Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?

In scheiding

Je ligt in scheiding...tenzij je nu nog man er op staat dat je gehoord wordt. Lijkt mij stug.
En vertrouw niet teveel op t feit dat je man zo in een flat kan. Hou er rekening mee dat je daar voorlopige voorzieningen voor aan moet vragen. Is bij mij ook zo gegaan. Terwijl toch klip en klaar was dat hij zou vertrekken. Moest echt door n rechter afgetikt worden.

Ik twijfel

Sorry, ik ga echt die gesprek(ken) doen. Ik wil iets goed kunnen maken van eerdere gesprekken en echt, ik sta er nu heel anders in. Ik twijfel zelf wel een beetje of ik dat alleen maar wil omdat ik denk dat ik het aan kan, of dat er ook een klein beetje madochisme bij zit. Maar ik denk toch het eerste.

Scheiding

Ik zal me meer moeten informeren. Maar wij liggen niet in scheiding. Moet je eerst officieel gescheiden zijn voor je iets mag huren. Ik bedoelde dat hij genoeg punten heeft voor een woning.

Nu niet

De kinderen lijden op dit moment niet, dat zou een reden kunnen zijn anders. Of als ik het niet volhou. Maar dat gaat prima. Iets later danhem naar bed gaan en nog even muziek luister en overdag veel leuke di gen doen alleen of met de kinderen.

Ik stop maar even

Ik baal zelf van mijn taalfouten, morgen ga ik alleen maar op de computer typen.

psycholoog

Thera je wordt alleen bij een psycholoog opgeroepen als er sprake is van systeemtherapie (zoals bij Molemann)

oh nee ik bedoel Thera

Bericht hierboven was voor Thera

Punten

Als je het hebt over punten, ga ik ervan uit dat het gaat om een flat van de woningbouwvereniging. Dan is, omdat je getrouwd bent, jullie familieinkomen te hoog. Dan moet je dus gescheiden Ijn, of op zijn minst de scheiding aangevraagd (registratienummer oid kunnen tonen) om aanspraak te maken (plus nog een hele berg paperassen).

Voorbeeld voor kinderen

Ik ga nu iets zeggen dat vooral heel erg in mijn situatie heeft gegolden, voor wat betreft het “lijden van kinderen”. Ze kregen (krijgen) niet het goede voorbeeld, door bepaald gedrag. Ik wilde dat zij wisten dat je zo niet met elkaar om hoort te gaan. Daarmee wil ik beslist niet zeggen dat mijn gedrag altijd vlekkeloos is (geweest), maar ik kan er wel op terugkomen en toegeven dat ik iets verkeerd heb gedaan en dat iets voortaan anders moet.

Advies aan je kind

Wat mij ook hielp/helpt is (dit wordt ook door een aantal YouTubers geopperd) te bedenken welk advies je aan jouw kind zou geven als ze in jouw situatie zou zitten. Als hij/zij een stiltebehandeling van hun partner zouden krijgen.

Glijdende schaal

Daarnaast is bij dit soort dynamiek meestal ook sprake van een glijdende schaal.

Geloofd worden en beschadigd zijn

Oh wat ben ik blij dat de eerste vriendin met wie ik ging praten me wél geloofde. Ik ben zelf een vrij nuchtere, analytische persoon, misschien dat dat helpt. Manipulatie werkte bij mij niet zo goed als bij anderen, tot zijn grote frustratie, dus dan deed hij er nog een (agressief) schepje bovenop. Ik ben zelf opgevoed door twee stabiele, liefhebbende ouders dus ik sta emotioneel vrij stevig in mijn schoenen. Ik ben nooit echt, écht aan mezelf gaan twijfelen. Wel in de zin van dat ik me afvroeg waarom hij al die dingen bij MIJ deed en waarom ik daar geen weerwerk tegen had. Ik snap nog steeds niet goed waarom ik niet jaren eerder GENOEG heb geroepen. Nou ja, ik snap het wel een beetje, we hebben kinderen, en ik wilde bij ze zijn om ze te beschermen. Dat kan nu de helft van de tijd niet meer.

