Relaties
Madelief
19-02-2018 om 13:12
Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
Sally MacLennane
19-02-2018 om 18:05
En die therapeuten...
"En onveranderlijk kwamen de therapeuten tot de conclusie: "maar Madelief, je bent te streng voor jezelf, het is gewoon heel MENSELIJK een arm om je heen te willen. Je doet al genoeg om het je zelf naar de zin te maken. Ik kan je eigenlijk niet meer adviezen geven. Je bent heel sterk.""
En wat doe je dan? In de armen van een narcist vluchten?
Natuurlijk is een arm om je heen willen heel menselijk. Je bent sterk, daar twijfel ik niet aan, maar een mens kan nou eenmaal niet altijd krijgen waar hij/zij behoefte aan heeft. Een arm om je heen is zoiets. Het lijkt vanzelfsprekend maar is het niet voor iedereen, vooral niet als je een vervelend verleden of een lastig heden hebt (in ons geval: leeftijd en gezondheid).
Maar zelfs behoeften die heel menselijk zijn kun je niet afdwingen. Je weet donders goed dat je dan een sitting duck bent voor een narcist. En wees eerlijk: je bent te goed en te kostbaar om je kostbare energie daar nog aan te besteden.
Een arm om je heen is net als een auto en een vakantie, het is heel menselijk om het te willen, maar soms zit het er door omstandigheden niet in. En wat doe je dan? Je in de problemen storten om toch die auto of die vakantie te krijgen?
Dat geldt ook voor die arm.
Hoe zuur ook. Een narcist is geen oplossing daarvoor.
Madelief
19-02-2018 om 18:12
zucht Sally
dat weet ik toch ook allemaal wel... je hoeft me niet te overtuigen. Maar zaken werken nou eenmaal zo, dat als je vijftien jaar alleen bent geweest (ook omdat ik wilde dat er echt iets moois was, niet zomaar om niet alleen te zijn) weduwe bent geworden veel heel ziek ben geweest, heb moeten zorgen voor je narcistische ouders... dat als je dan gezellig met iemand kan lachen en praten, muziek kan maken, samen van de natuur kan genieten enz. dat je dat graag aanneemt.
Omdat dan maar weg te schrijven als 'vluchten in de armen van' vind ik wat weinig empathisch.
Nogmaals, overtuig me niet. Waarom, waartoe? Om niks te voelen? Ik ben al nc. Verdiep je liever in de ultiem ingewikkelde dynamiek van dit soort mensen. bijvoorbeel ": Destructieve relaties op de schop" van Storms
Sally MacLennane
19-02-2018 om 18:16
overtuigen
Jammer dat je me van weinig empathie beschuldigt. Ik weet helaas heel goed waar ik het over heb. Ben ook bjna 15 jaar alleen, heb gezondheidsproblemen,geen sociaal leven etcetera, en weet heel goed wat het is om te snakken naar "die arm" (al heb ik gelukkig geen narcistische ouders). Ik heb mijn portie ook gehad, inclusief "moeilijke meneren" die als vliegen op je afkomen als je kwetsbaar bent en verlangt naar die arm. Maar het is geen wedstrijdje wie het zieligst is
Het boek van Storms ken ik.
Ik wens je veel sterkte en succes toe.
Ms. Simone
19-02-2018 om 18:38
YouTubers
Ben inmiddels goed bekend met de You Tubers die over dit onderwerp posten: Richard Grannon (Spartan Lifecoach), Dana Morningstar (Thrive after Abuse), Meredith Miller (Inner Integration), Angie Atkinson (Queenbeing), Sam Vaknin, Lisa A.Romano, Melanie Tonia Evans, e.v.a.
Vooral van de eerste twee heb ik denk ik alles (soms meerdere keren) gezien.
In het kader van de wederopbouw (en sommigen van ons, zo ook ik, blijven erg lang in het stadium van validation zoeken, omdat ze de bevestiging niet krijgen) is Dana Morningstar een nieuwe supportgroep gestart: “365ithrive” meer gericht op het herstel en niet zo zeer op herkenning en leren over “the Narc”. Begin daar na ruim een jaar “bestuderen” van dit topic, naar toe te gaan.
Madelief
19-02-2018 om 18:45
Sally
als je zegt 'vluchten in de armen van een narcist" dan voelt dat als dedain: dat doet toch niemand? Je weet toch niet dat iemand een narcist is? Dan komt het me voor dat je die dynamiek niet zo goed kent.
