associatie met overlijden gekregen. Toch stoort me dat niet. Na verloop van tijd slijten de scherpe hoekjes eraf en wordt het een herinnering, zoals de andere herinneringen. Zelfs dat nummer dat verbonden is met de uitvaart van mijn neef van 14.

En hier

Ik zou best dingen willen aangeven als ik die mogelijkheid zou hebben, verder moet het ook vooral zo gaan zoals de nabestaanden het willen. Hans zegt ook altijd: als ik dood ga en je weet niet wat ik gewild zou hebben, doe dan vooral wat je zelf wilt, want jij moet ermee verder.
We weten wel van elkaar wat belangrijke dingen zoals begraven en niet cremeren, open voor veel vrienden en zo en niet gesloten in kleine kring, dat soort dingen. Heel specifiek weet ik het niet hoor.

Genista

Ik wens jullie een goed afscheid morgen.
Wel raar, zo'n theoretisch draadje over wat voor jullie nu harde praktijk is.

Laatst

stond hier in de krant een rouwadvertentie die ik echt geweldig vond. Het was ongeveer zoiets:
Ik, Piet Pieterse, ben overleden. Ik bedank iedereen die mijn leven prettig heeft gemaakt o.a. vrouw, kinderen. Vaarwel en dan zijn handtekening.
Ik hoop echt dat ik zoiets ook kan doen voordat ik doodga. Ik vond het het prachtig persoonlijk.
Verder mogen mijn nabestaanden zelf weten hoe ze afscheid van me nemen.

Dendy

Eigen teksten

Ik heb iets dubbels met eigen teksten. Aan een kant heb ik er bewondering voor, aan de andere kant vind ik rouwadvertenties en uitvaarten iets van de nabestaanden en niet van de overledene zelf. Laat los...

Wie ben ik?

Tja als psycholoog zijnde zou ik het liefste alles aan mijn nabestaanden overlaten. Om dan vervolgens vanuit mijn graf lekker te observeren hoe mijn liefsten dachten dat ik het gewild zou hebben
n@nny

Eigen ervaring

Ik heb nog even aan Genista zitten denken. Allereerst hoop ik dat jullie gisteren en goede, mooie uitvaart mochten meemaken, fijn dat jullie er met het hele gezin naar toegingen.
Misschien heb ik het wat luchtig opgeschreven. Het is beslist niet zo dat men niet verdrietig mag zijn. Zo bedoel ik het ook niet, tuurlijk wel. Maar ik denk dat in wezen is wat er gebeurt bij een afscheid: herinneringen ophalen, benoemen hoe belangrijk iemand was, hoe fijn het was dat die persoon er überhaupt was.
Ik heb erg veel begrafenissen meegemaakt, al vanaf heel jongs af aan, en niet alleen maar van oude mensen. En ik moet zeggen dat ik me vooral kan herinneren dat er veel gelachen is, dat het warm en goed was, en heel erg gezellig. Zo waren de begrafenissen en het samenzijn daarna van mijn ouders ook. En dat zou ik voor mijn achterblijvers ook willen... Een fijn, mooi indrukwekkend afscheid, iets waar je zelf wat aan hebt op je eigen levensweg.

Jahaa

Ik heb natuurlijk nagedacht over hoe ik het wilde hebben toen ik de diagnose (u bent ernstig ziek mevrouw) kreeg.

Op een gegeven moment werd ik er zo melig van dat ik tegen mijn vrien din zei: Ik wil graag de liedjes" Dust in the wind en als afsluiter....wake me up before you gogo"

We vonden het samen erg grappig maar werden wel snel weer serieus. Ja ik weet wat ik wil en vooral wat ik niet wil!

Zowel mijn zoon als mijn moeder hadden het nummer van "De verlaten mijn" van sjors panfluit. en die wil ik ook als opening. Verder wil ik veel bloemen. Het meot niet te theatraal en ik wil dat de ziekenhuis pastor spreekt indien deze nog in functie is!

De muziek is bekend, de kleur kist is bekend en een ieder is welkom om me uit te zwaaien!

Niet veel wensen

Ergens wil ik helemaal geen uitvaart. Ik zou het liefst op een dag de bergen in lopen en gewoon nooit meer terugkomen. Maar da's misschien wat te romantisch en onrealistisch gedacht.

In de realiteit wil ik graag een kerkelijke uitvaart en dat is ook meteen mijn enige echte wens.

Begraven of cremeren maakt mij niet uit maar mijn man wil absoluut niet dat ik gecremeerd wordt dus dan maar een begrafenis.

Muziek of zo maakt me minder uit behalve één liedje. Dat is een liedje wat jaren geleden ook op de begrafenis van mijn beste vriend werd gespeeld. Tijdens de laatste fase van zijn ziekte toen hij de muziek uitzocht (dat wilde hij zelf doen) kwam hij aan met dat liedje. Tijdens zijn ziekte speelde muziek een belangrijke rol voor en dit liedje had helemaal een speciale betekenis voor hem. Ik heb met hem en een paar andere vrienden afgesproken dat we dat liedje ook op onze uitvaarten zou laten draaien als een soort herinnering aan onze vriendschap.

