Wie herkent dit ook? [man met autisme?]

Hoe doe je het

Hoe ben jij met je gevoelen omgegaan toen je bij hem wegging, neem aan dat er toch nog wel een bepaalde aantrekkingskracht was en dat het niet van het ene moment op het andere alles weg was. Hoe ga je daar mee om en wat zijn dan de ergste momenten?
Ik had al eerder verteld dat ik het al wel eens geprobeerd heb om weg te gaan, het moeilijkste wat ik daar aan vond is dat ze mij blijft bellen en schrijven hoeveel ze me mist. Ze zegt altijd dat we moeten praten en alles word nu anders. Op dat moment voel ik ineens het geluk weer van het kan dus toch en dit is het moment om er weer voor te gaan. Tja op dat moment wil ik weer graag terug. Vorige keer ben ik terug gegaan en het was leuk de eerste tijd, maar dan schakelt ze over en gaat vervolgens weer verder met haar oude ritueel. Dit is iets waar ik absoluut niet bij kan, maar het is wel iets wat mij altijd bezig houd. Eerst spelen de twijfels parten, heb ik dan misschien toch niet alles eruit gehaald wat mogelijk was en daarna de bevestiging dat het een nare droom was. Dan heeft ze nog een troef in handen waar ze me echt mee op de kast kan krijgen en dat is dat ze zich gaat bezatten en maar bellen en dreigen dat ze de kinderen in de steek gaat laten, dit is wat ik de vorige keer heb meegemaakt. Hoe meer ze dan drinkt des te erger het word. Drank vertienvoudigd haar woede en dat is soms wel eens eng. Ik ben toen weer naar huis gekomen en heb haar de deur uitgezet. Heb haar gezegd geen alcoholische gek bij mijn kinderen wil. Al met al heeft het 2 maanden geduurd en ik zat weer in hetzelfde schuitje. Ik weet dat ik niet zonder pijn en verdriet kan wegkomen, maar hoe makkelijk het voor haar lijkt te zijn snap ik gewoon niet, misschien laat ze het niet blijken of is het toch dat niet bedoelde egoïsme.
Ook voor mijn kindjes vind ik het erg moeilijk. Je ziet in hun ogen dat ze al zoveel hebben meegemaakt en ik wil ze nu eens alles geven waar ik eigenlijk nooit aan toe ben gekomen. Je merkt gewoon dat ze afstand houden en het al helemaal moeilijk vinden om erover te praten. Ik denk dat ik met hun ook nog een lange weg te gaan heb. Mijn dochter is nu 10 en ze is echt iemand die altijd alles bij mij ziet en bij me komt zitten als ze maar even het idee heeft dat er iets is. Ik merk bij haar ook wel de onzekerheid over alles wat er gaande is. Uit de vorige ervaring weet ik dat ze altijd van me zullen blijven houden en dat ze toch meer achter me stonden dan ik ooit had verwacht, zeker na wat mijn vrouw hun allemaal had wijsgemaakt.

Nogal ingewikkeld

Anno42, het was niet simpel. Jaren zijn erover gegaan vooraleer ik zover was. Ik denk niet dat ik de laatste jaren nog veel voelde voor mijn man, maar toch, je hebt veel samen meegemaakt, je hebt samen kinderen, we konden nog samen lachen. Maar aantrekkingskracht? Neen, toch niet van mijn kant. En van hem weet ik het niet, want daarover konden wij niet praten.
Op een bepaald moment heb ik iemand ontmoet, die me de ogen heeft geopend. Ik ben toen ook het boek gaan lezen van Mira Kirschenbaum "Scheiden of blijven" en dat heeft me erg geholpen. Ik heb heel veel gemaild met die andere persoon, maanden aan een stuk, en ook al had ik hem nog maar één keer ontmoet, wat hij schreef was altijd raak. Toen ben ik ook gaan hopen dat er misschien toch nog een nieuwe relatie voor mij weggelegd was en ik geef het eerlijk toe, dat heeft mij wel iets makkelijker de stap doen zetten. Maar ik ben niet weggegaan omwille van die ander, ik wilde eerst mijn huwelijk afsluiten vooraleer ik eventueel een nieuwe relatie zou starten. Die ander is wel een motor geweest in het hele proces. Ik weet niet of het helemaal duidelijk is. Ik heb ook nog een paar weken relatietherapie gevolgd met mijn ex, maar daar werd alleen maar duidelijker dat het eigenlijk al gedaan was.
Anno42, als je wil, mag je me ook altijd mailen, want het lijkt hier anders een 1-1-verkeer te worden ([email protected]).