En als ik schrijf "Maar zaken werken nou eenmaal zo, dat als je vijftien jaar alleen bent geweest (ook omdat ik wilde dat er echt iets moois was, niet zomaar om niet alleen te zijn) weduwe bent geworden veel heel ziek ben geweest, heb moeten zorgen voor je narcistische ouders... dat als je dan gezellig met iemand kan lachen en praten, muziek kan maken, samen van de natuur kan genieten enz. dat je dat graag aanneemt.
Dan kan je blijkbaar niet schrijven "ja daar kan ik me iets bij voorstellen, en dat is rot maar nu zit je op dit punt"
maar je gaat wederom uitleggen dat jij ook alleen en ziek bent. Waarom?
het is geen wedstrijdje wie het zieligst is" Nee inderdaad niet en daar wil ook uit blijven. Met alles wat is zeg om uit te leggen hoe mijn situatie is, kom jij dat die van jou ook zo is en dat jij het toch ook allemaal rooit. Nou dat is knap. Maar het voelt niet als empathie voor mij.
Dat vind ik jammer want ik kan het goed gebruiken en dat hoeft niet meehuilen met de wolven in het bos te zijn. Iets wat iemand hierboven zegt als 'tja het is gewoon niet goed voor jou' helpt me al enorm. Maar van jou postings krijg ik het gevoel dat ik een heel dom vrouwtje ben... omdat ik verdriet voel. En dat helpt me op dit moment niet. Ik ben al nc dat ga ik volhouden maar het doet pijn.
Jij ook heel veel sterkte.
Madelief
19-02-2018 om 18:47
ms Simone
goeie tip, ik ga kijken. Hoe simplistisch ook: in een wereld waar deze dynamiek vaak ontkend wordt, is validering toch belangrijk
Sally MacLennane
19-02-2018 om 18:55
Madelief
"Maar van jou postings krijg ik het gevoel dat ik een heel dom vrouwtje ben... omdat ik verdriet voel. En dat helpt me op dit moment niet. Ik ben al nc dat ga ik volhouden maar het doet pijn."
Het spijt me als ik je dat gevoel heb gegeven, want ik heb helemaal niet het idee dat je een heel dom vrouwtje bent, integendeel. Mijn excuses als je dit wel zo hebt ervaren. Ik zie en voel (en herken) je verdriet.
Je bent NIET dom, en het is gewoon verschrikkelijk verdrietig om te missen wat eigenlijk een primaire levensbehoefte is.
Ms. Simone
19-02-2018 om 19:01
Moet zijn
“365 I Thrive” (los geschreven) en is een besloten FB groep.
Kaaskopje
19-02-2018 om 19:29
Geen ervaring
Maar met mijn 'boerenverstand' vind ik wel dat hij recht heeft op alle informatie over de kinderen. Niet over elk truitje wat je koopt en of kind vis heeft gegeten of niet, wel over ontwikkelingen op school en gezondheid.
Je zou dit eventueel via de mail kunnen doorgeven. Dat heeft een voordeel: hij kan niet direct reageren. Maar dat is ook een nadeel: hij kan langer nadenken over een te creëren probleem.
Ms. Simone
19-02-2018 om 19:31
Contact vanwege de kinderen
Heb alleen nog via mail contact over de kinderen en dan zo summier en zakelijk mogelijk: ben met Pietje naar de dokter geweest vanwege... of: Miepje heeft dan en dan feestje, kun jij zaterdag halen i.p.v. vrijdag?
Bij halen en brengen, eens in de twee weken een weekend en halve vakanties, is het alleen hallo en dag.
Ms. Simone
19-02-2018 om 19:35
Alle informatie over school
Hij heeft een formulier ondertekend, dus krijgt (vziw) informatie van de scholen, daarover heeft hij in het verleden wel eens aangegeven dat hem dat “allemaal te veel was” (?)
Kaaskopje
19-02-2018 om 19:38
Ik zie dat ik wat berichtjes
trager heb gereageerd, de tekst stond al even klaar, dus zo is het een vreemde overgang.
