Relaties
Madelief
19-02-2018 om 13:12
Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
Thera
07-03-2018 om 21:12
Madelief
Je schrijft:
"Dat moet ik ook goed in mijn achterhoofd houden: dat ik denk oh oh oh wat heb ik een verdriet, wat mis ik hem, terwijl het misschien in feite een onttrekkingseffect is... wat je dus gewoon moet uitzitten."
Ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt. Misschien is het ook wel dat je daarin voelt dat je zelf iemand bent. Omdat het zulke heftige gevoelens zijn, gevoelens die zo zelfstandig lijken te zijn. En als we zelf dan niet zo'n vanzelfsprekend 'er mogen zijn' gevoel hebben, dan gaan we misschien aan die gepijnigde gevoelens die niet weg te praten zijn op de manier waarop we veel gevoelens van onszelf wel makkelijk lieten wegduwen (gek dat ik over we praat, maar zou dan opgaan misschien als mijn herkenning klopt), dan gaan we dus aan die gepijnigde gevoelens die een ander karakter lijken te hebben de eer geven om 'onze identiteit' te zijn.
Ik zit maar gewoon hardop te denken. Dat zou dan de reden zijn dat we denken dat we zonder die gevoelens niet iemand zijn. De kunst zal dan denk ik zijn, om wel te erkennen dat die gepijnigde gevoelens heel sterk iets zeggen over wie wij zijn (vooral wat voor verlangens en dus waarden wij hebben en hoe wij ons liefde voorstellen) maar dat wij ook zonder die pijn wel iemand zijn. Dat we dus uiteindelijk ons er voor open stellen om zonder die pijn ook iemand te zijn. We zijn al iemand zonder die pijn, maar we beseffen dat vaak niet.
Tjonge, zonder Engelse termen, maar wel een beetje ingewikkeld. Ik hoop dat je het snapt.
Madelief
07-03-2018 om 21:36
Thera
Nou ik was wel ook tijden zonder die pijn terwijl ik wel vond dat ik iemand was. Maar er is wel iets mee... een soort verslaving aan de pijn, aan het slachtofferschap, daar kijk ik ook samen met therapeut naar hoor. Ja, bedenk ik me opeens: ik vind wel dat ik iemand ben, heb identiteit maar in direct dichtbij relateren is dat niet. Wow ja dat is wel een inzicht... ik ben er zo 'niet' geweest. Althans niet vanzelf geweest, dat dat een ander pad heeft gekozen via de pijn. Een soort relationele identiteit die via de pijn zich wil uiten. Hm. Ja. Maar hoe word je dan wel iemand in een relatie, vraag ik me af? Als je nooit iemand hebt mogen zijn als kind en je dat doorgezet hebt in je relaties...
Het gaat diep maar dat vind ik dus wel heel intessant. En zeker heel veel waard om naar te kijken door de 'slachtoffers' van narcisten. Want daar zit iets waar je wijzer van kunt worden.
Aan de ander kant is het ook zo dat er de afgelopen jaren rond mijn hart een soort ijsmuurtje is gevormd (door al het rare van die relatie) ... en ik zie al die tranen ook als het smelten van dat ijs.
Dat voel ik ook wel gebeuren: dat er gewoon heel veel verdriet loskomt wat ik vast heb gehouden omdat ik dacht "ja maar als ik dit ga voelen, kan ik niet meer door". Zoiets.
Toch zou ik liever willen dat ik wat gezonde kwaadheid had. Dat voelt net wat energieker.
Thera
07-03-2018 om 21:54
gezonde kwaadheid
Ja, je kent dat wel dus? Maar nu heb je het niet..