aan Eilandje

Beste eilandje,

Ik ben een 37-jarige man met asperger. Heb nog nooit een relatie gehad, ben nog steeds maagd, heb geen vrienden en kan geen job krijgen. Ik denk elke dag aan zelfmoord. Ik doe al heel mijn leven mijn uiterste beste om goed en lief te zijn voor anderen, maar wordt door de anderen niet goed genoeg gevonden omdat ik anders ben.
Ik zou zo graag liefde geven aan en een vrouw en liefde terugkrijgen van een vrouw.

Ik vind het enorm pijnlijk dat u schrijft, dat uw man anders is en dit goed kan camoufleren en dat erin bent getrapt. "ERIN GETRAPT"???? Dus als een vrouw verliefd wordt op een man met asperger is ze erin getrapt? Dus een man die de pech heeft om met asperger geboren te zijn (iets waar ik nooit zelf voor gekozen heb)verdient geen liefde. Alleen "normale" mensen verdienen liefde. Denkt u dat ik er voor koos om met ass geboren te zijn. Ik lijd hier al heel mijn leven onder en doe mijn uiterste best, maar uitspraken als "ingetrapt' duwen me nog dieper de put in. Dus mensen met ass verdienen geen liefde. Denkt u dat ik koos om hiermee geboren te zijn????

Je lot delen

Mensen met Asperger kunnen uit de aard der zaak moeite hebben met het aangaan van een liefdevolle relatie. Net als bij alle volwassen mensen bestaat er niet zoiets als een 'recht' op liefde. Dat is een instrumentele opvatting van een relatie. Mensen zijn geen robotjes.
Onvoorwaardelijke liefde bestaat. De liefde van ouders voor hun kinderen. Ouders hebben in de meeste gevallen gekozen voor hun kinderen en ze hebben er een ingebouwde extra motivatie voor.
De rest van ons moet aan relaties 'werken' om het goed te krijgen en te houden. Een handicap in de relationele sfeer als het syndroom van Asperger kan moeilijk zijn voor jezelf en voor anderen om vol te houden.
En dat is hard. Het leven is niet eerlijk.
Ik leer mijn kinderen dat ze vooral hun eigen beste vriend zijn en hun best doen te genieten van het leven en hun best doen om aangenaam gezelschap te zijn voor zichzelf en voor anderen. Te genieten van de relaties die wel lukken met mensen, jong en oud, familie en bekenden, vrienden, collega's, hoe dan ook.
Mensen met Asperger zijn ook vaak heel intelligent en kunnen leren wat ze willen. Het kan zin hebben om je persoonlijke omgangsvormen met anderen te verbeteren. Maar zoals je ziet moet dat dan geen 'trucje' zijn dat je even volhoudt maar een grondhouding.
Ken jezelf, ken je beperkingen en je positieve kanten. Het leven is een kans, geen garantie.
Ook voor mensen met Asperger geldt dat hoe beter ze zichzelf hebben geaccepteerd en met zelfvertrouwen en meestal tevreden in het leven staan, hoe aantrekkelijker ze ook zijn voor anderen.
Het is altijd de moeite waard om op zoek te gaan naar medestanders, andere mensen met een autismspectrumstoornis, hulpverlening gespecialiseerd in autisme, de autismevereniging, mensen die je vertrouwt en van wie je het advies vertrouwt en te werken aan het verbeteren van de relaties die je hebt. Vooral door minder te eisen en meer te geven. Ook al lijkt dat oneerlijk, meer geven dan krijgen kan jezelf in een betere positie brengen in de omgang met andere mensen.
En waardeer vooral de mensen om je heen die het wel goed met je voor hebben. Dat zijn er vaak meer dan je denkt of verwacht.

Beste man met asperger

Ik heb een zoon met asperger.
Een van de dingen die ik heb gedaan om me meer te verdiepen in hem is een twitter account nemen. Ik ben gericht gaan zoeken naar autisme, asperger, ggz, en heb op deze manier ontzettend veel mensen leren kennen. Mensen met kennis van zaken over, maar ook mensen die zelf ASS hebben.
Wat ik heb gemerkt is dat de community op twitter erg hecht is, en dat je op die manier echte vriendschappen/kennissen/contacten kunt opdoen.