Paasei
19-02-2018 om 19:57
Te mooi
Mooie brief. Te mooi. Een narcist met zelfkennis cq ziekte-inzicht moet nog geboren worden. En deze meneer zou het van zichzelf weten en -oprecht! - spijt hebben van het verdriet dat hij jou heeft aangedaan..? Dat is, heel zacht gezegd, erg onwaarschijnlijk. Dat hij goed is met woorden is duidelijk. Dat zijn heel veel narcisten. Net als ze er erg goed in zijn om te wezen wat jij op dat moment nodig hebt. Als kameleons met maar 1 doel. Dat jij ze toe laat en ze op jou kunnen parasiteren.
Wees blij en dankbaar dat je de kracht hebt gehad om je los te maken. En trap er niet meer in. Echt, je verlangt naar iets dat er niet was. Deze man is namelijk niet in staat om jouw geluk voorop te stellen.
En ja, ook ik weet waar ik het over heb. Vele jaren huwelijk waarin ik er (bijna letterlijk) aan onderdoor ben gegaan. No contact lukt hier helaas niet helemaal; we hebben kinderen. Ik heb het jaren op low contact gehouden. Ik heb de kinderen verder alleen opgevoed, in alle opzichten. Hem alleen zakelijke mededelingen gedaan. Niks overleg. En verhip, dat werkte! Toen ik geen angst meer liet zien maar liet merken dat ik boven hem stond, bond hij in. Is jaren goed gegaan. Ondertussen zijn de kinderen volwassen en moeten ze zelf kun relatie met hem bepalen. En dat zorgt voor pijn en verdriet. Want hij veranderd niet.
Nog een laatste positieve noot; ik ben zo lang met hem samen geweest dat ik niet beter wist dan dat dit liefde was. Ik bleef achter met een oud en gehavend lijf en geest en twee pubers. Toch heb ik nog iemand anders leren kennen, van wie ik heb mogen leren en ervaren wat echte, onbaatzuchtige liefde is. Echt, het kan. Stop alsjeblieft niet met erin geloven!
Madelief
19-02-2018 om 20:38
Nee Paasei
je hebt gelijk: op andere momenten zegt hij "ik ken geen spijt, alleen schaamte" Dat is dan wel weer een soort van eerlijk.
Nou hij ziet het wel van zichzelf maar het is meer een soort verhaal wat hij ook weer houdt. Hij kon dan zeggen "ja ik zeg het wel dat ik narcist ben,maar niemand gelooft me" ja hehe, omdat je de echte manipulatieve zaken pas doet bij je kinderen of partner.
Nee deze man zal mijn geluk niet voorop stellen. Soms lijkt het alleen heel erg zo. Veel relatietherapeuten trapten er in.
En alweer: ik prijs mijzelf gelukkig dat ik geen kinderen met hem heb en hem niet meer hoef tegen te komen.
Zo heerlijk voor je dat je een nieuwe liefde hebt gevonden. Geniet ervan!
Ff zo
19-02-2018 om 22:25
Madelief
"Nee deze man zal mijn geluk niet voorop stellen. Soms lijkt het alleen heel erg zo. Veel relatietherapeuten trapten er in."
Yep, herkenning. Ze kunnen mooi praten, als ze willen, als het ze uitkomt.
"ik prijs mijzelf gelukkig dat ik geen kinderen met hem heb"
Ja, wees daar blij mee!
Ik herken mijn man altijd erg in dit soort verhalen. Ben al jaren zoekende en twijfelend. Zal ik weg gaan? Maar ja, ik heb kinderen.
Als ik geen kinderen met hem had gehad was ik waarschijnlijk al lang weg geweest. Hoewel ik ook denk dat hij dan anders was geweest dan sinds we kinderen hebben. Juist kinderen maakt het allemaal drukker en stressvoller en daar kan hij niet mee om gaan.
Het scheelt wel enorm hoe ik er tegenaan kijk en ermee omga, sinds ik hem "doorheb" en me dus realiseer dat ik niet gek ben, maar hij . En ondanks zijn gedrag (en dankzij mijn positieve kijk op het leven en mijn energie) ben ik eigenlijk best wel gelukkig, genietend van heel veel dingen. En laverend tussen zijn nukken door.
In elk geval, dus helaas geen ervaring met 'no contact', maar kan je gezien jouw verhaal en vanuit herkenning alleen maar adviseren: hou vol, zoek afleiding, geniet van de rust!
En fijn dat je gezien hebt dat Sally jou begrijpt (en het beste met jou voorheeft). Ik heb altijd erg veel aan Sally's reacties gehad.