Ik ben echt flink beschadigd geraakt door zijn gedrag. Na jaren therapie om te begrijpen wat er gebeurd was en om er bovenop te komen, ben ik sinds een paar jaar eindelijk zo ver dat ik hem niet meer mis en niet meer terug wil. Ik begrijp maar al te goed hoe lastig en taai die traumaband is. Maar Madelief, hij kan verbroken worden!

Dit weekend nog zei iemand iets wat je zou kunnen interpreteren als dat ik een ander manipuleerde en ik was volkomen van slag. Ik?! En dan twijfel ik dus wel weer aan mezelf en mijn gedrag: echt, doe ik dat, ziet die ander dat juist, reageer ik verkeerd, moet ik wat veranderen? Na even rustig nadenken zag ik dat er appelen met peren vergeleken werden. Het ging uiteindelijk om iets onschuldigs, waarbij zo'n heftige reactie eigenlijk helemaal niet op zijn plaats was. In die reactie zie ik sporen van mijn trauma, mijn littekens. Mijn huidige partner loopt er soms ook nog tegenaan, maar doordat ik begrijp wat er destijds gebeurd is, kan ik het hem uitleggen.

Ms. Simone

Ja, dat is een goed advies, bedenken wat je de kinderen zou adviseren als zij later in jouw situatie zouden terechtkomen...

Een paar jaar geleden krijgen ze een stiltebehandeling van hun vader. Toen ben ik naar hun kamers gegaan en heb gezegd dat er iets met hun vader was waardoor hij zo deed (ik wist toen nog eigenlijk niks van narcisme.. maar wel dat dit niet normaal was) en dat zij geen slechte kinderen waren. Ik heb dat rustig en overtuigend gezegd, zo van: neem dat maar gewoon van mij aan.

Ze zijn er aan gewend dat hun vader grillig is. Soms heel lief en soms erg boos en beschuldigend (wat dan later weer ontkent wordt). Geen goed teken dat ze hieraan gewend zijn. Het geeft een soort onzekerheid. Wat het voor hen nog erger maakt is een moeder die niet weet waar ze aan toe is. En dat ook uitstraalt. Ik ben blij dat ik nu eindelijk, door dat ik bijna precies door heb wat er gebeurt, rustig kan blijven. Ik weet wat ik moet doen zeg maar. Ze weten wel dat mijn man mij nu negeert. Hoewel het eentje niet eens was opgevallen. En ik heb ze ook uitgelegd dat ik vind dat papa zelf op het idee moet komen dat er iets niet klopt en dat hij weer gewoon moet doen. Dat ik dat niet via drama ga proberen uit te lokken. Ze vinden ruzie tussen ons en de onrust die daarbij hoort een van de ergste dingen. Nu doet hun vader tegen hen heel lief. Ergens vinden ze dat op dit moment wel fijn. Ze snappen wel dat er iets niet klopt. Maar ik merk ook dat ze daar nu niet eens zoveel mee bezig willen zijn. Ik vind het dus belangrijk dat ze weten dat ik het niet normaal vind dat hij mij negeert. Alleen praat ik er ook weer niet de hele tijd over. (Dat doe ik hier )

OokZo

Je zegt dat je nooit echt aan jezelf twijfelde. Later heb je het welo er twijfel.
Bedoel je daarmee dat je tijdelijk wel twijfelde, maar dat je aan kon op je analytisch vermogen en de twijfel je nooit langdurig beheerste? Of je niet eens beheerst had zeg maar.

