Kinderen Islamitisch opvoeden wegens Moslim man

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:33:

[..]

Hij zou ook bereid zijn om naar Nederland te komen, da’s een ander verhaal.

Op gebied van Islam zal ik me grotendeels inderdaad aan hem moeten aanpassen. Op andere gebieden zal hij zich aanpassen en wel compromissen willen sluiten.

Maar de islam is alles omvattend. Als ik alleen al kijk naar bepaalde christelijke gemeenschappen dan is het geloof daar ook veel zo niet alles omvattend. Hoe je kijkt naar vrijetijd invulling, kleding, met wie je omgaat etc. 
Nu waren mijn ouders niet erg strikt maar toch.. ik vond het niet erg en mocht en kon er ook wel 'uitbreken''  zonder dat er 'represailles' volgden. Dat kun je niet altijd zeggen in de moslim wereld, helaas.

Ook mijn man en ik hebben meer omgang met christenen. Nu is dat natuurlijk voor iedereen zo, er zitten veel mensen in een bubbel. Maar we zijn ons er terdege van bewust dat we onze kinderen niet kunnen 'claimen' natuurlijk hoop je dat ze het christelijk geloof ook waardevol gaan vinden omdat we dat zelf ook vinden. Maar mochten ze dat niet doen, dan zijn en blijven ze altijd welkom.

Weet jij wel zo zeker dat dit ook in jullie geval zal zijn?

Nog eens wat... uit welke cultuur komt je man? Is hij toevallig pakistaans? er wonen heel veel Pakistani in Engeland. Alleen al die cultuur zal enorm wennen zijn. Ik heb altijd medelijden gehad met de Pakistaanse vrouwen in Nederland, van hun positie werd ik niet vrolijk. Maar goed wellicht net niet de goede families getroffen.

Echt als ik je opmerkingen lees...dan kan ik je niets anders denken dan dat je vreselijk naïef bent. Je kunt veel van elkaar houden, maar dat is vaak niet genoeg. Er zal er eentje veel meer moeten gaan slikken als gaat trouwen en je getrouwd wil blijven. En ik kan je op een briefje geven dat jij dat bent.

Valeria schreef op 14-02-2022 om 07:43:

[..]

Maar zijn er wel gebieden buiten de islam om?

Natuurlijk zegt hij dat hij wel naar jou wil luisteren, want hij weet dat je je eigen identiteit en wensen meteen opgeeft in de praktijk. Je kent hem pas 9 maanden, hij woont nota bene in een ander land, en je bent meteen begonnen om moslim te worden en wat je zelf dacht heb je meteen aan de kant geschoven. Ik vind dat echt een slecht teken. Waar is je zelfvertrouwen? Je houdt je vast aan een paar puntjes die moeten aantonen dat deze man niet zo erg is (je mag blijven werken en zo), maar je schrijft zelf dat de uitkomst van gesprekken al vast ligt op sommige punten. Wat jij over die punten denkt vindt hij blijkbaar niet belangrijk. Hij is niet eens tot een compromis bereid. Waarom zou hij dat dan wel zijn op andere gebieden?
En natuurlijk is streng in het geloof zijn niet superieur aan twijfelend of helemaal niet gelovend zijn. Gewoon niet.

En hoewel je schijnbaar met hem gebroken hebt, blijf je nog maar proberen te overleggen (omgepraat worden). Ik zie voor me dat jij een vis bent die al in de aas gehapt heeft, nog wel rondzwemt en denkt 'hoe erg is dit nou, ik zwem toch nog?' en dan straks binnengehengeld wordt.

Natuurlijk is een positieve kijk heel goed, maar volgens mij wil je een heleboel niet zien. Waarom is deze man trouwens zo fantastisch?

En hoe zit het met zijn 100% praktiseren en er wel een vriendin op na houden die geen moslim was? (Trouwens, als jij binnen een paar ontmoetingen zogenaamd moslim kan worden, hebben kinderen er ook geen 6 uur per week voor nodig.)

Dit! Ik herken echt zo veel van mezelf in het verhaal van TS. Je bent niet bezig met een oprecht zoektocht naar de islam, je bent aan het zoeken naar verbinding met de man op wie je verliefd bent. Ik snap het, echt. Maar het is een verkeerde manier van naar elkaar toe werken en je gaat dit niet kunnen volhouden zonder jezelf te verliezen. 

Een geloof praktiseren is echt een complete mindset, daarin zijn geen consessies. Jouw vriend heeft verplichtingen binnen zijn geloof. Hij moet (jij als moeder trouwens ook) zijn gezin op het pad van de islam houden. De beloning is niet alleen voor hem, maar ook voor jullie toekomstige kinderen. Die druk is echt enorm en moet je niet onderschatten. Het gaat ook op hem drukken als zijn vrouw haar eigen pad kiest, waarvan hij heeft geleerd dat het niet het juiste is. 

