Werkeloos - ligt op de bank - met telefoon en afstandsbediening

Dus hij is hele dagen thuis, maar kookt nooit, wast alleen zijn eigen spullen, maakt niet schoon, etc? Van niks doen ga je je doel niet vinden uiteindelijk. Daar zul je toch wat meer moeite voor moeten doen. Een cursus of zo, een keertje meelopen bij een bedrijf, dat soort zaken.
En naast dat soort dingen en solliciteren kan hij echt wel meer doen thuis.
Als ik ben werken en mijn man is thuis of eerder thuis dan ik, dan kookt hij.
Hij heeft wel tijd en energie voor dingen die hij leuk vindt, maar niet voor alle noodzakelijkheden die ook bij het huishouden horen. Ik vind het ook wat kinderachtig. 
Ik begrijp dat als hij fulltime werkte en jij parttime dat jij dan meer deed thuis, maar de situatie is nu veranderd. En ook met een keer de stofzuiger door het huis halen, een paar wasjes draaien en koken ben je geen hele dagen bezig.

Ook met het oog op je andere draadje dat hij doodleuk de hele dag weggaat terwijl jij en één kind ziek zijn en jou de opvang van het andere kind laat regelen, krijg ik geen heel positief beeld van hem. 

Let wel, na een scheiding heb je misschien één (groot) kind minder, maar wel nog steeds de zorg en verantwoordelijkheid voor je andere kinderen. Stel, het komt zo ver, gaat hij dan wel zijn verantwoordelijkheid nemen voor de kinderen?

Ik denk toch, wat ik hierboven al eerder las, een lijst maken met taken. En laat hem ook eens een lijst maken met de taken die hij denkt wat er allemaal gedaan moet worden in huis.  Misschien in overleg met die coach. Dat hij gewoon eens echt gaat nadenken wat er allemaal in huis gedaan moet worden. 
Ik denk wel dat veel vrouwen hogere eisen stellen dan mannen, maar dan nog, een bed maakt zichzelf niet op en de was moet toch echt gedaan worden en gedroogd worden en in de kast gelegd worden. Hij is niet jouw hulpje, het ook zijn huishouden, jij bent niet degene die de hoofdverantwoordelijke is, want als hij dat zo voelt, zal hij veel te makkelijk op jou leunen. Dus ik zou hem sowieso die 2 dagen zelf laten koken (en ook de boodschappen laten doen) dus geen lijstje maken, maar gewoon totaal loslaten. Misschien alleen even doorgeven dat je graag om 18.00 uur wilt eten. En dus ook echt NIETS doen als je thuis komt en het eten is niet klaar. 
Mijn ex kon er voorheen ook wat van, dan kwam ik thuis om 18.00 uur en dan was hij nog lang niet klaar met het eten maken, ik was toen een stuk jonger en behoorlijk pissig dat hij dat niet eens kon. Idem met opruimen, alles liet hij op het aanrecht staan, en omdat ik een hogere irritatiegraad heb, ging ik toch uiteindelijk opruimen (omdat ik geen zin had in ruzie iedere keer) nu zou ik dat toch echt niet meer doen. (wij zijn uiteindelijk  gescheiden en hij is daarna gaan samenwonen met een vriendin die echt nog minder deed dan hij, dus toen werd hij ineens 'mij', aan zijn verhalen te horen. Ze hadden constant ruzie over opruimen en discussies voeren over dat je spullen in de vaatwasser moet doen enzo)
Dus ja, het zit er wel ergens in denk ik (het huishoud-gen, alleen moet het nog geactiveerd worden door zelf niet de handen uit de mouwen te steken, hoe moeilijk dat ook is)

Fitgirl schreef op 07-05-2023 om 23:02:

[..]

Bedankt voor je menig. Ik zoek eigenlijk meer handige tips of adviezen om iemand weer in beweging te brengen. Wat kan ik nog meer doen dan hem mee sleuren naar een coach en zeggen wat mij irriteert?

Ik begrijp best dat ik iemand niet kan veranderen. Maar ik wil ook niet scheiden voordat ik zeker weet dat ik alles heb geprobeerd.