twijfelen aan jezelf

Het gaat echt op een neer dat wel of niet twijfelen aan jezelf. Mensen die me alleen oppervlakkig van de buitenkant kennen denken echt dat ik een super sterkte nuchtere vrouw ben. Maar door dit narcistische gedrag ga je echt twijfelen aan jezelf. Ik merkte al heel snel dat ik er zelf geen weerstand tegen kon bieden; het lag allemaal aan mij. Toen heb ik geopperd om er een derde bij te halen die samen met mijn toen nog man eens zou gaan bekijken wie gelijk had. Nou, helemaal fout. Woede, woede! Op het allerlaatst heb ik een ultimatum gesteld; we gaan er nu met iemand aan werken en anders ben ik weg. Had ik beter niet kunnen doen...
Nu merk ik dat ik overal, en om alles twijfel aan mezelf. Maar ook heel gevoelig reageer op iedereen die maar verbaasd (vol ongeloof) reageert op iets van mij. Kan ik zo boos om worden! Je zeker voelen van jezelf, en weten dat jij 'goed' zit, gaat nog heel vaak op en neer. Heel vermoeiend.

Wel of niet twijfelen

Ik schreef het inderdaad wat knullig op. Ik heb nooit getwijfeld aan wie ik ben en wat ik waard ben. Dat wilde hij heel graag, mij afbreken tot op de bodem, tot ik "niets" meer was. Dat is nooit gelukt. Maar inderdaad, als iemand op je blijft inpraten wat allerlei dingen die fout gaan aan jou liggen, en je bent een redelijk en empatisch persoon, dan ga je toch nadenken of het waar zou kunnen zijn. Dus ja, ik twijfelde wel aan mijn gedrag, maar nooit aan mijn wezen. Is dat begrijpelijker uitgelegd?

Doenja, ook ik heb hulp/behandeling geëist met de mededeling dat is anders zou vertrekken met de kinderen. Dat leidde aanvankelijk tot grof geweld maar uiteindelijk is hij wel meegegaan. En dat heeft uiteindelijk weer tot de echtscheiding geleid, toen de zoveelste therapeut me eindelijk vertelde dat zo'n stoornis echt niet vanzelf beter wordt of geneest.

Thera

Ik heb volgens mij een hele pagina met berichten gemist, ik zie nu dat er vanalles aan de gang is bij jullie. Veel sterkte ermee!

Ookzo

Bij heeft het 'eisen' dat we er iets aan gingen doen ook tot lichamelijk geweld geleid. Dat heb ik ter nauwernood overleeft. Het leidde tot n echtscheiding die ik vooral wilde want de geestelijke en lichamelijke terreur wilde ik niet. Het vertrekken met de kinderen is mij alleen niet gelukt. Mijn kinderen wonen bij hun vader. Zeer tegen mijn zin. Maar ze geloven hun vader....dat is de prijs voor mijn vrijheid. En ik kan ze nu niet meer beschermen. Mijn oudste zei laatst iets over narcisme...zou ze t nu zien? Ik durfde er niet op in te gaan. Want ik mag niemand zwart maken...
Nu twijfel ik of n therapeut met kennis van narcisme me nog gaat helpen. De rauwe wond dicht plamuren en een nieuw oppervlak creeëen.

Doenja

Oh wat vreselijk. Wij hebben co-ouderschap en dat is vaak al moeilijk. Ik heb bij de huisarts en de politie over het geweld gesproken en ik voelde me daardoor erg gesterkt. Ik denk dat hij daardoor ook wist dat ik niet zou schromen om dat op tafel te leggen als het nodig zou zijn. Dus hij hield zich redelijk gedeisd tijdens de scheidingsprocedure.
Ik hoop dat mijn kinderen uiteindelijk wel wat gaan lezen over persoonlijkheidsstoornissen en zelf hun conclusies gaan trekken. Het is niet iemand zwart maken om te zeggen dat ze zich kunnen informeren over een bepaald onderwerp.
Als mijn kinderen vertellen over rare of heftige gebeurtenissen, probeer ik niet méér te zeggen dan dat hun vader nou eenmaal zo is, dat ik het gedrag herken en dat ik daar niet meer mee kon leven. Dat is al vrij heftig, dat besef ik.

