Wanneer nou sex?

s avonds regelen?

Mijn/onze grens ligt ook bij rond 20.00 uur ophouden met dingen regelen en klusjes.
De enige uitzondering daarin is evt.taxi spelen. Voor de rest houden we het écht voor gezien, dan maar niet zo goed geregeld...of schoon. Idem dito in weekend. Sporten,koken oke...en boodschappen ook. Maar verder hebben we allebei vrij.
Ook hier (grote) pubers en ja soms is de sex daarin lastig.
Gelukkig liggen wij beiden niet zo vroeg in bed dat scheelt allicht.
Ik denk dat jij ook veel tijd verspild aan negatieve energie, aan irritatie, daar wordt je ook echt niet enthousiaster van!
Als we (goede) sex hebben voel ik me erna ook energieker dan als het er bij in schiet! Net of ik i.p.v. minder, méér geslapen heb!
Man heeft dat ook.
Wij nemen nog wel 's een hotelletje voor 1 nacht....je weet wel van die goedkope aanbiedingen. Meestal mét ontbijt.
Dat hoeft geen heel weekend te zijn, je kan ook best pas in de avond aankomen....soms is er een zwembad/sauna en anders een douche/bad. In ieder geval ben je leuk met z'n tweeën. En regelen en schoonmaken kan zeker niet als je daar bent.
Verder is t veel tussendoorwerk. Soms maken we elkaar wakker midden in de nacht, niet plotsklaps maar eerst een beetje al slaapt de ander de ander opwinden. Dat is iets wat we de laatste jaren pas hebben ontdekt bij gebrek aan andere tijd samen, hahaha.
Soms 's morgens bij het wakker worden. Een enkele keer vroeg in de avond als alle jeugd de hot op is en we zekér weten dat ze binnen nu en 2 uur niet terug komen.
Ook wel 's in het weekend overdag.
Zelden als we gaan slapen, ook wij slapen niet altijd op dezelfde tijd en vaak is het in huis dan nog te onrustig met jeugd die nog retour moet komen enzo.
Meestal komen we zo wel aan 2 keer per week, soms zijn we fanatieker, soms juist niet,maar we slaan zelden 1 week over.
Ook 23 jaar getrouwd.
groeten albana

Nog wat vragen

Dank weer voor jullie reacties. Het zet me wel aan het denken.
Heb helaas niet veel tijd om alles van jullie grondig door te lezen en daar overal op te reageren (natuurlijk weer druk, he, met van alles regelen !!). Maar heb toch al wat gedachten zo.

Paar dingen/vragen:
- afgewezen voelen: ik kan me er iets bij indenken dat het niet leuk voor mijn man is om door mij afgewezen te worden als hij sex wil. Goed dat jullie me daarop wijzen. Probleem is dat mijn (bijna) eerste gedachte was: ik vraag me af of hij zich realiseert dat ik me al 25 jaar regelmatig (ik zou bijna zeggen: stelselmatig) afgewezen voel door hem op allerlei andere vlakken (erg veel kritiek te verduren). Dat doet inderdaad pijn en daardoor voel ik echt boosheid opkomen als er hier mensen zijn die mij proberen te porren om meer mee te werken aan sex voor mijn man (omdat hij het zo nodig heeft), terwijl hij n.m.m. niet zijn best doet (of het niet kan opbrengen) om aardiger te zijn voor mij (buiten het bed EN in het bed). Overigens: vaak reageert hij heel vervelend op juist onbenullige dingen, waardoor de sfeer vaak onnodig verziekt wordt (of het in elk geval voor mij niet prettig is).

- zoals ik al aangaf is sex met mijn man de meeste keren NIET bevredigend voor mij. Soms doet hij niets bij mij (anders dan mij even opwarmen met massage op mijn rug, zodat ik in beweging kom voor hem), soms wel, maar als ik (de meeste keren, een heel enkele uitzondering daargelaten) niet binnen 5 minuten het hoogtepunt bereik (en dat lukt mij geheid niet), dan wordt hij al ongeduldig, en dan schakelen we maar weer over op sex waarbij hij aan zijn trekken komt.
Vinden jullie dat ik ondanks dat het voor mij dus meestal niet leuk is (ik doe mijn best het zo aangenaam mogelijk voor mezelf te maken, maar echt bevredigend is het dus niet), ik toch mee moet werken aan sex voor mijn man omdat het voor hem vervelend is afgewezen te moeten worden?

