Zwanger geen zin in seks, man gefrustreerd

Hallo,

Ik ben 28 weken zwanger van een 3de kindje.

Ik ben buiten de zwangerschappen, tevreden van ons seksleven. We zijn 9 jaar samen, en ik vind mijn man nog heel aantrekkelijk (innerlijk en uiterlijk), hij is ook heel goed in bed. Ik wil wel niet zo vaak als hij, ik ben meestal doodop na een hele dag zorgen voor 2 kleine kinderen, heb ook meer nood aan mentale ontspanning 's avonds.
Mijn man daarentegen kan 12u lang op zijn bureau werken, nog wat verbouwen s avonds en nadien nóg élke dag goesting hebben. Hij mag bij wijze van spreken, nog half in t gips liggen en een hersenschudding hebben, hij loopt altijd met een broek vol goesting.

Ik vind 1-2 x week best prima (zo vaak heb ik zelf al geen zin), zeker met ons druk leven en kleine kinderen. Over de frequentie is wel al vaker discussie rond geweest en veel spanningen, daar zitten we echt niet op 1 lijn in, hij vergelijkt ook telkens met ons seksleven toen we nog student waren (begin relatie). T is een erg lieve man, maar als hij paar dagen zonder seks zit loopt hij echt als een stuk chagrijn rond, en is het een hele andere vent.

Bij ons 1ste kind zijn we gestopt met seks hebben op 36 weken, 2de kind op 30 weken.

En hij heeft toen elke dag afgeteld. Hij weet ook altijd, bijna tot op het uur, hoelang geleden we seks hebben gehad. ik voel daar sowieso erg veel druk en frustratie rond. Alsof we een quotum moeten halen.

Nu ben ik dus 28 weken zwanger en heb absoluut geen goesting in seks. Ik haat het echt als hij aan mijn borsten komt, voelt helemaal niet zoals voordien. Ook als hij mij intiem aanraakt voelt het bruut aan en alles behalve opwindend.

Bovendien heb ik 2 weken geleden plots vaginaal bloedverlies gehad en zijn we naar spoed moeten gaan. Gelukkig hebben ze geen problemen op de echo gevonden, en ook geen oorzaak. Maar ik was compleet van de kaart. En het beeld van bloed in mijn onderbroek en al dat bloed aan mijn handen en die angst. Maakt dat ik totaal geen penetratie meer durf. Mijn man was gerustgesteld na de echo, en 2 dagen later wou hij dus opnieuw seks. Terwijl ik daar echt niet bij kon, dat voor hem weer alles normaal was.

Ik heb toen gezegd dat ik enkel nog hem manueel en oraal wil bevredigen als tegemoetkoming. Want ik hou van hem, en wil hem ook gelukkig zien, en de sfeer ik huis goed houden. Zo gezegd zo gedaan.
Ik heb mijn tijd genomen en hem oraal bevredigd, op mijn knieën met mijn dikke buik die drukte op mijn maag, en met rugpijn. Toen wou hij maar dat het bleef duren, terwijl ik dacht, komaan ik zit hier al zo lang. Heb je niets van medelijden met uw zwanger vrouw. Dit is echt zo oncomfortabel.

Neen ik heb het helemaal gehad. Echt geen behoefte aan seks in deze situatie.

Ik zie hem dood graag, maar mijn lijf en hoofd wil helemaal niet mee. Terwijl bij hem is alles nog hetzelfde gebleven, hij is niet veranderd uiteraard.

Dit is een paar dagen geleden, en hij maakt terug aanstalten (die mij erg nerveus maken). Maar ik wil het niet meer, en ik weet niet "hoe" ik hem dat kan duidelijk maken. Hij zei wel laatst begrip te hebben, maar hij vindt het al teleurstellend dat penetratie weg valt en herhaalt dat we steeds vroeger stoppen met seks ten opzichte van de vorige zwangerschappen. Alsof hij daar nog gefrustreerd om is.

Hij zegt dus wel begrip te hebben, maar komt helemaal zo niet over. Hij reageert vooral nors.

Ik ben erg bang voor zijn reactie, vooral omdat ik een oprecht begripvolle man wil. En geen gefrustreerde testosteronbom, die geen flauw idee heeft wat het is om zwanger te zijn. Ik ben bang telleurgesteld te zijn in mijn doorgaans lieve vent.

Enig advies, hoe ik dit best met fluwelen handschoentjes aankaart bij hem...