Geen zin

Hier ook

Hier hetzelfde, kan me er gewoon niet meer toe zetten. Ben nooit echt gek op sex geweest en we hebben het nooit veel/vaak gedaan. Maar ik kan goed zonder, mijn man zo langzamerhand ook. ik voel me ook schuldig vooral omdat iedereen sex zo belangrijk vind. Ik snap het ook niet van mezelf en moet zeggen dat ik ook een vrij gevoelloos lichaam heb, zoals de tepels en dus niet snel opgewonden ben. Zou dit ook aan de pil kunnen liggen? Volgens mij ben ik bijna de enige die goed zonder sex kan en toch schaam ik me ervoor.....

Pil

Kies eens een tijdje voor anticonceptie zonder hormonen en kijk of er iets verandert.

Tja

Ik ben ook moeder van 3 kinderen en ik kan je zeggen dat mijn sexleven alleen maar beter is in vergelijking van voor we kinderen hadden.
Mijn advies is ( stokpaardje) gewoon doen !! Sex is buiten dat het een emotionele gebeurtenis is ook gewoon een lichamelijk proces. Je kunt dus als je weet dat het emotioneel goed zit, je dus gewoon van je man houd, gewoon sex hebben om het lichamelijke proces op gang te brengen. Hoe meer sex je hebt, hoe meer zin je er in krijgt. Sex kan je idd heel goed missen, als je niet weet wat je mist. Dus hoe minder je het doet, hoe minder zin je dus ook zult hebben.
Door breek de negatieve spiraal en DOE het gewoon. Minstens 2 maal per week, desnoods op afgesproken tijden. Met een dot glijmiddel kom je een heel eind.
Je zal zien dat de zin vanzelf toe zal nemen.
Groet, Polly

Polly

Normaal ben ik ook degene die roept: zin kun je maken!! Maar als je misselijk word bij toenadering, dan weet ik het niet hoor. Dan word het wel zo ongeveer iets wat je tegen je zin in doet en dat lijkt me ook niet gezond.

Tja die misselijkheid

dat is dan misschien een teken dat het emotionele deel niet zo goed zit.

mijn advies geldt ook alleen als het op dat gebied helemaal goed zit. Want tegen je zin in vrijen met iemand waar je gevoel niet bij klopt is niet goed.
Maar "geen zin" is vaak een lichamelijke reaktie, terwijl je gevoel en je verstand wel willen en wel zin hebben.
Maar als dat in dit gevoel niet zo is, dan moet je het zeker niet doen.

groet, polly

Moe

Vind je het gek dat je geen zin hebt als je twee jonge kinderen hebt en omvalt van vermoeidheid???? Ik had ook totaal geen zin tijdens de zwangerschappen en daarna trouwens ook niet. Uiteindelijk baalde ik van de situatie en toen de kids wat ouder werden had ik weer genoeg energie om onze relatie nieuw leven in te blazen. Je man moet een beetje geduld hebben (of vaker 's nachts opstaan).
Tante Kees

Erg

Ik ken een man wiens vrouw nimmer zin heeft in seks en het gebeurt dus ook nooit. Ik begrijp dat niet. Los van de lichamelijke kant: ik merk dat het voor hem zo'n afwijzing is. Het doet hem pijn. Wat ik overigens niet begrijp is dat het, toen ze kinderen wilde, ineens wél kon.

Onderschat het niet, zou ik willen zeggen... In ieder geval hebben partners van frigide mensen wat mij betreft een vrijbrief om buiten de pot te piesen. Niet omdat ik hen iets kwalijk neem, maar omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan. Ik ben er trouwens van overtuigd dat dat op den duur ook gebeurt.

Lentebriesje..ben ik weer

Ik blijf erbij dat je lichaam er aan kan wennen, en kan leren opgewonden te worden.
In eerste instantie HOEFT je lichaam niet opgewonden te zijn, met een flinke dot glijmiddel kom je een heel eind. Zolang het gevoel en de relatie maar goed is, kan je behoorlijk wat aan klooien. En als je dat nou maar vaak genoeg doet, dan volgt het lichaam vanzelf wel...!

