Wie herkent dit ook? [man met autisme?]

Eiland jeetje

Wat een leven heb jij ! Daar is mijn leven niets bij.
Ik zie dat zelfs een beetje als geestelijke mishandeling, verwaarlozing.
Waar haalt hij het lef vandaan om zo met jou om te gaan !
En waarom denk je dat de kinderen bij hem gaan wonen ?
Hoe oud zijn ze en hebben ze zelf al iets in te brengen in de keuze?
hebben zij ook problemen met hem?

Nou ik vind het erg knap van je dat je dit allemaal vol houd ! ( en voor hoe lang nog ! )

Kijk hier eens.

Er is een forum voor mensen met partners met Asperger. Autsider partner forum. kijk op www.autsider.net. Het is heel verhelderend en je bent dus echt niet de enige. Ik herken heel veel, zo niet bijna alles. Het is fijn om daar regelmatig te kijken, te kletsen, troost te vinden en iedereen begrijpt je gewoon. Er zijn ook goede tips.

Het is voor een buitenstaander echt heel moeilijk uit te leggen dat je eigenlijk geen relatie hebt. Zo voel ik het dus. Ja, er is een man in huis, hij is de vader van de kinderen, hij is lichamelijk wel aanwezig, maar meer niet. Ik moet hem alles opdragen om te doen, ook zeggen bijvoorbeeld als de kinderen met een goed rapport thuiskomen: geef ze een compliment. Dat soort dingen komt niet in hem op. Het is echt als een soort groot kind in huis. Hij weet niet goed wat er van hem verwacht wordt, dus dat moet ik zeggen. Hij werkt, hoe kan het ook anders, in de ITC. Hier zie je heel vaak mensen met een autistische stoornis. Voordeel is wel dat hij dus alles van computers weet.

Natuurlijk besef ik maar al te goed dat ik heel veel mis in deze relatie.Daar heb ik het bij tijd en wijle ook erg moeilijk mee. Vooral ook omdat alles op mijn schouders rust, opvoeding van de kinderen het huishouden draaiende houden etc. Ik heb ook regelmatig een gesprek met een deskundige, gewoon om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Uit elkaar gaan is op dit moment erg ingewikkeld, en ik wil dat dus ook nu niet omdat we nog kinderen thuis hebben.
Eenzaam is het, er is geen contact (ja we praten wel over de praktische dagelijkse dingen, maar zodra het over onze relatie gaat dan haakt hij af) geen lichamelijke aanrakingen meer. Heeft hij geen behoefte aan. Ik wel, maar ben het ook zat om steeds het initiatief te nemen.
En het gekke is dat hij zich prima voelt en zo op het oog nergens last van heeft.
Ik houd ook mijn ogen open en als ik vandaag of morgen tegen een leuke man oploop, dan zal ik dat zeker niet tegenhouden. Dat heb ik ook gezegd tegen mijn man, maar er is dan geen enkele reactie.
Kijk eens op de site zou ik zeggen!

Wat ik wel doe: is heel veel leuke dingen met vrienden en vriendinnen, ga ook daarmee weekendjes op stap, heb veel hobbies en bezigheden. Daarmee kan ik het wat compenseren.

Ik was het ook van plan

om te blijven tot de kids groot genoeg waren. Al jaren ging het niet goed. Mezelf weggecijferd en kwijtgeraakt. Ook uitgesproken, maar hij kon er niks mee. De kids, zijn beiden speciaal, ik wilde echt wachten tot ze groter waren. Ik kon het toen ook niet hoor, het was nog niet het moment. Tot de kids stabiel waren en ik echt niet meer kon. Lichamelijk kreeg ik kwalen en voelde me van binnen 'dood' gaan, het hoefde voor mij niet meer. Kon niks meer hebben van de kids, was steeds boos en verdrietig. De kids hebben dat echt gemerkt hoor. Ik was aan het uitrekenen hoeveel jaar ik nog moest wachten tot ze groot genoeg zouden zijn. En toen ging ergens van binnen een schuifje om. Ik wist nog niet hoe of wat, maar zo kon ik niet meer, zo ging het niet verder. Een maand later stapte een goede vriendin van mij uit het leven. Dat heeft mij de kracht gegeven om uit mijn leven te stappen. En die kracht heb ik nodig gehad, want het ging niet makkelijk. Ex wilde eerst scheiden, maar toen ik dat ook wilde, draaide hij om en deed niks anders dan uitstellen, tegenwerken en vooral niks. Heb moeten vechten voor alles. Maar ondanks de strijd ging de zon weer schijnen. Ik kreeg weer plezier in alles. De kids viel het ook op, mama u bent veel vrolijker dan eerst. Ik vond ze eigenlijk niet groot genoeg (maar wanneer zijn ze dat wel) maar sinds de scheiding gaat het hun ook beter. En er spookte me ook door mijn hoofd dat ik ze later niet wilde opzadelen met; mama is al die jaren ongelukkig geweest en gebleven voor ons. Wat geef ik ze dan voor ideeën mee? Maar wat ik al zei, ik KON het ook niet eerder. Dit is een stap, die moet je echt zelf zetten en zo erg zelf willen, want er komt heel veel op je af. Ik wens iedereen die er tegenaan zit, heel veel kracht en wijsheid.

