Het grootste taboe?
Het kost me moeite om mijn probleem aan anderen voor te leggen, maar ik trek de stoute schoenen toch maar aan:
Mijn man en ik hebben al een aantal jaren geen sex meer.
Wij hebben verder in alle andere opzichten een fijne relatie en twee schatten van kinderen.
Toch is er structureel iets mis. Het probleem ligt bij mij; ik "verstijf" helemaal als mijn man mij benadert en doe alle mogelijke moeite om weg te komen uit een intieme situatie.
We hebben het er samen wel eens over (niet vaak trouwens), maar ik weet niet zo goed waarom ik zo reageer. Misschien komt het voort uit mijn liefdeloze jeugd (nadat mijn moeder is gestorven toen ik 11 jaar was). Ik moest alles zelf opknappen en uitzoeken en heb geen enkele steun van mijn vader gehad, integendeel, hij werkte dag en nacht en werd nog een stevige drinker ook waarover ik me ernstig zorgen maakte. Daarnaast "zorgde" ik zo goed mogelijk voor mijn jongere broertje.
Waarschijnlijk heb ik in die moeilijke jaren een dusdanig schild om me heen opgetrokken dat ik me niet meer kan geven of in staat ben "zwakte" te tonen. Sex hoort daar ook bij; je moet je letterlijk en figuurlijk bloot geven en dat kost mij enorm veel moeite.
Het fijne is dat mijn man altijd zegt dat hij van me houdt met of zonder sex en dat hij me nooit zal dwingen omdat dat voor hem ook niet goed voelt. Maar natuurlijk voel ik me altijd schuldig tegenover hem, hij is tenslotte en gezonde vent met zijn behoeftes..
Soms ben ik bang dat hij dit "buiten de deur" gaat zoeken, al is hij daarvoor niet echt een type. Hij is een man die het leven accepteert zoals het komt. Hij houdt van mij en ik van hem maar dit stuk ontbreekt helaas. Maar verder is het goed tussen ons.
Ik ben al heel lang getrouwd en nog altijd ben ik blij hem 's avonds weer te zien.
Wat ik van jullie vraag is niet direct goede raad, want ik weet donders goed wat ik eigenlijk zou moeten doen (als ik ooit de moed kan opvatten).
Ik zoek eigenlijk herkenning. Of dat te vinden is, tja, dat is afwachten...
Herkenning
hier ook idem klachten gehad. Mijn moeder overleed toen ik 14 was, weet niet of of dat er wat mee te maken heeft gehad. Bij mij was het denk ik eerder het niet zwanger kunnen worden en de verplichte sex tijdens de vruchtbare dagen. Nu hebben we dan eindelijk 3 kinderen, jongste 5 jaar en sinds een half jaar heb ik eigenlijk weer behoefte aan sex, maar zeker ook niet te vaak. Wel hebben we altijd sex op initiatief van mijn man.
Marifan
Slik je de pil?
Is een hele grote zin-in-sex-killer hier.
Xyda
Ook herkenning
Sommige stukken uit je verhaal zijn heel herkenbaar. Bij mij liggen er hele andere problemen aan te grondslag, onder meer in de relatie zelf, maar ook zeer zeker in mijzelf, mijn jeugd en mijn karakter. En daar ga ik nu mee aan de slag. Samen met een psycholoog. Voor mijn relatie is het helaas te laat, we gaan scheiden. Niet alleen door de slechte seks, er speelt veel meer. Maar doordat er dingen in mij niet goed zaten (zitten) heeft dat zeker ook zijn invloed op de relatie gehad. We hadden trouwens wel seks, best vaak ook. Maar ik kon me steeds minder geven, het werd steeds meer 'afwerken'. En dat heeft mijn man ernstig gekwetst.
Dus als ik je advies mag geven. Zoek hulp. En mocht de seks daarna niet beter worden, wat ik me niet kan voorstellen, dan heb je wel je zaken weer op de rij. Want je 'zwak' tonen, is in meerdere situatie's fijn om te kunnen. Iedereen mag en moet wel eens leunen namelijk....
Xyda
Nee, hier geen pil in het spel, noch andere voorbehoedsmiddelen. Mijn man is jaren geleden al gesteriliseerd.
Ik denk echt dat mijn verleden een rol speelt in mijn probleem, alhoewel ik als tiener en jong-volwassen vrouw minder remmingen voelde dan nu.
Soms denk ik wel eens dat ik gewoon weer eens moed moet verzamelen en dat het in de loop der tijd een enorme berg is geworden die ik weer eens moet beklimmen.
Lastig
Wat goed dat je erover praat.
Er zijn vast wel speciale 'therapieen' voor maar misschien kun je beginnen door voor jezelf naar een haptonoom te gaan. Die leert je om goed en stevig in je lichaam te komen zitten. Accepteren dat je aangeraakt wordt aan bv een arm of een been. Toen ik met mijn 'psychgische knopen' bij mijn huisarts kwam voor een verwijzing naar de psycholoog, kreeg ik deze meteen maar hij raadde de haptonoom erbij aan en daar ben ik vreselijk blij mee. nu nog ( na 4 jaar). Voel ik het effect wat zij teweeg heeft gebracht
(en echt waar..... ik kan (nog) veel mee genieten van seks... maar dat was niet het uitgangspunt)
succes
Vraagje
Heb je wel lustgevoelens? Dus raak je wel opgewonden, en mastubeer je?
Zo niet, dan is er misschien fysieks iets aan de hand. Je hormoonhuishouding bijvoorbeeld. En dan kun je wel allerlei therapieen gaan volgen, maar dan kom je nog niet ver.
Ik herken het op afstand houden en absoluut geen zin in seks willen heel erg. Maar bij mij is het van tijdelijke aard, ongeveer 7/8 maanden na de geboorte van mijn kind. Maar dan heb ik ook HELEMAAL geen lustgevoelens. Het is nu (jongste is 10 mnd) weer helemaal vanzelf terug aan het komen, en dat houdt in dat ik ook weer seks wil. Echt hormoniaal in mijn geval dus.
Over taboes gesproken...
Als je er (in de toekomst) van alles aan gedaan hebt, zoals therapie, andere manier van seks bedrijven of wat je ook nog maar te binnen schiet, dan kun je er ook nog voor kiezen je man toestemming te geven een seksvriendin te zoeken. Bepaal dan wel samen de condities om het gevaar zo klein mogelijk te houden dat hij je zal verlaten voor een ander.
Nou... slimme brunette
Ik hoop dat het niet zover hoeft te komen! Ik ben van plan om binnenkort toch de stoute schoenen aan te trekken en in therapie te gaan. Hopelijk levert dat wat op. Ik moet er niet aan denken dat mijn man met een andere vrouw..... al is het alleen maar voor de sex!!
Bedankt voor het meedenken, en dat geld voor iedereen die gereageerd heeft!
Jacky, ik wens jou sterkte!
Balen dat jouw huwelijk niet meer gered kan worden. Ik hoop voor je dat de therapie oplevert wat je ervan hoopt en dat je er wellicht voor de toekomst je voordeel mee kunt doen!
En je hebt helemaal gelijk; je zwakke kanten tonen is helemaal niet verkeerd. Ik moet alleen nog heel wat overwinnen voor ik dat stukje van mezelf kan toelaten.