Orpheus relatie
Eigenlijk wist ik het altijd al, diep van binnen. Maar sinds kort weet ik het zeker. Ik val op vrouwen, niet op mannen.
Op zich had dit geen probleem hoeven zijn, mits ik er eerder achter was gekomen. Nu ben ik getrouwd, twee kinderen en de derde onderweg. De relatie met mijn man was al erg slecht, mede door mijn ontdekte gevoelens, maar ook door wat andere oorzaken. Daardoor voelde het niet 'veilig' om het te vertellen. Maar ik kon er niet meer onderuit, dus met heel veel pijn en moeite heb ik het mijn man een paar dagen geleden verteld. En wonderlijk genoeg reageerd hij zoooo lief. Helemaal vol begrip. En ook voor hem vallen er natuurlijk veel dingen op hun plaats.
Tot zo ver de zeer beknopte samenvatting. Maar dan nu, hoe verder? We hadden al een afspraak staan voor relatietherapie en die laten we maar gewoon doorgaan, een beetje begeleiding is misschien wel fijn.
En verder moet ik dus nu op onderzoek uit, maar hoe? Ik ben zwanger, dus zie mezelf niet echt in een kroeg hangen oid. Zelf heb ik niet echt lesbische vrouwen in mijn omgeving, mijn man wel, maar ja, om nou met zijn collega's op stap te gaan... Is er toevalling iemand hier die wat ervaring heeft. Die me wat tips of advies kan geven. Ik heb echt geen idee waar ik moet beginnen. Het voelt nog steeds een beetje onwennig, om het echt te zeggen.
Moet?
"En verder moet ik dus nu op onderzoek uit, maar hoe?"
Huh, hoezo MOET je op onderzoek uit??
Laat het eens rustig bezinken, ga die therapie aan, zet je derde kind op de wereld, denk na voordat je gekke stappen zet, in kroegen gaat hangen, evt. met de collega's van je man op stap gaat.
Kortom, doe eerst maar eens niks voordat je met andere vrouwen relaties aangaat/ het bed induikt/ aan gaat rommelen.
Ik bedoel het niet verkeerd, maar je doet het overkomen of je er meteen echt iets mee MOET.
Nee dus.
Herkenning
Jacky, ik herken je verhaal, zij het dat de relatie met mijn man niet slecht is, mijn gevoelens voor hem zijn niet veranderd. Het idee dat ik er iets mee moet, heb ik ook wel gehad, net nadat ik mijn lang verstopte gevoelens voor vrouwen had toegelaten en net als jij had ik geen idee. Ik heb het ook daarom laten bezinken en denk nu oprecht dat er niets "moet". Je mag veel, natuurlijk, tot aan je eigen morele grenzen, en er kan ook veel, je bent niet de enige die dit overkomt. Als je wel iets mee wilt, of er over zou willen praten dan zou je contact kunnen opnemen met de Schorer-stichting, of met de Orpheus-stichting. Ik heb dat niet gedaan en het is (nu) zo goed voor mij, het gevoel van "ik moet er iets mee" heb ik nu niet. Ik zou denk ik in jouw geval de relatietherapie ook laten doorgaan, dat lijkt me goed omdat je huidige relatie, ook vanwege de kinderen, een investering waard is. Veel sterkte ermee!
Overigens, mag ik je een leestip geven? "Strikt" van Minke Douwesz, dat is een boek dat mij wel geholpen heeft.
Jacky
Nee, je moet niets! Niks overhaasten, je nergens instorten!! Als je zonder uit te zijn op een relatie of andere experimenten contact wilt hebben met lotgenoten kun je idd bij Orpheus terecht (die hebben ook een chat, voor lesbische en bisexuele vrouwen op zondagavond van 21 tot 22 uur). En kijk eens op www.my-moods.nl. Daar zul je zeker gelijkgestemden vinden!! Allebei de sites zijn geen datingsites, maar gericht op lotgenotencontact.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
hasse
als je wilt mailen: [email protected]
Geen haast
Nee, ik ben zeker niet van plan me zomaar ergens in te storten Hopelijk kom ik zo niet over in mijn eeste topic.
Het is ook zeker niet dat ik nu zomaar in het rond wil gaan expirimenteren, maar de wereld ziet er nu wel opeens heel anders uit. Ook mijn toekomst is opeens heel anders. Door hierover eerlijk te zijn, kan ik eindelijk echt mijzelf zijn. Maar daarnaast is alles wat ik zo samen met mijn man bedacht had voor onze toekomst, in een klap weg. Alles is onzeker. En dat maakt mij onzeker.
Dus ik ben inderdaad voornamelijk opzoek naar lotgenoten, en dan het liefst iemand die het allemaal al eens heeft meegemaakt. Een relatie kan altijd nog. Daar zit ik nu ook niet echt op te wachten. Maar ik 'moet' er wel wat mee. En dat moeten zit dan voornamelijk in mijzelf. Er is iets wezelijks veranderd in mij, en met mijzelf moet ik verder.
Dus ik zal zondag eens gaan chatten daar, bedankt voor de tip. En wat leesvoer is ook een goed idee. Kijk, nu heb ik al een begin. Verder ga ik maar eens goed naar de wereld kijken met mijn nieuwe ogen, alles rustig op me af laten komen. Bedankt voor de tips.
Update
Er is veel gebeurd sinds vorige week. Zoals ik in mijn eerste bericht al schreef, reageerde mijn man erg goed. We konden weer praten, iets wat lang weg was tussen ons. Daardoor merkte ik hoeveel gevoel er nog voor hem zat, ook seksueel gezien. Dat kwam allemaal weer vrij. Erg verwarrend allemaal. Maar ik besefte me duidelijk dat ik met hem verder wou.
Ik heb hem dit uiteraard verteld, en hij werd daar erg boos over, tot mijn grote verbazing. En nu? Nu wil hij scheiden. Hij houd niet meer van mij. Ik heb hem teveel gekwetst met mijn coming-out zegt hij. Tja, daar kan ik natuurlijk niks aan veranderen. Ik vind het erg moeilijk allemaal. Zwanger, al twee kinderen samen, zelf erg emotioneel en verward. En nu, in deze staat, moet ik alles opnieuw opbouwen, alleen. Pff, ik word er erg verdrietig van.
Niet te volgen
Dat je man gekwetst is door je coming out, kan ik begrijpen, maar dat je daardoor in 1 klap niet meer van je houdt? Als persoon ben je niet veranderd, je geeft aan er dus eigenlijks niets mee te willen, maar je man moet denk ik nog aan het idee wennen.
Ik zeg niet dat hij bijdraaid, want daarover heb ik geen idee, maar dat hij ineens niet meer van je houdt... nee, dat kan ik me niet voorstellen.
Mijn man en ik hebben veel problemen meegemaakt (vreemdgaan en zo), daardoor word je heel boos op elkaar, maar het houden van was er nog steeds en heeft ons er uiteindelijk doorheen getrokken.
Ik wens je veel sterkte en ben benieuwd hoe het verder gaat!