Goed zo!

het is inderdaad dat je er zelf helemaal moet achter staan. Want tijdens de periode dat je nog niet van huis bent gescheiden komen er nog zoveel zaken op je af. Die maken je weer aan het twijfelen. En dan moet je echt terug grijpen naar de situatie zoals die echt is.
Mijn ervaring is dat as ex ineens wel zijn best doet om gezellig te zijn. Maar ondertussen weet ik maar al te goed dat dat weer van voorbij gaande aard is en we weer terug gaan vallen in ellende.
Voor nu is eht wel goed. Kunnen we in alle rust de zaken regelen

Snoes

***Mijn ervaring is dat as ex ineens wel zijn best doet om gezellig te zijn.***
Oh hou op. Hier precies hetzelfde. Eerst kon er amper hallo af als ie thuiskwam en ging gewoon zijn eigen gang, moest hem overal aan herinneren. En toen ie toch maar niet wilde scheiden stond ie later op (liep mijn ochtendschema in de war) want dan zag ie me nog smorgens en kon me nog gedag zoenen.(?) Kwam eerder thuis, en bleef savonds ineens op tot ik thuis kwam uit mijn werk. Ik heb wel om de hoek in de auto zitten wachten tot het licht uit ging, durfde niet meer thuis te komen. Heb in die periode ook door een blackout een aanrijding gemaakt. Pfff ineens zo'n vent op je lip terwijl je er klaar mee bent. Maar het is echt zo, ze kunnen ineens de knop omzetten naar 'zoals het hoort' maar het is nooit voor lang.

Deze week er weer over begonnen

na een cursus over autisme ben ik er voorzichtig maar weer eens over begonnen. " zeg, herken je nu niet het een en ander in jezelf " ?
maar nee hoor, hij herkende helemaal niets en werd daarna nog heel erg boos op mij.
tja, je zou er weer bijna ruzie over krijgen.
Maar het is zoals iedereen hierboven schrijft. En ik ben echt overtuigd dat hij een vorm ASS heeft.
Zien ze dit nu echt zelf niet ? Of willen ze het niet zien. Het is toch zeker geen schande als je ass hebt.

Ik kreeg als boze reactie ook nog te horen dat hij het mij dadelijk wel heel moeilijk ging maken ( als hij op zichzelf woont) maar het was mij wel duidelijk dat hij enorm om zich heen sloeg. Dat meent hij niet. En, duidelijker kan het bijna niet worden, hij voelt zich aangevallen. Waarom ??? vraag ik mij dan af.

Nog een probleem. De kinderen hebben echt een groot probleem met hem. Hij kan helemaal niet met zoon omgaan wat altijd neer komt op ruzie. zoon zegt dat hij papa haat, en dat papa hem niet begrijpt.
dit gaat al jaren zo. Is al therapie voor geweest , maar niets helpt. Vader ziet gewoon niet hoe hij zoon het beste kan aan pakken of mee kan om gaan. Waardoor het steeds botst. ( met als uitkomst : schreeuwen schelden en af en toe een klap)
Zoon wordt dan beschuldigd door papa. Want " hij moet eens normaal doen " . Tja dat kan je niet he, als je ppd-nos hebt. maar dat snapt papa niet helemaal.

Nu gaan we uit elkaar en wil papa met de kinderen een week of 2 a 3 op vakantie naar het buitenland. Ik voorzie grote problemen tussen zoon en papa. Zoon wil ook helemaal niet zonder mij want hij is bang van zijn vader.
Wat nu ???

Lastig

***na een cursus over autisme ben ik er voorzichtig maar weer eens over begonnen. " zeg, herken je nu niet het een en ander in jezelf " ? maar nee hoor, hij herkende helemaal niets en werd daarna nog heel erg boos op mij.***
Hier ging het ook zo. Voor de oudste hadden we een aantal oudergroepsgesprekken en daar sprak ie wel uit dat ie zoveel herkende en dat hij trucjes had om 'te overleven' enz. Eenmaal thuis toen het ter sprake kwam had hij toch echt niet die aspergeziekte, hoe kwam ik erbij ik was zelf autistisch. Helemaal boos was ie. Natuurlijk lijken vaders op zonen, dat is toch logisch. Bij zoon heeft het een naam, maar bij hem niet.
***Zien ze dit nu echt zelf niet ? Of willen ze het niet zien. Het is toch zeker geen schande als je ass hebt.***
Ze zien het niet. Ze leven in hun eigen wereldje en de rest wijkt af. Dus moet jij niet gaan vertellen dat hij afwijkt, dat klopt niet. Tijdens een van de sessies bij de ggz gaf de psych een voorbeeld. Ze las een boekje over een auti-kindje voor aan een kindje met autisme. Het kindje kon de link met zichzelf niet leggen (wat wel de bedoeling was) want het kindje in het boekje had blond haar en zij zelf had zwart haar. Ze hebben totaal geen zelfkennis en helemaal geen inbeeldingsvermogen. Je zegt schat ik hou van je en vervolgens laat je schat de hele afwas alleen doen terwijl je tv gaat kijken. Wat is het probleem, je zegt toch ik hou van je, dat willen mensen toch horen....
De allereerste vakantie vond ik ook heel moeilijk. Hier ook strijd en onbegrip. Het pijnlijke was dat ik vader er niet over aan kon spreken, maar zoon wel. Die heb ik tips en instructies gegeven. Verder is het loslaten, heel moeilijk. Maar je hebt nog een paar maanden, dan trekt misschien de ergste scheidingsspanning een beetje weg, want dat speelt nu ook mee.

Voor snoes

Hoe is het nu? Ik herken zo veel in jouw verhaal. Ik zou ook wel graag willen opstappen, maar ik blijf dus maar vanwege de kinderen. Hoewel ik het voor de kinderen ook geen goed voorbeeld vind hoe wij met elkaar omgaan. Of niet omgaan kun je beter zeggen.
Welk deel van het land woon je? Misschien kunnen we voor elkaar iets betekenen? Ik woon in het oosten.

