Religie is privé

Een dergelijk gesprek is hier eerder gevoerd

ook over bidden voor de maaltijd in aanwezigheid van niet-gelovigen. Destijds was er ook een niet-gelovige die zeer nadrukkelijk vond dat gelovigen in zijn bijzijn geen stilte zouden mogen vragen voor gebed.
Tja, waar begint iemands vrijheid en houdt iemand anders' vrijheid op...

Het is een ingewikkelde kwestie.

Voor jou is het (christelijk) geloof een bron van frustratie, gezien je negatieve ervaringen in het verleden. Je wilt er daarom liefst zo weinig mogelijk van merken.

Voor een ander is het (christelijk) geloof een bron van levenskracht en inspiratie; die collega zal niet uit dwang psalmen neurieën op de gang, maar jij vindt het net zo hinderlijk als hij vloeken zou vinden, wellicht.

Je zou best eens met je collega kunnen praten over zijn psalmgezang. Wat het voor hem betekent, en wat het jou doet. Het kan een mooi gesprek worden als jullie allebei serieus naar elkaar luisteren.

tonny

Wel een beetje overdreven

maar ik ben niet erg objectief, want ik werk op de afdeling geestelijke verzorging in het ziekenhuis en wordt regelmatig geconfronteerd met neuriënde en zingende collega's als ze door de kapel lopen om koffie te halen uit de keuken.
Ik vind wel dat bidden voor het eten en het bidden zoals door moslims gedaan wordt twee totaal verschillende dingen zijn en dus ook niet te vergelijken!
Verder ben ik het helemaal met Tonny eens, ga in gesprek met die collega en wie weet waar dat toe leidt!

gr.
Petr@

Op mijn werk

zag ik laatst een collega alleen aan een tafeltje plaatsnemen en tot mijn verbazing zijn handen vouwen en netjes voor zijn maaltijd bidden. Ik heb familie die het net zo doet dus op zich verbaasde me de handeling niet maar gek genoeg wel dat ik buiten mijn familie om nog iemand zag die zo dapper is dat gewoon te doen. Ik zeg dapper en dat is omdat dit 'soort' mensen niet zelden het gevoel krijgt iets raars te doen, iets wat ze niet in het openbaar mogen doen. Wij moesten er als kind ook om lachen. Mijn tante ging zelfs in een cafetaria even bidden voor de patatjes. Consequent is het wel, maar ook haar goed recht. Dat jij een trauma hebt opgelopen in de christelijke sfeer is naar voor jou, maar daar heeft een ander niet zo heel veel mee te maken. Het is jóuw probleem.
De zingende collega die jij tegenkwam, ja sorry hoor Eugenie..., maar is een hiphopzingende of rappende collega beter? Ik heb een collega die ieder moment in rap uit kan barsten. Geinig om het een keer te horen maar irritant als het nieuwtje eraf is. Ik zeg er alleen iets van als ik mijn werk niet naar behoren kan uitvoeren door zijn doen, maar dat staat los of het mijn smaak is of niet.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik meer moeite zou hebben met een collega die hardop gaat bidden in een ruimte als een bedrijfskantine dan met een collega die even zijn ogen dichtdoet en in stilte bidt. Als jouw collega dat doet kan ik me voorstellen dat je vind dat hij in jouw vaarwater komt met zijn geloof. Ik vind wel dat mensen het klein moeten houden in een openbare ruimte als een kantine of restaurant. Maar ook dat is een mening.

Je geloof verloochenen

Angie noemde deze woorden en daar zit mijn irritatie.
Ik ben helemaal niet tegen geloof of religie, ik ben zelf religieus. Wat mij stoort is het demonstreren van geloof. Voor mij is mijn religieuze overtuiging heel erg privé en er zijn een handvol mensen waarmee ik daarover praat. Voor een christen is niet bidden waarschijnlijk zijn geloof verloochenen, terwijl voor mij geloof niet in uiterlijkheden zit.

