Wat zouden jullie doen? Zwanger en geen zin meer in sex

Wow zwanger en sex

dat maakt alles anders, je bent zwanger!
Ik ben als ik zwanger ben bijna een totaal andere vrouw, dus ook in de slaapkamer!
Juist in de slaapkamer.
Hoe was jullie sexleven toen je zwanger was van de andere 2?
Je lichaam veranderd nu heel erg, dus je sexbeleving ook. Praat daar met hem over. Dat staat nog los van je gevoelens voor hem, lijkt mij.

als je niet zwangers zou zijn? dat was je dus nu bij hem weggegaan?

groet, polly

Polly

Op de een of andere manier heb jij in mijn hoofd een perfect sexleven. Waarschijnlijk omdat jij zelf ook altijd zo enthousiast erover praat. Fijn dus ook om te weten dat ik niet de enige ben die sex tijdens de zwangerschap zo anders ervaart.
De vorige twee keren had ik er minder last van. Onder meer omdat ik toen wat meer op hem gericht wat en minder in contact met mijn eigen gevoel. Klinkt een beetje zweverig, maar het omschrijft nou eenmaal het beste de situatie. Ik heb hem uitgelegd dat het niet aan hem ligt, dat het door de hormonen komt en dat het waarschijnlijk vanzelf goed komt.(want los van mij gevoelens voor hem, ben ik inderdaad ook gewoon zwanger, met de bijbehorende problemen.) Maar daar neemt hij geen genoegen mee. En ik weet niet goed wat ik moet doen. Laten escaleren? Toegeven? Beide wil ik eigenlijk niet. Maar ik zie geen middenweg. Ook omdat hij geen middenweg toestaat denk ik. En terwijl ik dit typ besef ik dat dat een van de redenen is dat ik niet met hem verder wil. Pfff.
Ik zou inderdaad nu waarschijnlijk bij hem weg zijn, als ik niet zwanger was. Gek idee he?

Los van je zwangerschap

als je geen zin hebt, heb je geen zin. Op geen enkele wijze kan hij eisen dat je vaker sex hebt.
Jammer dan.

Reactie's

Niet al te lang geleden heb ik hem gezegd dat de liefde misschien wel over was. We hebben toen heel goed gepraat, en sinds dien kunnen we in ieder geval weer door 1 deur. Maar volgens denkt hij dat alles nu weer in orde is, terwijl ik het meer zie als tijdelijk. Gek he, dat hij dat niet door heeft. En wat betreft de beslissing, dat ben ik wel met je eens. Maar eigenlijk had ik dus al besloten weg te gaan, en is de beslissing om te blijven onder invloed van hormonen gemaakt. Ik denk nog steeds dat ik er goed aan doe hoor, om te blijven, maar het voelt allemaal wel heel gek, alsof ik hem bedonder...
En tante truus, natuurlijk heb je gelijk. Maar in een goede relatie, waarbij alles in orde is, heb je volgens mij soms wel zin in seks. En als dat er niet is, dan ga je toch samen opzoek naar oplossingen? Dan probeer je toch of je meer zin kan krijgen? Dan praat je daar toch samen over? Dat heb ik dus tot nu toe altijd wel gedaan. Maar dat kan ik nu ook niet meer opbrengen. En daar zit hem dus ook het knelpunt. Het is ook niet zo dat ik hem maar even zijn gang laat gaan zodat het 'maar weer voorbij is'. Dat wil ik niet. En hij ook niet trouwens. Hij wil graag verschillende standjes, vaker seks en expirimenteren. Ik wil graag simpel en snel. Dit was altijd al zo, maar nu het slechter gaat tussen ons, speelt dit ook weer op.
Ik ben eigenlijk tot de conclusie gekomen dat het best okee is dat ik geen zin heb. In ieder geval zo lang ik zwanger ben. Ik denk dat mijn lust gevoelens ook wel weer aanwakkeren na de bevalling. Bovendien is het door zijn starre houding niet mogelijk om een middenweg te vinden. Dus moet het dan maar escaleren. Dan maar.

