Ziek zijn + dingen doen
Hallo
Ik zit met het volgende ‘probleem’ en zou daar graag zoveel mogelijk meningen over willen horen.
Ik ben al 2 weken ziek thuis, dus ik ga niet werken. Ik mag wel het huis verlaten van de arts. Nu vraag ik me af wat toelaatbaar is om te doen in een periode van langdurige ziekte, want het ziet er helaas naar uit dat mijn ziekte nog even kan duren.
Ik voel me bij om het even wat ik doe schuldig. Dat gaat heel ver. De arts zegt ‘ga af en toe eens wandelen’. Maar ik ben steeds als de dood om een collega tegen te komen.
Zelfs bij boodschappen doen voel ik me niet op mijn gemak. Ik kijk voortdurend om me heen om toch maar niemand bekend tegen te komen. Dit werkt heel erg op me.
Dit weekend was ik even!! (maximum 15 minuten) naar de opening van mijn nieuwe hobbyclub gegaan en daar was dus ook een collega. Ik voelde me slecht, had echt het gevoel dat ik me moest verantwoorden, maar ik wilde gewoon kort een frisse neus halen.
Ook als ik binnen in huis ben, voelt het fout om bijvoorbeeld tv te kijken of een wasje op te hangen.
Het komt wel voort uit mijn verleden, mijn moeder zei dan altijd ‘oh, je bent te ziek om naar school te gaan, maar je kan wel tv kijken, of een boek lezen,…’ .
Later was het dan mijn ex die zei ‘als je ziek bent zijn er 2 keuzes: 1) je gaat wél werken, of 2) je slaapt de hele dag.
Ik weet heus wel dat ik geen daguitstap moet gaan doen, of gezellig naar een museum met een vriendin. Zoiets zou ik ook echt nooit doen! Maar boodschappen doen moet toch kunnen?
Hoe zien jullie dit? Wat soort activiteiten zijn toegelaten zonder dat ik me schuldig moet voelen. Ik voel me namelijk ontzettend ongemakkelijk bij om het even wat ik doe.
Groetjes
MamaE schreef op 17-06-2024 om 18:54:
Weet je, mensen zien heel veel niet. Ze zien jou heel even ergens en denken dan 'oh, dat kan ze dus wel'. Maar ze zien niet dat je daarna de hele middag op bed/op de bank ligt. Nu zou ik dat met boodschappen niet hebben, want ook mensen die ziek zijn moeten eten, zeker als het langdurig is.
Als je kind nog klein zou zijn, zou je haar ook nog naar school moeten brengen en halen, en zwemles, sport etc. Dan lig je tussendoor voor pampus, maar dat zien mensen dan niet.
Overigens ben ik wel voor enige openheid over de aard van de ziekte en de duur van afwezigheid. Je hebt iets waardoor je heel moe bent. Daardoor kun je niet werken, maar het is niet zo dat je hondsberoerd op de bank ligt of boven de wc hangt. En je kunt wel iets, maar dat is heel beperkt. Jezelf in leven houden en je huishouden enigszins op orde houden is voor nu blijkbaar het maximale. Dan is dat zo.
Ook ik ben wel voor openheid over je ziekte, al hoef je uiteraard niet alle details te delen met iedereen. Er zit wel een verschil tussen bijvoorbeeld een paar dagen ziek thuis vanwege diarree of een ziekmelding omdat je een operatie moet ondergaan.
Mijn collega's weten wat ik heb. Maar ik vind weinig begrip.
Ik weet ook wel dat de tijden anders zijn en dat iedereen voornamelijk bezig is met zijn eigen problemen/gezin.
CMV is echt rot. Mijn zoon heeft het gehad en een jaar ervoor ook pfeiffer.
Het nare is dat je het aan de buitenkant niet kunt zien en dat dat makkelijk leidt tot onbegrip.
Helemaal niks doen en veel slapen helpt niet om sneller beter te worden bij deze virussen zei onze dokter.
Mijn zoon moest vooral dingen doen die hij leuk vond en zag zitten, zodat hij niet wegzakte in depressie en zich buitengesloten voelde. Oftewel het was extra belangrijk om emotioneel gezond te blijven, omdat het lichaam het af liet weten.
Sterkte joh!
Hi,
Volgens mij moet je doen waar je je zo snel mogelijk beter bij voelt.
Je benoemt zelf al een aantal oorzaken voor je gevoel van 'ik mag niet ontspannen' als ik ziek ben. Want als ziek, dan mag je enkel in bed liggen.
Wat vertel je dan aan iemand met een depressie.
Zorg voor je zelf en als dat elke dat 3 uur hardlopen of winkelen is... Doe dat dan...
Degene die bepaalt of je moet integreren is de bedrijfsarts in NL, niet je collega's, niet je leidinggevende.
