Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Tsjor

Die norm heb ik niet zelf neergezet. Dat zijn de woorden van Jezus alsmede de concrete uitwerking in de brieven van Paulus. De basis van het Christendom is dat God zijn Zoon naar de wereld gezonden heeft om de mensheid te redden. De mensheid is zondig. Ieder mens is zondig. Niemand van ons is goed genoeg om de in hemel te komen. Elke dag begaan we zonden. Ieder mens is door de zonde van God verwijderd. Daarom heeft Jezus onze zonden op zich genomen zodat we weer bij God kunnen zijn.

God is inderdaad ook een Rechter en er zal een laatste oordeel zijn. Daar geloof ik wel in. God kan alleen maar rechtvaardig zijn maar de mens is dat zeker niet.

Jij schrijft dat je katholiek bent maar dit is toch ook gewoon de leer van de katholieke kerk? Ook daar is er een oordeel, een hemel en een hel. Volgens de katholieken heb je inderdaad ook nog het vagevuur waar je van zonden behalve doodzonden gezuiverd kan worden. Dus daar is toch ook beschreven dat er een oordeel zal zijn en zelfs deels welke criteria zoals het onderscheid met doodzonden. In onze kerk hebben we dat dan niet bijvoorbeeld. In onze traditie gelooft men in een tijdelijk oordeel en een algeheel oordeel. In onze kerk zegt men ook dat we niet weten precies hoe het oordeel zal zijn maar dat we uit de bijbel wel veel kunnen opmaken.

In elk geval is het offer van Jezus en de noodzaak dat aan te nemen toch wel algemeen christelijke theologie; ook binnen de katholieke kerk.

Tsjor

Natuurlijk lezen we ook onze kinderen wel andere boeken voor. Wel is het zo dat veel moderne kinderboeken hier niet te vinden zijn omdat ik het taalgebruik niet zo netjes vind of de manier waarop de mensen leven geen goed voorbeeld. Mijn man zoekt geen boeken uit verder en heeft zich daar nooit mee bemoeid. Als hij voorleest dan pakt hij gewoon een boek wat we al hebben. Uiteraard hoeft hij niet zijn boeken door mij te laten goedkeuren. Natuurlijk zou ik absoluut niet willen dat sommige boeken hier binnen komen maar uiteindelijk kan ik dat alleen maar vragen aan hem. Ik kan dat niet eisen. Ik denk overigens niet dat dit een probleem zou zijn want mijn man komt nooit in winkels want hij houdt daar niet van.

Onze kinderen gaan inderdaad overal mee naar toe maar dat willen ze zelf ook graag. In de kerk zien ze namelijk hun vriendjes en vriendinnetjes ook. Als ik zelfs alleen maar even daar heen gaan om iets op te halen dan willen ze vaak al mee omdat ze het daar echt leuk vinden. Ze gaan ook naar de kinderclub van de kerk dus ze zijn daar gewoon helemaal thuis. Ik denk dat ze helemaal niet thuis willen blijven als ik ga.

Ik vind het prima als mijn man met ze gaat sporten of iets gaat doen verder. Als hij structureel iets weet wat ze samen kunnen doen of in elk geval samen met de oudsten want anders wordt het wat lastiger denk ik. Dan zit sporten er niet in. Maar er is ook nooit sprake van geweest dat dit bezwaarlijk zou zijn.

Televisie kijken kan niet want die hebben we niet maar spelletjes spelen of zo kan natuurlijk wel. Dat doen we nu ook hoor. Het is heus niet zo dat we alleen maar in de bijbel lezen, we gaan ook wandelen, fietsen, zwemmen en thuis spelen we vaak spelletjes of we lezen een seculier boek of we kijken via de projector naar iets. Dat zijn dan inderdaad wel uitgezochte dingen.

De kinderen hier willen juist altijd graag mee. Tegenwoordig blijft mijn man woensdags sowieso al meestal thuis maar de kinderen willen altijd mee. Woensdag hebben ze namelijk kinderband tijdens en dan mogen de kinderen muziek maken en zo. Er gebeuren gewoon heel veel leuke activiteiten voor ze in de kerk. Het is heus niet alleen maar somber en een boodschap van doem. Helemaal niet zelfs maar dat is dus zoals ik het ervaar.