Lentebriesje

Daar ben ik van overtuigd! Dat maakt het des te schrijnender, denk ik. Als dat niet zo was, dan zou mijn kennis immers ook niet van haar houden?

Nog één kanttekening

"Maar met een lichaam dat niet opgewonden wordt is plezier hebben in seks echt vrijwel onmogelijk."

Ze hebben wel kinderen en niet via een reageerbuis. 'Onmogelijk' wil er bij mij dus niet helemaal in.

Lentebriesje

Volgens mij had ik het al eerder gezegd, maar waarom ga je niet over op anticonceptie zonder hormonen? Ik herken het wel hoor, de totale ongevoeligheid en dat ook op geen enkele manier kunnen veranderen. Zelfs niet door het te doen. Mijn toenmalige partner en ik hadden de (onder zeer grote druk gemaakte) afspraak om het twee keer per week te doen. Fysiek was dat geen probleem, maar ik vond er werkelijk geen bal aan. Toen ik stopte met de pil was ik na twee weken een ander mens. Niet alleen veel opgewekter en blijer, maar ik had ook ineens zin in seks. Helaas had ik toen geen partner

Dat begrijp ik

Maar wat ik me dan afvraag (en heus, zonder iemand te willen bekritiseren want ik kan echt niet invoelen hoe dat moet zijn en mag betreffende partner btw graag): hoe onmogelijk is het dan om iemand zo nu en dan terwille te zijn, als je merkt dat het die ander zoveel verdriet doet en zo frustreert? Volgens mij zou hij met een keer per half jaar al in zijn nopjes zijn...

Ja...

(ik realiseer me dat ik zeur, ik hoop dat je kunt begrijpen dat dat volledig voortkomt vanuit het feit dat het verhaal van mijn kennis mij erg raakt en ik hem zo gun dat het goed komt)

Ik kan me helemaal voorstellen wat je schrijft, en uit wat hij erover vertelt (ik weet natuurlijk lang niet alles) maak ik op dat dat voor haar ook geldt. Ze vindt alles 'vies'. Alleen... even weer vanuit de ander bezien: ik zou er niet aan moeten denken als ik zou merken dat mijn man mij/mijn lichaam vies zou vinden.

Is er nou echt niks wat dat gevoel kan doorbreken? Hebben hier mensen bijvoorbeeld ooit baat gehad bij deskundige hulp of zo...? Want hier valt toch samen niet uit te komen?

Blijft moeilijk

Ook al presenteer ik me anoniem, ik zit toch een beetje met het gevoel hier over anderen te praten terwijl ik echt niet van de hoed en de rand weet (met name niet m.b.t. de partner in kwestie), dus inmiddels bekruipt me een wat dubbel gevoel. Daarom toch even: ik geloof nooit dat zij hem zelf vies vindt hoor, maar meer de handelingen zelf. En dat kan ik me eerlijk gezegd nog voorstellen ook als je er verder zelf geen opwinding bij voelt.

De enige reden dat ik hier inbrak was omdat ik in een opwelling behoefte voelde de 'andere kant' onder ogen te brengen. Omdat het dus wel voor enorme problemen (en verdriet) kan zorgen. Misschien moet ik er een apart draadje over starten... Aan de andere kant: het blijft scheef voelen dat ik hier over anderen praat, anoniem of niet.

In ieder geval dank dat je op mijn opmerkingen in ging.

Eusje?

Vraag me af of je wat aan de dingen hebt die hier gezegd worden, of dat je er dingen in herkent?