De kans dat jullie elkaar in het midden gaan ontmoeten is echt minimaal. De kans dat jij consessies moet doen tot je op zijn plek staat is duizendmaal groter. Jullie moeten je realiseren dat jullie elkaar echt heel ongelukkig gaan maken. Hij jou, omdat je nooit aan zijn voorwaarden kunt voldoen. Jij hem, omdat hij voor zijn gevoel faalt als religieus leider binnen het gezin. En de kinderen zijn de dupe als het tot een scheiding komt. 

Blijf de post van MevrouwKrul herlezen Zane. Die is echt heel waardevol.
Hoe zijn zussen nu leven zegt lang niet alles.
Scheiden in de islam is geen taboe. Er zijn vrouwen die zo snel mogelijk (als maagd) trouwen om onder het juk van het gezin uit te komen, en die vervolgens ook weer vrij snel scheiden. Want dan ben je geen maagd meer en wordt er minder op je gelet. Onderschat alsjeblieft niet de enorme druk die vanuit familie en het netwerk waarin de familie zit wordt uitgeoefend. Bewust maar vooral ook onbewust. Op allerlei vlakken in het leven. Als vrouw-van of dochter-van kan je je daar niet aan ontworstelen omdat je de familie dan te schande maakt. Als man overigens ook niet. Net wat MevrouwKrul schreef: de man wil graag de hoeder zijn, dat zijn gezin goed islamitisch leeft, ook die druk is enorm.
Vijftig jaar in Engeland zegt ook niet voldoende, zeker niet gezien hoe hij er in staat.
Het is vast een hele lieve man, maar jullie zijn géén match.

Ook iets om over na te denken: nu hebben jullie het over eventuele fictieve kinderen, en dan lijkt het misschien allemaal wel mee te vallen met die opvoeding. Maar als je straks moeder bent, en onvoorwaardelijk van je kinderen houdt (en dat voel je pas als je moeder bent), is de situatie echt heel anders. Dan wil je het allerbeste voor ze. En in een westers land is dat, zeker voor meisjes, meestal niet een islamitische opvoeding. Grote kans dat je dan in gewetensnood komt. Dus luister vooral goed naar de moeders met ervaring hier!

Zane schreef op 11-02-2022 om 12:06:

Bedankt voor al jullie reacties.

Het gaat om Islamitische les van maandag t/m donderdag anderhalf uur per dag. Volgens hem is er nog voldoende tijd voor sport etc (wat hij zelf ook erg belangrijk vindt gezien zijn liefde voor sport), maar ik heb daar zo mijn twijfels over. Het gaat inderdaad niet om 6 uur boven de Koran hangen, maar ook om de taal leren, de geschiedenis leren en ze leren daar ook vriendjes en vriendinnetjes kennen natuurlijk.

Hoofddoek zou niet verplicht zijn voor een eventuele dochter. Hij heeft zelf ook een zus die geen hoofddoek draagt bijvoorbeeld. We hebben het nooit specifiek over groep 8 kamp gehad oid, maar hij is zelf redelijk vrij opgevoed en vrouwen in zijn familie zijn voor zover ik weet vrij in dat soort zaken geweest.

Dat is behoorlijk veel. De meeste moslimkinderen die ik ken, hebben op zondag 1, 5 a 2 uur moskeeles. De lessen beginnen vanaf 6 jaar en zijn dan vooral heel erg speels. Vanaf de middelbare school is er eventueel ook door de weeks les. en kan je er meer uren aan besteden.

Maar de meeste kinderen dus maar max 2 uurtjes op zondag. En die zitten daarnaast ook op zwemles, voetbal etc.

Worden deze lessen door jullie moskee verzorgd? Of wil je man het ergens anders? Kan je praten met de imam?

En ziet hij wel de meervoorkomende constructie van max 2 uurtjes per week zitten? Zou jij met die constructie kunnen leven?

Zijn er nog meer kinderen in de familie die zoveel moskeeles hebben? Kan je met hun eens praten.

Ik zelf vind wat je man voorstelt wel heel erg veel. Je wil ook dat er ruimte is voor andere dingen.

En zoveel les herken ik niet. Ik werk in Adam met kinderen met een moslimachtergrond. Ook kom ik daar op de islamitische basisschool. Daar hebben de kinderen 1 uurtje per week les vd imam en daarnaast dus 2 uurtjes op zondag. 