Ook ik leef met een man met ass

In tegenstelling tot jullie heeft mijn man wel een diagnose.

Ik heb het geluk gehad dat mijn man zelf het gevoel had dat er iets niet klopte en er ook over durfde te praten. Hij had verschillende dingen gelezen over ASS (asperger in het bijzonder) en dacht dat hij dat ook wel eens zou kunnen hebben.

Ik heb vervolgens een afspraak voor hem gemaakt bij de huisarts (die stap vond hij te moeilijk) en we zijn samen gegaan.

Om er niet een te lang verhaal van te maken, na 1 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan kreeg hij de diagnose ASS.

Wij zijn al 21 jaar samen ( hij was 17 en ik was 15) en hebben samen onze weg gevonden met zijn beperkingen.

Het is niet altijd even makkelijk geweest, maar nu de diagnose er is kan ik me er ook makkelijker bij neerleggen dat hij sommige dingen ook echt nooit zal begrijpen of dat hij nou eenmaal is zoals hij is en dat dat ook niet zal veranderen.

Ik wens jullie veel sterkte in jullie relatie ( of in jullie verdere leven zonder jullie partner)

Hetzelfde

Ik woon in het midden van het land nabij rotterdam. tja, alles blijft het zelfde he. Ondanks dat ik wel zeker weer dat hij een vorm van heeft. Ik maak er nu het beste van tot hij ergens anders woont. Hij heeft een ander huis gevonden en met een beetje geluk krijgt hij daar begin april de sleutel van.
beetje typerend ook dat het een huis is waar alles aan gedaan moet worden. Dat was bij dit huis ook zo. Ik kan nu al voorspellen hoe dat gaat lopen straks. Hij begint overal tegelijk en maakt niks af. Maar dat is gelukkig dan niet meer mijn pakkie an

Het is inderdaad prettiger als je man het zelf ook erkent. Daar heb ik het met hem ook al eens over gehad. In de tijd dat ik nog licht zag aan het einde van de tunnel. Dan kan je ook meer begrip op brengen en er meer rekening mee houden. Maar juist doordat hij vind dat er niets aan de hand is en alles aan mij ligt, dat ik dingen zie die er niet zijn, ben ik onderweg mijn respect voor hem verloren.
Het moeilijk is, dat het echt geen slechte man is. maar er is gewoon niets meer tussen ons.( wel een vriendschappelijk houden van )
Het gebrek aan die " klik" , aan wederkerigheid, saamhorigheidsgevoel , aan alles eigenlijk.
Een relatie bestaat er toch niet uit dat je klusjes doet, helpt in het huishouden en verder ben je alleen maar aanwezig?
Ik verlang weer naar een arm om me heen. Met iemand kunnen praten , ECHT praten niet oppervlakkig over de kinderen.

Ik heb er jaren over gedaan om deze stap te zetten. En zelfs nu twijfel ik af en toe of ik er wel goed aan doe. Maar als ik dan denk aan al de keren dat er zoveel moeilijkheden waren , dan weet ik dat het uiteindelijk de beste oplossing is en dat ik er goed aan doe.

hoe gaat het verder bij jullie ??

Snoes

Ik kan maar één ding antwoorden op je bericht: dit zou mijn verhaal wel kunnen zijn.
Daarom durf ik ook zeggen: ga ervoor en kies voor jezelf (en daardoor ook voor de kinderen, want als jij je goed voelt, is het ook voor hen goed). Weggaan bij mijn ex was de beste beslissing die ik ooit genomen heb in mijn leven.
"Ik verlang weer naar een arm om me heen. Met iemand kunnen praten , ECHT praten niet oppervlakkig over de kinderen." Dat is het dus, hé, dat is een echte relatie. En die heb je nu niet.
"Ik heb er jaren over gedaan om deze stap te zetten. En zelfs nu twijfel ik af en toe of ik er wel goed aan doe. Maar als ik dan denk aan al de keren dat er zoveel moeilijkheden waren , dan weet ik dat het uiteindelijk de beste oplossing is en dat ik er goed aan doe." Bij mij heeft het achteraf bekeken ook jaren geduurd. Nu denk ik dat ik het veel eerder had moeten doen.
Ik wens je alle succes toe op deze toch niet eenvoudige weg!
Ik luisterde in mijn "scheidingstijd" veel naar "See the sun again" van Dido. De tekst is niet helemaal compatibel met de situatie, maar toch.

Tekst

die tekst ken ik niet maar ik ga hem opzoeken.

Ik ben blij dat er zoveel herkenning is. Ik had al enig vertrouwen in de toekomst, maar dat krijg ik steeds meer. Ook dat het niet raar is dat ik iets meer zoek dan er in onze relatie te vinden is.
De herkenning is echt prettig !

