Religie is privé
Voor mij is religie een privézaak die ik strikt gescheiden hou van mijn werk.
Nu werk ik sinds een tijdje in een andere regio en ik merk dat dit voor andere mensen veel minder vanzelfsprekend is. Ik zie regelmatig mensen bidden in de bedrijfskantine, maar laatst aten we met een aantal collega's gezamenlijk en gingen er twee om stilte en gingen bidden. Ik vind dit een vorm van ongewenste intimiteiten. Ben ik nu overdreven? De moslims op mijn vorige werk gingen in een eigen ruimte bidden. Konden zij ongestoord hun ding doen en ergerden zij niemand. Prima oplossing.
Dit zijn christenen en het christelijk gedachtegoed is voor mij een jeugdtrauma. Ik vind het vervelend om er tijdens werktijd mee geconfronteerd te worden.
Een ander voorbeeld is een collega die altijd psalmen neuriënd door de gang loopt. Eigenlijk wil ik hem daar op aanspreken. Ik pas op mijn woorden en vloek niet in zijn bijzijn, omdat ik weet dat hem dat stoort. Is het dan raar om hem te vragen zijn religieuze liederen en gebeden voor thuis te bewaren?
Eugenie
Een paar dingen lijkt me van belang. Allereerst wat is de levensbeschouwelijke kleur van de instelling waar je werkt. Heeft die een duidelijke gelovige insteek, dan heb je te maken met een cultuur waarvoor gekozen is voordat jij er kwam werken. Dat doe je er denk ik ook niet veel aan. Is het er een zonder gelovige wortels, maar komt het vooral omdat 'ie in een gelovig deel van het land ligt en is het een geografisch toeval dat je collega's van Christelijke huize zijn, dan heb je een andere situatie. Dan kunnen mensen zich iig niet beroepen op de achtergrond van de instelling zelf en moet dat meer ruimte geven voor gesprek. Daarnaast is er nog de vraag waarom je daar werkt. heb je deze baan op deze plek vrijwillig gekozen, maar dacht je dat het wel mee zou vallen met het Christelijk gehalte dan heb je jezelf in een bepaalde posite gemanouvreerd en moet je je afvragen of het fair is om anderen aan te spreken op iets d waar je moeite mee hebt. Ben je er in terecht gekomen zonder dat je daar direct invloed op had (overplaatsing, fusie oid) dan heb je wat mij betreft ook meer reden om er iets van te vinden.
Volgens mij veeg je hier een aantal dingen bij elkaar.
'Maar dit wordt slechts op één manier geaccepteerd en anderen worden gedwongen om "hun geloof te verloochenen". Met dat in het achterhoofd zie ik bij hetzelfde beeld dominantie en arrogantie en erger ik mij.' Ik ben het helemaal met je eens dat het raar is als er selchts een manier geaccepteerd wordt.
'Waarom kunnen christenen niet net als de rest hun geloof en overtuigingen buiten hun werk houden?' Het lijkt me niet reeël te zeggen dat dit de gang van zaken in onze maatschappij is. Er zijn mensen van allerlei achtergronden die hun geloofsovertuiging in stilte beleven en er zijn er nog veel meer, ook van allerlei achtergronden, die hun geloof laten blijken op allerlei manieren. Door te bidden, door hun klediing, door van alles en nog wat. Het is niet helemaal eerlijk om daar nu de Christenen uit te pakken, omdat jij daar trauma's aan hebt opgelopen.
Groet,
Dirkje
Softspot,
"Vormen van jeugdtrauma\'s ontstaan door een (orthodox) christelijke opvoeding, met name hoe de ouders hierin positie namen, zijn zeer ernstig en te vergelijken met seksueel misbruik of zeer ernstige verwaarlozing van kinderen."
Ja zeg dat zijn jouw interpretaties, niet die van Eugenie. En dan nog.....de jeugdtrauma´s (hoe triest die ook moge zijn) van Eugenie kun je niet afwentelen op een ander.
"Het lijkt me niet erg gezond en empathisch dat af te doen als een persoonlijk probleem."
Ik ben empatisch en gezond genoeg, dank je.....
Eugenie,
je mag je ergeren aan dominantie, maar dat is niet het Geloof, dat is de mens erachter. En ook ik erger me daar hoogspersoonlijk aan.
Ik ben een Christen, maar ik ga niet iemand dwingen tot stilte, omdat ik vind dat dat moet. Als iemand stil is uit respect voor een ander dan is dat prima
Nog even eugenie,
"Wat mij stoort is niet zozeer dat zij plezier beleven aan hun geloof, maar wel dat het (op mijn werk) de enige geaccepteerde manier is om je geloof te beleven. Ieder ander moet discreet over zijn religieuze overtuigingen, anders heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden en toekomst binnen de organisatie."
Dat vind ik wel heel erg......dat is in mijn beleving niet het Geloof, maar de mens erachter en dat is dus niet altijd positief.
Ammehoela jade
Mijn interpretaties? nee hoor, gewoon de feiten, helaas.
Bedoeld om aan te geven waar we het hier over hebben oftewel aard an het trauma en het verwerkingsproces ervan vertonen sterke overeenkomsten met die andere genoemde trauma's.
Over hoe je invoelend je over het algemeen bent, ik heb werkelijk geen idee. Ik heb het over deze specifieke situatie. Dan vind ik termen als "jouw probleem" en "af wentelen op een ander"...bepaald niet gezond, en je helpt er helemaal niemand mee.
Wat ik wel gezond vind is de dialoog zoeken, gewoon kunnen zeggen wat iets met je doet, en zien of er, en in welke mate, begrip voor opgebracht kan worden en er consensus bereikt kan worden..... Althans dat is mij geleerd, ooit.
alsjeblieft.
Ammehoela?? joh.....
Dat je mijn termen niet gezond vind, het zij zo. Maar ik ben niet de enige die vind dat het onmogelijk is om van een ander te verwachten dat ie rekening dient te houden met trauma´s. Ik zeg het alleen kort door de bocht en dat triggert je waarschijnlijk.
Ik ben altijd bereid rekening te houden met een ander (jawel, echt waar), maar ik vind niet dat Eugenie van een ander kan verwachten dat ie ophoudt met het geneurie van Psalmen als ie door de gang loopt.
Dat het niet je eigen interpretatie is, maar dat het een feit is had ik graag teruggevonden in een link (van een onderzoek), maar wat mij betreft laat ik het hierbij.
Overtuigd atheist, maar...
...ik zal me hier niet aan storen. Leven en leven laten. Als iemand om stilte vraagt voor een gebed, heb ik er geen probleem mee, ook al ben ik niet religieus.
Het gaat meer erom, anderen in hun waarde te laten en respect te tonen voor andere levensbeschouwingen.
Het enigste, wat mij zal storen zal een collega zijn, die mij vraagt om mee te bidden, want dan laat ie mij niet in mijn waarde.
Maar zolang dat niet gebeurt, heb ik er geen probleem mee!
Softspot
De kwestie is dat ook de getraumatiseerde er op langere termijn geen baat bij heeft om constant ontzien te worden. Door het trauma te scheiden van uitingen van anderen - die op zich niets met het trauma te maken hebben - train je jezelf om er op een bepaalde manier los van te komen en er beter mee te leren leven.
Het lijkt dus misschien alsof jouw benadering meelevend is, maar op de keper beschouwd is dat niet zo.
De wereld is de wereld en in die wereld zul je moeten leren leven. Als de wereld niet verandert, dan moet je zelf veranderen.