Verder laat ik het de familie zelf invullen. Mocht ik eerder dan mijn man sterven zal het waarschijnlijk een vrij sombere plechtigheid worden en heel traditioneel compleet met rouwkransen en alles. Niet precies wat ik zelf zou doen maar wel wat voor hem belangrijk is.

Maylise

Oh en

Mijn man en ik hebben wel besproken waar we begraven gaan worden en welke begraafplaats. ik wil wel graag dat we naast elkaar begraven worden dus het zal wel een openbare begraafplaats worden. Ik weet ook wat mijn man wil min of meer. Hij wil begraven worden en hij wil geen kist.

Muziek maakt hem ook niet zo uit. Zelf wil ik eventueel wel iets traditioneel als Amazing Grace. Man wil liever klassieke muziek of anders moeten we maar iets kiezen wat wij mooi vinden.

Maylise

Neut

Hoe maakt me niet uit, als iedereen aan het eind maar een neut krijgt. Daar heb ik zelf ook altijd behoefte aan.

Omdat we inmiddels in Schotland wonen, heeft cremeren nu de voorkeur. Vaak zucht ik als we ergens op een berg staan met prachtige uitzichten tegen mijn man, "Je mag hier mijn as wel uitstrooien" Inmiddels zijn dat al zoveel plekjes dat de keus aan de nabestaanden is( en zal hij vast niet veel mensen 1000 m mee omhoog krijgen, haha) Gelukkig nog niet zoveel uitvaarten meegemaakt, maar de crematoria zijn uiterst kil en geen koffiekamer aanwezig. Hier is een lunch met borrel in een hotel/ reataurant de gewoonte en veel tijd om te praten, doordat er geen volgende familie staat te wachten.

Geen stilte en plechtigheid

Hallo allemaal,

Natuurlijk moeten mijn nabestaanden kiezen voor hun manier van afscheid. Maar ik heb zelf eigenlijk wel een paar wensen, waarvan de belangrijkste wens is, dat ik niet opgebaard wil liggen in een rouwcentrum.

Verder zou ik het liefst afscheid nemen op een manier dat mensen samen kunnen praten, dus niet achteraf, maar net voor ik gecremeerd word in een zaaltje ergens. Geen stiltes, toespraken of wat dan ook, maar een samenzijn, waarbij je verdriet en mooie momenten deelt. Liever niet in een crematorium. Als dat samenzijn afgelopen is, is mijn leven ook klaar en ga ik naar het crematorium en de mensen die aanwezig zijn naar huis.

Maar nogmaals, het is dan niet meer aan mij om dit soort keuzes te maken.

Hanna

Zelfgemaakte kist

Jaren geleden heeft mijn man mij beloofd dat hij voor mij een kist zal maken. Dit was naar aanleiding van de film 'Bye' van Ed van der Elsken. Deze fotograaf heeft zijn ziekteproces gefilmd en liet door een bevriend kunstenaar een bed en later zijn kist maken.
Toen ons zoontje overleden was heeft mijn man voor hem een kistje gemaakt. Hoe bizar ook, was het voor hem fijn om op deze wijze iets voor ons kind te kunnen doen en met zijn handen bezig te kunnen zijn. Ik hoop dat het hem ook gaat lukken, wanneer ik er niet meer zal zijn. Koffie en cake/koek vind ik ook niks, ik voel meer voor een borrel met lekkere hapjes in het plaatselijke café. De afscheidbijeenkomst mag van mij in het kerkje waar ik nu op kijk. Maar mochten man en kinderen andere ideëen hebben, dan moeten zij die vooral uitvoeren. Dat is ze wel toevertrouwd.

Oh hanny wat mooi

Dat zelfgemaakte kistje.....
Wij hadden een kistje laten maken dat we nog wel zelf in elkaar konden zetten. Was nog best een heel gepuzzel, en erg, erg goed voor ons. Heel bijzonder om dat zo te kunnen doen.

Ook al weet ik niet precies hoe en wat en waar

(en ach, dat weet niemand) toch wil ik graag dat er iets van toekomst, van hoop doorschemert in mijn afscheidsdienst.

Ik wil vanuit de kerk begraven worden, na een dienst met ook seculiere liederen, liefst voor alle kinderen iets wat zij speciaal vinden.

Als bijbellezing een psalm. 103 misschien. Of de psalm waarin staat 'Dag aan dag draagt Hij ons, die God is ons heil' - want hoe dan ook, daar vertrouw ik op, alle discussies en twijfels ten spijt.

Ik wil begraven worden. Liefst daar waar mijn man ook begraven wordt/is, de tijd zal het leren.

Geen koffie met cake, maar veel lekkers naar keuze.