Geen sex

HIer tijdens de zwangerschap van de 3e helemaal geen sex. Ik had aan het begin een bloeding en durfde niet meer. Manlief gelukkig nooit geklaagd. Na de bevalling af en toe weer sex. 1e keer na 12 weken ofzo, en sindsdien plm 1x per 2 weken. En dan inderdaad omdat hij het wil. Ik geef nog BV en heb gewoon echt geen zin. Maar wil hem wel een plezier doen. Hij vindt het jammer dat ik niet opgewonden ben, maar daar kan ik ook niets aan doen. Hoop dat het goed komt.

Voor jou veel sterkte. Gek idee dat je inderdaad anders misschien weg was geweest. Hoop dat jullie toch nog naar elkaar toegroeien in deze tijd. En dat je een 'middenweg' vindt vwb de sex.

Even anoniem

Sorry, want dit is niet bepaald de reactie waar je om vroeg, maar hoe kan je in godsnaam zwanger worden en een kindje laten komen als je eigenlijk weg wilt bij je man. Echt waar ik vind dit onbegrijpelijk. Een kind krijgen is niet iets als een nieuwe tv kopen ofzo. Mijn broek zakt hier echt van af. Onverantwoordelijk en bovendien volkomen vermijdbaar.

Sorry voor mijn boze toon, maar het raakt mij hoe lichtzinnig er soms wordt omgesprongen met gote verantwoordelijkheden in het leven.

Groet Knoet

Knoet

Knoet, ik begrijp je reactie wel een beetje hoor. Maar het ligt toch iets genuanceerder dan je denkt.
Ik ben namelijk praktisch door de pil heen zwanger geworden.
Daarnaast vind ik het laten weghalen van dit kindje geen optie. Ik ben niet verkracht oid. (maar ja, dat zijn mijn maatstaven, voor mijzelf, niet voor anderen)
Verder denk ik helemaal niet lichtzinnig over mijn verantwoordelijkheden. Dat kan jij ook niet beoordelen natuurlijk...
Tot zo ver mijn verdediging. Verder schrok ik inderdaad heel erg van mijn zwangerschap. En heeft het ook wel een tijdje geduurd voor ik er blij mee kon zijn. Maar een kindje is gewoon wel erg welkom, voor ons beiden. Ook als we het samen niet redden....

Ook anoniem

Ik vind het een fijn gevoel dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. (los van de relatie problemen) Daardoor voel ik gesterkt. Gelukkig voor jou heeft jouw man meer begrip.

De media

Ja, ik vertel ook wel eens aan vriendinnen hoe mager ons sexleven is. Meestal hoor ik gelijke verhalen terug. Terwijl als je de VIVA e.d. leest iedereen een superactief sexleven heeft. "Toen we het de 1e keer na de bevalling weer deden hebben we het gelijk 2x gedaan, ik vond het zo fijn" enz. Brrr... daardoor denken mannen volgens mij ook dat iedereen minstens 2x per week spannende, heftige sex heeft. Ik durf er heel wat om te wedden dat dat niet zo is.

Wat ik overigens wel aan mijn man vertel is dat het niet aan hem ligt. En dat is ook zo. Ik heb weinig/geen zin in sex met hem (niet leuk), maar al helemaaaaaaal geen zin in sex met een ander. Hij vond het geloof ik wel prettig om te weten dat het niet persoonlijk is, maar echt "gewoon" hormonaal.

Praten dan maar he?

Ik heb zo geprobeerd het aan hem uit te leggen. Dat ik met niemand seks wil, ook niet met een ander. Maar dat wil er niet helemaal in. Toch komen we weer op het punt dat ik hem afwijs en hij daar boos/gefrusteerd over raakt. Ik merk dat ik nu constant chagarijnig tegen hem doen. Onbewust zorg ik er dus voor dat het punt van toenadering zoeken helemaal niet komt. Dus het word denk ik tijd om het er over te hebben.
Mijn man is een incest slachtoffer. Daardoor is seks voor hem een beloning, een teken van liefde. Natuurlijk weet hij met zijn verstand dat het anders in elkaar steekt, maar diep van binnen voelt het zo. Dat maakt voor mij uiteindelijk niet zo heel veel uit natuurlijk. Het veranderd namelijk niks aan mijn grenzen. Het is alleen de reden waarom het voor hem zo gevoelig ligt allemaal.
Nu moet ik duidelijk mijn grenzen gaan bewaken, iets wat me al niet te makkelijk af gaat.
Al met al moeten we het er maar eens over hebben, moeilijk!