Er zijn erg veel mensen met autisme actief op twitter, die ervaringen delen over hun leven, en met wie je via deze weg gemakkelijk contact krijgt. Zou dat niet iets voor jou zijn? Om zo te beginnen?

Ik weet niet of je iets weet van twitter, misschien zelf een account hebt. Als je er niets van weet: staar je niet blind op hoe twitter bekend staat, nl de kletsrubriek van onbelangrijke mededelingen. Als je gericht zoekt, krijg je snel een hele lijst met mensen die dezelfde interesses en achtergronden hebben als jij, of waarin jij geïnteresseerd bent. Ik had het zelf nooit gedacht, maar ik heb zelfs real life contacten eraan overgehouden, en een enorm netwerk opgebouwd aan mensen die mij kunnen helpen bij alle vragen die ik heb. Ik heb op deze manier ook erg veel geleerd over leven met autisme, als puber maar ook op latere leeftijd. Veel volwassenen met autisme leven inderdaad alleen, sommigen wonen in begeleide woongroepen, anderen zelfstandig. Er zijn ook veel vrouwen ván, of mannen ván, die vertellen over hoe het is om te leven met een partner met ASS. En echt, dat kan best.

Mijn eigen partner, nooit gediagnostiseerd, heeft als ik het na lange jaren ervaring zo bekijk ook asperger, of minstens autistische trekken. En ik voel me niet erin getrapt, hoewel ik wel merk dat samenleven met hem moeilijk wordt naarmate de kinderen (we hebben er vier en mijn partner heeft zelf nog een oudere dochter) groter en dus onvoorspelbaarder worden in huis, zijn ritme en routines door elkaar gooien.

Maar hij is een leuke man, met veel humor, en heeft zijn eigen werkomgeving opgebouwd.

Wanhoop niet, niet iedereen denkt zo.

Zoeken naar bevestiging

Ik heb ruim een jaar een relatie met iemand waarvan ik denk dat hij ook autistisch is.
Ik heb me er eigenlijk nooit zo in hoeven verdiepen en weet niet goed of ik het goed inschat. Ben aan het zoeken op internet naar informatie hierover als je zo een partner treft. Vandaar dat ik in deze discussie terecht gekomen ben.

We komen allebei al uit eerder mislukte relaties.
Hij heeft 3 puber-kinderen en ik heb zelf ook 2 kinderen waarvan er nog 1 bij mij woont en de ander al zelfstandig woont. Mijn vriend en ik wonen niet samen.
Wat mij opvalt is dat mijn vriend in het begin ook ontzettend zijn best deed om mij te “veroveren”.
Maar toen hij mij eenmaal had was er steeds minder tijd voor mij.
Ik heb dit regelmatig aangegeven en in het begin begreep hij het nog of probeerde hij het te begrijpen dat ik me “vergeten” voelde. Maar nu vind hij steeds vaker dat ik zeur.
Hij is erg intelligent, heeft een goede baan. Maar is vreselijk chaotisch. Hij neemt ontzettend veel verantwoordelijk naar zijn kinderen die veel bij hem zijn/wonen. En hij stort zich ontzettend in zijn hobby/sport volleybal, wat 2 van zijn 3 kinderen op spelen. Ook houdt hij van klussen aan allerlei technische apparaten, auto’s fietsen, brommers, enz.
Hij duikt daar soms volledig in. Ik vind het aan de ene kant heel knap van hem dat hij van zo veel dingen verstand heeft. En vind het mooi om te zien hoeveel toewijding hij heeft naar zijn kinderen. Ik ben blij dat hij zijn hobby's heeft en eigen bezigheden, maar voel me soms zo niet belangrijk voor hem.
In zijn hoofd lijkt het soms een enorme chaos. Hij moet zoveel van zichzelf en weet gewoon niet hoe hij begrip voor mij hier in moet passen.

Hij uit zijn gevoel niet naar mij met woorden. Eigenlijk naar niemand. En ik probeer het soms toch uit hem te krijgen, maar dat werkt averechts.
Toch merk ik aan dingen die hij “voor” met doet dat hij wel om me geeft. En we staan wel eens op het punt om met onze relatie te stoppen omdat ik me soms zo vergeten voel. En ook dan merk ik dat het niet echt is wat hij wilt. Hij geeft nu zelf wel aan dat hij veel ruimte nodig heeft voor zichzelf.