Verder zullen we praktisch vast wel wat kunnen verzinnen. Ik wil zeker wel meer activiteiten met alleen het gezin doen dus zonder de familie erbij. Ik vind het ook prima dat mijn man iets met de kinderen onderneemt. Ik blijf het echter jammer vinden dat mijn man zichzelf nu bewust buiten het gezin sluit bij zo'n groot deel van ons leven. Het is echt reuze jammer voor met name de kinderen maar ook voor mij. Hij kiest er zelf voor dat weet ik wel maar het zal toch zo zijn dat ik en de kinderen iets delen waar hij buiten staat en dat vind ik zo jammer.

Ik heb al met mijn man gesproken maar echt concrete dingen hebben we nog niet afgesproken. Hij gaat op dit moment van het ene extreem (alles hetzelfde laten) naar het andere extreem (verhuizen en opnieuw beginnen, kinderen naar een andere school).Dat laatste wil ik absoluut niet maar ik ben wel bereid om ons dagelijkse leven wat meer seculier in te delen. Dat heb ik hem ook gezegd maar hij heeft nog niet echt concreet daar iets op gezegd. Ik hoop dat dit genoeg zal zijn voor hem.

Geschiedenis

De katholieke kerk heeft veel in haar geschiedenis, o.a. een uitgewerkte leer over hemel, hel en vagevuur en hoe je van het een in het ander kunt komen. Daar is ook wildgroei in ontstaan, in die leer. Dat heeft o.a. geleid tot de reformatie.
Je schrijft: 'Dat zijn de woorden van Jezus alsmede de concrete uitwerking in de brieven van Paulus.' Paulus was vooral een theoloog die eigenlijk heel weinig konkrete woorden van Jezus tot zijn beschikking had. Hij kende ze simpelweg nog niet. Hij is door een persoonlijke ervaring tot geloof gekomen, waarbij hij voor zichzelf worstelde met de wetenschap dat hij eerst de vervolger was van de Christenen.
De woorden van Jezus en de daden gaan vooral over het komende Rijk van God dat zeer nabij is. Waarin alles anders zal worden, een zeer messiaans beeld. een rijk waarin de dood en lijden overwonnen worden. In die zin staat niet de dood aan het kruis, maar de opstanding uit het graf centraal.
De visie op de mens als door en door zondig komt pas later in de kerkgeschiedenis. Als je bij wikipdia zoekt op predestinatie kom je een mooie beknopte geschiedenis van de predestinatieleer tegen.
De katholieke kerk is veelzijdig. Een stroming waar ik me bij thuis voel zal zeggen dat mensen het verhaal van God zijn. En de daden en woorden van Jezus wijzen erop, dar juist de mensen die het meeste achtergesteld worden als eersten drager van dat komende rijk van God zijn. Een verwarrende boodschap voor iedereen die denkt dat hij of zij vooraan zal staan. Maar vooral een hoopvolle boodschap.

Tsjor

Verwarring

Ja, ik snap dat het voor je man lastig is om te bedenken: wat nu? Alles in zijn leven is zo doordrenkt geweest van één manier van leven en geloven, dat het moeilijk is een voorstelling te maken van wat er anders kan. Normaal gesproken zou je zeggen: zoek het goede en zoek waar je jezelf kunt zijn en waar je plezier in hebt. Maar zijn hoofd zal nog vol zitten met alles wt hij daarover heeft geleerd en gehoord, om daar echt zijn eigen identiteit en levensvreugde in terug te vinden zal lastig zijn. Bovendien hebben de keuzes daarna altijd iets tijdelijkers, persoonlijkers en discutabeler. Sommige mensen komen niet verder dan 'omdat ik het wil' of 'dat is mijn mening'. Tegelijkertijd zoekt je man ook naar iets wat daarboven uitstijgt, namelijk een soort bevrijding van zichzelf. Bevrijding uit wat hem knechtte.
Verder laat je verhaal zien hoezeer alles door jouw hand gaat, ook al geef je aan dat iets anders ook mogelijk zou zijn. Er is feitelijk geen ruimte voor. Misschien wil je man wel, net als velen, lekker op de bank zitten en de olympische spelen op televisie zien. En misschien vinden je kinderen dat ook wel leuk. En misschien zoekt hij geen boeken voor zijn kinderen uit omdat jij dat tot nu toe altijd deed. Of ging hij niet sporten omdat er nauwelijks tijd voor was. En hij weet heel goed hoe jij over bepaalde dingen denkt en hoezeer jij bepaalde dingen niet goedkeurt. Dus dat is niet echt bevorderlijk voor hem om iets anders te bedenken. Ergens zul je wel iets radikaals moeten doorbreken, om hem de kans te geven te leven.