Schrijven

Schrijf het eens op voor jezelf. Hoe jezelf in de relatie staat. En schrijf het eens naar hem toe. Want als ik het goed begrijp wil je toch met deze relatie stoppen. Schrijf het duidelijk op hoe je er nu inzit en hoe je de toekomst ziet. En daarna inderdaad praten.
Soms moet je in je relatie gewoon zin maken, tijdens zwangerschappen of erna. Maar dat kan niet als de liefde niet meer wederzijds is.
Succes ermee hoor!

Reactie's

CC, het is niet zo dat ik absoluut met deze relatie wil stoppen, ik weet alleen niet meer hoe het verder moet. Uiteindelijk denk ik dat het niet gaat werken tussen ons, maar nu ben ik nog niet op het punt dat ik weg wil. Alles wil ik geprobeerd hebben(binnen mijn eigen grensen). Zodat ik achteraf nooit spijt kan hebben.
En wat versta je onder zin maken? Ik zie dat als proberen zin te krijgen, en niet iets doen wat je niet wil... En dat probeer ik dus wel. Maar het is lichamelijk gewoon niet prettig om seks te hebben, klaarkomen doet pijn... Als het nou gaat om spruitjes eten, dan wil ik dat best een keer doen, terwijl ik daar helemaal geen zin in heb, maar seks vind ik toch een ander verhaal. Uiteindelijk moet je toch beiden willen.
Daarnaast dus het hormonale verhaal, waardoor aanrakingen niet prettig voelen. Ik weet zeker dat dit tijdelijk is, want normaal heb ik echt een hoge aaibaarheidfactor. Dit is dus niet alleen onprettig als hij aan mijn zit. Maar ook als de kinderen willen knuffelen. Dan lukt het me wel om me erover heen te zetten, maar voor hem dus niet. Zeker niet aan het eind van de dag. 'Normaal' vind ik het fijn als hij aan mij zit, ook als ik hem even wat minder zie zitten.
Voor hem is dit alles dus gewoon onaanvaardbaar. Hij word niet genoeg in zijn behoeftes te voorzien en eist meer tegemoetkoming. Dit is uiteraard ook een van onze problemen op andere vlakken, hij gedraagt zich als een grote kleuter die persee zijn zin wil hebben en niet aan anderen denkt.
Lara, ik hou nog van hem, diep van binnen. De verliefdheid is weg, de liefde is ook weg, maar ik wil niet dat hij pijn heeft, of zich gekwetst voelt. Dus ik hou niet meer echt van hem als mijn partner, maar wel als persoon. Bovendien hoop ik nog steeds dat het gevoel weer terug komt. Als ik nou een hekel aan hem had, dan was de sitatie een stuk makkelijk. Het is dan ook niet zo dat ik me schuilhou achter hormonen, ik zit echt in tweestijd wat betreft de relatie.
Wat betreft de seks vind ik dus, dat hij wel wat meer begrip mag tonen. Maar het is dus zo, als het niet vaak genoeg gedaan word. Dat hier een mokkende kleuter van 2 bij 2 rondloopt. En nu gaat het niet alleen meer over de kwantiteit, maar ook over de kwaliteit. Deze is volgens hem al jaren niet goed. Ik vind het maar moeilijk te verkropen, dat hij uitgerekend nu, nu ´we´ zwanger zijn en de relatie niet lekker loopt, dit opgelost wil hebben. We zitten op seksueel gebied gewoon heel anders in elkaar. En inderdaad, er is een periode geweest dat ik hem daar zo veel mogelijk in tegemoet probeerde te komen, maar daar voelde ik me steeds slechter bij. Hij wil dingen die ik absoluut niet wil. (ter illustratie, hij wil me hoer noemen tijdens de seks, zelf vernederd worden en aan sm doen.) Terwijl ik dit type merk ik hoezeer dit mij pijn heeft gedaan(mentaal). Ik heb hier te ver in meegegaan, te ver over mijn eigen grenzen gegaan. En nu voel ik me dus telkens en hoer tijdens de seks, hij heeft ook gezegd; zelfs als ik het niet hardop zeg, dan denk ik toch dat je een hoer bent. En dat gaat dus niet samen met zwanger zijn voor mij... Tjonge wat een inzicht ineens. Schrijven helpt dus toch.
Al met al vind ik dat het nu maar eens van hem moet komen. Ik kom hem nog steeds tegemoet, dat ik hem 'help' zeg maar. Maar even geen gerommel aan mijn lijf, dat moet toch een tijdje kunnen lijkt mij. Ik moet meteen weer denken aan een voorval, drie dagen na mijn eerste bevalling. Het was een enorme zware bevalling geweest(knip,pomp), en ik was nog helemaal in de war en vol emoties. Helemaal niet druk met seks dus. Toen begon hij ook toenadering te zoeken. Ik was helemaal verbaasd, hij kon toch ook wel bedenken dat ik geen seks wilde? Hij heel hard huilen, hij had het zo nodig, het was voor hem ook zwaar geweest.. En hij wou het persee. Ik helemaal overrompelt, heb toen wel toegegeven. (geen geslachtsgemeenschap trouwens.) Als ik daar nu zo op terug kijk, voel ik me zo gemanipuleerd. Zijn belang ging weer voor alles. Hij heeft dit nog vaak zo gedaan. En pas sinds kort zie ik hoe erg hij daarmee manipuleert. En dat ik dat niet meer toe wil laten. Mijn grenzen gelden net zo sterk als zijn wensen. Dit geld niet alleen voor seks, maar voor alles eigenlijk.
Nou, het is weer een heel verhaal geworden, zonder duidelijke punten, maar het heeft mij erg opgelucht. Dus ik verstuur ook maar de ongecorigeerde versie. Sorry dus als het wat warrig en hier en daar wat bot is...

