Zoon is niet van mij

tsjor schreef op 21-07-2021 om 16:18:

Blueheart, ik vind het zoveel en zo tegenstrijdig ook wat er allemaal op je af komt. Wel DNA-test, maar niet de uitslag weten; relatie, maar vriendin gaat weg vanwege mogelijke onvruchtbaarheid? Of vanwege de kwestie van het geld dat je besteedt aan ex en zoon? Ben je je zoon nu aan het kopen? Of ben je blij dat je kunt doen alsof je van niets weet en 'gewoon' weer vader kunt spelen? Wil je dat wel? Verwerk je het problemen van onvruchtbaarheid nu door het te negeren? Wat betekent dat voor je toekomst?
Ik stel pittige vragen, want ik vind het echt heel pittig. Alle keuzes die je maakt zijn goed, natuurlijk. Maar ik kan me voorstellen dat het goed is om er eens met iemand stevig over door te praten, bijvoorbeeld huisarts, uroloog, of iemand van stichting Freya. Er is veel gebeurd, je leven is een paar keer helemaal op de kop komen te staan. Je slaat je er dapper doorheen, maar wellicht is het toch goed om even tijd te nemen voor wat reflectie: waar sta ik nu en wat betekent dit allemaal voor mijn leven?

Tsjor

Het is gewoon zo’n thuistest die je dan terug moet sturen en dan krijg je binnen 4 werkdagen de uitslag. Ik heb de envelop niet eens opengemaakt en de test gewoon laten zitten. Verder geen antwoorden op je vragen want ik weet het zelf ook niet. Ik wil mijn zoon niet kwijt in elk geval. 

Lollypopje schreef op 21-07-2021 om 13:55:

Het maakt hem niet minder de vader, zelfs als het niet biologisch is.
Maar ik weet zeker dat als ik er nu achter zou komen dat mijn ouders mijn hele leven hierover gezwegen en gelogen hebben dat dat onze relatie behoorlijk zou beschadigen. Ze verzwijgen daarmee namelijk een belangrijk deel van wie je bent.

Maar Bluehart doe ermee wat jij wilt, maar wees je bewust dat nu niet willen weten risico's voor later met zich meebrengt. Eigenlijk verplaats je daarmee het probleem naar de toekomst.

Volgende week wordt ie 6 jaar, moet ik hem op deze leeftijd zeggen dat ik mogelijk, zeer waarschijnlijk niet zijn papa ben? Dat kan ik toch niet doen. 

In een ander draadje schreef je dit..

‘hij is 4 dagen/nachten per maand bij mij, en elke woensdagmiddag, meestal facetimed hij mij met zijn moeders telefoon als zij weer eens volledig van de rambam af in haar bed ligt bij te komen. Ik zou graag willen dat hij me al belt als hij ziet dat het fout gaat.’

Ook schreef je ergens anders dat de moeder van je zoon een hekel heeft aan je huidige vriendin.

Dit klinkt allemaal erg complex. Bovenop het bovenstaande verhaal.

Ik heb te doen met het kind. Stel je bent wel de vader (blijkt uit een dna-test) dan kun je wellicht ook meer voor hem betekenen. 

Je hoeft je zoon toch niet meteen in te lichten? Je kan de uitslag bekijken en dan in alle rust bedenken wat je ermee wilt doen. 

Groeten,

Temet 

Temet schreef op 23-07-2021 om 10:13:

Je hoeft je zoon toch niet meteen in te lichten? Je kan de uitslag bekijken en dan in alle rust bedenken wat je ermee wilt doen.

Groeten,

Temet

Precies! Stap voor stap. Waarom zou je weglopen voor de waarheid? Je kan in alle rust uitzoeken hoe je je daartoe wil verhouden en wat de belangen van je zoon het meest dient. De verantwoordelijkheid om in lastige omstandigheden uit te puzzelen wat (je hoopt dat) uiteindelijk het beste is voor je kind, is ook niet mijn favoriete onderdeel van de ouderrol. Maar persoonlijk vind ik wel dat het erbij hoort. 