Doenja

ja, inderdaad heel erg..
Volgens mij zou mijn man niet fysiek agressief worden. Wel zei hij een keer: wie mij naar beneden wil duwen maak ik een kopje kleiner.
Misschien dat dit zwijgen van hem en het volhouden daarvan, voor hem een soort gevoel geeft van mij een kopje kleiner maken. Maar dan psychisch.
Ik heb geen idee hoe het verder gaat. Voor nu is belangrijk dat ik mezelf ben. Voor m'n gevoel doe ik net alsof ik gescheiden ben en hij toevallig nog wel in huis rond loop. Maar dat ik hem wel beleefd en zelfs nog ietsje hartelijk groet. Misschien wel raar, want hij 'mishandeld' mij nu dus. Maar ik heb gezegd dat hij zelf maar weer moet kijken wanneer hij wel zin heeft om met mij te praten. Ik heb zoiets, als ik mij niet mishandeld opstel, mishandelt hij in zekere zin ook weer niet. Ik bedoel, het treft dan geen doel. Waar het hem toch om te doen is. Ik weet zeker dat hij zich als een slachtoffer op zal gaan stellen bij gesprekken. Zo van, ik heb een vrouw, die is zo en zo en daarom kan ik jammer genoeg geen contact met haar hebben. En ik zal daar dan niet op in gaan. Niet op uitspraken dat ik zo en zo ben. Wel dat ik het jammer vind dat hij geen zin heeft om met mij te praten. Ik ga er nog heel goed over nadenken, ik heb nog even tijd.
Iemand vroeg aan Richard Grannon waarom mensen zo doen. Hij zei dat het 4 jarige kinderen zijn die een drang hebben om door negatief gedrag iets te bereiken en zo probeer ik het ook te voelen. Dan is het ook makkelijker om er boven te staan.

Kinderen

Je hebt gelijk OokZo.. je kunt de kinderen de kans geven zichzelf te informeren over de stoornis. Is wel moeilijk over te brengen als vader zelf bij hoog en laag blijft beweren dat er met hem helemaal niets aan de hand is.. Gebrek aan zelfkennis cq ziekte-inzicht is een van de kenmerken van narcisme.

Ik lees hierboven iets over hulp (voor de partner) via de GGZ. Dat is een absolute illusie. De behandelaar (psycholoog/psychiater), voor zover die al in beeld is, mag niets zeggen zonder dat de patient het er mee eens is. Patient-vertrouwelijkheid en zo. Dat betekent dat je als partner, als je al een keer mee mag, dus nooit de waarheid te horen krijgt.

Bij mijn ex was zijn narcisme een onderdeel van een uitgebreider ziektebeeld. Hij leed ook aan heftige depressies en zo kwam de GGZ in beeld. Ik heb er, als partner, nooit iets aan gehad. Alleen bij de systeemtherapeut, waar we uiteindelijk terecht kwamen, kon ik mijn zegje doen. Vertellen hoe de realiteit er uit zag. Dat die verre van overeen kwam met zijn verhalen. Die therapeut begreep hoe de vlag er bij stond en heeft me geholpen er voor te zorgen dat (toen nog) man mij en de kinderen met rust liet. Die therapeut ben ik nog steeds dankbaar.

Soms met een omweg

Ik heb het geluk dat de kinderen het meest van de tijd (we hebben een eens-in-de-twee-weken-en-halve-vakanties regeling) bij mij zijn en we inmiddels op een krap uur rijden van hun vader wonen. Gelukkig ook geen sprake geweest van fysieke mishandelingen. Merk wel dat we zo nu en dan via een omweg over bepaald gedrag kunnen praten, bijvoorbeeld naar aanleiding van een bepaald programma, een film, of een serie.

dat is fijn zo'n therapeut

Wij hebben eerder hulp gehad, samen via een systeemtherapeut van het sociaal wijkteam. Mijn man vertelde dan veel slechte dingen van mij waar ik bij was. Als ik probeerde aan te geven wat ik lastig vond van mijn man, dan gebruikte ik vaak de mildere voorbeelden. Toen ik dat voor de telefoon een keer zei, zei de therapeut: ja, dan kan ik er ook niks aan doen, als jij niet vertelt hoe het is. Zoiets zei hij. Toen ik later nog een keer alleen kwam en meer vertelde, zei hij: als dat waar is, zou ik uit mijn vel springen. Ik had het idee dat het feit dat ik dit vertelde zonder te laten merken dat ik wel eens uit mijn vel sprong, nu was waar hij zich op ging concentreren. En niet het feit dat ik nu toch meer vertelde.

