Ooit problemen jongen/meisje zijn

Back to basics

tot mijn 12e voelde ik me ook meer een jongen, want meisjes waren echt met dingen bezig die me niet interesseerden. Kleding, tutten, make-up etc. terwijl ik liever in bomen klom. Ik zag eruit als een jongen, en gedroeg me als een jongen. Ik voelde me mezelf.

Daarna ben ik er gelukkig achter gekomen dat je prima vrouw kunt zijn zonder al deze ongein. Ik draag nog steeds geen make-up

Verder voel ik me in mijn relatie met mijn man prima, en in bed voel ik me op en top vrouw. Dus, hoe gaat het met de seks? Voel je je op het heetst een vrouw? Dat lijkt me toch wel veelzeggend.

Feest der herkenning!

Het zou mijn verhaal kunnen zijn, met uitzondering van het problematische deel. Ik kon er gewoon met mijn ouders over praten, heb ook niet het idee dat er iets mis met me was. Ben gewoon stoer aangelegd. Misschien is het genetisch, mijn dochter weigert ook meisjesachtige kleren aan te trekken en was als kleuter zelfs anti-poppen en meisjesspeelgoed. Trekt heel langzaam bij (ze is nu bijna acht). Ik vind het grappig om te zien hoe de genen overerfd zijn want ik voed mijn dochter helemaal niet op als een jongen en loop zelf best vaak in rokken en jurken. Volgens mij heeft het thema te maken met stoer willen zijn. Kleine kinderen denken nog heel erg zwart-wit. In de puberteit komt het besef dat je je lot maar beter kunt aanvaarden. Ik heb zelfs gefantaseerd over geslachtsverandering maar koos ervoor een echte vrouw te zijn en geen nepman. Rolmodellen voor ons soort mensen zijn bijvoorbeeld Pippi Langkous en tekenfilmheldinnen type Power Girls. In het sexy genre: Lara Croft, Catwoman...

Puberteit

Juist in de puberteit komt er de verandering in je lichaam en het versterkt het gevoel van je identiteit, van wie je bent. Je schrijft dat je in die periode ging aanvaarden dat je een vrouw bent en dat dit goed voelde. Later voelde jij je zelfs op en top vrouw. Dus als ik het goed begrijp heb je er later nooit meer last mee gehad? Dan verbaast het me wel dat je er kennelijk nu nog zo mee bezig bent dat je je afvraagt of je het moet vertellen in therapie of bij een test. Waarom is dat? In eerste instantie lijkt me het helemaal niet relevant, maar aan de andere kant als het nog zo in je hoofd zit is het misschien toch wel goed om er iets mee te doen?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hmm

Je hebt gelijk single lady, beetje vreemd. En zelfs al zijn ze erbij, er mocht nooit over gesproken worden, en ook nu wordt er nooit over gesproken. Dus waarom zouden ze het ter berde brengen (als ze er überhaupt nog aan denken).

Het klopt wel

Bij ADHD-testen wil men (als het goed is) zoveel mogelijk uit de kinderjaren weten, omdat men wil uitsluiten dat het niet om een stoornis gaat die later is op komen zetten (ADHD is aangeboren). Daarom wordt, met toestemming natuurlijk, graag aan de ouders gevraagd hoe de jeugd van de te testen persoon was. Ook als die persoon al lang en breed volwassen is.

Aan de ouders vragen klopt wel

Ik heb mij 1,5 jaar geleden laten testen op ADD. Daar zat ook een deel bij dat door mijn ouders (ik ben 43) ingevuld moest worden. Ik wilde dat absoluut niet en ik heb toen tegen de psycholoog gezegd dat ik ze spelenderwijs zou onder vragen en dan daar op zelf de antwoorden zou invullen. Zo is het ook gegaan. Ik heb meer dan ADD en ik wil niet dat mijn ouders weten dat ik, naast mijn kinderen, ook bij de GGZ loop. Die kinderen (met een duidelijke stoornis) vinden ze al erg genoeg.