Tsjor

Even wat anders

In mijn jeugd heb ik heel wat jaren in evangelische kringen doorgebracht.

Voor anderen lijkt het veel, zoveel diensten/bijeenkomsten per week, maar als je daarin bent opgegroeid vind je dat vanzelfsprekend en belangrijk voor je geloof. Je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat God met 'minder' genoegen zal nemen, je ziet dat dan als dé manier van leven als gelovige.

Als je het sec bekijkt, is het veel - en veel van hetzelfde. Je hebt nauwelijks tijd en energie over om met mensen van buiten je geloofsgemeenschap om te gaan. En belangrijk is dat wel!! Je kent vast dat gezegde over zout en het zoutpotje, Asha. Een pot zout leegeten zal geen mens doen, afschuwelijk, wat smerig. Zout moet zich mengen, in bescheiden hoeveelheid, en zorgt dan voor smaak. Naar mijn idee schieten gelovigen die zoveel tijd onder elkaar doorbrengen hun doel voorbij. Zoek de tekst over zout maar eens op, zoals die in de evangelieën genoemd wordt.

Toen jullie trouwden, sprak het voor jou vanzelf dat jullie weekindeling tot in lengte van dagen zo zou blijven. Je voelt je daar goed bij en je vindt het belangrijk, voor jezelf en voor je kinderen. Maar zo gaat het niet.

Jouw man is al dat zout bij elkaar kennelijk teveel geworden. Dat komt je nu heel onwaarschijnlijk voor, maar alle kans dat je die ontdekking ook bij je kinderen zult zien, op een dag. Ik hoop zo dat je nu ruimte neemt om verder te kunnen mét elkaar!

Dan wat anders.
Wat voor de een werkt, werkt voor de ander totaal niet.
Toen ik een tienermeisje was, bracht ik verscheidene zomers door op een heel evangelisch jeugdkamp. Ik vond dat destijds geweldig. De sfeer, de liederen, de toewijding van de bijbelschoolstudenten. Als ik op de schommel zat, had ik het gevoel dat ik zo de hemel kon binnenschommelen.
Later ging ik dat allemaal wat relativeren, maar toen ik kinderen kreeg, gaf ik ze ook op voor dat kamp, want mijn mooie ervaring gunde ik hen ook.
Oudste dochter vond het prachtig, beide zonen vonden het echter vreselijk (en plagen me nu soms nog met verhalen over deze 'verplichte' vakantieweek). Die kampen bestaan inmiddels al lange tijd niet meer, trouwens, maar iets vergelijkbaars zal er vast nog wel zijn.

Zo zal/kan dat met jouw kinderen ook gaan.

Het is in ieders belang dat je gaat inzien dat de levenswijze die je tot nu toe gewend was niet de enig mogelijke is. Niet alleen in theorie niet (!), maar ook voor jullie!

God en geweld in het oude testament

Mij gaf het boek 'Een tijd van oorlog, een tijd van vrede' van prof. Smelik veel helderheid over de gang van zaken in de cultuur in het midden oosten waarin deze boeken geschreven werden. Aanrader voor iedereen die (zeer begrijpelijk!) veel moeite heeft met de gewelddadige verhalen in dit deel van de bijbel.

Ander mooi boek: De tegenstem van Jezus, over geweld in het NT, door Sam Janse.

Met kinderen praten, naar kinderen luisteren

dat hoeft niet hetzelfde te betekenen.

Je man heeft zich zoals ik uit jouw woorden lees vroeger niet serieus genomen gevoeld. Er werd niet echt geluisterd.
Dat kun je wegwuiven als 'kom op, lang geleden, je bent nu volwassen' maar zo simpel is dat niet.
Aan jou nu de taak om écht te luisteren en te doen wat zijn ouders destijds kennelijk niet genoeg deden...