Alles gaat bij ons op zijn manier, ik moet me aanpassen aan zijn manier van leven. Het kan maar op 1 manier en dat is die van hem. Het komt soms heel egoïstisch over.
Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik best als persoon soms wat onzeker kan zijn, wat liefde betreft en daarom misschien wat bevestiging nodig heb.
Maar als het iid komt vanuit autisme, dat hij zich niet kan uiten, mijn gevoel niet begrijpt, en zich volledig stort in zijn hobby’s en kinderen, zou ik het beter kunnen begrijpen en accepteren.

Ik heb het autisme al wel eens voorzichtig met hem besproken. Hij zegt me dat hij vroeger wel eens onderzocht is en dat hij het niet heeft.
Ik denk zelf van wel en dat hij slim genoeg is het te verdoezelen. Ook dat heb ik met hem besproken, maar hij is nog niet overtuigd.

Hoe komt dit verhaal op jullie over? Herkenbaar? Soms zo moeilijk, stoppen of doorgaan. Ook een autist heeft recht op liefde

Sachatje

Dit is een heel oud draadje met veel postings.
Misschien kan je beter een nieuw draadje starten. Je kunt wel zeggen dat je dit draadje gelezen hebt (linkje erbij) en veel herkent.

Maar dan kunnen mensen echt op jouw vraag reageren ipv eerst de hele oude draad door te worstelen.

Sachatje

Het klinkt meer als ADHD dan als autisme. Maar goed beschouwd maakt het niet uit of je vriend een labeltje heeft en welke dan. Hij wordt er namelijk niet anders door.

Knurf

Voor jou zou dat wellicht niet uitmaken knurf. Maar jij bent niet de norm toch? Sommige partners, stellen of mensen die zelf een diagnose hebben of krijgen vinden het juist wel prettig. Ondanks dat het niets aan de ‘handicap’ zal veranderen en hij (in dit voorbeeld) er niet anders door wordt. Het kan inzicht geven, helpen duiden, maar soms ook oplossingen bieden. Bijvoorbeeld dat stellen leren op een andere manier te communiceren die beter past. Verwachtingen bij leren stellen. Etc.

Maar swaen

Je hoeft toch geen diagnose te hebben om op zoek te gaan naar manieren van communiceren en samenleven die bij elk gezinslid past? Of is dat een gunst die alleen voorbehouden is aan mensen met een aandoening?

Bovendien wil de 'patient' in kwestie zelf geen diagnose, dus heeft het wroeten naar aandoeningen geen zin. Diagnoses zijn zivol als je (door de verzekering betaalde) hulp wilt. Maar niet als je als partner via een forum je gelijk wilt krijgen over een partner die tegenvalt.

Knurf

Waar staat dat, of hoe kom jij tot, de conclusie dat sachatje op dit forum haar gelijk wil krijgen over haar partner die haar óók nog eens zou tegenvallen?

Swaen

'Maar toen hij mij eenmaal had was er steeds minder tijd voor mij.
Maar nu vind hij steeds vaker dat ik zeur
maar voel me soms zo niet belangrijk voor hem.
En we staan wel eens op het punt om met onze relatie te stoppen omdat ik me soms zo vergeten voel.
ik moet me aanpassen aan zijn manier van leven. Het kan maar op 1 manier en dat is die van hem. Het komt soms heel egoïstisch over.'

Zo maar wat zinnetjes uit haar post, waaruit ik haal dat het erg tegenvalt. Overigens heeft mijn ex-man ADHD (met officiele diagnose) en ik herken veel van wat ze beschrijft.

'zou ik het beter kunnen begrijpen en accepteren.
maar hij is nog niet overtuigd.'
En
'hij vroeger wel eens onderzocht is en dat hij het niet heeft.'

Hij is onderzocht op autisme, maar zij blijft maar aandringen op een diagnose. Zodat ze voor zichzelf (!) een excuus heeft (om te blijven of om te gaan). Wat is er mis met gewoon accepteren wat er is en van daaruit verder te kijken?

Wat een herkenbare situaties. Ik ben al bijna 35 jaar getrouwd met een ass man. Het is een relatie met bergen en dalen. Ik heb vaak op het punt gestaan om er echt een punt achter te zetten, maar het uiteindelijk toch niet gedaan. Dat zijn dan die momenten dat het weer beter ging. De laatste jaren merk ik wel dat het steeds lastiger wordt, soms is het net alsof ik tegen een muur oploop en voel ik me inderdaad heel eenzaam.