Waar mijn man nu een verwijzing voor heeft, daar staat op de site: En als u dat wilt betrekken we anderen die voor u belangrijk zijn bij de behandeling. We zullen zien. De vorige hulpverleners benadrukten steeds dat ik ook hulp nodig had. Soms omdat ik wel medeplichtig zou zijn aan de problemen, soms omdat het zwaar voor mij zou zijn. We zullen zien. Ik ben wel blij dat ik niet meer zo hoef te puzzelen over het feit dat hulpverleners blijkbaar heel moeilijk in staat zijn om de situatie te doorgronden, want dat dat eigenlijk de regel is, waarop gelukkig dan soms wel uitzonderingen zijn.

Rapunzel

Zo keken we pas geleden weer eens naar Rapunzel, hoewel ze daar met 13 en 11 niet echt mee de doelgroep voor zijn. Mijn dochter (13) maakte een opmerking over de moeder uit het verhaal en dat het eigenlijk wel meeviel. Waarop ik zei, dat het er maar aan lag hoe je daar tegenaan kijkt. Ze drukt weliswaar geen peuken uit op “haar” dochter, of slaat haar in elkaar, maar ze sluit haar wel eenzaam op in een toren en houdt haar klein door te zeggen dat ze de buitenwereld niet aan kan. Dat dat ook een vorm van mishandeling is. Mijn zoon (11), die dan wel Asperger heeft, kwam vervolgens met het inzicht dat de “moeder” vooral (soms) aardig deed omdat ze wat van Rapunzel nodig heeft. Dat vond ik zeer scherp gezien.

Over gedrag praten

Misschien heb ik dat ook wel te veel gedaan. Maar dat het moest, dat was voor mij heel duidelijk. De therapeuten van het sociaal wijkteam noemen het 'de moeder heeft een bondje gesloten met de kinderen'. Nu heb ik wel moeten leren om het niet aldoor op te nemen voor de kinderen. Maar ik vond het zó irritant dat ze niet stil wilden staan bij wat ik echt wel aan heb gegeven, dat het soms nodig was om voor de kinderen op te komen. Mijn dochter had in die tijd gesprekken op school met een heel fijne maatschappelijk werkster. Ik had ook als moeder een keer een gesprek met haar en ze vroeg mij: spring je wel genoeg voor de kinderen in de bres?

Je kunt je niet uitleveren aan hulpverleners, je moet er echt zelf goed met je hoofd bij blijven dus.. Logisch ook natuurlijk. De regie moet bij de hulpzoeker blijven, wordt zo mooi gezegd. Maar als je voor het eerst hulp zoekt, dan ben je er eigenlijk een beetje aan toe dat een ander nou eens even de regie overneemt en je een stuk verder helpt. Best onhandig als je dan op een gegeven moment niet verder komt, maar verdwaald raakt in de ideeën van hulpverleners, dat je dan pas weer tot het inzicht komt dat je beter de regie zelf kunt houden.

Ms. Simone

mooi om zulke gesprekken te hebben! Mooi voorbeeld ook hoe je indirect over gedrag kunt spreken.

Doenja

"Bij heeft het 'eisen' dat we er iets aan gingen doen ook tot lichamelijk geweld geleid. Dat heb ik ter nauwernood overleeft. Het leidde tot n echtscheiding die ik vooral wilde want de geestelijke en lichamelijke terreur wilde ik niet. Het vertrekken met de kinderen is mij alleen niet gelukt. Mijn kinderen wonen bij hun vader. Zeer tegen mijn zin. "
Wat ontzettend erg voor je. Wat heeft jouw vrijheid je een hoop gekost zeg. Ik denk dat je kinderen het ooit wel zullen begrijpen maar ja, daar heb je nu niets aan... veel sterkte

Ookzo e.a.