gr. snoes

Herken dit wel

Tja ik herken je probleem direct, zit op dit moment in dezelfde situatie, alleen gaat het bij mij om mijn vrouw. Ik heb de pech dat ik er pas na 16 jaar huwelijk achter kwam wat er precies loos was of beter gezegd een naam kon geven. Ik heb jarenlang de schuld bij mijzelf gezocht en altijd het geduld proberen op te brengen om nieuwe energie in onze relatie te stoppen.
Ik herken zo goed wat je schrijft over sterfgevallen en de boosheid, nooit eens een grapje kunnen maken, maar daarnaast ook de teruggetrokkenheid, en het egoïsme. Mijn vrouw ging ernaast ook veel drinken en ook met haar valt nooit te praten, waren er problemen dan werd het uiteindelijk zo verdraaid dat het weer mijn schuld was. Ik moest altijd precies bijhouden of ik niet iets verkeerd zei, want ze onthoud alles en dat kon er best na een jaar nog uitkomen en ruzie opleveren.
Heb 3 kinderen waar ik heel veel van hou en ook daar wil je voor verder in je relatie dus ging ik gewoon weer opnieuw beginnen. Mijn middelste zoon heeft ook een vorm van autisme (PDD-NOS) en dat heeft mij duidelijk aan het denken gezet wat er met mijn vrouw aan de hand was/is.
We zijn nu 18 jaar getrouwd en de laatste 10 jaar zijn echt een hel geweest. Elke vriendschap die ik had heeft ze uiteindelijk wel kapot kunnen maken. Zelf heeft ze helemaal geen vrienden en de vrienden die ik nu zelf weer heb opgebouwd mogen niet in huis komen, dus ben ik de laatste 2 jaar veel weg en ga dan naar vrienden.
Ik loop de laatste 2 jaar heel vaak met de gedachte om bij haar weg te gaan, maar dat is niet echt gemakkelijk. Ik weet niet hoe en ben erg bang voor wat er gaat komen en of ik ooit nog wel een andere relatie zou aankunnen. Ik heb het idee dat ik al mijn energie in haar heb gestoken. Ik ben niet meer degene die ik vroeger kon zijn en ik weet niet of ik ooit nog weer die vrolijke optimist zou kunnen worden.
Vind het wel fijn je verhaal en de reacties te lezen, zeker omdat ik er veel in herken.

Gelezen

Ik heb je verhaal gelezen. Tja, andersom kan natuurlijk ook. Ik denk dat je zeker dezelfde persoon kunt worden. Al duurt het wel even. Ik ga het zeker proberen. het leven is te kort en genieten zit in kleine dingen. Ik denk dat jij uiteindelijk ook weer gelukkig kan worden zonder haar .Maar daar moet je wel aan toe zijn. Zelf denk ik dat het niet moeilijker kan worden dan het de afgelopen jaren is geweest.
Succues ook en ik wens je wijsheid en kracht toe !

Peer

"Ik heb de pech dat ik er pas na 16 jaar huwelijk achter kwam wat er precies loos was of beter gezegd een naam kon geven. Ik heb jarenlang de schuld bij mijzelf gezocht en altijd het geduld proberen op te brengen om nieuwe energie in onze relatie te stoppen."
Ik herken dit erg goed; gelukkig behoort dit voor mij nu tot het verleden. Af en toe heb ik er nog last van, want ook na mijn scheiding moet ik natuurlijk nog afspraken maken met de vader van mijn kinderen en dat gaat niet altijd goed.

Snoes: "Zelf denk ik dat het niet moeilijker kan worden dan het de afgelopen jaren is geweest."
Ik kan dit alleen maar bijtreden: je kan ook kiezen voor het onbekende geluk ipv voor de bekende miserie.

Er is nog meer

Voor mij had het ook tot het verleden moeten behoren, maar denk dat ik zelf nooit de kracht en lef heb op kunnen brengen om er een einde aan te maken, tenminste. Een jaar geleden ben ik compleet door het lint gegaan door haar drankgebruik, want met drank valt er al helemaal niet meer mee te communiceren. Daar was dan het moment gekomen dat ik er geen gat meer in zag. Ik kon bij vrienden logeren tot ik zelf een huisje kon vinden. De eerste dagen voelde ik me zo fijn en zonder op je tenen te hoeven lopen, zag ook wel weer perspectieven om weer verder te kunnen. Vanaf de derde dag begon ze me te bellen en smeekte of ik terug wilde komen, soms 3 uur later belde ze stomdronken op dat ze wraak zou nemen en mij helemaal kapot zou maken. Dit ging soms de hele nacht door en had ik ochtends wel 30 berichten met bedreigingen. Zelfs de kinderen had ze opgestookt dat hun vader niet deugden en dat ze mij nooit meer zouden zien en zo kan ik nog wel een heel blad volschrijven.
Een week later moest ik dan langskomen om te praten over de verdeling en de scheiding, want ze had nu een echte vent ontmoet en alles moest nu worden afgehandeld. Maar er werd niet gepraat, want ze was ineens vol spijt en alle schuld nam ze op zich. Het zou allemaal beter worden en ze zou stoppen met drinken. Ze had beloofd meer te zullen praten als er iets was en het contact tussen ons zou nu ook goed gaan. Ik heb haar gezegd hierover na te denken en mij gewoon 2 weken met rust te laten, had intussen ook een huisje gevonden. Het ging die 2 weken uitzonderlijk goeden kreeg veel lieve berichtjes van haar en ook vroeg ze me om af een toe eens thuis te komen eten. Tja ik geloofde er weer in en ik was eigenlijk weer happy met haar, wilde op deze manier best verder en ben ook uiteindelijk weer naar huis gegaan.
Maargoed als ik dit forum een jaar eerder had gelezen, had ik kunnen vinden dat dit maar heel tijdelijk is, het begon met alle schuld op mij te schuiven en echt iedere dag een stukje mijn kant opschuiven en ja uiteindelijk had ik ook echt het gevoel dat alles mijn schuld was, daarnaast werd alles weer het oude op het drinken na dan en nu had ze een nieuwe hobby, dag en nacht computeren en alles is weer terug bij af. Bah heb het helemaal gehad.
Het moeilijke is om weer weg te gaan en weer van voor af aan alles opnieuw weer door te moeten maken. Tja anonima denk niet dat het makkelijk is om de kinderen met hem te moeten delen, tenminste lijkt mij erg moeilijk om haar telkens weer onder ogen te moeten komen. Dus het is niet alleen een nieuw leven opbouwen maar ook nog continu over je schouders kijken en dat maakt het niet makkelijk.