Overigens werk ik ook samen met de mensen van de geestelijke verzorging. Ik vind hen heel goed in anderen de ruimte geven en zich bescheiden opstellen. En dat zijn ook niet degenen die in de volle kantine gaan bidden.

Ik ben voor de strikte scheiding van de Amerikanen. Ik denk dat het een goede oplossing is om verschillende religies allemaal de ruimte te geven en goed samen te kunnen werken op de werkvloer.
Eugenie

Demonstreren van geloof

ik bid wel voor het eten in een restaurant. Niet om mijn geloof te demonstreren , dat zouden de fariezeeen doen, maar : ik schaam me ook niet voor mijn geloof. Ik bid thuis voor het eten dus ook buitenshuis. Ik wil overal God kunnen bedanken, voor mijn eten.
Ik zou me ook storen aan iemand die zijn geloof zo laat zien, om het alleen maar te demonstreren. Maar is dat zo bij hen? Is het mogelijk dat hun hart zo vol zit, dat hun mond er van overstroomt? Ik ben ook wel eens zo 'vol'dat ik ook zomaar spontaan iets neurie, soms omdat het liedje nou eenmaal in mn hoofd zit, soms omdat ik het zo'n mooi lied vind, dat ik het wil zingen, of omdat het op dat moment bij mijn gevoel past, ik God wil bedanken/loven of wat. Je collega zingt het niet hardop, dat hoor ik ook nog wel eens...(bij diegenen past het, is het ook recht uit hun hart).

Ik maak wel eens mee dat mensen flauw doen, na mn gebed voor het eten, grapjes maken of een steek onder water geven...dat is weer het andere uiterste.
Een open, goed gesprek lijkt me beter. Je kan toch vragen waarom iemand dat doet? Vragen, om iemand beter te begrijpen, en dan daarbij jouw gevoel/verleden vertellen? Als het goed is, wil een christen niet aanstootgevend zijn. Ik iig. niet en ik hou ook niet van uiterlijkheden, je geloof demonstreren om het demonstreren op zich.
Ik vond hardop bidden in een kringgebed ook erg moeilijk, een gebed is ook zo prive!

Ik ben beneiuwd hoe zo'n gesprek tussen jou en je collega zou gaan, hoe die ander reageert...t lijkt me niet makkelijk. Maar jullie zijn allebei religieus, dan is het al iets wat jullie bindt, zou toch n mooi gesprek kunnen worden?

Amerikanen

Ik ben voor de strikte scheiding van de Amerikanen.===
Als er een land is waar te pas en te onpas het geloof erbij wordt gehaald is het Amerika wel volgens mij. Je kunt bijna geen Oprah kijken of er komt toch wel een keer voorbij dat we Onze Lieve Heer moeten danken of erbij moeten halen. Maar ook in series e.d..

Ergenis

Ik ben gelovig en werk in een omgeving waar dat geen uitzondering is. Ik kan mij jouw ergenis over het stilte vragen en openbaar bidden wel voorstellen. Bij een lunch kunnen 3 collega's die na elkaar binnen komen vragen om even stilte omdat ze bidden willen. Lichtelijk irritant vind ik dat ik telkens stoppen moet met praten/eten. Waarom kunnen ze niet bidden terwijl de rest gewoon verder gaat met waar ze mee bezig zijn? God hoort je toch wel denk ik dan. Ach dat zingen begrijp ik niet zo goed. Behalve dat het jouw probleem is en jouw trauma. Als de een nare associaties heeft met "rap" en de ander met "nederlandtalige muziek" betekent het toch niet dat niemand dat meer neurien mag. Je kunt zeggen dat het je stoort en vragen of hij er rekening mee wil houden(dat zou hem sieren) maar dat gaat wel ver denk ik.

Liedewij

Verbaasd

ja als je het mij vraagt vind ik dit wel wat overdreven hoor.
En ik ben van mening dat jouw trauma ook inderdaad jouw probleem is,en van daaruit ook je irritatie voortkomt is begrijpelijk op zich maar niet iets dat je bij die ander kunt neerleggen ,maar dat is mijn bescheiden mening.