Astrid, (off topic)

Slim van je om het zo aan te pakken.

Mijn moeder kon opeens alleen maar positieve dingen bedenken (en verzinnen zelfs). Hoewel ik duidelijk sterke ADD-kenmerken heb waar ik telkens op stuk loop, is de diagnose dankzij haar "het is zo'n lief, rustig meisje en we hadden nooit problemen met haar" niet doorgegaan.

Mind you, het was voor het eerst dat ik een lief, rustig meisje werd genoemd... :S Jammer, want haar struisvogelgedrag heeft het er niet beter op gemaakt.

Snuggle's

Weet je wat het is met therapie? Er wordt zo enorm doorgegraven dat je van tevoren al gaat bedenken wat er allemaal aan bod zou kunnen komen. De gekste dingen worden tegen het licht gehouden, die er in feite niets mee te maken hebben. Als je geen probleem hebt, verzint de peut er wel eentje voor je, bij wijze van spreken.

Ook

Ik ben 32 en ook getest op add en ging 2x met mijn moeder naar die test.
Was wel apart, het viel me mee.
Maar inderdaad vragen ze echt van alles over hoe je als kind was.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Maar maar...

Als jij je nu een vrouw voelt dan is er toch niets aan de hand? Dan ben je toch niet genderdysfoor? Of twijfel je daarover? Wat is nu het probleem
Mijn dochter zegt ook sinds ze twee is dat ze eigenlijk een jongen is. Maar ik weet ook dat er nog 50% kans is dat ze zich toch een vrouw gaat voelen over een paar jaar. Dat is ook het eerste wat er verteld wordt bij het genderteam van de VU als je daar voor diagnose komt.

MR

Ja nog even milaatje

Er bestaat geen test waarmee psychologen kunnen aantonen dat iemand transgender is. Wel kunnen ze een aantal vragen stellen (bijvoorbeeld aan kinderen: met welk speelgoed speel je het liefst, wat vind je leuke spelletjes, speel je liever met jongens of met meisjes) waarmee men kan aangeven dat iemand waarschijnlijk genderdysfoor (dus: verward over de sekse-identiteit) is.
Maar nogmaals: dat gaat alleen over wat JIJ aangeeft. Dus als jij je tevreden voelt met je vrouwenlichaam en vrouwzijn dan ben je nu dus niet meer genderdysfoor. Zoals ik heb begrepen van de psychologen van het genderteam kan je inderdaad een tijdje genderdysfoor zijn en daarna (bijvoorbeeld door de werking van je hormonen niet meer). Maar alleen Jij kan zeggen: ik voel me vrouw of ik voel me man of ik voel me iets er tussenin. Er is geen medische of psychologische maatstaf om dat vast te stellen, snap je?

MR

Schijnproblemen

Een stoer meisje dat liever met autootjes speelt dan met poppen: is dat genderdysfoor of is het gewoon een typje dat niet zo verzorgend is aangelegd?

Een meisje dat een jongenszwemboek wil omdat er een plaatje van Spiderman of Cars op staat, is dat genderdysfoor of is hier sprake van sexistische decoratie van kinderkleding?

Iemand die graag in bomen klimt en daardoor meer jongensvriendjes dan meisjesvriendjes heeft, is die genderdysfoor?

De hele discussie doet me denken aan een druk kind dat meteen maar het etiket ADHD krijgt opgeplakt.

Pardon brunette?

waar staat dat het om een meisje gaat dat een beetje stoer is? Noch bij stelster noch bij mijn eigen kind gaat het over kinderen gaat het over kinderen die een beetje gedrag van de andere sekse vertonen. Het gaat om kinderen die vanaf hun vroege jeugd, vaak vanaf dat ze zaken kunnen verwoorden zichzelf benoemen als 'eigenlijk BEN ik een jongen'. Niet praten over zaken waar je duidelijk niets vanaf weet. Je hebt duidelijk geen idee want je velt al ene oordeel zonder verdere info gevraagd te hebben.

