All you need is love
Gisteravond laat was "All you need is love"op tv. Ik zie het nooit maar kon niet slapen. Een vrouw zag haar grote liefde waar ze een kind mee had na 7 jaar terug en ze waren zo gelukkig!
Wat fantasie met je doen kan...Ik dacht ; zal ik schrijven? Zal Robert mijn vader terug vinden?Wat een geluk als hij aan zou komen lopen en m'n moeder hem tegemoet zou rennen.
Mijn vader verliet ons ruim 3 jaar geleden. Eigenlijk liep het al een jaar of 10 niet lekker. De laatste 2 jaar waren moeilijk. En toen was hij vertrokken. M'n moeder radeloos, ik verdrietig maar eigenlijk alleen maar bezig met het verdriet van m'n moeder en ons jonge gezin draaiende houden. De relatie met m'n moeder is moeilijk geworden. Ik deed m'n best, zij ook maar ik begreep en begrijp haar zo vaak niet. Voel me vaak teleurgesteld en gekwetst.Ben mijn vader kwijt maar heb door de tijd ook m'n moeder verloren, hoewel ze fysiek dichtbij is. Misschien is dat nog wel pijnlijker.
Maar wat zou het mooi zijn; mijn vader weer in ons leven. Ik wil zo graag m'n kinderen laten zien, de jongste heeft hij nooit gezien. Ik was zwanger toen hij wegging. Ik ben zo trots op ze. Ik wil zo graag laten zien hoe we leven. Zoveel mooie dingen, zoveel plezier en nog zoveel ruimte voor hem. Als hij terugkomt is het leven weer compleet, weer overzichtelijk.
En werkelijk; ik heb mezelf afgevraagd of ik die brief schrijven zou. Ik voelde even een sprankje hoop dat hij gevonden zou worden en teruggebracht zou worden in ons leven. Ik werd er (even) blij van...
Misschien was het een slaap/waaktoestand waardoor m'n gevoel met mij op de loop ging. Mijn vader is dood. Is ruim 3 jaar geleden overleden aan Alzheimer. Was 55 toen zijn ziekte begon en 67 toen hij overleed. Ik heb mijn vader nog niet zoveel gemist als vannacht. Het houdt mij de hele dag bezig.Voor het eerst kan ik niet ophouden met huilen. Doet het gemis zo'n pijn dat er geen afleiding tegenop kan. Het overviel me vannacht en ik wil het weer onder controle hebben. Maar misschien moet het maar even zo.
Liefs!
Zelden zo'n mooi, authentiek, eerlijk en triest berichtje gelezen. Sta jezelf het verdriet maar toe, flink zijn en de boel onder controle houden, komt later wel weer.
Dank je wel, ik weet niet precies waarom, maar je helpt mij hiermee. En eigenlijk vind ik dat je dit op dezelfde manier zou moeten bespreken met je moeder. wat zal haar dat ook goed doen!
Vooral veel liefs!
Ach, dat rouwproces
Weet je nog, dat mensen tegen je zeiden, of dat je ergens las: het zijn vijf fasen (als ik goed mn best doe krijg ik ze nog verzonnen ook, iets van ongeloof-woede-berusting). En dat je dacht: oooooo, gelukkig, er is onderzoek naar gedaan, het is geregeld. Effe die vijf fasen doorstampen en dan is het kláár.
Op de een of andere manier heb je nooit gehoord of gelezen dat die vijf fasen keer op keer op keer op keer terugkomen. En wat je dan óók niet meegekregen hebt, is dat die fasen niet keurig netjes vanaf het ziekbed-overlijden-begrafenis achter elkaar doordabberen, maar dat ze je inééns, als je naar een suf TVprogramma zit te kijken, in je nek beuken.
Zit je zo weer in fase 1. Of 5. Ofzo. Maakt niet uit. Het is niet waar, het is niet waar dat het overgaat. Het verandert, wordt soms minder hevig of juist schrijnender, maar het gaat nooit meer over. Ga er maar doorheen, dat is het enige wat werkt.
Tirza
Ach tirza,
Omdat je zo gelijk hebt, knalt het er bij mij ineens in.
Mijn zus is al lang geleden gestorven. En door jouw berichtje leg je alles weer bloot. Verdriet komt en gaat, in golven. En je hebt geen invloed op wanneer. Maar erger dan die golven verdriet, is de periode daar tussen. Omdat het dan net is alsof ze er niet is geweest. Dank je wel.
Een paar dagen later
Het is weer een paar dagen verder en het leven gaat gewoon weer door.
Kaatje, wat een fijne reaktie. Ik twijfelde om het op te schrijven maar juist deze week is manlief weinig bereikbaar en kon ik het niet kwijt. En het zat mij zo hoog. Fijn dat ik hiermee voor jou wat betekenen kon.
Bespreken met m'n moeder durf ik niet. Bang voor alles wat dan misschien los komt. We zitten net in redelijk rustig vaarwater. Eigenlijk denk ik dat daarom mijn verdriet om mijn vader er nu uitkomt. Voorheen kon het gewoonweg niet vanwege zorgen om mijn moeder. Nu ik daar enigszins afstand van neem komt er ruimte in m'n hoofd en m'n hart, voor het gemis en ook voor het verdriet omdat ik het zo graag zo anders had gezien.
Ach ja en die fasen...Ik kende ze al uit de theorie. En uit de praktijk omdat ik met terminale mensen en ouders die hun kind verloren gewerkt heb. En ik heb in de jaren van het ziekzijn van m'n vader en na z'n overlijden mezelf ook wel onder de loep gehouden. Wanneer beleefde ik nou welke fase? Het waren er bar weinig. Rationeel denken en m'n hoofd boven water houden is een hele lange fase geweest...Misschien komt daar nu verandering in, wie zal het zeggen.
Corijn
Och...
...wat werd ik stil van je ontroerende bericht. Grote brok in de keel...
Een mooie krachtige kaars...
Liefs, Beertje(s)