Geloven doe je niet alleen op zondag in de kerk als je het mij vraagt.
En dus is bidden in een bedrijfskantine mij dan ook niet vreemd.
het is ook wel een beetje iets waarbij ik denk:
leven en laten leven.
heb me werkelijk zitten verbazen over je bericht .

Prima

Ik vind het prima als mensen en publique bidden als ze dat ingetogen doen.Driekwart van mijn familie is religieus en ik herinner logerende neefjes en nichtjes er ook wel aan dat ze misschien nog willen bidden.( meestal zeggen ze dat ze het bij mij thuis wel een keertje overslaan)
Als ze mij echter vragen waarom ik nooit bid vertel ik ze dat ik niet geloof in een God.

Ik heb meer moeite met de calvinistische invloed die van overheidswege over mij wordt uitgespreid en bijvoorbeeld de kritiekloosheid waarmee Nederlands zich onder leiding van het CDA heeft gestort in de oorlogen in het Midden-Oosten. Hoe kan een partij zeggen christelijk te zijn en zich dan zo hullen in onwaarheden.Dat vind ik pas irritant!

Hmm

het is natuurlijk wel lastige discussie.
Ik denk dat het behulpzaam kan zijn om je te realiseren dat het een heel persoonlijke overtuiging van jou is als je vindt dat geloof alleen van binnen zit en niet naar buiten geuit hoeft te worden. Andere mensen kunnen dat heel anders vinden en ervaren. Zo vind ik bv dat religie weliswaar hoort tot het privedomein van mensen, maar dat het daartoe niet beperkt hoeft te zijn en dat met een aantal uiterlijke dingen niets mis hoeft te zijn, mits het niet te extreem is. Maar ook dat is een vooronderstelling/mening, die niet door een ander gedeeld hoeft te worden. Het probleem ontstaat wanneer mensen vinden dat hun mening de enige ware is en anderen aan hun (al dan niet uitgesproken) verwachtingen moeten voldoen. Maar ik heb niet meer recht op mijn mening dan jij op de jouwe en dat maakt het natuurlijk ingewikkeld...
Complicerende factor in jouw situatie lijkt me dat je trauma's hebt opgelopen aan het geloof dat hier publiekelijk geuit wordt. Ik kan me voorstellen dat dat je tolerantieniveau wat lager maakt en dat daarom specifiek Christelijke uitingen misschien ook wel heel pijnlijk kunnen zijn. Op basis hiervan kun je misschien ook wel een gesprek aangaan met je collega's en aangeven waarom dingen voor jou pijnlijk zijn. Dat is anders dan vinden dat mensen zich aan jouw mening moeten aanpassen.
Aan de andere kant: praktisch gezien is de wereld natuurlijk ook doorspekt van uitingen van persoonlijke overtuigingen. Dat geldt voor bidden in het openbaar, maar je ziet het ook terug in bv kleding van moslima's (hoofddoek en bedekkende kleding wordt door veel vrouwen gezien als uiterlijk teken van hun band met God), het dragen van een religieus teken, of andere dingen. Het lijkt me ook weer lastig om je daarvoor helemaal af te sluiten.
Tenslotte: ik weet niet wie het schreef, maar de situatie waarin mensen willen bidden en achter elkaar aanschuiven en dan iedere keer verwachten dat iedereen ophoudt met praten en eten om ieder individueel de stilte te geven om te bidden; dat vind ik wel een raar. Je kunt afspreken dat een maaltijd gezamenlijk gestart wordt, dat er dan stilte is voor degenen die willen bidden en dat iedereen die later komt aanschuift en eventueel het in zichzelf even stil maakt. Dan is er respect voor alle partijen: voor degenen die willen bidden (die weten dat er rekening met hen wordt gehouden, ook al hebben ze daar op dat moment niet alles aan) en voor degenen die er niets mee hebben of niet van openbare uitingen houden wordt de overlast tot een minimum beperkt.
Groet,
Dirkje