Sjonge!

Peer, wat een verhaal! pfff!
Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren, maar misschien nog dit. Toegegeven, bij mijn ex was er geen drank in het spel, maar het telkens opnieuw beginnen, na beloftes enzovoorts, dat herken ik wel. En nu weet ik: hij zal nooit veranderen, ook al belooft hij het. En dus geloof ik daar niet meer in. Het bespaart me de zoveelste desillusie, maar eerlijk is eerlijk, soms trap ik er wel nog in (en ben nadien boos op mezelf).
"Bah heb het helemaal gehad." en daarna schrijf je "Het moeilijke is om weer weg te gaan en weer van voor af aan alles opnieuw weer door te moeten maken."
Maak voor jezelf uit wat je echt wilt voor jezelf en voor je kinderen. Is dit het leven dat je wilt? Of kies je toch voor de verandering. Het is geen makkelijke weg, de onbekende weg, zeker niet, maar jij bent de enige die kan zeggen of je op deze manier verder wil of toch niet.
Heel veel sterkte!

Anonima

Inderdaad, telkens weer beloven dat het beter word en na een week of 2 weken gewoon weer in het oude patroon. Ik ben heel erg bezig met wat er allemaal gebeurd is en dit heb ik haar ook voor de voeten gegooid. Het vervelende is dat ze het ook echt niet snapt en dat maakt alles heel moeilijk. Als iemand er bewust van is dat ie iets fout doet en niet wil veranderen dan is de keuze niet zo moeilijk om weg te gaan. Eigenlijk voel ik me heel schuldig en laf om weg te lopen voor iets waar iemand niets aan kan doen, maar aan de andere kant ga ik er zelf aan onder door als ik zo door blijf gaan.
2 jaar geleden viel alles op zijn plek en ineens begreep ik waarom mijn leven met mijn vrouw nooit eens goed bleef gaan. Eigenlijk heeft het heel veel stuk gemaakt in mij en ik heb alles en iedereen voor haar opgegeven. Dacht dat het ooit allemaal wel beter zou worden, alles zou wel veranderen. Als dan blijkt dat het eigenlijk niet mogelijk is om een goede relatie met haar op te bouwen, stort alles in. Het is net of alles voor niks is geweest.
Mag ik vragen hoe jij dat schuldgevoel hebt overwonnen, hoe stap je uit een vertrouwd leventje. Inderdaad het onbekende is eng. Vind het ook erg moeilijk voor de kinderen, want hoe leg ik mijn zoon uit dat ik om deze reden bij zijn moeder weg ga, terwijl hij ook ass heeft.

Tmi

Ik weet niet hoe oud je zoon is maar wat mij betreft valt het onder TMI: too much information.Je hoeft je zoon niet alle ins & outs van je gevoelsleven kenbaar te maken, hij is niet je beste vriend!
Volgens mij volstaat het dat je hem uitlegt dat je gevoelens voor zijn moeder weg zijn.

En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou?
En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past...
En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens?
Je hebt maar een leven....

Ass

Doordat mijn partner bijna 9 jaar ouder is dan ik ben waren de verhoudingen anders in het begin van onze relatie. Toen ik 17 was heb ik hem leren kennen en was ik op zoek naar veiligheid. Dit bleek al snel een schijnveiligheid te zijn.

Helaas is het voor mij niet mogelijk te breken met de relatie dit mede omdat ik me verantwoordelijk voel voor zijn welzijn. In de afgelopen jaren is er veel verbeterd en hebben we hulp van buitenaf. De relatie therapie werkt erg goed en zo ook de groep die mijn man heeft gevolgd voor mannen met ASS.

Peer/anno42 (lang)