Tja, dat is moeilijk als hij het zelf niet ziet. Ik weet niet of het helpt als je zijn klussen, in overleg, per dag opschrijft? Nu heeft hij natuurlijk heel veel tijd en misschien doet hij daarom zo weinig? Klinkt misschien raar maar zelf functioneer ik beter als ik veel moet doen, dus huishouden na het werk plannen dan op een vrije dag want toch tijd genoeg. 

Fitgirl schreef op 07-05-2023 om 23:02:

[..]

Bedankt voor je menig. Ik zoek eigenlijk meer handige tips of adviezen om iemand weer in beweging te brengen. Wat kan ik nog meer doen dan hem mee sleuren naar een coach en zeggen wat mij irriteert?

Ik begrijp best dat ik iemand niet kan veranderen. Maar ik wil ook niet scheiden voordat ik zeker weet dat ik alles heb geprobeerd.

Ik zou dus inderdaad gewoon een aantal verantwoordelijkheden bij hem neerleggen. 
Bijvoorbeeld; huis stofzuigen en koken. 

Als hij ergens hulp bij nodig heeft, kan hij dat vragen, maar help je hem het zelf te doen. Van steeds dingen voor blijven doen en op blijven lossen leert hij niks.
Dat is net als met kinderen; als je wil dat ze een bepaalde verantwoordelijkheid zelf gaan nemen, dan leren ze dat niet doordat het steeds voorgedaan blijft worden of achter hun kont aangedragen wordt als ze het vergeten of simpelweg weigeren.

Als ik het goed begrijp, zoek je handvatten om hem te activeren? Ik denk dat je moet oppassen voor deze positie. Je wordt zijn moeder, op die manier. Dat is geen handig, verstandige, fijne positie voor jou. Ook in die rol blijf jij verantwoordelijk. Je zet jezelf daarmee klem. Hij kan zelfs jou verwijten dat jij hem niet voldoende motiveert en dat “is” dan wel jouw taak (want jullie hebben samen besloten dat dat jouw taak is). Dat dit geen evenwichtig besluit is geweest, doet daar niets aan af. Ik begrijp de wens heel goed, hoor. Maar waar houdt het op? Als hij geen intrinsieke motivatie heeft en ook geen “samen doen we dit” is dat iets voor de coach. Laat die er aan trekken dan kan jij gewoon advocaat van jezelf zijn, zonder ook rechter te moeten zijn. 
Was hij altijd al zo of zou het met een depressie te maken kunnen hebben?
En dit activeren wordt met een sabbatical helemaal een probleem. De kans dat het neer komt op een jaar met niets doen, een verloren jaar dus, is dan groot.
Werk je niet te hard voor deze relatie? Wat gebeurt er als je niet zo hard voor hem werkt? 

Google eens op "your wife is your partner not your mom" dan krijg je op instagram en tiktok (en zelfs op youtube) allemaal grappige filmpjes van mannen die aan het schoonmaken zijn op de tekst van dit liedje. Als hij zoveel op zijn telefoon zit, dan zou ik hem eens een paar van deze filmpjes sturen  
Hier een voorbeeldje, maar er staan er echt heel veel: https://www.instagram.com/p/CjDa3mZjiP0/

Of deze, die kwam ik tijdens het zoeken naar het bovenstaande voorbeeldje ook tegen: https://www.tiktok.com/@jimmyonrelationships/video/7187801564185414958 en deze man geeft heel veel relatietips (voor mannen)

Fitgirl schreef op 08-05-2023 om 09:53:

[..]

goede tip!
bijzonder dat je ex zo’n transformatie is ondergaan en nu ook precies weet wat hij jou heeft aangedaan!