Stilte

Als een van mijn collega's zou bidden voor het nuttigen van het lunchpakketje dan zou dat me niet storen. Dat jij (Eugenie) in dit geval geplaagd wordt door jeugdtrauma's is, met alle respect, jouw probleem.
Ik vind het wat anders als mensen me zouden gaan verzoeken stil te zijn. Op dat moment hou je je geloof namelijk niet meer voor jezelf (en ik ben er eerlijk gezegd erg op gesteld dat mensen dat wel doen, behalve als het om inhoudelijke discussies gaat waarbij ik zelf kan kiezen of ik eraan wil deelnemen), maar verwacht je dat een ander zich aan jouw geloofsbeleving aanpast.
Wanneer je dat heel consequent zou goedkeuren, dan zou het natuurlijk ook geoorloofd moeten zijn om te pas en te onpas 'hé joh, God bestaat helemaal niet, hoor' te gaan roepen. Of ongegeneerd te gaan lopen vloeken wanneer dat je zo uitkomt.
Zo goed als ik vind dat ongegeneerd vloeken not done is, met name in het bijzijn van christenen, vind ik het ook not done om anderen het zwijgen op te leggen omdat jij wil bidden. Als je in stilte wilt bidden, dan ga je maar even op de wc zitten.

Stilte vragen en muziek neuriën

Ik ben christen en vraag geen stilte voor het eten op mijn werk. Ik kan ook wel bidden door gepraat heen, geen enkel probleem. Dat zou voor je collega ook best kunnen, geen stilte vragen maar gewoon in stilte even bidden, dat moet toch kunnen.
Iemand (was het Angie) heeft helemaal gelijk als het over neuriën gaat: echt alleen de tekst maakt of het religieus is of niet! Ik zou me daar niet aan ergeren, een ander neuriet weer een ander wijsje. Lastig en doodvermoeiend om bij alles na te gaan waar het over gaat.

Stilte.....

Als er collega´s zouden willen bidden en dan om stilte zouden vragen daar zou ik moeite mee hebben. Als ik wil bidden dan kan ik ook doen zonder stilte, God hoort mij dan ook wel.

Dat je het geneurie van Psalmen door je collega, terwijl die door de gang loopt, vervelend vindt en je collega daarop wil aanspreken dan ga je te ver. Het is jouw jeugdtrauma en met alle respect, dus ook jouw probleem.

Jade toch!

"Dat je het geneurie van Psalmen door je collega, terwijl die door de gang loopt, vervelend vindt en je collega daarop wil aanspreken dan ga je te ver. Het is jouw jeugdtrauma en met alle respect, dus ook jouw probleem."

Ik zie eerlijk gezegd niet veel respect hierin. Vormen van jeugdtrauma's ontstaan door een (orthodox) christelijke opvoeding, met name hoe de ouders hierin positie namen, zijn zeer ernstig en te vergelijken met seksueel misbruik of zeer ernstige verwaarlozing van kinderen. Het lijkt me niet erg gezond en empathisch dat af te doen als een persoonlijk probleem.

Belachelijk softspot

Hou toch op! Je mag niet van mensen verwachten dat ze iedereen met een trauma gaan ontzien. Soms moet je accepteren dat een trauma persoonlijk leed is en niet dat van de hele wereld. Ik zou het écht idioot vinden als je een willekeurig iemand gaat verwijten dat hij een melodietje neuriet wat je herkent van een religieus lied omdat je vervelende dingen hebt meegemaakt in de christelijke sfeer. Een beetje cru gezegd: waarom ga je in een omgeving werken waarvan je weet dat het christelijke gehalte heel erg hoog is? Is dat niet een beetje vragen om dit soort situaties?
Wij waren in de zomer in Veenendaal. We hadden Yta nog vlak ervoor gesproken en zij zei al dat er niet veel te beleven viel op zondag. Nou... het is waar! Uitgestorven was het en het eerste het beste huis wat we tegenkwamen was ook nog versierd met een bord met een zeer christelijke spreuk erop. Oh oh... wisten wij veel dat ook Veenendaal tot de biblebelt behoorde. Op de een of andere manier was dat ons ontgaan. Moet ik Veenendaal kwalijk nemen dat wij die zondag daar waren? Nee, zij zijn zo, het is dus dom dat wij daar die dag waren. En gelukkig voor ons is er net buiten de grens een McDonalds, konden we tóch nog een hapje eten 's avonds
Met andere woorden: als het trauma zo groot is dat je niet blootgesteld wilt worden aan christelijk vertoon... ga dan naar een andere omgeving. Makkelijk gezegd? Ja, dat is zo. Het is ook makkelijk gezegd dat mensen waar je oppervlakkig mee te maken hebt altijd maar rekening met je moeten houden omdat je in je jeugd iets traumatisch hebt meegemaakt, het ís niet hun probleem.