Peer:“Als iemand er bewust van is dat ie iets fout doet en niet wil veranderen dan is de keuze niet zo moeilijk om weg te gaan.”
Nou, dat weet ik zo nog niet. Mijn ex meende op een bepaald moment ontdekt te hebben dat hij misschien ADD had, maar hij zou daar wat boeken over lezen en dat was het. Ik moest het maar accepteren. Voor mij voelde het alsof ik destijds een kat in een zak gekocht had: alles wat ik jarenlang had aangevoeld als “er klopt iets niet”, waarvan ik al die tijd last had gehad (teveel om hier allemaal op te noemen) kreeg eindelijk een plaats, maar er zou niets veranderen, want “hij was nu eenmaal zo”. Toen heb ik hem gezegd dat ik hem best wilde aanvaarden zoals hij was, maar dan niet meer als mijn echtgenoot. Het was ook lastig en ik voelde me ook schuldig of ik hem en de kinderen dit wel kon aandoen, maar wat me gesterkt heeft: ik wist voor mezelf dat ik alles, echt alles, geprobeerd had wat mogelijk was om de relatie te redden en ik wist ook dat mijn kinderen niets hadden aan een moeder die zichzelf kwijt was en er onderdoor ging (en dat laatste schrijf jij ook letterlijk).Ik heb een paar depressies doorgemaakt, de een na de andere peesonsteking gekregen, was vaak heel erg moe, kreeg de zona, nierontsteking, en ten slotte een zware whiplash (waardoor ik weken thuis kwam te zitten en ging nadenken!). Mijn opgewektheid, mijn humor, mijn tederheid, mijn energie … alles was verdwenen als sneeuw voor de zon, ik was nog maar een schim van mezelf. Ik was een vervelende, zeurende vrouw geworden die om het minste boos werd, zo leek het wel en niemand werd daar gelukkiger van, ook mijn ex niet.
Het is een rouwproces, een afscheid nemen, hoe dan ook, en dat doen pijn, veel pijn. Ik voelde het ook aan als een mislukking. Je schrijft “Het is net of alles voor niks geweest is”. Ook dat herken ik: het voelde als verloren tijd. Maar dat is het niet, weet ik nu, ik heb er veel uit geleerd, en misschien had ik deze periode (bijna 30 jaar waren we samen!!) wel nodig om te staan waar ik nu sta. Ik weet nu ook heel goed wat ik wél wil in een relatie en wat helemaal niet.
Ik heb de stap durven zetten door intensieve gesprekken met mijn zussen, met vrienden en ik ben in therapie gegaan (healing) om mijn eigen kracht te ontdekken. Dat schuldgevoel is heel moeilijk, want net in een dergelijke relatie voel je je toch vaak verantwoordelijk voor het geluk van de ander, word je ergens in een verzorgende rol geduwd, maar krijg je niets terug, er is geen evenwaardigheid. Maar je partner is zelf verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk, en jij voor dat van jou (en daardoor heeft dat ook onrechtstreeks een invloed op het geluk van je zoon).
Ik heb mijn kinderen van in het begin gezegd waarom ik wegging: dat ik papa ooit graag gezien heb, maar dat ik zo niet meer verder kon leven, omdat ik mezelf verloor, dat hij niet de partner is die ik nodig heb. Met mijn oudste (toen bijna 15,5) heb ik er anders over gepraat dan met de jongste (toen 10). Kinderen voelen trouwens wel aan dat het niet goed zit tussen hun ouders, en ze hoorden ook de ruzies en zagen mij steeds vaker in tranen. Maar details heb ik niet echt gegeven, is ook niet nodig volgens mij. In het begin van onze relatie waren de problemen trouwens allemaal minder duidelijk en minder uitgesproken; het is vooral begonnen nadat ons eerste kind geboren werd. Dat je zoon ook ass heeft, is nog iets anders: je relatie tot je kind is een ouder-kind-relatie, dat is anders dan een partnerrelatie. Maar ik had het gevoel dat ik drie kinderen had: mijn twee kinderen en mijn partner, en daar zat het verkeerd.
Mijn ex en ik hebben nu trouwens co-ouderschap, dat redelijk loopt, ook al blijven zijn problemen nog steeds in de weg zitten. Ik ga ook nooit kwaad spreken over mijn ex tegen de kinderen, maar soms zeg ik wel dat ik boos ben omdat hij bv. weer eens de afspraken niet naleeft. Ze zijn intussen 18 en 13 en snappen dat wel.
Spatie: “En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou? En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past... En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens? Je hebt maar een leven....”
Ik kan me hier helemaal bij aansluiten. Ook voor mijn ex zal onze scheiding op termijn goed blijken te zijn, maar eerst moet hij wellicht nog wat dieper in de miserie gaan. Hij voelt zich graag slachtoffer, en doet zichzelf ook graag miserie aan. Ooit zal hij wel een keerpunt hebben, denk ik, of niet.
Mijn oudste was destijds erg boos op mij, dat ik papa in de steek liet, enzo. Nu wordt ze zelf met dingen geconfronteerd als ze bij hem is waardoor ze meer begrip heeft gekregen voor mij.
Ik wil graag eindigen met een positieve noot: ik heb intussen een vriend waarmee de relatie helemaal prima is, ook al wonen we ver uit elkaar en zal dat ook nog een tijd zo blijven. Eindelijk een “normale” relatie, zoals ik altijd gedacht had dat een relatie zou en kon zijn. Heerlijk. Dat wens ik jou ook toe!

Anonima (ook lang)

Zie dat je ook het nodige wel gehad hebt. De dingen die je opschrijft komen zo bekend voor. Dit is de eerste keer dat ik op een forum schrijf en na al die jaren merk ik gewoon dat het me goed doet deze verhalen te lezen, toch een stukje erkenning.
Ook ik had en heb heel veel lichamelijke klachten die alleen maar psychisch zijn terug te halen, heb altijd in de verkeerde hoek gezocht, ook in therapie geweest en gewoon geen aanknopingspunt kunnen vinden. Ik heb diverse onderzoeken gehad in het ziekenhuis, van bodyscan, hartonderzoek enz. Mijn lichaam leek ziek en met de symptomen, maar dat was het niet. Inderdaad het lachen vergaat je wel en ook vrienden en familie zien dat aan je, maar weten niet wat er met je is, want naar hun toe vertelde ik dit niet. Wat ik uiteindelijk bereikt had was dat vrienden en familie hier niet meer welkom waren, tenminste de familie van mijn kant dan, haar familie was wel welkom en vrienden heeft ze niet.
Sinds 5 jaar ben ik verhuist en heb ook een nieuwe vriendenkring kunnen opbouwen waar ik overigens sinds kort wel over de situatie praat. Ineens lijkt het kwartje te vallen en begrijp je wat er aan de hand is en ineens begrijp je dat het niet allemaal aan mij lag, want zo werd het wel geïnterpreteerd. Ook nu dacht ik het allemaal wel aan te kunnen en ik dacht dat ik met deze wijsheid wel opnieuw kon beginnen, niet dus. Eigenlijk is er alleen nog maar boosheid en verdriet, weet dat je niet altijd achteruit moet kijken, maar daar licht wel de basis waar ik zo ongelukkig ben geworden.
Tja dan het feit dat ik me schuldig voel na 18 jaar huwelijk, het is niet alleen maar weggaan. Ten eerste zie ik ontzettend op tegen het onbekende. Je leventje word helemaal ontregeld en al het vertrouwde is weg, ook al krijg je er meer rust voor terug. Desondanks blijft het eng. Wat jij schrijft over je gesprekken met je zussen en vrienden, dat is iets wat bij mij zou kunnen helpen, maar zoals ik al zei heb ik altijd de kant van mijn vrouw gekozen ten koste van mijn familie. Ik heb wel een hele lieve zus die ik altijd nog wel kan bellen, maar ja ook haar heb ik dan eerst wel weer veel uit te leggen. Moest daar maar eens een begin mee maken denk ik.
Spatie: “En Schuldgevoelens...tja. het leven is vaak niet ideal, soms moet je een offer brengen...de vraag is: is het ten koste van iemand anders of van jou? En soms lijken de omstandigheden in het begin oneerlijk (vanuit het perspectief van je vrouw als je haar verlaat) maar in the long run blijkt het toch een win-win situation te zijn, omdat zij bv ook de kans krijgt iemand anders tegen te komen die beter bij haar (en haar diagnose) past... En daarbij lijkt het mij doodzonde om je leven met iemand te delen gebaseerd op schuldgevoelens? Je hebt maar een leven....”
Wat je hier schrijft is absoluut waar, maar moet zeggen dat ik niet zo met haar belangen bezig ben, daarvoor ben ik gewoon te boos. Op dit moment laat ik alles maar rustig op mij afkomen, merk nu ondanks alles dat ik wel sterker word en meer zelfvertrouwen terug krijg. Ook ga ik meer met vrienden op pad en dat zijn net de dingen die ik even nodig heb op dit moment.
Bedankt voor jullie reacties, want dat is net dat extra stukje wat ik nodig had en heb.