- Albana e.a. die de tip gaven na een bepaald tijdstip 's avonds niets meer te doen: dat vind ik wel een goede, ga dat nu uitproberen, kijken of het werkt om dan niets meer te doen (eens kijken wat allemaal blijft liggen). Probleem is wel dat ik 4 dagen pw werk, dus alles moet 's avonds en die ene vrije dag. Maar goed, misschien lukt het me dan ook meer te ontspannen, vroeger naar bed te gaan, langer te slapen en minder moe te worden (dat is echt een probleem). Ik hoop dat het positief uitwerkt.

- Omdat ik merk dat ik echt heel moe ben en erg behoefte heb om veel nachtrust te krijgen: vinden jullie dat ik tegen mijn man kan zeggen: ik wil de komende tijd ECHT niet 's nachts gestoord worden voor sex? Of in elk geval niet meer dan een half uur voordat ik normaal (door de weeks of in het weekend) op sta? Anders wordt mijn nacht gebroken, kan ik soms niet meer goed slapen, ik heb er op dit moment ECHT geen zin in als het mijn nachtrust kost.

- Misschien had ik het al geschreven, maar ik verdenk mijn man van Asperger (hij vertoont in elk geval gedrag dat erg aan Asperger doet denken). Dat maakt het moeilijk. Laatst voorzichtig (niet beschuldigend qua toon, maar vanuit mezelf/mijn behoefte) aangegeven dat ik vast meer zin heb ik sex als ik ook aan mijn trekken kom, dat dat vaak niet echt het geval is. Hij voelt dat dan meteen als kritiek, en zijn enige manier om daarmee om te gaan is: meteen in de tegenaanval. Dus echt, meteen kreeg ik keihard over mij heen dat ik ook nooit sexy lingerie aan had en nooit initiatief nam en nooit.... (hij is erg sterk in beschuldigen en dan is het altijd "altijd" en "nooit" (ook al klopt dat vaak niet). Zonder ook maar een tel te reageren op mijn opmerking over mijn behoefte dat de sex ook voor mij fijn is. Dat maakt het allemaal erg moeilijk.

Ja, hulp

Dat was ook wat ik dacht; in gesprek gaan samen onder leiding van een deskundige. Je posting gaat niet over seks maar over een enorm verstoorde verhouding. Waarin jij verongelijkt bent. Ik lees irritatie in jullie relatie. Je verwijt hem van alles. Je bent vermoeid. Je werkt vast hard om de boel draaiende te houden. Zie je ook dat jij een onderdeel bent van het probleem? Je schuift van alles op je man (mogelijk asperger, doet niks, is enkel op zichzelf gericht). Misaschien allemaal waar; maar bedenk wel dat jij hierin mee gegaan bent al die jaren. Jullie hebben samen dit patroon ontwikkeld. En dat is moeilijk doorbreken.

Maanden terug werd mij duidelijk dat dit bij ons grotendeels ook zo werkte. Zoals ik al zei; een nare wake-up call. Ons huwelijk belandde in een enorme crisis. Afschuwelijk. Inmiddels zie ik dat het een wisselwerking tussen ons geweest is. Man had ruimte voor zichzelf nodig, ik (verzorgend) gaf hem die ruimte, offerde m'n eigen ik op ten gunste van ons gezin. Man nam veel ruimte (teveel) en ik ging daarin mee; ging nog harder werken. Intussen raakte man steeds meer gericht op zijn behoeftes en ik ging alsmaar harder werken om de boel draaiende te houden. Intussen voelden we ons allebei erg alleen. Gesprekken kwamen moeilijk van de grond; we voelden ons beiden snel aangevallen, snel in de verdediging. Ook een soort moedeloosheid; allebei prikkelbaar. Man reageerde door zich terug te trekken en zijn eigen leven te leiden. Ik kon hem niet meer bereiken. Was ook zo moe. Dit vertaalde zich in ons seksleven.Maar het probleem was veel groter.