Ik weet er juist heel veel van af, mariarosa

Want ik was zelf precies zo´n kind als draadjesschrijfster, ik speelde nooit met poppen enzo, had een hekel aan jurken of friemeldecoratie in het algemeen en ik was jaloers op jongetjes puur omdat ze het geluk hadden als jongetjes te zijn geboren. In mijn puberteit zelfs gefantaseerd over een operatie voor geslachtsverandering. Gelukkig hebben mijn ouders er nooit raar op gereageerd. Mijn dochter heeft kennelijk dezelfde genen en hoewel ik haar sexeneutraal opvoed (dus haar niet dwing een jurk aan te trekken of zogenaamd meisjesachtig gedrag stimuleer) heb ik haar zichzelf op haar vierde of vijfde omschreven als "ik ben een jongetje met een kutje". Voor mij is het enige verschil tussen mannen en vrouwen de anotomie en de de ouderwetse rolverdeling was handig in tijden waarin lichamelijke kracht en borstvoeding een cruciale rol speelden maar we leven nu in de 21e eeuw en men zou eens moeten afstappen van al die stereotypen. Ik weet zeker dat veel gevallen van verwarring over de geslachtsidentiteit niet bestonden als de wereld anders in elkaar zat. Waarmee ik niet wil zeggen dat er geen mensen bestaan die domweg in het verkeerde lichaam zijn geboren.

Oeps, beetje slordige zin.

Voor wie het niet helemaal snapt: "Ik ben een jongetje met een kutje" was een spontane uitspraak van mijn dochter.

Ja hoor

"Waarmee ik niet wil zeggen dat er geen mensen bestaan die domweg in het verkeerde lichaam zijn geboren. " Nou dan?

Mr, ik snap je niet.

Voor het geval je mij ook niet snapt: ik probeer uit te leggen dat men veel te snel aanneemt dat iemand een probleem heeft (in dit geval genderdysforie). Vooral bij jonge kinderen zou ik me niet te snel zorgen maken, ik vraag me ernstig af of het goed is voor een kind meegesleept te worden naar psychologische tests en dergelijke, op die manier krijgt het júíst het idee dat er iets met hem aan de hand is. Ik ben erg blij dat mijn ouders me een dergelijke lijdensweg hebben bespaard, misschien zou ik wel meer identiteitsproblemen gehad hebben dan nu het geval was.

Mariarosa

Waarom ben je eigenlijk zo fel op mij? Ik lees je eerdere opmerkingen nog eens terug en eigenlijk zijn we het best met elkaar eens. De kans dat je dochter zich vrouw gaat voelen schat ik trouwens veel groter in dan 50% want er zijn heel veel peuters en kleuters die er op een gegeven moment aparte denkbeelden op na houden. Het zou me niets verbazen als het genderteam van de VU ontzettend veel onnodige telefoontjes krijgt van bezorgde ouders.

Ja toevallig

komt mijn dochter net thuis van een weekend bij haar vader. Een diepongelukkig kind dat huilt omdat ze borsten krijgt. Je hart breekt. Ik ben ervan overtuigd dat haar probleem juist niet behandelen als 'fase die wel weer overgaat'haar door de jaren gesteund heeft om te mogen zijn wie ze is. En ik denk ook dat je aan een aantal dingen kunt zien hoe diep het zit: hoe vroeg het gezegd wordt, hoe langdurig het gezegd wordt (nee je moet niet al na drie maanden naar de VU gaan maar pas na drie jaar) etc. Geloof me, alle ouders die ken met genderdysfore kinderen zijn na ampele overweging (want je bent altijd bang dat je het juist stimuleer) hulp gaan zoeken.