Ga ervoor

voor je eigen geluk! Ik denk dat je diep in je hart wel weet wat je wil, maar je hebt nog een klein zetje nodig.
Ik heb jarenlang eenzelfde droom gehad: ik viel uit een boom, van een hoog gebouw, van een hoge muur en ik voelde in mijn slaap de engheid in mijn buik (zo'n beetje het gevoel dat je als kind had op een grote schommel ofzo). Het voelde angstig , maar het leek of ik wel moest vallen, maar geen enkele keer smakte ik op de grond, neen, ik kwam elke keer weer op mijn voeten terecht. Een vriend gaf de volgende verklaring: je bent bang om te springen, het onbekende tegemoet, maar heb maar vertrouwen, want je komt goed terecht. En zo was het ook! Sinds ik gescheiden ben, heb ik die droom geen enkele keer meer gehad....
Het is heel logisch dat je opziet tegen het onbekende, en het is ook goed dat je boos bent, sta jezelf dat toe. Maar doe iets met die boosheid, wend de kracht van je boosheid aan om jezelf te helpen, laat ze je niet verlammen.
Ga naar je zus toe en leg het haar uit. Veel kans dat ze misschien toch wel al iets vermoedde en je zal helpen door te luisteren en er voor je te zijn. Dit is een eerste stap, en dan komen de volgende wel vanzelf. Je gesteund voelen is zo belangrijk.
"Wat je hier schrijft is absoluut waar, maar moet zeggen dat ik niet zo met haar belangen bezig ben, daarvoor ben ik gewoon te boos. Op dit moment laat ik alles maar rustig op mij afkomen, merk nu ondanks alles dat ik wel sterker word en meer zelfvertrouwen terug krijg. Ook ga ik meer met vrienden op pad en dat zijn net de dingen die ik even nodig heb op dit moment." Kijk eens aan, dit is al een andere toon. Natuurlijk ben je niet met haar belangen bezig want te boos, is heel normaal. Maar ik lees ook dat je je sterker voelt, dat je erkent wat je nodig hebt. Mooi zo, that's the spirit. Stel jezelf bij twijfel en bij moeilijke momenten de vraag: "wat heb ík nu nodig" en jijzelf kent het antwoord wel.
Ik ben benieuwd hoe het verder met je zal gaan. Ik zou bijna durven schrijven (in Star Wars-stijl): May the force be with you!

Heel kort

..je lijkt mij een heel lieve en leuke man...sterkte voor de volgende fase in je leven (sprong in het diepe en erna) en hopelijk ga je vanaf nu een tijd tegemoet met meer satisfactie

Nog even

Uit een ander draadje: "Een mens lijdt het meest, onder het lijden dat men vreest."
Het is misschien een goed idee dit in je achterhoofd te houden? Het is een uitspraak die zeker waar is.

Tja

Misschien geeft een droom ook wel aan dat het een keer genoeg is geweest, waarschijnlijk heb ik de voortekenen ook wel gehad en heb ik ze domweg naast me neer gelegd. Toen ik mijn relatie begon ben ik door meerdere mensen gewaarschuwd om het niet te doen, mijn beste vriend destijds had toen al even kort voorspeld hoe mijn leven zou verlopen. Ik verklaarde hem toen voor gek en was boos dat hij me bij haar probeerde weg te krijgen. Nu 18 jaar later ga je daar toch aan terug denken hoe serieus hij hierin was en dat hij wel iets zag wat ik niet kon zien. Volgens mij is het een jaar of 8 geleden dat ik sterk het gevoel kreeg om hier mee te stoppen en dat ik het verder wel zou redden om een nieuw leven te beginnen. Het lijkt wel hoe langer je wacht, des te moeilijker het word.
Ga er vanaf nu inderdaad eens met andere over praten en kijken hoe ik dit het beste kan uitkomen.
Dank je voor jullie adviezen en steun, zie steeds meer een weg om verder te kunnen.