Therapie hielp ons. We hadden niets meer te verliezen; ons huwelijk stond op springen. Hierdoor werden we gedwongen met elkaar te praten. De therapeut heeft mij ervan overtuigd dat ik het probleem in stand hield door zo hard te werken. Ik moest mezelf terug vinden. En hem meer laten werken voor mij. Zo eenvoudig uiteindelijk. En nu; zien we beiden weer de mooie kanten van elkaar, zijn weer verliefd en ons ervan bewust dat we zielsveel van elkaar houden. De irritatie is helemaal weg. Communicatie is soms nog best ingewikkeld (ook ik heb gedacht aan allerlei etiketjes bij man)maar ik zie nu dat ik ook niet altijd helder communiceer. En dit alles vertaalt zich ook in ons seksleven; man heeft weer een vrouw die haar best doet voor hem (en daarin soms best even slikken moet), waarvoor hij zijn best moet doen. Mijn man was ook vaak erg gericht op zijn eigen genot. Ook dat is nu totaal veranderd; ik durf meer aan te geven wat ik fijn vind, hij vindt het nu fijn mij dat te geven. Misschien ook omdat hij weet dat we het nu samen doen; dat seks niet meer alleen van zijn kant komt (want ik was moe- vond mezelf onaantrekkelijk)maar dat we er samen van genieten en het ons samen bevredigt.

Ik zou echt niet op eigen houtje dit en dat gaan proberen. Ik zou hem deze draad laten lezen en samen op zoek gaan naar iemand die jullie helpen kan.

Relatietherapie....

Hombre en Mirreke, als eerste bedankt.

Ten tweede: ik schreef 25 jaar regelmatig afgewezen te voelen door mijn man. Ik weet niet of het zo lang is, het was de eerste jaren minder, veel minder. Sinds de kinderen er zijn is het erger geworden. Past ook bij het beeld van Asperger.

Jullie advies is natuurlijk gewoon waar! Relatietherapie zou kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat ons probleem vnl. in de communicatie zit en begrip over en weer (niet dat we niet bij elkaar passen). Een tijdje geleden hadden we wat heftige gesprekken en zei man - na alle nare dingen - dat hij wel vond dat we elkaar goed aanvullen. Dus dat besef heeft hij gelukkig ook nog wel. Ik probeer hem ook steeds duidelijk te maken dat hij zijn zwarte bril af moet zetten en een roze op moet zetten. Als hij alleen al minder kritiek op mij zou hebben zou het leven al zoveel fijner zijn voor mij.

Helaas vrees ik dat mijn man echt niet aan relatietherapie wil. Jaaaren geleden toen het ook een keer uit de hand liep, heb ik dat voorgesteld en zei hij dat hij dat niet wilde. Hij verwachtte niet dat die therapeuten hem iets konden leren (wil toch vooral overkomen alsof hij alles weet en zo slim is, kan zich niet kwetsbaar opstellen). Bovendien neemt hij in discussies met mij altijd de stelling in dat (kort gezegd) hij perfect is en dat het aan mij ligt. Dus waarom zou hij dan in therapie moeten?

Ik heb het geloof ik nog een tweede keer voorgesteld, maar tevergeefs. Ik kan het nog wel eens voorstellen, maar verwacht er helaas niet veel van.

Even vraagje Mirre (ik zag ook een reactie in een andere draadje van Mirreke, neem aan dat jij dat ook bent?): hadden jullie een therapeut met ervaring met Asperger? Ik heb begrepen dat zonder dat het moeilijker is er wat aan te hebben voor je relatie.