Kaaskopje

Ik lees nergens dat eugenie werkt in een op christelijke waarden gebaseerde omgeving. En ik weet ook niet hoe diep het trauma van Eugenie is. Het feit dat er mensen zijn die bidden bij het eten doet dan niets af aan het openbare karakter. Maar verder is deze factor niet van belang. Het gaat hier om niets minder dan twee mensen die allesbehalve oppervlakkig en al helemaal niet willekeurig met elkaar moeten werken. Jij maakt het groot door de hele wereld erbij te betrekken. Van de hele wereld is hier geen sprake en eugenie is in dit geval absoluut niet "iedereen". Lijkt mij niet echt een zinvolle bijdrage van je. Ik kan begrijpen dat je niet iedereen zo empatisch kan en hoeft te benaderen, maar op de werkvloer is dat toch echt een heel ander verhaal.

Volledig met kaaskopje eens

Het is onmogelijk om van de wereld te verwachten rekening te houden met allerlei onvermoede trauma's die mensen zoals op kunnen lopen, hoe groot en echt die trauma's ook zijn. Dat kan gewoon niet. Het is aan de getraumatiseerde om een manier te vinden zich te wapenen tegen momenten waarop het trauma komt bovendrijven.
Overigens neurie en zing ik - als ongelovige - ook psalmen en kerkelijke liederen op mijn werk, omdat ik in een koor zit. Mijn collega zingt de hele dag musicalliedjes. Ik hou ervan als mensen lopen te zingen en te fluiten, of dat nu een psalm is of Klein Klein Kleutertje.

En waar voor mij het pijnpunt zit

Ik heb in het verleden behoorlijk negatieve en pijnlijke ervaringen met mensen die deden wat ze deden onder het mom van het geloof en naastenliefde. Wat mij stoort is niet zozeer dat zij plezier beleven aan hun geloof, maar wel dat het (op mijn werk) de enige geaccepteerde manier is om je geloof te beleven. Ieder ander moet discreet over zijn religieuze overtuigingen, anders heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden en toekomst binnen de organisatie. Mijn relatie met "het christendom" is er één van afgewezen en op cruciale momenten in de steek gelaten worden.
Als er wordt gebeden in de kantine kan ik dit zien als iemand die in de haast van de dag een moment van contemplatie zoekt. Maar dit wordt slechts op één manier geaccepteerd en anderen worden gedwongen om "hun geloof te verloochenen". Met dat in het achterhoofd zie ik bij hetzelfde beeld dominantie en arrogantie en erger ik mij. Waarom kunnen christenen niet net als de rest hun geloof en overtuigingen buiten hun werk houden?