Moeder zijn /sex hebben

Hoi,

Ik herken veel in de verhalen van Lentebriesje en anoniem. Toen ik net kinderen had gekregen, was ik het eerste jaar vooral moe.. en moeder. Geen vrouw die zich sexy voelde en sex wilde. Helemáál niet... als ik een bed zag wilde ik slapen. Ik was vooral moe, van het huishouden, zorgen voor de kinderen, gebroken nachten. En nogmaals, ik voelde me echt meer moeder, die gevoelens voor sex waren er ook niet. Toen de jongste een jaar of 2 was (dus samen met de oudste zijn we nu 4 jaar verder) begon het makkelijker te worden. (uiteraard hebben we in die 4 jaar best wel sex gehad, maar makkelijk vond ik het niet en ik had het best kunnen missen) Ik denk dat ik net als Lentebriesje toch anders in elkaar steek dan de meeste vrouwen, ik ben niet zo sexueel/gevoelig ingesteld. Het is niet zo dat ik misselijk wordt, maar ik kan me dat van vroeger, toen de kinderen klein waren nog wel herinneren. Ik vond/vind mijn man harstikke lief maar sex hebben zonder zin geeft echt nare gevoelens na een tijdje. Sex op afspraak 1x per week werkte bij mij ook averechts.
Wat wel helpt is tóch proberen regelmaat in de sex te hebben, hoe langer je ermee wacht hoe hoger de drempel weer wordt, want de gevoelens ebben steeds meer weg. Verder heb ik mijn man wel altijd gekust en geknuffeld en gecomplimenteerd en gezegd dat het echt niet aan hem lag.

Maxime

Zin in sex

Wat ik me afvraag als ik sommige van jullie verhalen lees, is hoe jullie sexleven dan was voor de zwangerschap en/of tijdens de bevalling?
Ik herken het namelijk helemaal niet. Natuurlijk ben je moe als je pas een kindje gekregen hebt maar juist door die ervaring wilde ik graag weer intiem zijn met mijn vriend. Hooguit een week of 3 na de bevallingen hadden wij weer sex en in no-time was ons sexleven weer net zo goed als voor de bevalling. Moe of niet, daar maakten we tijd voor.
Ik vraag me dus ook af of het alleen de moeheid is of dat er ook andere dingen meespelen?!

Verliefdheid?

daar verdwijt nou sex gevoel bij?>? hmmm dan zal het dat zijn. Ik ben nl nog steeds bijzonder verliefd!!!
maar ook dat komt van de sex ben ik overtuigd. Daar krijg ik nl warme gevoelens van, en word ik nl verliefd van.. dus het is een cirkel maar waar die begonnen is dat weet ik niet.

voor begonia.. nou tijdens de bevalling??? nee toen had ik geen sex hahahaha

en tijdens de zwangerschap had ik er zelf absoluut geen behoefte aan, maar manlief wel dus daar werden we dan erg inventief van. Hij vond ons sexleven prima tijdens mijn zwangerschap maar ik niet, ik voelde me niet goed in mijn lijf, ik zat letterlijk niet goed in mijn vel dus dan voelde de sex ook niet goed, maar omdat het tijdelijk was ( wist ik wel) hebben we er nooit een punt van gemaakt.
Ik zou.. als ik in het lijf van lentebriesje was, aktie onder nemen. ga naar je huisarts! vraag advies!
groet, polly

Ja, sorry...

Was ik weer: ik denk inderdaad dat het nogal verschilt, de oorzaken van 'geen zin'. Het geval waaraan ik refereerde gaat namelijk om iemand die er nooit zin in heeft gehad, ook niet in de verkeringstijd. Het prille moederschap speelt in dat verhaal geen rol dus. Dat maakt wel uit natuurlijk.

Ik geloof dat ik blijf zeuren omdat ik hoop dat zich iemand meldt die dat herkent en wellicht wel een oplossing gevonden heeft, of een oorzaak kan bedenken... In het door mij omschreven geval wijst namelijk niets erop dat de vrouw in kwestie haar man op enigerlei wijze tegemoet wil komen. Dat is anders dan wat bijv. Lentebriesje beschrijft van zichzelf.

Polly (o.t.)