Je kan natuurlijk besluiten dat het daarbij niet uitmaakt wat de uitslag van de DNA-test is. Maar nu lijkt het op basis van wat je hier schrijft meer vermijdingsgedrag. 

Wij zien op televisie alleen maar kinderen op zoek naar hun afkomst. We zien niet de kinderen die toch wel tevreden zijn met wat ze wel of niet weten van hun afkomst.
Bluehart gaat zijn eigen pad met zijn zoon en houdt daarin rekening met zijn eigen opties. Natuurlijk kun je het 'ideaal' willen krijgen, maar in het streven daarnaar kun je ook zaken kapot maken, het vraag moed en beleid.
Misschien komt er wel een moment in het opgroeien van deze jongen dat het wel aan de orde komt, en dat kan even 'schrikken' zijn, maar bepalend blijft de band die je met elkaar hebt, daar moet je ook niet bang voor zijn.
We hoeven niet in zwart/wit hokjes te leven.

Daar heb je helemaal gelijk in AnneJ. Ik pleit ook vooral voor ‘beleid’. Welk beleid, daar gaat Blueheart over.

Nou de uitslag ligt er, je wilt hem (nog) niet weten, wat je goed recht is, en alles ligt open omdat je vriendin weg is.
Dus alle ruimte om zelf een idee te vormen wat je wil met je relatie met je zoon, biologisch of niet. Neem je tijd.

Volgens mij is er geen uitslag, alleen een testkit die eventueel opgestuurd kan worden. 

Een eerste stap zou kunnen zijn om de moeder in te lichten, maar dan zou je toch eerst de uitslag van de test moeten lezen. 
Maar er zit zoveel aan vast. Je hebt het kind niet mogen erkennen, maar je hebt wel een tamelijk stabiel leven met hem kunnen opbouwen. Jij betaalt grotendeels de woning van de moeder. Het kan zijn dat dit jouw enige kans is om een kind te hebben, aangezien je nu weet dat je onvruchtbaar bent. Je partner laat je in de steek, omdat ze niet tegen de hoge alimentatie kon en wellicht ook omdat jij haar nu geen kind kunt geven. Wat betekent dat voor eventuele nieuwe partners?
Er zit zoveel aan vast, dat ik me echt goed kan voorstellen dat je nu eerst de tijd neemt om uit te zoeken wat het voor jou allemaal betekent.
Een mogelijk scenario: je opent de test en blijkt inderdaad niet de vader te zijn. Dat betekent dat het kind een andere vader heeft. Je confronteert moeder daarmee. Moeder kan bedenken wie de mogelijke biologische vader zou kunnen zijn, maar moeder kan zich dan ook realiseren, dat die man niet 6 jaar later daarmee geconfronteerd wil worden, dat die man niet plotseling de bijdrage aan haar dure huurwoning op zich zal nemen en dat die man geen contact heeft opgebouwd met het kind. Moeder kan zich realiseren dat jij dan wel niet de biologische vader bent van het kind, maar wel de vader die zorg draagt. Mogelijk kun je dit dan omzetten in erkenning en ouderlijk gezag. Dan weten jullie allebei hoe de vork echt in de steel steekt en heb je het juridisch voor het kind ook goed geregeld. Dan krijg jij erkenning voor wat je wil zijn: de vaderfiguur voor jouw zoon. In de praktijk verandert er dan niets.

Tsjor

Het scenario dat Tsjor schetst lijkt me niet zo ver gezocht: het blijkt dat jij inderdaad niet de vader bent, maar moeder beseft dat haar zoon geen betere vader gaat krijgen en geeft alsnog toestemming voor erkenning.

Ik herhaal toch maar weer het advies dat ik hier al eerder heb gegeven: richt je op die erkenning en heb het nog niet over gezamenlijk gezag. Als die erkenning er eenmaal is, kan gezag later altijd nog worden verzocht als het nodig is. 

Groeten,

Temet