Ik heb ook echt moeten gniffelen toen hij me dit vertelde, we zijn trouwens niet om het huishoud probleem uit elkaar gegaan hoor, en in de loop der jaren was het trouwens qua huishouden wel beter geworden tussen ons. Maar zoals ik al zei, ik heb heel veel moeten aangeven dat dingen niet vanzelf gingen en ook mijn eigen houding aanpassen. We hebben samen dit huishouden, dus ik moet niet gaan eisen dat alles op mijn manier moet (want dan wordt je zijn moeder).
Wij hadden uiteindelijk veel klussen verdeeld en die klussen van hem deed ik dan domweg niet meer (zoals stofzuigen, daar had ik een hekel aan, nu deed mijn ex het niet vaak genoeg (vond ik) dus soms mopperde ik daar wel over, maar verder probeerde ik het zoveel mogelijk los te laten)

Vlak voor mijn scheiding heb ik tegen mijn toen-nog-echtgenoot geroepen: "Jij maakt een zeikwijf van mij!" Zo voelde ik het echt. Hij deed allerlei stomme dingen, (vooral) ook met geld, en ik maar proberen alles weer recht te breien. En tegen hem zeggen hoe het dan wel moest - waarop hij riep dat ik niet zo moest zeiken. Ik ben ermee opgehouden en heb hem een eigen huishouden 'gegund', waarin hij de boel kon verklooien zoals het hem uitkwam. 

Hij is al bijna een jaar thuis. Je noemt het een sabbatical, maar je schrijft dat hij het niet meer aan kon toen jij ziek was en jullie een baby en een peuter hadden en dat hij is ontslagen. Dat is heel iets anders. Ontslagen worden komt bij sommige mensen heel hard aan. Sommige mensen kunnen slecht omgaan met de structuurloosheid als er geen werk is of missen perspectief. En jullie hadden toen een baby en een peuter, wat heel hard werken is. Het is heel fijn dat hij jou heeft ondersteund toen je ziek was en dit op zich heeft genomen. Dit lijkt niet een lapzwans van een man die nooit iets wil doen. Het is voor hem ook gewoon veel geweest. Hij heeft de hele dag thuis met een baby en een peuter en een zieke vrouw weinig kans gehad om aan werk vinden iets te doen. Hij moet ook de kans krijgen om weer een beetje terug te veren en dat deel van zijn leven weer op te pakken.

Ik zou een keer met hem bespreken dat hij bijna een jaar thuis is en vragen hoe hij nu verder wil qua werk. Het is jammer als de sabbatical niet zoveel heeft opgeleverd, maar zo doorgaan kan ook niet. Activeren wat je schrijft, is wel een goeie. Hij moet het vliegwiel weer aan krijgen. Ik zou daarom liever hebben dat hij gaat solliciteren dan ruzie maken over klusjes in huis.

Een dagdeel per week solliciteren is weinig als je echt een baan wilt. Hij moet daar meer aan gaan doen en liefst buitenshuis. Dan zitten jullie ook minder op elkaars lip. Wat kunnen jullie doen om te zorgen dat hij hier meer ruimte voor heeft? Want met 2 kleine kinderen thuis komt van solliciteren niet veel terecht. Zou je wat meer opvang kunnen krijgen, de jongste naar de peuterspeelzaal of af en toe naar oma? Wat heeft hij nodig? Kan hij loopbaanbegeleiding krijgen of naar een sollicitatietraining gaan? Netwerken?

Het kan best zijn dat het solliciteren helemaal niet zo makkelijk gaat en dat hij zich daarom ook niet fijn voelt. Als je geen werk meer hebt is solliciteren veel moeilijker dan als je in een functie zit. Af en toe een sollicitatie tussendoor werkt niet en kan heel frustrerend zijn. Als je thuis zit wordt de tijd die je hebt aan alle kanten ingenomen door het dagelijkse leven als je niet oppast. En als je ontslagen bent omdat je het allemaal niet meer aan kon, doet dat ook wel iets met zelfvertrouwen. Kan hij gedetacheerd worden of interim werken? En dan misschien van daaruit verder zoeken?

Ik denk dat met grote lijsten maken van wat er allemaal moet gebeuren in huis en wat hij moet doen, het er niet beter op gaat worden. Hij mist zijn werk. Daarom vindt hij denk ik thuis de dingen ook ‘stomme klussen’. Ik zou me daarop richten en kijken of je de irritatie thuis wat kunt verminderen.