Maar is het om in de hemel te komen echt nodig om al vanaf dat een kind 5/6 jaar is zoveel uren godsdienstonderwijs te volgen? Gelooft hij echt dat er bij de hemelpoort een God staat die zegt 'nou, vroom geleefd, veel goede dingen gedaan, maar helaas, te weinig koranles gevolgd toen je jong was dus hup, naar de hel'. 
Is misschien wat gechargeerd gezegd maar ik kan me daar gewoon niks bij voorstellen. 
Je schrijft zelf al dat er op bepaalde punten voor hem geen concessies mogelijk zijn hierin. Waarom moet jij die concessies dan wel doen aan je eigen leven en opvattingen?
Ik denk dat als de islam zo ontzettend allesoverheersend belangrijk voor hem is, dat hij dan beter iemand kan zoeken die dat ook zo ervaart. Dan zijn bepaalde dingen meer vanzelfsprekend. Nu lijkt het een beetje dat wanneer hij denkt dat iets nodig is om in de hemel te komen, dat het dan niet bespreekbaar is en een compromis niet mogelijk is. Dus dat jij je naar al die dingen zal moeten schikken. Hij kan dan elke discussie/meningsverschil doodslaan en zijn wil opleggen door te zeggen 'het moet zus en zo want anders komen de kinderen niet in de hemel'. Ik vind dat geen gezonde basis voor een relatie en opvoeding. Jouw mening is dan ondergeschikt aan zijn mening omdat zijn mening een religieuze grondslag heeft.

MamaE schreef op 14-02-2022 om 11:04:

Je schrijft zelf al dat er op bepaalde punten voor hem geen concessies mogelijk zijn hierin. Waarom moet jij die concessies dan wel doen aan je eigen leven en opvattingen?

Er moet niks he? Ze zijn al uit elkaar, hij zat ook in dat het niet gaat werken. Nu schilder je hem af als iemand die deze vrouw vastbindt en eist dat ze met hem trouwt, zijn kinderen krijgt en vervolgens geen consessies doet. Zo zit het helemaal niet. TS heeft volgens mij als enige van de twee een probleem: ze wil geen liefdesverdriet. Ik lees dat ze er wel uit komt. Als ze ooit kinderen heeft zal ze zich herinneren dat ze NOOIT concessies had gedaan als ze eenmaal haar eigen kinderen kent. 

Zane schreef op 14-02-2022 om 12:10:

[..]

Ik denk dat je hiermee de spijker op z’n kop slaat. Goed punt..

Wat betreft dat eerste gaat het niet zozeer over Koranles zelf wat bepaalt of je naar de hemel gaat, maar er alles aan doen om kinderen zoveel mogelijk van het geloof mee te laten krijgen en te leren zodat er zo weinig mogelijk kans is op twijfel op latere leeftijd, en zo min mogelijk moeite om die levensstijl aan te houden, waar Koranles volgens hem een erg belangrijke factor in speelt.

Zo'n levensstijl met iedere dag maar angst dat je niet in de hemel komt lijkt mij doodvermoeiend, zeker in een land waar de meerderheid die gewenste levensstijl niet aanhangt. 

Dan moet je toch op een gegeven moment je realiseren dat er geen hemel is?

Tijgeroog schreef op 14-02-2022 om 15:58:

mijn dochter had bij de kleuters een jongen in haar klas die niet met haar mocht spelen, "want als ik met meisjes speel kom ik niet in de hemel".

Dat is wel heel extreem hoor. En dat zul je ook niet vaak horen. Gelukkig!

Tijgeroog schreef op 14-02-2022 om 15:58:

mijn dochter had bij de kleuters een jongen in haar klas die niet met haar mocht spelen, "want als ik met meisjes speel kom ik niet in de hemel".

Dat is wel heel extreem. Ik vind het echt heel schadelijk om een kind op te voeden met dergelijke denkbeelden. Op school heb je niemand buiten te sluiten. Je moet ook wel eens in een groepje of tweetal samenwerken en daar zitten ook wel eens meisjes bij. Ook naast wie je kind zit in de klas heb je als ouder niet te bepalen. Evenals dat je bij zwemles of een gemengde sport niet kunt afdwingen dat jouw kind niet in een groepje zit met kinderen van het andere geslacht.

Tijgeroog schreef op 14-02-2022 om 15:58:

mijn dochter had bij de kleuters een jongen in haar klas die niet met haar mocht spelen, "want als ik met meisjes speel kom ik niet in de hemel".

Het is al heel wat dat het niet andersom is. Dus dat het zusje niet met jongens mag spelen maar het broertje wel met meisjes  

Ik het ook heel extreem, (en overigens ook een vervelende boodschap naar mijn dochter, dat zij voor zoiets verantwoordelijk kon zijn) maar het gezin maakte op zich helemaal geen extreme indruk. Nederlandse moeder, die wel bekeerd
 was maar bijvoorbeeld geen hoofddoek droeg.