"Ik ben echt flink beschadigd geraakt door zijn gedrag. Na jaren therapie om te begrijpen wat er gebeurd was en om er bovenop te komen, ben ik sinds een paar jaar eindelijk zo ver dat ik hem niet meer mis en niet meer terug wil. Ik begrijp maar al te goed hoe lastig en taai die traumaband is. Maar Madelief, hij kan verbroken worden!"

Dank je wel, ik voel dat je in echt in de diepte narcistisch misbruik heb meegemaakt...
Het gaat al beter met me, ik mis hem nauwelijks, ook doordat ik al zo had afgebouwd... Maar ik voel me nog wel beschadigd, gisteren had ik een hele goede dag, vandaag minder goed, depressief, uit mijn kracht, verslagen...

En ja ook zo snel twijfel aan mijzelf om alles wat een ander kan zeggen.
Zoals dat er zaterdag hier dingen gezegd worden. Ik ben dan zo lang van slag... twijfel zo. Stortte mijn hart uit bij een vriendin die mij gisteren terugmailde:

: Lieve Madelief (niet mijn echte naam natuurlijk)

Ik vond het weer erg gezellig met je. We hebben toch een zielscontact.

En jij kan niet eens een narcist zijn, je bent een gever. Als een narcist moet gaan geven dan wordt ie erg geirriteerd. Of het moet geven zijn waar hij/zij zelf beter van wordt.
Als je een narcist was had je nooit zo voor je man (ze bedoelt mijn overleden man) en je moeder (over het moeilijke traject met je kind maar te zwijgen) kunnen zorgen.

Maar ik snap als een vreemde zoiets gaat roepen dat je dat toch tot je neemt. Doe ik ook soms. Maar ik las laatst een hele goeie, wat er in je hoofd afspeelt hoeft geen waarheid te zijn. "

Ik heb alleen mijn naam veranderd. En daar ben ik zo blij mee dan, dat er iemand is die me lang kent en ziet hoe ik in het leven sta. Maar ik baal er ook van dat ik die erkenning nodig heb....

Ik heb mij nooit door hem 'klein' laten maken, stond ferm voor wat ik voelde wat waar was. Maar... dat heeft wel geleid tot een idioot lang proces van een steeds weerkerende loop waarin ik moesten vechten voor mijzelf en mijn mening, pal moest blijven staan tegen een narcistische storm in. Om dan weer na een paar dagen veel excuses en gelijk te krijgen.

Het lijkt of ik in vijf jaar vijftig relaties heb gehad...

En waar ik ook zo in moet leren: ik ben verbijsterd over gedrag, maar trek geen of veel te laat een finale grens. Ik weet dat dat komt door mijn opvoeding: ik kon niet weg en later was ik de enige die voor hen kon zorgen. Kon het niet over mijn hart verkrijgen oude mensjes te verlaten.

Enfin zo hebben we allemaal ons verhaal. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik geen kinderen met deze ex heb. Ik zeg het nog maar eens. En ik leef mee met degenen die dat wel hebben. Wat moet dat zwaar zijn

ms Simone e.a.

Ja dat: je afvragen hoe je het zou vinden als je kind in zo'n situatie zat. DAt opende ooit mijn ogen. Want ik voelde dat ik tegen mijn kind zou zeggen "vlucht! zo snel mogelijk" en ik zag tegelijkertijd een mechanisme in mijzelf dat ik het wel moest pikken, want gewoon een liefdevolle vanzelfsprekende band met iemand hebben: dat was niet voor mij weggelegd.
Ik weet dat ik compassievol moet zijn, maar op zo'n moment haat ik mijzelf dat ik zo in elkaar zit, dat ik blijkbaar 'verdwijn' in een relatie. Ik weet niet hoe het anders moet. Ik heb het niet geleerd. Ja in woorden en alles wel. maar dat is een dun laagje waar ik heel hard voor heb moeten werken... diep van binnen ben ik niet 'opgebouwd' als een waardevolle persoonlijkheid maar afgebroken. Mijn zijn is nooit vanzelfsprekend