Acceptatie
Issey, jouw bericht heeft me heel erg geraakt. In mijn diepste zelf vind ik de ontrouw van mijn man onacceptabel. Of eigenlijk niet eens zozeer de ontrouw op zich maar de manier waarop hij er daarna naar mij toe mee is omgegaan.
Het heeft de manier waarop ik in de relatie zit enorm veranderd. Pas nu begin ik mezelf weer een beetje terug te vinden maar soms kan ik dat stuk inderdaad niet meer activeren, zoals jij dat zo mooi zegt.
Ik merk gewoon dat mijn man mijn nieuwe "ik" niet zo leuk meer vindt. Ook zijn constante kritiek op mijn huishoudelijke (on)vaardigheden beginnen me zo enorm te irriteren. Diep van binnen vind ik eigenlijk dat hij geen recht van spreken heeft; hij is immers ook niet perfect.
Eigenlijk belachelijk om zo door te slaan en ik hoop van harte dat het weer terugveert naar een gezonde balans.
Maar goed, even over die minnaar. Nogmaals, het lijkt me heerlijk. Maar stel dat ik een minnaar zou hebben, dan zijn er maar 2 opties: afkappen of doorgaan. Met als enig resultaat dat ik me begeerd heb gevoeld (en hopelijk goeie, ongeremde sex heb gehad 
. Dan wordt die verdorring wel heel erg duidelijk inderdaad.
Maar het zou kunnen dat ik daarna een soort berusting kan hebben. Zo van: niemand is perfect en wat jij kan, kan ik ook. Zou het zo werken?
Hoi vastberaden
Het heeft even geduurd, maar nu heb ik gelegenheid om de draad weer op te pakken.
Als jij nu geen huishoudelijk wonder bent, dan was je dat vroeger ook niet. Wat maakt dan dat hij je daar nu over kritiseert?
Ik heb nagedacht over je laatste alinea's.
Het gaat niet om die ongeremde sex. Het gaat om je onvoorwaardelijk geven aan iemand. Dat gaat verder dan sex.
Het wordt een beetje filosofisch nu 
Zou het kunnen zijn dat die affaire van je man als onbedoeld bij-effect heeft dat jij nu inziet dat je heel anders in de relatie zit/zat dan hij? Het lijkt wel alsof jij je veel dieper en fundamenteler met hem verbonden hebt dan hij met jou. Dat hij een beetje doorgaat met vadertje en moedertje spelen en het sprookje en ze leefden nog lang en gelukkig en dat dat voor jou veel te oppervlakkig is?
Die minnaar, dat zou jou behalve kortstondige tevredenheid ook (weer) confronteren met de onvrede die je voelt in je huwelijk. Ik acht het zelfs niet onmogelijk dat je er ook heel verdrietig van kunt worden...
Ik voel me geblinddoekt - ik wilde dat ik meer van jullie kon zien. Je beter dingen kon aanraden dan ik nu kan doen.
Iemand kritiseren op huishoudelijke vaardigheden is echt vréselijk voor je zelfrespect. Je bent een mislukte Assepoester!!
Dat brengt mij dan op het volgende. Áls je de oplossing in je huwelijk wilt zoeken (en die deur heb je niet dichtgegooid volgens mij), dan ligt de sleutel in zoeken, vinden én bevestigen van wederzijdse waardering.
De communicatie loopt niet zo denderend heb ik het idee. Je man is geen prater. Hij heeft vermoedelijk moeite met gesprekken waarin emoties aan bod komen. En doet die dus af als gezeur, irrelevant, irritant, nutteloos, etc. etc.
Een gesprek waarin jullie onderkennen dat er problemen zijn en waarin jullie afspreken dát je eruit wilt komen en hóe je dat wilt doen is toch wel een voorwaarde om hier uit te komen denk ik.
Qua aanpak zijn er misschien zijn er manieren te bedenken waarin het accent op samen dóen ligt?
Groeten van Issey