Ik had dat zelf een keer, zo'n verfrissende kwaadheid. Het was tijdens een gesprek met een hulpverlener en ons. Ik moest ergens om huilen. De hulpverlener vroeg aan mijn man: waarom denk je dat ze huilt. En toen zei hij, ik denk dat ze zich schuldig voelt. Ik was even alleen maar verbaasd. En toen moest ik denken aan al die perioden dat hij mij had genegeerd en ik op een gegeven moment wel eens huilde. Vooral tijdens de eerste keren. En ik dacht er aan dat hij mij dan ook wel eens troostte. De gedachte, dat hij toen er vanuit gegaan zou kunnen zijn dat ik huilde omdat ik me huilde omdat ik mij schuldig zou voelen tegenover hem (en dat dat ook de bedoeling was om dat gevoel teweeg te brengen bij mij door dat zwijgen) maakte mij toen verschrikkelijk kwaad. Ik voelde toen inderdaad ook dat dat gezond is. Waarschijnlijk omdat kwaadheid je een soort helderheid van denken geeft, die verdriet vaak niet geeft. Bij kwaadheid gaat het ook om grenzen. Bij verdriet niet zozeer denk ik. Terwijl verdriet natuurlijk ook wel nut heeft. (Naast dat het gewoon ook een deel van onszelf kan zijn, niet alles hoeft altijd nut te hebben denk ik..)
Flanagan
07-03-2018 om 22:01
Afleiding geeft energie
Ik zocht ook een vorm van afleiding. Maar wel met een hele andere doelgroep.
Vroeger had ik namelijk veel voor de basisschool gedaan. Bij de zoektocht naar afleiding, dacht ik eerst aan vrijwilligerswerk zoals leesmoeder bij een basisschool. Maar dat zou betekenen dat ik weer in een schoolse omgeving zou zijn. Daar wilde ik het juist niet zoeken. En ook niet in een 1:1 hulpverlenende functie.
Ik ben terecht gekomen als vrijwilliger voor een kookgroep voor oudere mensen in een zorgcentrum. Het was heel gezellig om gezamenlijk groeten schoon te maken en later gezamenlijk te genieten van wat de mensen gezamenlijk gemaakt hadden. Ik werd er blij van.
Maar als oudere mensen niet de doelgroep is, kan je je blik verruimen naar bv een dierenopvangcentrum. Afleiding geeft wel energie, het helpt wat luchtiger in het leven te staan.
Ms. Simone
07-03-2018 om 22:10
eenvoudiger te organiseren (afleiding)
Zoek leuke, grappige, vrolijkmakende foto’s, clips, verhalen, comedy op. Lachen is gezond (dit is ook tegen mezelf
Thera
07-03-2018 om 22:10
afleiding
Afleiding ligt voor mij soms ook in de heel gewone dingen. Op momenten ook als ik niet aan 'grootse' vormen van afleiding toekom. Dat je iets hebt opgeruimd of gewoon anders hebt neergezet in de kamer en dat je dan bedenkt: dat heb ik helemaal alleen voor mezelf gedaan! Anderen vinden het misschien ook wel mooi zo, maar in de eerste plaats heb ik dit voor mezelf gedaan. Omdat ik me hier prettiger bij voel. En dat mag! Ik mag iets doen gewoon alleen maar omdat ik me er prettiger bij voel...
Beetje simpel, maar het voelt heilzaam.
Madelief
07-03-2018 om 23:18
Klein houden
Zoals gezegd heb ik al voor zoveel mensen gezorgd en zoveel manieren van vrijwilligerswerk gedaan...
Daarbij heb ik ook gewoon veel pijn in mijn lijf.
ja ik doe dit zoals Simone zegt "Zoek leuke, grappige, vrolijkmakende foto’s, clips, verhalen, comedy op. Lachen is gezond (dit is ook tegen mezelf"
En Thera: ja ik moet meer mijn huis declutteren (ontrotzooien) en het fijn maken.
Maar afgezien daarvan: ik voel ook dat alleen maar afleiding zoeken nog niet goed is. Je moet ook rouwen. Daarom wil ik het vooralsnog een beetje klein houden. Overigens ben ik, naast mediteren, vrijwel nooit niets aan het doen. Ik zit altijd te schilderen, te schrijven of muziek te maken.