Polly schreef: "nou tijdens de bevalling??? nee toen had ik geen sex hahahaha "
Aangezien jouw laatste bevalling (bijna) een live OO bevalling was, ben ik met terugwerkende kracht dankbaar voor je tijdelijke sexdrive-dip

Polly

Hahaha, nee dat had ik ook niet inderdaad! Sorry, typfoutje, ik bedoelde voor de bevalling en tijdens de zwangerschap...

Prut met peren

Bij ons is onze sexuele relatie altijd waardeloos geweest. In eerste instantie kon het niet door lichamelijke problemen die operatief verholpen moest worden (fijn, wachten met sex na je huwelijk en dan bijna een jaar nog niet kunnen vrijen....). Daarna kinderen willen, dan lukte niet, na 2 jaar eindelijk zwanger (sexuele leven helemaal om zeep door te moeten vrijen om zwanger te worden). Postnatale depressie, na 3 jaar kind 2 geboren, weer een postnatale depressie, na half jaar bleek de oudste een beperking te hebben, tropenjaren volgden met als dieptepunt een dijk van een burnout bij mij.
Gevolg inmiddels: ongeveer 1 keer per jaar sex. Nouja, we doen wat zeg maar. Ik heb geen flauw idee hoe het is om een spannend sexleven te hebben of hoe je dat krijgt. En de pest is dat mijn baarmoeder nogal vreemd in mijn lijf hangt, dat hij tijdens het vrijen er tegenaan stoot, wordt het nog pijnlijk ook.
Ik heb me er maar bij neergelegd dat we in bed alleen maar slapen en verder niks.
Zal ik dit versturen? Ach wat maakt het nog uit, wellicht is er iemand met 1 tipje....

*zucht*

Bij mij is het ook zo dat het als ik niet echt ontspannen ben het pijn gaat doen, dat heb ik altijd al gehad. Het heeft er ook mee te maken dat ik niet lekker in mijn vel zit, vind mezelf niet aantrekkelijk en voel me niet fit. Ik moet eerst aan mezelf werken ik weet het en ja glijmiddel is soms een oplossing. Maar het is vaak het maken van zin waar ik tegenaan hik, het lukt gewoon niet om die knop in mijn hoofd om te zetten, het is gewoon een probleem om mij volledig te geven, te ontspannen, lekker ongeremd te zijn. Dat heb ik altijd al gehad,maar is met de jaren alleen maar erger geworden, terwijl mijn man me prachtig vind en nooit iets lelijks hierover heeft gezegd of gedaan. Ik weet het niet, misschien is het de pil, maar ik heb niet veel verschil gemerkt tijdens zwanger worden (was vrij snel zwanger, 1x sex meteen raak! bij de tweede) en zwanger zijn, het zit denk ik tussen mijn oren en daarbij een vrij ongevoelig lichaam, wat veel stimulans nodig heeft. En dames die hier geen problemen mee hebben, pas aub een beetje op met hoe je iets zegd want het niet hebben van sex ligt heel gevoelig en je voelt je al zo'n buitenbeentje. Dus roep niet te snel, daar kan ik meniks bij voorstellen, wij doen het elke dag of dan maak je toch zin, dit is echt een vervelend probleem en ik denk dat velen zich er voor schamen omdat sex als zo iets belangrijks word gezien, je voelt je al alsof je de enige bent dus alvast bedankt hiervoor.