Borsten

Oh, ik was ook helemáál niet blij met die ondingen en had felle ruzies met mijn moeder toen die het niet kon laten "snoezige" behaatjes met AA-cup voor mij te kopen. Ik denk dat ze toch niet helemaal besefte hoe diep het bij me zat. Het krijgen van borsten is voor types zoals wij heel vervelend want tot die tijd kun je er nog als een jongen bijlopen (geen groter plezier dan wanneer iemand mijn sexe verkeerd inschatte) maar mét borsten valt je lichamelijke identiteit niet meer te ontkennen voor de buitenwereld en is het moment aangebroken waarop de dingen op hun plaats vallen: geboren in een verkeerd lichaam of gewoon niet zo blij met het gangbare rollenpatroon. Hoe zou het toch komen er veel meer meisjes jongetje willen zijn dan andersom?

Dus brunette?

Kunnen we de genderkliniek wel afschaffen? Ik vind je net zo erg als degene die zei dat ik maar een pop voor haar moest kopen want ja, ze had nou eenmaal voor zichzelf besloten (op haar tweede blijkbaar) dat ze niet blij was met het bestaand erollen patroon. Dit gaat echt veel verder dan onvrede met het gangbare rollenpatroon. Ik houd op met discussieren met je.

Mariarosa

Waar zeg ik dat je de genderkliniek maar moet afschaffen? Ik wilde alleen maar zeggen dat er een groot grijs gebied is tussen genderproblematiek en onvrede met hoe de wereld in elkaar zit (rollenpatronen). Ik wilde erop wijzen dat ouders niet te snel gealarmeerd moeten zijn, dat bedoel ik in het algemeen en is niet speciaal bedoeld voor jou en je kind, daarvoor ken ik jullie niet goed genoeg. Mijn tantes gaven mij ook poppen cadeau, elk jaar weer, met dezelfde argumenten als die ene persoon waar jij het over hebt, ook al zei mijn moeder tien keer dat poppen aan mij niet besteed waren. Je hoeft niet te reageren als je dat niet wilt maar ik wilde dit toch nog even kwijt. Nu je hebt onthuld dat je zelf een kind met genderproblematiek hebt begrijp ik beter waarom je zo fel reageert, je zult alle vooroordelen en stomme raadgevingen wel zat zijn en daar worden mensen weleens wat ongenuanceerd van.

Poeh mariarosa

Wat doe je ontzettend onaardig. Jullie zijn het bijna eens, ze vraagt nog waarom je zo fel doet (geen reactie), ze weet dat het ook zeker verder kan gaan/ anders kan liggen dan onvrede over rollenpatroon en toch wil je vanaf nu geen woord meer met haar wisselen. Iedereen moet jou 100% begrijpen en het volkomen met jou eens zijn? Ik begrijp die boosheid en felheid ook niet. Ik ben oprecht verbaasd. Groeten, Egel

Single lady (en nu maar weer back on topic)

Ook ik begrijp MªRosa heel goed, mijn opmerkingen over de glijdende schaal tussen rebels omgaan met rolpatronen en echte genderproblemen waren dan ook niet voor haar specifieke situatie bedoeld, mijn insteek is de vraag van de draadjesstartster, die zich afvraagt of ze haar vroegere kinderwens om een jongen te zijn moet meenemen in haar therapie. Dit onderdeel van haar persoonlijkheid is verwerkt en speelt niet meer in het heden dus ik raad het haar af, voor je weet zit een therapeut alleen nog maar dáárin te wroeten terwijl er bij Milaatje volgens mij absoluut geen sprake is van genderdysforie. Volgens mij is het eerder andersom en voelen ADHD-achtige mensen zich meer thuis in de dynamische, actieve jongenswereld dan in de lieve wereld van rustig spelende meisjes (even gechargeerd gezegd).