Madelief
19-02-2018 om 23:00
FFzo e.a.
Ja je vraagt je toch af of relatietherapeuten geen naschoolse cursus 'narcisme herkennen' moet volgen.
Als jouw man enigszins op mijn ex lijkt, moet je wel heel sterk zijn om het vol te houden met hem. Ik zag liet mijn ex al twee jaar niet meer in mijn huis. Gewoon omdat ik niet meer tegen zijn energie kon. Een wandeling maken of koffie drinken, samen muziek maken, dat ging wel en was ook leuk.
Maar ik ben dus eigenlijk al heel ver in me losmaken van hem: ga al jaren niet met hem naar bed (want seksueel zo twisted), liet hem al jaren niet meer in mijn huis... vorig jaar al niet meer samen op vakantie, niet meer op mijn verjaardag... etc.
Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om met die man in een huis te wonen. Gek hè, dat ik het nu dan toch zo lastig vond die laatste stap te zetten. Eigenlijk ben ik al van hem verlost. Ja er was nog mailcontact, en dat gaf me de illusie dat er iemand voor mij was... Maar als ik heel eerlijk ben, ging 90% alleen maar over hem en zijn innerlijke moeilijkheden...
Ms. Simone
19-02-2018 om 23:16
New supply
Denk dat loskomen voor mij ook makkelijker werd/is vanwege de aanwezigheid van (strikt genomen niet zo nieuw, maar laat ik haar toch maar zo noemen) “new” supply. Met deze “dame” hield hij er al anderhalf jaar een (van de) dubbelleven(s) op na voordat hij dat opbiechtte.
Madelief
19-02-2018 om 23:20
maar hoe zit dat dan ms Simone?
deze ex van mij ging een keer vreemd met een ex van hem. Dat was hij al aan het plannen, maar toen heb ik me even 'bevrijd' gevoeld zonder dat ik al wist dat het aan de hand was... achteraf dacht ik 'hee, ik voelde of er een druk van me af ging, maar dat kwam omdat hij andere supply had..." Hij gaf ook toe, (we kennen hem inmiddels, en maar toegeven)
Maar werd het bij jou al makkelijker toen hij al met haar ging? Of pas toen jij het wist? Dat je hem makkelijker los kon laten?
Ms. Simone
20-02-2018 om 00:03
Tweeledig En lastig uit te leggen
Hij heeft, door deze maîtresse versneld en zeer tegen mijn zin ons leven, het huis waar ik en mijn kinderen nog woonden, binnen te halen, haar aan de kinderen voor te stellen en haar daar gelijk te laten logeren, mij zo veel pijn en verdriet gedaan (en dat hebben de kinderen gezien), dat er iets in mij brak. Er is daarna een confrontatie (niet fysiek) geweest, waarover ik hier op OO heb gepost. Een aantal forumleden labelden zijn gedrag en uitspraken die ik beschreef als “ Gaslighting” en “blameshifting” waardoor ik uiteindelijk op het spoor van Narcisme kwam. Dit heeft mij de ogen geopend.
Ms. Simone
20-02-2018 om 00:07
Op dit moment
Ik denk dat haar beschikbaarheid als supply voor hem er nu voor zorgt dat de focus (vziw) niet zo zeer op mij ligt.
Ms. Simone
20-02-2018 om 00:15
Overigens
Ben ik er nu, nadat al de mist van cognitieve dissonantie is opgetrokken, van overtuigd dat hij vaker uitspattingen buiten de deur heeft gehad en nog heeft. Dat heb ik een poos niet onder ogen kunnen zien omdat ik voor zijn biecht heel erg gefocust was op onze kinderen, waar het niet goed mee ging.
Coleta
20-02-2018 om 09:48
begrip en handvatten
Madelief, wat kan ik goed begrijpen hoe je je nu moet voelen. Je hebt een krachtige beslissing genomen, maar daarmee ben je er nog niet en dat weet je. Het begint dan feitelijk pas, het volhouden van geen contact en ondertussen proberen hem en je band met hem los te laten, weer te gaan genieten van je eigen leven en ook nog toekomstperspectief te zien. Bijna een onmogelijke opgave, en je staat er feitelijk alleen voor. De dynamiek waar je in zat met de narcist, zit nog zo verweven in je systeem, dat los je niet op met een vingerknip. Je hebt al een heel traject gevolgd begrijp ik, van alles gelezen, therapieën gevolgd, cognitief weet je heel goed hoe het zit. Maar het gevoel daarover dat maar niet wil samenvallen met wat je weet.