Begrijp je verdriet asha, beetje herkenbaar

ik begrijp je verdriet , Asha! Het is idd zoooo jammer, zoveel méér dan alleen maar ''jammer''. Het alleen zitten in de kerk, zónder hem. Ik ben niet anders gewend, maar vind het al soms zo intens eenzaam. oor jou is het vele malen erger!Jij had het zo fijn , sámen met hem, en nu niet meer. dat is intens verdrietig!! Ik zit soms ook wel s te huilen (van binnen, soms ook echt) als ik me zo alleenig voel, bv met het aangaan van het Avondmaal, of met byzondere feestdiensten als met Pasen.
Vraag daar ook tijd en begrip voor, het is rouwen om wat er niet meer is en mss nooit meer komt (al bidden we anders!). Vraag ruimte bij je man voor dit gevoel, net zoals jij begrip voor hem moet opbrengen. Maar vraag ook om aandacht hiervoor bij je ouderling/dominee etc.
En leg natuurlijk je verdriet, teleurstelling en angsten bij God neer, vertel het Hém, schreeuw het uit naar Hen...zoek Hem!

Niet overdrijven

Rugby: "Jij had het zo fijn , sámen met hem, en nu niet meer. dat is intens verdrietig!! Ik zit soms ook wel s te huilen (van binnen, soms ook echt) als ik me zo alleenig voel, bv met het aangaan van het Avondmaal, of met byzondere feestdiensten als met Pasen."
Intens verdrietig? Hij is toch niet dood? Als je thuiskomt van de kerk zit hij met een lekkere kop koffie klaar...dat is niet intens verdrietig.

Precies kaaskopje

In deze draad zie ik ook heus wel dat het erg lastig, moeilijk en jammer is voor Asha, en dat wil ik ook niet bagatelliseren. Het vraagt in elk geval heel veel moed en durf. Maar het kan zeker leiden tot een mooier leven, zeker voor haar man en kinderen.

Moed en durf

Eigenschappen die onmisbaar zijn als het leven er ineens of geleidelijk heel anders uitziet. Als er dingen veranderen die voor je gevoel onveranderlijk zijn.
Dat valt helemaal niet mee. En het hoort erbij, het is niet anders.

(Kaatje, als niet-ervaringsdeskundige kan ik niet schrijven dat ik begrijp wat je bedoelt, dat zou veel te makkelijk zijn. Maar wat gun ik je graag een geliefde die thuis zit te wachten met koffie of met wat dan ook... Diepe zucht.... )

Moed en durf

Als zesjarige koos ik ervoor geen communicantje te willen zijn. Goed doordacht heb ik dat eerst op school aan meneer pastoor verteld en daarna kon ik dat mijn heel katholieke omgeving vertellen, en er werd naar mij geluisterd en ik werd gesteund. Wat er zich toen op grote-mensen-niveau heeft afgespeeld weet ik niet. Maar ik voelde mij gesteund om een andere weg in te slaan, en ik kon mij verweren op school waar ik de grote uitzondering was en bleef, maar waar ik me nooit buitengesloten heb gevoeld.
Zo'n omgeving gun ik Asha-man ook, het zich gesteund voelen, het onvoorwaardelijk houden-van mogen ervaren. Ik denk dat mijn ouders heel moedig waren, met meerdere ooms als priesters (om even aan te geven dat het een stevig gelovige familie was).
Ik gun Asha eenzelfde moed!

Bijzonder verhaal kaatje . ot .

Kun je iets vertellen van hoe je tot je besluit kwam, destijds? Niet veel zesjarigen zullen zoiets durven en ook niet kunnen verwoorden, denk ik. Wat mooi dat je omgeving je zo serieus nam.

Dat is toch waar het om draait - ondervinden dat je serieus wordt genomen in je overwegingen.

Daar is nix mee te vergelijken, k.

als je die vergelijking trekt, met dat ik al blij moet zijn dat mn man thuis op me wacht, dan zeg ik: ja, daar heb je gelijk in en er zal ook niemand ter wereld dat willen ontkennen. Ik denk dat dat verdriet verder gaat dan moménten van ''intens verdriet''. Ik zou daar eerder praten over ''ontroostbaar''....(ik kan daar welover mee praten,ik ken dat gevoel ook helaas.)
Dan zijn we ook over ''uitgepraat'', zó eens zijn we het.
Ik heb dat ook nooit willen beweren, sorry als dat de indruk was die ik gaf!
(zelf heb ik ook wel eens zo iets gedacht, als iemand vertelde dat zijn kind niet meer geloofde: je hébt het tenminste nog!)