Thera
08-03-2018 om 12:50
Madelief
"Aan de ander kant is het ook zo dat er de afgelopen jaren rond mijn hart een soort ijsmuurtje is gevormd (door al het rare van die relatie) ... en ik zie al die tranen ook als het smelten van dat ijs."
Ik vind dat mooi, dat laatste dan natuurlijk. Maar ook dat je het zo kunt zien.
Ik zat nog te denken over het feit dat je zegt n.a.v opmerkingen over vrijwilligerswerk, ik wilde dat er eens iemand naar mij omkeek.
Mijn ervaring is dat dat soms heel onverwachts kan gebeuren. Door iemand in een winkel of door een telefoniste van een instantie. Maar dat is dan natuurlijk maar heel even. Ik zeg niet dat je vrijwilligerswerk moet gaan doen. Maar zou het ook zo kunnen zijn, dat je zo'n 'gever' bent, dat je al voor jezelf hebt ingevuld dat je dan alleen maar aan het geven bent? En misschien soms ook over het hoofd ziet dat mensen jou wat willen geven, willen geven dat ze je zien? Ik kan me voorstellen dat je er gewoon geen energie voor hebt. Maar ik hoop dat je toch in je leven nog verrassingen mee mag maken op dit gebied en daar dan weer hoop uit mag putten voor meer.
Ff zo
08-03-2018 om 21:34
Madelief #302
In #302 vraag je:
Ffzo
Ja in navolging van wat Flanagan schrijft over haar moeder: waar ben jij zelf nog?
Nou, ik ben gewoon hier .
Ik ben steeds meer mijn leven gaan leven. Ik doe zoveel mogelijk wat ik wil. Ik heb een (bijna fulltime) baan (financieel onafhankelijk, prettig). Ik sport veel. Doe daarin wat ik wil. Ik spreek regelmatig af met vriendinnen. Ik doe vrijwilligerswerk. En verder natuurlijk druk met huishouden, onderhoud huis, kinderen etc.
Mijn man vindt het niet leuk als ik de hort op ben. Doe dat veeeel te veel naar zijn zin. Maar ik doe het wel!
Mijn man zou mij het liefst elke avond thuis hebben, zodat ik hem goed kan verzorgen en nog meer in huis kan doen dan ik doe. En zou het vast niet erg vinden als ik geisoleerd zou raken. Maar dat lukt niet. Ik leef, dankzij mijn vriendinnen! (en kinderen!)
Dat is dus mijn dilemma. Ik heb het al jaren moeilijk met mijn man, maar ik ben overall niet ongelukkig. Ik erger me aan van alles bij hem, vindt dat hij soms nare dingen doet, veel te vaak te negatief is (zucht, een en al kritiek), niet een goed voorbeeld is voor de kinderen (nb ik doe sommige dingen ook niet goed, maar jullie snappen dat het m.n. zit op egoisme, gebrek aan inlevingsvermogen en rekening houden met anderen, uit je vel springen om niets etc.).
Maar de situatie als we gaan scheiden zou wel eens veel vervelender/slechter voor de kinderen kunnen zijn. Als ik hier soms de verhalen lees, ben ik zo blij dat ik het niet gedaan heb. Het had dan allemaal zo naar kunnen worden voor de kinderen door zijn aangetaste ego en onvermogen rustig te blijven als hij alleen voor de kinderen had moeten zorgen. Ik heb het uiteindelijk liever zo. Ik heb veel energie, incasseringsvermogen en veerkracht. En inmiddels weet ik dat het bij hem ligt als hij sachrijnig is of uit de bocht vliegt. Dat het niet mijn schuld is. Ik had het liever (heel) anders gehad in een relatie. Maar in deze situatie denk ik dat dit het beste is.
En ja, ik kom, vind ik, nog te weinig toe aan wat ik zelf wil. Maar je kunt niet alles hebben. De kinderen zijn al wat ouder. Mijn tijd komt nog wel .