De avonden dat hij naar voetbal gaat, zou ik niet meer wachten op hem met eten en dat ook tegen hem zeggen zonder boosheid. Ga gewoon met de kinderen eten, hij kan wat opwarmen als hij thuis komt of eten op de voetbalclub. Of geef de kinderen eten en eet samen met hem wat later op de avond. Dat is geen ramp. Er blijven genoeg avonden in de week over om samen als gezin te eten. Hij heeft dan niet meer de frustratie dat hij ‘niets mag’ en jij hebt niet meer de frustratie dat jij gestresst met verpieterd eten en 2 hongerige kinderen zit te wachten tot papa boos thuis komt voor een maaltijd die dan niet meer gezellig is. (Je hoort het, ik heb er ervaring mee ).

Als het koken van jou voor de hele week goed werkt, dan zou ik dat voorlopig zo laten. Het lijkt erop of hij niet veel ervaring of talent heeft voor koken. Vind je dat hij ook moet koken, dan zou ik dat omvormen tot: hij zorgt voor het eten. Spreek af welke dag of dagen hij dat doet. Hoe hij dat doet, zou ik aan hem over laten. Wil hij koken, prima, wil hij een pizza in de oven mikken of wordt zijn dag patatdag of soepdag, dan is dan ook goed. Maar als het veel stress oplevert, dan is ‘jij kookt, hij doet afruimen en de vaatwasser’ ook een verdeling. Je hoeft niet alle taken door de helft te doen. Als het geheel maar werkt voor jullie allebei.

Een aantal dingen zou ik wat loslaten. De tuin bijvoorbeeld. Maak je tuin onderhoudsarm. Er komen nog veel jaren dat jullie het druk hebben. Als tuinieren niet jullie hobby is, maak het jezelf dan niet te moeilijk. Dat nachtkastje. Kijk er zelf even naar als je handig bent en laat het anders. Hij heeft er blijkbaar geen last van. Maak een boodschappenlijst en vraag of hij 1x per week boodschappen wil doen of laat die bezorgen. Hij heeft misschien geen zin heeft in stomme klussen, maar wil wel jullie kind naar school of peuterdans brengen. En als het jullie allemaal teveel is, schrap dan zoiets als de peuterdans. Dat is leuk, maar je kind krijgt er niets van als het daar niet heen gaat. Overbelaste ouders is erger. Vraag hulp. Wil je schoonmoeder helpen, zeg dan ja.

Het gevaar van die lijsten met klussen is dat jij zijn zeurende moeder wordt idd. Je zult je ermee af moeten vinden dat hij op dit moment niet dezelfde standaarden heeft over het huishouden als jij of het niet aan kan om dat voor elkaar te krijgen. Concentreer je op de basics. Goed genoeg is goed genoeg. Concentreer je op overeind blijven als gezin en niet op de schone schijn of hoe dingen ‘horen’. En kijk ook naar wat hij nodig heeft in zijn leven. Als je dit zo door laat gaan heb je straks een ongelukkige man met een groot gat in zijn cv, of sta je er straks helemaal alleen voor omdat hij niet meer samen verder wil.

Deels wel eens met Sandra dat ontslagen worden en het allemaal niet meer aankunnen iets doet met je zelfvertrouwen. Tegelijkertijd heeft hij twee volle dagen alleen thuis zonder kinderen. Dan heeft hij dus echt tijd genoeg om te solliciteren, een cursus te volgen/afspraken bij een jobcoach te plannen en ook om boodschappen te doen en te koken. 

Ik vind standaard soep, pizza of patat maken op de dagen dat je het eten dient te verzorgen dus niet oké. Eens per week kan dat, maar niet drie keer per week.
Dat is niet gezond en ik zou het mijn kinderen ook niet mee willen geven als 'normaal'.
Tuurlijk kan het in een noodsituatie een keer gebeuren, maar niet structureel.

Op zich kan ik me voorstellen dat een zee van tijd en een hele lijst met stomme klussen demotiverend werkt. Ik heb zelf moeite met overzicht houden en prioriteren. Gelukkig weet ik dat van mezelf en helpt mijn man me daarbij indien nodig.
Dat accepteren is best een stap maar wel nodig. Een baan komt niet vanzelf aanwaaien en ook het huishouden doet zichzelf niet.