Klinkt moeilijk

Heel herkenbaar voor mij en het klinkt alsof het moeilijk wordt. Het enige wat hier opzit is heel eerlijk te worden tegen jezelf: wat wil je, wat wil je niet,steeds blijven voelen waar je grenzen liggen en die vervolgens rustig doch beslist aan hem voor te leggen. Zoals je zelf ook al aangeeft: het kan niet zo zijn dat jij iedere keer je grenzen moet overschrijden omdat hij anders ongelukkig wordt. Toen ik eerlijk werd tegen mijn ex over wat ik wel en niet van harte kon geven (onder meer ook mbt tot seks) ontplofte hij na twee maanden broeien op spectaculaire wijze en zei onze relatietherapeut (tevens psychiater) dat hij een persoonlijkheidsstoornis had. Het leven is er een stuk rustiger en helderder op geworden sinds hij aftaaide omdat ik hem niet gelukkig maakte
Succes en groet, Jo Hanna

Update

Ik heb al mijn moed bijeengeraapt, ben een dag misselijk geweest, maar heb het hem gezegd. Dat ik helemaal geen seks wil op het moment. En ook dat ik erstig twijfel aan onze relatie. Dat de liefde van mijn kant weg is. En dat we misschien maar uit elkaar moeten. Ik heb heb diep gekwetst, dat is duidelijk.

Verder hebben we samen besloten in relatie therapie te gaan. Om te proberen of het nog te herstellen is. Ik merk dat mijn man het er erg moeilijk mee heeft. Hij doet nu extra zijn best om zo leuk mogelijk te zijn enzo. Aan de andere kant heeft hij het gevoel dat een potje goede seks het helemaal weer in orde maakt. Dus moet ik hem bijven afwijzen...

En voor mijzelf heb ik besloten goed mijn grenzen te bewaken. En me goed te bedenken waar mijn grenzen eigenlijk liggen, want dat is voor mijzelf toch ook niet altijd even duidelijk. (teveel een people pleaser.) Als het inderdaad biljkt zoals bij johanna dat het daardoor stuk gaat, dan is dat maar zo.
Bedankt voor alle reactie's.

Jammer

ik heb een goede relatie, ben stapelgek op m'n man, maar heb al sinds de geboorte van de laatste die nu 8 maanden is geen zin in seks. 3 keer geprobeerd. Dus we hebben eigenlijk geen seks.

Mijn man accepteert het en doet er echt niet moeilijk over. We hebben erover gesproken, en we hebben afgesproken dat hij wacht tot ik het initiatief neem. Daardoor voel ik me wel vrij om hem heel veel te knuffelen, wat ik ook doe.

Forceren werkt echt alleen maar averechts, en dan is je relatie echt niet meer te redden, want dan krijg je een heel diep gevoel van walging voor iemand. Daar kom je echt nooit meer uit.