Ms. Simone
09-03-2018 om 13:27
The Asperger-Narcissism connection
Dr. Atwood, expert op gebied van Asperger heeft het in dit vragenuurtje over verbanden tussen Asperger en andere stoornissen, waaronder Narcisme. Kort gezegd legt hij vooral uit dat beperkingen door ASD (ASS) reacties kunnen veroorzaken die zich voordoen als (bijvoorbeeld) Narcisme/Borderline. Weliswaar wat langer, maar erg interessant filmpje.
Madelief
09-03-2018 om 23:04
jaja Thera
Daar zeg jij wat "Maar zou het ook zo kunnen zijn, dat je zo'n 'gever' bent, dat je al voor jezelf hebt ingevuld dat je dan alleen maar aan het geven bent? En misschien soms ook over het hoofd ziet dat mensen jou wat willen geven, willen geven dat ze je zien?"
Je hebt zo gelijk, ik kan makkelijker geven dan ontvangen.In mijn jeugd wred zo raar met geven omgegaan... het was altijd kopen (Bijvoorbeeld: ik kreeg alleen een Sinterklaascadeautje als ik "mama" van Heintje zong) en de laatste relatie heeft daar geen goed aan gedaan.
Jaja, het is ook kwetsbaar, ontvangen. Of lijkt dat maar zo voor mij? In ieder geval denk ik dat je daar een heel goed punt hebt
Madelief
09-03-2018 om 23:08
FFzo
Klinkt of je heel goed met de situatie weet te dealen en er ook nog wat van weet te maken. In het geval van mijn ex zou dat me niet gelukt zijn: hij heeft het vermogen hele groepen mensen tegelijk een slecht humeur te geven zonder iets te zeggen. Heel knap, een soort van grijzen betonnen tank in de kamer: koud, zegt niets, beweegt niet, maar is toch heel dreigend. Gelukkig viel het meer mensen op.
Madelief
09-03-2018 om 23:10
Ms Simone
Dank voor de link, ik ga later kijken. In het spinn off draadje heb ik voor Doenja een aantal links gezet die voor jou en anderen hier wellicht ook interessant zijn.
Madelief
09-03-2018 om 23:25
Overigens (allen)
werd ik vanochtend voor het eerst wakker met een gevoel van 'zo! Blij dat ik daar van af ben (al het gedoe met die man).
Ook voel ik dat het gevoel van hem missen plaats begint te maken voor weliswaar verdriet hebben maar dat is anders: het verdriet van jaren in zo'n dubbele situatie te hebben geleefd en dat ik daarom een muurtje om mijn hart bouwde. Zoals ik al zei: het was een ijsmuurtje, de tranen zijn het smeltwater. Ik pas goed op dat ik niet in dramagedachten kom en ook dingen blijf doen maar er zit dus al progressie in. Natuurlijk zal het wel drie stapjes voor uit zijn en een of twee terug maar ik moet zeggen dat ik hier al heel blij mee ben
Ff zo
09-03-2018 om 23:29
Madelief
Jij: "Klinkt of je heel goed met de situatie weet te dealen en er ook nog wat van weet te maken."
Dank. Ja, dat is in elk geval wat ik probeer te doen .
Het grootste probleem voor mezelf vind ik, dat het me zo ontzettend veel energie en tijd kost die ik anders/ beter zou kunnen besteden.
En natuurlijk dat ik het erg naar voor de kinderen vindt (die inmiddels zo oud zijn dat ze het allemaal wel doorhebben en er ook af en toe wat van zeggen), en een slecht voorbeeld. Ik had ze zo graag een goed voorbeeld gegeven van liefhebbende, elkaar respecterende, ouders. Ik zal er eeuwig verdriet om hebben dat ik ze dat voorbeeld niet heb kunnen geven. En ik hoop maar dat ze het later wel zelf kunnen ervaren.
Jij " In het geval van mijn ex zou dat me niet gelukt zijn: hij heeft het vermogen hele groepen mensen tegelijk een slecht humeur te geven zonder iets te zeggen."