Softspot

Softspot: Ik lees nergens dat eugenie werkt in een op christelijke waarden gebaseerde omgeving.
Eugénie: Nu werk ik sinds een tijdje in een andere regio en ik merk dat dit voor andere mensen veel minder vanzelfsprekend is.
Ik van mijn kant lees nergens dat de collega van Eugénie een collega is waar ze direct mee te maken heeft. Ze weet van hem dat hij niet van vloeken houdt. Ik weet van een collega van de administratie dat hij voor het eten bidt. Dat heb ik laatst ontdekt. Ik kan daaruit de conclusie trekken dat hij ook niet van vloeken zal houden. Ik heb verder niets met hem te maken.
Niet vloeken vind ik overigens een algemene beleefdheid, maar daar denken veel mensen anders over. Mijn man spreek ik er op aan als het mij te gortig wordt, een collega niet. Dat is niet aan mij. Collega's zijn mensen die door een toevallige situatie in elkaars omgeving zitten. Dat zijn mensen met andere opvattingen over wat hoort en niet hoort. Daar kun je als collega maar tot op heel beperkte hoogte iets van zeggen.
Een voorbeeldje, waarin ik toch maar even letterlijk zeg wat er gezegd werd: een collega van mij zat met een collega over 2 andere collega's te roddelen. Het roddelen is al niet netjes, maar de bewoordingen vond ik ook niet echt 'beschaafd'. "... oh wist je dat nog niet? Marie heeft Karel geneukt." Met een grijns erbij van 'nou dat heb ik lekker duidelijk verwoord.' Ik wist ervan, ook door geroddel om me heen, maar was letterlijk even een beetje geschokt en flapte eruit "Gérda!!" (allemaal fictieve namen uiteraard.) Waarop zij sorry zei en 'dat was inderdaad wat grof'.
Ik vind niet dat je alles maar normaal hoeft te vinden van collega's en ander 'toevallig' gezelschap. Om stilte vragen in een algemene bedrijfskantine gaat mij te ver. In stilte achter je bord bidden gaat niemand iets aan. Een christelijke deun neuriën gaat ook niemand iets aan tenzij je er je werk niet door kunt doen. Dan wordt het rond kerst ook bar ingewikkeld, omdat niemand een kerstliedje mag zingen van Eugénie. Om dat op een trauma te gooien vind ik raar. Misschien heb ik ook wel iets waar Eugénie ongemerkt geen rekening mee houdt. Ik heb bijvoorbeeld een halve teen te weinig. Dat is niet leuk, maar wil dat zeggen dat ik het niet kan verdragen als iedereen in de zomer op slippers loopt waardoor ik zie dat iedereen keurig 10 volledige tenen heeft?

Dat is inderdaad een probleem

Eugenie schrijft 'Mijn relatie met "het christendom" is er één van afgewezen en op cruciale momenten in de steek gelaten worden.' en meldt verder 'dat het (op mijn werk) de enige geaccepteerde manier is om je geloof te beleven. Ieder ander moet discreet over zijn religieuze overtuigingen, anders heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden en toekomst binnen de organisatie.'

Dat deugt niet.

Als het zo strak ligt allemaal, hadden deze organisatie je niet moeten aannemen óf meer helderheid moeten geven, nu is het voor beide partijen (en in het bijzonder voor jou!) een onverkwikkelijke situatie.

tonny

Eugénie

Je schreef wat je schreef terwijl ik blijkbaar ook aan het typen en nadenken was Ik gooi het maar even op een tijdelijk onvermogen van mijzelf om te begrijpen wat jij bedoelt, maar ik ben nu toch wel heel nieuwsgierig wat de werkomgeving is.
Stél dat je onderwijzeres bent op een streng gereformeerde school, dan had je van te voren kunnen weten dat je in een omgeving zou gaan werken waar hardop bidden normaal is en dat er ook christelijke melodietjes gezongen zouden worden door het personeel. Ik neem aan dat de situatie niet zo simpel is als dat?
Ik loop al heel wat jaren op deze aarde rond en mijn algemene ervaring is dat ik geen hinder heb (gehad) van mensen die hun christelijke opvattingen aan mij opdringen bij openbare gelegenheden als het werk. Maar ik zie neuriën en stil bidden voor het eten dan ook niet als hinder. Stilte vragen om hardop te kunnen bidden in een openbare, geen privéruimte en niet in de kerk dus, zie ik wel als hinder en in werkverband heb ik dat nog nooit meegemaakt.