Het kan natuurlijk relativeren. Net als het feit dat mijn man mij juist in alles wat het geloof betreft mij steunt en stimuleert! Daar ken ik ook heel andere verhalen over. Ook daarmee vergeleken heb ik geluk!

Maar ik heb wel momenten van intens verdriet. Dáár kan niemand anders iets aan afdoen. Zó beleef ik het. Gelukkig zijn het moménten.

Ik wilde Asha laten weten, dat náást mijn positieve berichten over dat het allemaal wel te doen is, als e maar willen,ik ook begrijp dat het soms gewoon even niet te doen is, en ze moménten heeft van intens verdriet. En dat ik denk dat dat mag. (maar het kan áltijd erger, daar heb je helemáál gelijk in, sorry!Goed dat je het zo even duidelijk zegt..)

Rubgy

Ik denk dat we het eens zijn hoor, en wat ik zeg, ik wil niets bagatelliseren en ik wil ook eigenlijk niets vergelijken. Maar als man het geloof verliest, is hij daarmee niet verloren. Dat punt wilde ik wel even maken.

Tonny

De reden was weinig bijzonder, maar ik geloofde eenvoudigweg niet. En ik vond de kerk een groot 'toneelstuk' waar ik wel naar kon kijken, maar waar ik geen deel van uit kon maken. En daarom vond ik het 'niet eerlijk' als ik wel ter communie zou gaan.
De pastoor bleef op school komen (is dat eigenlijk nog zo op katholieke scholen?) en ik bleef ook in gesprek met hem. Later vond ik dat ik geen geloof nodig had om toch een goed mens te zijn. Mijn waarden en normen waren dezelfde, met of zonder geloof.
En tot slot, ik maakte me altijd druk om 'verkeerde' aspecten in de verhalen. Een voorbeeldje: in het kerstverhaal gaat het om Jezus die is geboren. Alle aandacht gaat naar de Zoon van God. En ik maakte me zorgen om Maria, die in een vieze stal, tussen de beesten, haar kind had moeten baren. Hoe ging het met haar, zou ze geen infectie krijgen, moest ze niet snel lekker liggen in schone lakens?
Ofwel, om on topic te komen, het maakt mij geen ander mens, en zonder arrogant te willen zijn: zeker ook geen minder goed mens dat ik zonder geloof leef. Ik neem mijn verantwoordelijkheid als mens heel serieus. "Van God los" hoeft helemaal niet te betekenen dat je moraal slechts dieptepunten kent.
Als Asha-man het geloof volledig verlaat, zal hij als mens dezelfde blijven. Dat vertrouwen mag Asha best hebben.

Kaatje

"als Asha-man het geloof verliest, zal hij als mens hetzelfde blijven."

Ik denk dat dat in de ogen van een gelovige zeker niet waar is. Als de basis onder je bestaan wegvalt, alles wat je geloofe en de enige waarheid wegvalt, je juist een totaal ander mens wordt.
En ik denk dat dat juist is waar Asha bang voor is.

Petra

een totaal anders mens? Hoe bedoel je dat, maak eens concreet hoe je dat voor je ziet.

Ik geloof er niks van dat de man van Asha totaal anders wordt als hij tot de overtuiging komt dat hij niet langer gelooft, of op een andere manier.
Net wat Kaatje zegt: ook als je 'van God los' leeft, leef je je leven met waarden en idealen. Ik denk dat gelovigen dat weleens wat te zwart-wit zien.

Zelfde normen, ándere reden?

Ik denk dat gelovigen en ongelovigen dezelfde normen (kunnen) hebben. Mijn man is soms een beter ''christen'' als ik, zeg maar. Zijn normen en waarden , zijn levensinstelling, dáár kan ik op sommige punten echt nog een voorbeeld aannemen, terwijl ik die chrsiten ben
Maar het zit m denk ik ook niet in de normen en waarden. Het verschil zit er voor mij in, dat de reden waaróm ik ''goed'' wil doen, is God. Ik wil Hem eren, dienen, danken....mijn goede normen en waarden zijn het gevold van mijn geloof. Mijn man doet diezelfde goede dingen (werken) maar dan vanuit humane overwegingen.
Natuurlijk is het resultaat hetzelfde, dat schrijf jij ook K. maar als échtpaar is de basis wel verschillend.Terwijl Asha eerst dacht dezelfde basis te hebben.Mijn man en ik geven allebei geld aan n goed doel, hij uit humaniteit en ik als christen, die zorg wil dragen voor ander, uit dank voor God. (rentmeesterschap). Allebei mooi, kan idd prima naast elkaar maar ánders is het wel, da's ff wennen.