Alle goedbedoelde cliché's komen langs, zoals “laat het los”, “geef jezelf die liefde”etc. Dat helpt allemaal geen steek. En een eeuwige zoektocht naar waar het allemaal vandaan is gekomen – veelal vanuit je jeugd – ook niet, dat weet je op zeker moment allemaal wel maar lost je gevoel over je relatie en je verlangen om uit de trauma bond te komen niet op. Ik ga je dan ook niet vervelen met nog meer cliché's, want waar je in deze fase bij gebaat bent zijn concrete handvatten. Wat ik je sterk kan aanraden vanuit mijn eigen ervaring is – voorzover je dit niet al kent – de website van Iris Koops www.hetverdwenenzelf.nl en haar boeken over narcistisch misbruik en met name het onlangs verschenen 2e boek: “Je leven in eigen hand”, ondertitel: Verder na narcistische mishandeling. De informatie van Iris als ervaringsdeskundige is wat mij betreft op dit gebied het meest veelomvattende, genuanceerde en begripvolle dat er te vinden is. Na lezing hiervan voel je je gezien, gehoord, begrepen en heb je, geloof ik inmiddels, bijna geen therapeut meer nodig. Ook kun je op de website veel herkenning vinden, bijv. in de blogs van lotgenoten. Dat kan erg helpen je minder eenzaam te voelen in je proces. Want een pittig proces is het.
Op internet is natuurlijk een zee aan informatie te vinden en daar kun je in verdrinken als je niet uitkijkt; maar als je een beetje thuis bent in het Engels, vind ik de aanpak van The little shaman (klinkt zweverig maar is dit juist niet) een van de meest concrete, een fijne no nonsense aanpak. Ik geef je hierbij een link naar een van haar hier toepasselijke onderwerpen:
Kaaskopje
20-02-2018 om 10:12
Coleta
De titel "Je verdwenen zelf" doet mij ook echt aan mijn moeder denken. Alles wat zij leuk vond, werd nogal minzaam beoordeeld door mijn vader. Hij vond het wel goed wat ze deed hoor, ze heeft op boetseren gezeten, Engelse les gevolgd en daar was hij dan best trots op, maar als ik eraan terug denk meer in de vorm van een vader die trots is dan een man op zijn vrouw. Andere zaken die mijn moeder mogelijk wel vond, werden afgedaan met "'we' vonden dat toch niet zo geslaagd, hè mam?" Als mijn moeder over een kat begon: we hebben al een kat, de kat van de buren, dat is ook gezellig. Mijn vader wil alleen gesprekken op niveau. Tot onze verbijstering heeft mijn moeder dat volledig overgenomen. Contact met de buren, of in de buurt zijn nooit een succes omdat de mensen alleen maar oppervlakkige gesprekken kunnen voeren. Ze wonen in het buitenland, zonder familie... ik zou blij zijn met iedere keutel over het weer of de zon (nou ja... die is daar zo normaal... oké de regen dus ) en die scheve tegel in de straat. Ik was zelf ook nogal zwaar op de hand, tja kind van dezelfde man, ik ben het eigenlijk nog steeds, maar ik heb mezelf geleerd om luchtiger te zijn. Praatjes over oppervlakkige zaken zijn soms gewoon genoeg en leuk, zeker als dat de band met andere mensen verstevigt. Maar terugkerend naar mijn moeder... zij is verdwenen. Dat is zoals het nu lijkt al voor hun huwelijk begonnen en nu compleet. Wat tragisch toch. Ze zijn 88.
Coleta
20-02-2018 om 10:55
pijn
Wat ik nog vergeten ben aan te geven in mijn vorige reactie is, dat wat je voornamelijk wilt is, van de pijn af te raken die je voelt na de breuk met de narcist. De pijn en de fundamentele eenzaamheid die je voelt in het losmakingsproces, omdat je er alleen doorheen moet, er geen ontkomen aan is en er zovelen zijn in de buitenwereld die het niet begrijpen. Het is nu eenmaal niet te vergelijken met een "gewone" relatiebreuk", dat is ook erg maar daar kom je vaak toch eerder overheen dan over een breuk met iemand met een persoonlijkheidsstoornis.Je hebt jezelf wel van de narcist bevrijd, maar vrij ben je nog steeds niet. Vrij ben je pas als overleven weer leven is geworden, als de focus eindelijk op jezelf komt te liggen i.p.v. op "je"narcist. En om dat te bereiken is er helaas geen "quick fix". En een litteken op je ziel zal er altijd blijven, alleen is het de bedoeling dat dat litteken meer en meer vervaagt. Je moet er doorheen, stap voor stap, dag na dag, het is helaas niet anders.