Het juiste moment

Wanneer is het moment daar om de stap te zetten? Dat is heel moeilijk te zeggen als je ergens middenin zit. Toen ik mijn ouders ging vertellen dat ik weg ging bij mijn man, zei mijn moeder (83) "eindelijk". Ze voelde zich ook best schuldig, dat ze misschien niet genoeg haar mening gezegd had en zo, maar ik zei: "Had je het wel gedaan, ik zou wellicht niet geluisterd hebben of nie willen luisteren hebben. Misschien was onze relatie (tussen mijn ouders en mij) ook wel vertroebeld." Mijn moeder had wel degelijk dingen gezien, net als jouw vriend, maar niets gezegd. Ik denk ik net als jij ook kwaad zou geworden zijn. Als je er middenin zit, zie je de dingen niet zoals een buitenstaander het ziet vanop een afstandje. Oh ja, mijn ouders zijn vaak langsgeweest na de zoveelste ruzie, maar ze hebben nooit gezegd dat ik moest weggaan, of dat het nu maar eens gedaan moest zijn. Ze zijn me wel blijven steunen, ook mijn relatie zolang ik ermee wilde doorgaan. En toen ik ging scheiden, bleven ze me nog steeds steunen op een fantastische manier, ook nu nog, ik kon en kan er steeds terecht.
Zie je die vriend nog, die je destijds waarschuwde? Het zou misschien goed zijn opnieuw met hem te gaan praten?
En misschien heb je wel tekenen naast je neergelegd, maar tja, misschien herkende je ze gewoonweg niet? Kan best. Je herkent de tekenen maar als je er klaar voor bent. En volgens mij ben je dat nu.

Ik ga niemand een scheiding aanpraten, maar soms is de moeilijke weg de enige goede om jezelf te bewaren.

Laat

Van mijn ouders heb ik nooit echt de steun gekregen, mijn vader was al vroeg overleden en mijn moeder is er nooit voor me geweest. Wel heb ik altijd veel aan mijn oudste zus gehad, maar ook dat contact is op een laag pitje komen te staan. Moet ook zeggen dat ik een paar zeer goede vrienden heb, die mij door dik en dun steunen en uiteraard de lol die we met mekaar hebben.
Juist deze mensen geven je weer kracht om een oplossing te zoeken. Maargoed uiteindelijk zal ik 1 ding zelf moeten doen, maar het is zeker fijn dat je op vrienden kunt terug vallen op dat moment.
De vriend die mij destijds waarschuwde zie ik eigenlijk al 16 jaar niet meer, net als alle andere vrienden die ik destijds had. Mijn vrouw hield niet van mensen over de vloer, tja en hun hadden ook al snel door dat ze niet welkom waren. Ik heb haar kant gekozen en voor haar eenzaamheid gekozen, als je dan merkt dat je op een gegeven moment verschijnselen gaat vertonen die totaal niet bij mij passen dan gaat er wel een belletje rinkelen. Gelukkig ben ik wel zo wijs geweest om een nieuw sociaal leven te beginnen, al is het dan alleen en nu ik het mijn vrienden uitgelegt heb waarom zij niet welkom zijn in mijn huis krijg ik er wel begrip voor terug.
Weet je wat het is, met elke zin die ik opschrijf komt er steeds meer het verlangen naar een normaal leven en waar eerder de drempel omhoog kwam is het net of hij nu steeds lager word. Ja waneer is het juiste moment, wat ik wel weet is dat ik nu mijn hart moet blijven volgen.
Ik denk dat je gelijk hebt en ik denk ook dat ik nu moet door zetten.

Anno42

Anno42, ik merk dat ik erg met je verhaal bezig ben en elke keer vol spanning kom kijken wat je nu weer geschreven hebt, en hoe het met je gaat.
Ik merk dat je meer en meer bij jezelf komt, toch in wat je schrijft, en dat is heel mooi. Je schrijft het zelf: "wat ik wel weet is dat ik nu mijn hart moet blijven volgen." Er zijn dingen in beweging, want je schrijft "waar eerder de drempel omhoog kwam is het net of hij nu steeds lager wordt."
Van wie je steun krijgt, is op zich niet belangrijk, maar wel dát je steun krijgt, van mensen die het goed met je voorhebben. Het is mooi dat je je sociaal leven weer hebt opgebouwd, dat is al een eerste stap geweest. Het contact met je zus staat op een laag pitje, maar is dus niet uitgedoofd? Misschien is het nu tijd om daar weer wat leven in te blazen.
"Juist deze mensen geven je weer kracht om een oplossing te zoeken. Maargoed uiteindelijk zal ik 1 ding zelf moeten doen, maar het is zeker fijn dat je op vrienden kunt terug vallen op dat moment."
Inderdaad, men kan je steunen, maar uiteindelijk ben jij het die het zal moeten doen, vanuit je eigen kracht. Dat je dat inziet en neerschrijft, is al heel veel! (Ik heb het idee dat er maar drie dingen zijn in mijn leven waar ik echt helemaal alleen voor stond en die ik helemaal alleen heb moeten doen: mijn twee bevallingen en weggaan bij mijn man. Niemand anders kon dit voor mij doen. Het is beangstigend, maar het feit dat je het dan ook doet, geeft je zoveel kracht en voldoening!)

"nu ik het mijn vrienden uitgelegt heb waarom zij niet welkom zijn in mijn huis krijg ik er wel begrip voor terug."
Kijk eens aan, zie je wel: als je jezelf bent, krijg je heel wat terug! Laat je dit maar verder moed geven.

"Ik denk dat je gelijk hebt en ik denk ook dat ik nu moet door zetten." Dat denk ik ook, ik denk dat je er klaar voor bent.
Hou je ons verder op de hoogte?