Asha (lang)

Tjonge wat een mooie en bijzondere draad is dit! Afgelopen weekend attendeerde iemand me erop en ik heb hem met veel interesse zo goed als helemaal gelezen. Ik herken in de manier waarop Asha schrijft over haar geloofsbeleving e.d., mezelf van eerder wel een beetje. Veel dingen beleefde en deed ik ook eerst zo. Als ik daaraan terugdenk dan komt ook de beklemming weer terug. Een beklemming die ik destijds nooit als beklemming ervaren heb, maar nu ik daar vrij van ben merk ik dat het wel altijd een beklemming is geweest. Asha je schrijft zelf dat je wettischer bent geworden… dat rituelen als prettig ervaren worden door jou… Wat bedoel je daar precies mee? Je legt het in verschillende reacties wel wat uit, maar wat ik er vooral uit haal is toch dat jouw geloof op mij meer als religie overkomt dan op een levend geloof. Regels zijn idd belangrijk, maar het gaat er uiteindelijk om waaróm je ze doet. Anderen schreven ook al over liefde (vergeef me als het al genoemd is, mogelijk dat ik er in die hele lange draad overheen gelezen heb, maar) ik wil daar nog aan toevoegen de Liefde met een hoofdletter. De Liefde van God wordt echt niet meer of minder als je je wel of niet aan regels houdt. God wil graag dat wij reageren op Zijn Liefde maar alleen als die echt vanuit ons hart komt, niet omdat het zo hoort, we het zo gewend zijn of omdat we ons verplicht voelen iets terug te doen. Dus in die zin zou ik zeggen: laat je man los wat betreft zijn geloofsleven. Maw geeft het over aan God. Blijf respectvol, geduldig en liefdevol naar hem, maar blijf vooral voor hem bidden, meer kun je toch niet doen. Jij kunt hem zijn geloof niet geven. Als hij zich met tegenzin aan ‘de regels’ en afspraken (die jullie bij jullie huwelijk en geboorte en doop/opdragen(?) van jullie kinderen gemaakt hebben) blijft houden terwijl hij dat niet uit van harte (of misschien hooguit alleen uit liefde voor jou of uit verplichting) blijft doen, dan heeft het toch geen enkele waarde voor God?! Misschien dat het er voor jou gemakkelijker op wordt omdat je qua opvoeding dan bepaalde moeilijkheden uit de weg denkt te blijven bijv., maar… is dat eigenlijk niet een beetje erg egoïstisch? Hij heeft ruimte nodig. Ruimte die hij tot dusver nooit gehad heeft omdat hij altijd langs de uitgestippelde lijnen liep. Geef hem die ruimte die hij nu neemt en nodig heeft. Als hij die ruimte krijgt kan het uiteindelijk wel eens beter uitpakken omdat jij dan niet meer in de weg staat. Het klinkt misschien hard en vreemd, maar ik geloof dat het echt zo werkt. Wanneer jij je man niet los kunt laten zal hij zich nog steeds aangelijnd voelen, net als vroeger in zijn jeugd en later. Hij krijgt dan niet de ruimte om in alle rust te ontdekken wat de waarheid is. En die moet hij toch zelf gaan ontdekken. En geloof nou maar: God laat niet los wat Hij begon. Wanneer je man de ruimte krijgt kan Gods Geest in die ruimte aan het werk. Zolang jij blijft trekken sta je eigenlijk als het ware God in de weg omdat die ruimte gevuld blijft met ergernis, afkeer e.d.
En wat je kinderen betreft; ik weet niet hoe oud ze zijn, maar volgens mij kun je ze heel goed uitleggen wat er aan de hand is en zullen ze dat heel goed begrijpen. Misschien nog wel beter dan dat ze zien dat papa wel mee blijft doen maar dat het niks met hem doet. Kinderen voelen dat haarscherp aan. Geloof is veel meer dan religie. (ik spreek uit ervaring )
En vergeet niet dat niet jij het allemaal (dus ook het leven van je kinderen) in de hand hebt maar dat het God is die ook jullie leven leidt. Wat wij ook doen, welke weg we ook kiezen, hoe moeilijk het soms ook lijkt, hoe het ook zij, Hij is erbij! (mooi lied opwekking 729!) Laat het aan God over! En geloof en vertrouw erop dat het onder Gods leiding goed komt! Maar dat is vaak het punt he… we willen het zelf in de hand houden en kunnen het daarom niet echt loslaten. We voelen ons teveel verantwoordelijk terwijl we ook die verantwoordelijkheid aan God mogen overgeven…
Je schreef ook: “Ik bid elke dag om kracht en wijsheid om op een goede wijze met de situatie om te gaan. Vooralsnog heb ik daar nog niet echt een antwoord op (..)” Dat antwoord kan misschien wel op een heel andere manier komen dan jij verwacht. Gelóóf je ook werkelijk dat je die kracht en wijsheid daadwerkelijk al gekregen hebt wanneer je daarom vraagt, of hoop je nog alleen dat je het krijgen zult? Heb vertrouwen in God en Gelóóf! Echt, daar gaat het om. God heeft ons beloofd dat wanneer we Hem in geloof iets vragen we het ook daadwerkelijk al gekregen hebben (Marc. 11: 24). Maar wanneer je alleen maar hóópt dat je het ooit krijgen zult, dan is er twijfel en zul je die kracht en wijsheid niet ervaren. Vertrouw je in alles gelovig aan God toe. Hij is de regisseur van ons leven. Geloof dat je die kracht en wijsheid ontvangen hebt en je zult merken dat de Heilige Geest die kracht en wijsheid ook echt in je werkt. In Christus sta je meer dan ijzersterk!
Ik wens en bid je Gods zegen en wijsheid toe!