Maar goed, vrezend dat therapie met mijn man het niet gaat worden toch maar de vraag:

Kunnen jullie reageren op mijn twee vragen (eerste en derde streepje) in mijn posting voor jullie laatste reacties? Als hij nl. niet mee wil naar therapie hoop ik met een paar forumtipjes mijn relatie (en mijn eigen situatie binnen onze relatie) toch te verbeteren .

Mirre

Je vraagt of ik zie dat ik onderdeel ben van het probleem. Ja, dat zie ik. Dat wil ik ook veranderen (ik hou het niet meer vol, ik heb veel energie maar de energie raakt een keer op).

Je schrijft ook "De therapeut heeft mij ervan overtuigd dat ik het probleem in stand hield door zo hard te werken. Ik moest mezelf terug vinden. En hem meer laten werken voor mij."

Mijn vraag is: wilde je man dat ook? Meer gaan doen....

Mijn probleem is dat mijn man (ook nog) heel lui is of in elk geval heel weinig doet en al helemaal heel weinig wil doen (althans zo komt het op mij over).

Als ik hem vraag: wil je de bladeren in de tuin opruimen (om maar wat te noemen) dan zegt hij "nee". Als ik vraag of hij spullen die door het hele huis slingeren (kopjes, schotels etc) in de vaatwasser wil zetten, zegt hij "nee" of zegt dat ze niet van hem zijn, of zegt niets en doet het gewoon niet. Onderhoud aan het huis: als ik het niet regel, gebeurt het niet. En ga zo maar door.
Als ik iets vraag, zegt hij bijna automatisch nee of hij reageert niet (om zich niet vast te leggen) maar doet het ook niet.

Dan zeggen anderen: je moet gewoon bij elkaar gaan zitten en de taken "gewoon" verdelen, zodat je het niet steeds hoeft te vragen. Maar mijn man wil de taken niet verdelen, want dan moet hij meer doen! Bovendien als we de taken gaan opschrijven, dan wordt het erg duidelijk wie het meeste doet, die confrontatie wil hij natuurlijk niet.

En als ik dingen niet doe, doet hij het nog steeds niet. Nou ja, heel soms wel als ik dingen heeeel lang laat gaan. Dan moet ik dus allerlei dingen die ik belangrijk vind (bijv. er komen diverse mensen - hulp en oppassen - bij ons in huis, en ik vind het genant als het huis dan vol met rotzooi staat, dus ga ik dan weer opruimen zodat het toonbaar is) toch doen omdat hij dat niet belangrijk vindt. En het erge is: zo'n slecht voorbeeld voor de kinderen. Ik probeer ze daarin op te voeden, maar hij is daarin soms de ergste! (ik zeg er nu bijna nooit meer wat van bij hem, alleen bij de kinderen)

Ik doe al zo min mogelijk waarvan ik denk dat hij het wel belangrijk vindt en dan doet hij soms iets uit zichzelf (vuilnisbak legen bijv.). Yeah!!

Ik ben erg benieuwd naar jouw reactie. En ik hoor heel, heel graag hoe jij me praktische tips kan geven hoe ik dat aan kan pakken om hem meer voor mij te laten werken (vermoedend dat we dus niet bij een relatietherapeut komen, dus dat ik het zelf zal moeten veranderen).

Even zo

"Helaas vrees ik dat mijn man echt niet aan relatietherapie wil."

Daar zou ik dan toch echt een breekpunt van maken. Zo moet je het niet langer uit de hand laten lopen lijkt me.

"Jaaaren geleden toen het ook een keer uit de hand liep, heb ik dat voorgesteld en zei hij dat hij dat niet wilde. Hij verwachtte niet dat die therapeuten hem iets konden leren (wil toch vooral overkomen alsof hij alles weet en zo slim is, kan zich niet kwetsbaar opstellen). Bovendien neemt hij in discussies met mij altijd de stelling in dat (kort gezegd) hij perfect is en dat het aan mij ligt. Dus waarom zou hij dan in therapie moeten?"

Kun je het niet zo verpakken dat jij het nodig hebt? En omdat het om jouw relatie gaat moet hij dan meekomen. Al is het maar om te leren hoe hij met jouw 'imperfectie' om moet gaan.