OokZo
20-02-2018 om 12:04
Nog niet hersteld
Ik heb trouwens ook weer een nieuwe liefde gevonden. We hebben een zachtaardige, vrijwel dramavrije relatie. Redelijk saai voor de buitenwereld, maar iets wat ik ZO nodig heb. Ik merk wel dat ik me altijd een beetje afzijdig blijf opstellen, ik zal me niet meer 100% geven. Ik wil niet samenwonen en moet tijd voor mezelf hebben. En zodra hij ook maar iets doet wat lijkt op wat ik in het verleden heb meegemaakt, dan komt er iets in mij vreselijk in opstand. Ik denk dat ik dus ook nog niet 100% "genezen" ben, maar ik red me en ik ben gelukkig.
OokZo
20-02-2018 om 14:00
Je ben al zo ver!
Oh Madelief, je hebt een aantal heel grote stappen allang achter je! Dat had ik niet door. Je bent eigenlijk al twee jaar onderweg. Superknap van je. Deze vooruitgang ga je je toch niet meer laten afnemen? Dat kan ik me niet voorstellen.
Mijn ex ging ook regelmatig vreemd. Vertelde het dan wel achteraf, vol "spijt". Achteraf zag ik pas dat hij genoot van mijn gekwetstheid. Zelfs toen we al uit elkaar waren, kon hij het niet laten nog meer op te biechten. Toen was hij teleurgesteld dat ik niet meer reageerde. Natuurlijk was ik not amused, maar ik had al geleerd geen emoties meer te tonen, die te bewaren totdat ik die elders kon ventileren. En toen werd het pas echt interessant, want ik zag dat hij er steeds een schepje bovenop deed, steeds meer details vertelde totdat ik hopelijk reageerde. Ik zei niets, deed niets, haalde met een lege blik mijn schouders op (ik heb veel geoefend in de spiegel). Het is echt interessant als je het van een afstandje kunt bekijken. Eigenlijk is het heel zielig.
Maar ik herken ook de rustiger periodes, waarin hij achteraf gezien op iemand anders gericht was. Dan ging het beter in onze relatie. En daarna kreeg ik weer een gigadreun. Wat een akelige herinneringen, en wat ben ik blij dat ik van hem af ben!!
Paasei
20-02-2018 om 17:57
Moet gewoon weer reageren..
.. want dit roept zo'n zee van herkenning op.. Kennen jullie de woedeaanvallen? Dat er tegen je geschreeuwd wordt tot je huilt en dan bindt ie pas in? Zich oh zo druk/bezorgd over je maken naar de buitenwereld (de patientenvereniging waar ik lid van werd vond hem zoo betrokken..) maar je eenmaal thuis niet meer zien staan? Je s'nachts wakker maken omdat hij het moeilijk had en wilde praten, terwijl jij er smorgens vroeg uit moest om te werken? Hij werkte trouwens zelf al lang niet meer. Alleen maar conflicten gehad.
Ik heb nu, in mijn huidige relatie, pas geleerd wat echte onbaatzuchtige liefde betekent. Als iemand echt rekening met jou houdt, en niet alleen voor de buitenwereld. En ja, dat is wennen. In het begin kromp ik telkens instinctief in elkaar; 'oh jee nou begint ie'. Maar dat deed ie niet. Deze man doet er juist alles aan om mij te zien lachen ipv huilen.
En weet je wat het fijne is..? Omdat ik weet hoe het niet moet kan ik dit zo ontzettend waarderen (en hij gelukkig ook!). We zijn nog steeds, zoveel jaar later alweer, dol op elkaar. Hier geen 'dopje van de tandpasta' ruzies. Wij realiseren ons donders goed hoe fijn we het hebben!
Sally MacLennane
20-02-2018 om 18:00
Ja, Paasei
Ik heb zoiets hier al eens "leven in een mijnenveld" genoemd.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.