Rugby

Jij: Maar het zit m denk ik ook niet in de normen en waarden. Het verschil zit er voor mij in, dat de reden waaróm ik ''goed'' wil doen, is God.
Ik: En dat begrijp ik dus niet. Je geeft zelf al aan dat het resultaat van de levensinstelling van je man en die van jou uiteindelijk hetzelfde is. Daar zie je dan toch aan dat je die levensinstelling niet afhankelijk hoeft te maken van een kracht buiten jou om? Waarom heb je dankbaarbeid naar God toe nodig als motief om 'goed te doen'? Het klinkt wat onaardig misschien, maar dan heb ik toch meer sympathie voor je man, die onbaatzuchtig iets voor een ander over heeft. Jij doet blijkbaar iets voor je medemens 'omdat God goed is voor mij, ben ik goed voor een ander'.
Ik zie het als onderschatting van eigen kunnen als je gelooft dat je alleen tot goed gedrag in staat bent als je je gestuurd voelt door je geloof in God, of het leed wat je in je leven overkomt alleen kunt dragen met hulp van een hogere macht.

Ander mens

Niet in de dagelijkse gang van zaken, maar als in: ander daglicht, ander perspectief. Zoals wanneer iemand je vertelt dat hij vroeger een man/vrouw was, wanneer je echtgenoot vertelt homo te zijn, of wat dan ook. Er verandert niks, en toch alles. Niet aan de persoon, maar wel hoe je hem ziet en ervaart.

Kaaskopje

Je bent geen beter mens omdat je gelooft. Niet gelovige mensen kunnen ook hele goede dingen doen. Gelovig zijn maakt je niet tot een beter mens. Ieder mens is in staat om goede dingen te doen en niet gelovigen zijn daarop zeker geen uitzondering.

Leed dragen zonder God kan natuurlijk maar het lijkt mij oneidig veel moeilijker maar ik weet natuurlijk niet hoe het is om leed te dragen zonder God dus ik kan er wat dat betreft niet over oordelen.

Ik geloof niet omdat ik denk dat ik dan een beter mens zal worden. Ik geloof omdat ik geloof. Ik geloof nu eenmaal in God en ik geloof in Christus. Dat is niet omdat ik er een beter of slechter mens van zal worden maar omdat ik dit nu eenmaal geloof.

Petra

Ja, inderdaad zo zie ik het ook. De persoon is niet anders geworden maar alles wat hij doet en hoe hij denkt zie ik nu in een ander licht.

Tonny

Het is inderdaad ook belangrijk om met mensen om te gaan die niet gelovig zijn. Tenslotte is het belangrijk dat niet gelovigen ook het goede nieuws te horen krijgen. Evangelisatie is inderdaad niet mijn sterktste punt.