Eugénie

Mijn relatie met "het christendom" is er één van afgewezen en op cruciale momenten in de steek gelaten worden.
Dat is naar natuurlijk. Van 'het christendom' in de goede betekenis had je iets anders mogen verwachten. Omdat ik er niets van weet weet ik natuurlijk niet hoe terecht jouw boosheid daarover is en hoe onterecht de anderen jouw hebben afgewezen.
Ik vind het wel wat beperkt om daardoor anderen kwalijk te nemen dat ze hun geloof openlijk tonen. Een tante van mij was niet meer welkom in haar kerk na haar scheiding. Ze is er woest om geweest, maar ze heeft een andere kerk gevonden waar ze als gescheiden vrouw wel welkom was. Soms moet je ook een streep kunnen trekken onder wat geweest is om anderen weer een kans te kunnen geven.

Religie of relatie

M.I is er verschil namelijk tussen religie en relatie hebben met God.

en denk ook dat daar het verschil in beleving zit als het gaat om wel of niet bidden op het werk of dergelijke situaties.
Mensen noemen zich bijv religieus,maar er zijn ook mensen die een levende relatie hebben met God.
Als je een relatie hebt met iemand zeg je ook niet ik ga alleen thuis met je om hoor prive ,maar daar buiten hebben mensen daar niks mee te maken dus dan laat ik je links liggen.

Maar eugenie

"...de enige geaccepteerde manier is om je geloof te beleven. Ieder ander moet discreet over zijn religieuze overtuigingen, anders heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden en toekomst binnen de organisatie."
Nou dat klinkt niet echt lekker! Ik zou daar niet willen werken denk ik!
Maar Eugenie, als het zo zwaar is op je werkplek, dan snap ik ook echt niet dat jij daar wel gewoon wilt werken. Ik werk op een christelijke basisschool (maar wil zeker niet op élke christelijke basisschool werken). Ik kan ook op een Islamitische basisschool gaan werken en dan mopperen dat iedereen daar het Islamitisch geloof uit, ja maar dan ben ik toch ook niet zo slim bezig of wel?

En...

En met Myrna ben ik het eens, als je echt een relatie met God hebt (ik heb het dus niet over religie), KUN je dat niet alleen thuis doen.
Niettemin ken ik geen christen die niet gewoon in stilte kan bidden met gepraat van anderen erdoorheen. Als je dat als christen echt wilt, kan dat best. En met zoiets kleins als geen stilte vragen, hou je rekening met anderen. Dat is echt niet veel moeite.

Oja trouwens

Trouwens Eugenie, even benieuwd: als het beleven van je geloof op je werk alleen op DIE manier geaccepteerd is (anders heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden en toekomst binnen de organisatie), is dat dan geen voorwaarde als ze mensen aannemen?? Dan nemen ze dus wel mensen aan die zo helemaal niet denken??

Eugenie

Misschien wil je even vertellen of je in een christelijke instelling werkt, of in een instelling in een overwegend christelijke regio. Dat maakt nogal wat verschil denk ik.

In zijn algemeenheid

is het, waar het gaat om trauma's, denk ik goed om een onderscheid te maken tussen het maatschappelijke en persoonlijke. Als maatschappij kun je geen rekening houden met alle mogelijke trauma's die mensen kunnen hebben. Daar geldt doorgaans (is ook niet altijd goed trouwens) de grootste gemene deler. In het persoonlijk leven vind ik het wel van belang dat je rekening houdt met elkaar. Persoonlijk leven is voor mij niet alleen de kring met mensen die je zelf hebt uitgekozen, maar ook waar het gaat om collega's die min of meer toevallig tot elkaar veroordeeld zijn. Dat hoeft niet zo ver te gaan dat je jezelf verloochend, maar met een beetje geven en nemen kom je een heel eind. Een vriendin met een verleden van seksueel misbruik vroeg ook om begrip en wat aanpassingen in haar studentenhuis (bepaalde opmerkingen achterwege laten, seksueel getinte teksten uit de wc weg enzo) en dat werd geaccepteerd. In mijn ogen terecht.
Groet,
Drkje