Hoi ano

Ik herken het wel hoor, en ook de commentaren van anderen waardoor je je nog meer een buitenbeentje voelt. Hier is het ook geen vetpot wat betreft de sex. Ik ben er een tijd erg ongelukkig door geweest, ik wilde een leuke vrouw zijn voor mijn man maar had aldoor het gevoel niet helemaal te 'voldoen'. Stoppen met de pil had trouwens ook geen effect hoor. Ik ben denk ik niet zo sexueel ingesteld en vind tegenwoordig alles al zo veel om sex draaien. Je kan bijna geen tv zender aanzetten of het gaat erover. Nou als je dan niet al bijna klaarkomt zoals die vrouwen bij de 06 lijnen (ik weet het, het is overdreven) dan gaat dat gewoon ontzettend irriteren.
Gelukkig heb ik er heel veel met mijn man over kunnen praten en gelukkig is zijn sex-drive wat afgenomen, waardoor we er minder problemen mee hebben. (want verder hebben we een hele goede relatie samen) Wat ik heb geprobeerd is; naar een sexuoloog geweest (daar moest ik huilen toen ik mijn probleem vertelde en ik zei iets in de trant van, straks komt het nooit meer goed... toen zei hij 'nou zeg, kom je bent toch geen oud wijf'....) dat was dus de eerste een de laatste keer dat ik naar die persoon ben geweest. Geen begrip nul komma nul inlevingsvermogen. Vervolgens heb ik reiki ondergaan, hypnose, psychotherapie, gesprek met huisarts over hormoonhuishouding. Uiteraard in een tijdbestek van 10 jaar. Iedere keer na een paar jaar weer moed verzamelen en weer wat anders geprobeerd zonder resultaat trouwens. De psychotherapie heeft me het meeste geholpen vind ik. Het is daar meer over acceptatie gegaan, accepteren dat je anders bent dan anderen en niet mee hoeft te doen aan de sexuele moraal die er nu heerst, of je er in ieder geval aan mogen irriteren. Dat heeft me goed gedaan. Gewoon al het feit dat iemand luistert zonder meteen een oordeel te vellen of je belachelijk te maken is heel fijn. Alleen alles maar met je partner bespreken, dan draai je zo in hetzelfde kringetje rond de hele tijd. Mijn man is trouwens ook in therapie geweest, hij is niet speciaal voor dit onderwerp gegaan maar het is wel ter sprake gekomen. Ook hij kon een keuze maken, alleen maar kijken naar wat er niet lekker liep in de relatie of juist kijken naar wat je allemaal wel hebt.
Hoe vaak heb je nu sex? Kan je niet daarnaast wat meer tijd op een andere manier aan elkaar besteden. Gezellig wijntje drinken, lekker kletsen en knuffelen zonder meteen aan sex te moeten beginnen, juist ook die dingen zijn toch heel waardevol in een relatie.
Wat betreft het omzetten van een knop, dat herken ik heel goed. Ik vind het ook moeilijk om me helemaal te ontspannen, het komt bij mij zelfs voor dat ik tijdens de sex ineens aan mijn boodschappenlijstje moet denken...dat is toch triest, maar waar helaas. Wat wel een beetje heeft geholpen is mijn slaapkamer super gezellig maken, zonder manden voor het wasgoed of andere huishoudelijke dingetjes, dus écht een slaapkamer zoals een hotel ervan gemaakt. Dat helpt wel een beetje er zijn geen dingen die me kunnen afleiden.
Qua stimulans helpt het misschien toch eens om een mooi lingeriesetje te kopen ofzo? Of een erotische film te kijken of boek te lezen.

Veel sterkte ermee, en probeer jezelf te accepteren hoor, jij bent zoals jij bent, en je laat je niet gek maken door de 'norm' die je overal ziet/leest/hoort.

Mereltje

Reactie op origineel bericht

ik heb niet alles gelezen dus even reactie op eerste bericht: Natuurlijk is dit herkenbaar!

Ik maak me er niet zo druk over eerlijk gezegd. Ik ben nu veel moe, kind van een jaar dat regelmatig nog 's nachts wakker wordt, oudste van drie die rond 5 uur klaar is met slapen. Voltijd baan. Ik heb 's avonds echt geen puf en zin in seks. Soms probeer ik in het weekend eens zin te maken. Het wordt over een paar jaar wel weer beter. Ik voel me er ook niet schuldig over. Mijn man is de sukkel die me zwanger heeft gemaakt, dus het is ZIJN schuld!

Maar ik knuffel hem wel veel, en leg uit dat het echt niet aan hem ligt. En als hij toenadering zoekt en ik niet wil dan zeg ik nee, of help ik hem. Dat hangt een beetje af van mijn bui.

Laat je verder eens op ijzer prikken. Kan ook een wereld van verschil zijn.