Mijn man kan ook makkelijk de sfeer in huis (of op straat of in een restaurant) verpesten. Alleen heb ik geleerd om daar niet in te blijven hangen en te proberen de sfeer (met de kinderen) dan weer naar gezelligheid om te zetten. Anders wordt het allemaal nog zwaarder en dramatischer.
Ff zo
09-03-2018 om 23:33
Ms. Simone
"The Asperger-Narcissism connection
Dr. Atwood, expert op gebied van Asperger heeft het in dit vragenuurtje over verbanden tussen Asperger en andere stoornissen, waaronder Narcisme. Kort gezegd legt hij vooral uit dat beperkingen door ASD (ASS) reacties kunnen veroorzaken die zich voordoen als (bijvoorbeeld) Narcisme/Borderline. "
Ik ben benieuwd naar dat filmpje, nu geen puf. Ik heb bij mijn man lang getwijfeld tussen narcisme en autisme (Asperger). Het zou zomaar kunnen dat hij een 'typisch' geval is van Asperger en daardoor narcistisch gedrag.
NB Ik weet ook niet of hij Asperger heeft, maar hij vertoont in elk geval kenmerken van Asperger en dus ook van narcisme.
Madelief
10-03-2018 om 00:03
FFzo
"Mijn man kan ook makkelijk de sfeer in huis (of op straat of in een restaurant) verpesten. Alleen heb ik geleerd om daar niet in te blijven hangen en te proberen de sfeer (met de kinderen) dan weer naar gezelligheid om te zetten. Anders wordt het allemaal nog zwaarder en dramatischer."
Ja ik snap dat je daar voor kiest, zeker als je kinderen hebt. Ik heb natuurlijk nooit samengewoond met mijn ex. Wel vakanties en veel weekenden gedaan natuurlijk. Maar doordat ik ook tijden alleen leefde (toen nog een tijd met mijn eigen kids) kon ik zo het verschil merken van hoeveel extra energie het vroeg om het leuk te houden als hij er was. Er kwam zoveel energie vrij toen ik eenmaal besloot geen weekenden meer met hem door te brengen. Nog wel hoop dat hij dan wat zou kunnen veranderen (gevoed doordat hij zei "dat hij helemaal aan zou gaan" en ook naar veel therapeuten is geweest hoor) maar goed die lever ik nu ook in
OokZo
15-03-2018 om 11:53
Madelief
Ik schreef het in de andere draad ook al: de video's "From Surviving to Thriving" geven veel inzichten: hoe je er steeds weer in trapt, hoe je onterecht hoop houdt op verbetering. Een narcist wil helemaal niet veranderen. Hij/zij kan zeggen van wel, maar het is niet zo. Het zit ingebakken en verandert niet. Ik had een therapeut nodig die dat recht in mijn gezicht zei. Het duurde even, want ik kon gewoon niet geloven dat mensen sommige mensen niet beter willen worden, hun relatie niet willen redden. De therapeut kwam met cijfers en uiteindelijk moest ik dat inzicht wel accepteren. Dat was het einde van onze relatie. Je kunt een relatie niet in je eentje redden.
Madelief
15-03-2018 om 23:29
Ookzo
Ja ik ben het niet helemaal met je eens. Mijn ex wilde echt wel veranderen maar kón het niet. Als hij ineens zag hoe hij in elkaar stak, wilde hij niets anders dan er van af. Therapeuten zagen ook hoe echt hij hier in was. Dat was geen masker, je iets op de mouw spelden, fake. DAt was echt. Dan konden wildvreemde mensen naar ons toe komen en zeggen 'wow wat een prachtige liefdevolle uitstraling hebben jullie samen'
Nee het was echt. Het was alleen heel momentaan: een kort moment van echt voelen en echt inzicht en daarna terugvallen. Ik herken mijn ex heel erg, echt naadloos in dit verhaal:
Echt er is een documentaire over mijn ex gemaakt (ging niet over narcisme), en daar in is ook te zien hoe diep voelend hij kan zijn.
Uiteindelijk maakt het qua relatie voor mij natuurlijk niet uit. Hij kan uiteindelijk niet een duurzame relatie opbouwen.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.