Precies single lady

Jij beschrijft wat ik in mijn verdriet om mijn kind niet kan verwoorden. Ik ken genoeg meisjes en vrouwen die jongensachtig waren /zijn, inclusief mijzelf toen ik jong was. Ik kon het best knokken van de klas, beter dan mijn dochter ook al zit zij op karate. Geen zee ging mij te diep, geen berg te hoor. Daar is zij veel verlegener in. Maar zij zit met een veel grotere identiteisonzerkerheid: Zij zit met een vreselijk geboortedefect. Dat gaat heel diep, dat leidt tot zware depressie bij jonge kinderen en veel pijn, gepest en angst. Als dat lijkt te worden weggeschreven als maar overal een etiketje opplakken (geloof me het genderteam is het beste ter wereld en gaat niet over een nacht ijs) doet dat pijn. En dat bedoel ik met 'je vraagt niet eens door'. Brunette vraagt helemaal niet over hoe mijn kind (of stelster van het topic) zich voelt, wat er allemaal achter zit. Waar een conclusie op gebaseerd is. Nee ze projecteert haar tomboy-ervaring op anderen en oordeelt dat er te makkelijk wordt gelabeld. Maar ze weet niet hoe het genderteam tot zijn conclusies komt. Die smijten echt niet zomaar ergens mee hoor. Daar is het veel te gevoelige materie voor en dat weten ze heel goed.

MR

Ik ben niet helderziend

Iemand vraagt of ze haar jongens/meisjesverhaal moet meenemen naar een therapie die ergens anders over gaat. Ik reageer daarop met dat mij dat in dit specifieke geval niet nodig lijkt. Daarop voortbordurend begin ik erover dat men m.i. tegenwoordig te snel ergens een probleem in ziet, in het algemeen gezegd, denkend aan de vraag van de draadjesstartster. Daarop komt een felle tegenreactie, ik kan natuurlijk niet raden dat MariaRosa nou net toevallig een kind heeft dat wél echte genderproblematiek heeft, dat had ze er misschien beter meteen bij kunnen zetten. Lijkt me trouwens niet makkelijk hoor, je moet vast opboksen tegen een heleboel vooroordelen maar ik voel me niet aangesproken, ik ben zelf op het randje geweest en heb ook geen idee hoe mijn dochter zich verder gaat ontwikkelen. Voorlopig besteed ik er niet te veel aandacht aan, ze is niet ongelukkig of depressief, misschien komt dat nog als ze in de puberteit komt want dan kun je je niet meer zo goed als jongetje vermommen. Wel moet ik denken aan wat een psychologisch geschoolde collega ooit zei, hij had zo'n beetje alle criminele travestieten en transsexuelen van Amsterdam onder behandeling. MariaRosa, betrek het niet op je eigen kind, maar die man zei: "Veel van mijn cliënten zijn depressief geboren en als opereren niet mogelijk was geweest was het waarschijnlijk niet in hen opgekomen hun man/vrouwzijn de schuld te geven van hun onvrede met het bestaan." Een neger moet niet wit willen zijn, net zoals een man geen vrouw moet willen zijn, het is efficiënter te accepteren wie je bent. Maar ik geloof best dat er een kleine minderheid is die écht lijdt onder de aangeboren geslachtskenmerken en na een geslachtsoperatie helemaal gelukkig zijn. Toch heb ik mensen gekend die niet echt veel zijn opgeschoten met een operatie en van de regen in de drup zijn gekomen. Wat dat betreft is het prima dat er een genderteam bestaat, die kunnen de gevallen eruit filteren waarbij opereren zinloos lijkt.

Mariarosa

Het lijkt me dat waar jij het over hebt op de draadstartster helemaal niet van toepassing is. Ze voelt zich blijkbaar al jaren vrouw en het was een periode in haar jongere jaren dat ze zich meer jongen voelen, zoals heeeeel veel meisjes dat hebben gehad.

Als ze echt in het verkeerde lichaam zou zitten, zeg maar, dan is dat niet opeens tijdens de pubertijd over lijkt me.