Ik vind overigens niet dat we te veel tijd doorbrengen met medegelovigen. Het is namelijk ook zo dat veel van die mensen gewoon onze vrienden en familie zijn. Het gaat ook niet altijd over het geloof. Natuurlijk lijkt het buitenstaanders misschien veel (2 of 3 kerkdiensten per week, bijbelstudie in kleine groepjes en nog losse activiteiten) maar ik kan oprecht zeggen dat ik het echt heel fijn vindt. Het is misschien niet 'nodig' om zo vaak naar de kerk te gaan maar daarom kan het nog wel heel fijn zijn!

Jammer dat je zoons dat kamp niet op die manier hebben ervaren. Het kan natuurlijk dat de activiteiten hun minder aanspreken. Vorig jaar vonden mijn oudsten de vakantie bijbel school week ook minder leuk dan het jaar daarvoor omdat het vorig jaar vooral binnen was met veel knutselen en het jaar daarvoor ze ook veel buiten activiteiten hadden. Dit jaar zal dat weer meer in balans zijn heb ik begrepen. Inderdaad moet je iets zien te vinden wat de kinderen aanspreekt. Onze kerk zet daar ook echt op in; soms zelfs wat te veel vind ik. Het hoeft niet altijd leuk te zijn, soms zou het ook best wat meer sober mogen. Je wilt tenslotte de boodschap niet uit het oog verliezen.

Het is niet zo dat de hoeveelheid activiteiten mijn man te veel is geworden. Het is dat hij niet meer gelooft en dus de activiteiten voor hem leeg zijn geworden en zinloos. Dat was ook zo geweest als we maar 1x per week naar de kerk zouden gaan.

Inderdaad zal het nu anders zijn omdat mijn man niet meer mee zal gaan dus dan zal er misschien een verschuiving plaats vinden. Ik ga ook geen druk op hem zetten om mee te gaan. Dat heeft geen zin.

Rugby

Dank je wel voor je woorden, ik vind het inderdaad verdrietig. Ik leg dat zeker bij God neer. Ik weet niet of het ooit zal wennen maar het voelt gewoon heel vreemd. Hopelijk zal het niet voor altijd zijn en zal hij zijn geloof terugvinden.

Tsjor

Maar de katholieke kerk heeft toch maar 1 'officieel' beleid, al is dat door de jaren heen inderdaad wel veranderd? Dat daarbinnen mensen soms anders geloven weet ik. Mijn kennis uit de gebedskring ging bijvoorbeeld niet naar dichtsbijzijnde katholieke kerk omdat daar dingen gebeuren die niet volgens de officiele regels zijn. Zij ging naar een kerk die zeker 30 minuten verder rijden is omdat daar alles wel gebeurde volgens de regels.

Ik vond dat wel interessant trouwens om te horen want ik dacht dus dat het in elke katholieke kerk hetzelfde toe zou gaan maar mijn vriendin vertelde me dus dat dit inderdaad ook de bedoeling is maar dat er ook katholieke kerken zijn die (moedwillig of per ongeluk) afwijken van de officiele liturgie.

Dit even terzijde natuurlijk. Ik vond de verhalen van mijn vriendin altijd erg interessant.

Tsjor 2

Inderdaad kan hij zich misschien niet echt een voorstelling maken van hoe je anders kan leven maar aan de andere kant hij zal dat zelf moeten bedenken. Ik kan dat niet doen voor hem. Ik kan hoogstens als hij bepaalde dringen aandraagt zeggen wat ik er van vind. Ik wil best wat met hem meegaan (meer gezinsactiviteiten buiten de kerk om, hij meer hobbies) maar tegelijk wil ik al te radicale dingen (verhuizen, andere school voor de kinderen) zeker niet. Sommige dingen zitten meer in een grijs gebied.

Maar ik kan weinig zolang hij niet concreet zegt wat hij zou willen. Bijvoorbeeld jij noemt een televisie. Als hij dat zou willen, ok, dat moet dan maar. Ik zou alleen daar dan wel wat voorwaarden aan willen stellen(niet in de woonkamer, kinderen mogen alleen programma's kijken die door ons zijn uitgezocht) Nou heeft hij helemaal niet aangegeven dat hij dit zou willen maar ik noem het maar als voorbeeld.

In elk geval kan ik pas reageren als hij concreet een voorstel doet.