Waar staan wij? Vrouw blijkt lesbisch na 25 jaar huwelijk
Hallo,
Ik ben 52 jaar en mijn partner heeft 2 maanden geleden aangegeven na 25 jaar huwelijk met de laatste jaren ups en downs, waar ik zelf ook aandeel in heb, te stoppen met ons huwelijk met 3 kinderen. Na doorvragen tijdens onze gesprekken om tot een opening te komen gaf zij aan dat ze van vrouwen houd, en daar actief mee worstelde. De laatste jaren was ze steeds minder van mij gaan houden. Zij verteld mij over haar gevoelens omdat ze geen hekel, haat of andere negatieve gevoelens heeft over mij en een goede man vind. Uit respect.
Deze gevoelens zou zij al gevoel hebben tijdens haar pubertijd, maar door de tijdsgeest en het niet bespreekbaar zijn in de thuissituatie verdrongen hebben. Vrij snel, een paar jaar in ons huwelijk kwamen deze gevoelens weer boven en heeft ze dik 22 jaar geprobeerd om dit een plekje te geven. Een paar jaar geleden is ze op haar werk een keer hevig verliefd geweest op een collega zonder dat deze collega dit wist of dat deze collega überhaupt ook gevoelens heeft voor andere vrouwen. Ze heeft voor zich zelf beredeneerd dat deze gevoelens niet beantwoord konden worden omdat ze getrouwd is. Maar sindsdien zijn deze gevoelens voor vrouwen reëel geworden, zonder dat ze ontrouw is geweest.Uiteindelijk heeft ze het nu eindelijk verteld en nu geeft nu aan spijt van te hebben dat ze dit niet eerder geuit had, en begrijpt wat voor impact dit nu heeft in ons gezin en haar leven. Ze geeft aan dat ze het echt geprobeerd heeft.
De vreemde situatie is nu op dit moment, dat we samen wonen, de slaapkamer delen, ze geen bezwaar heeft als we samen hand in hand lopend, ik haar lichaam mag masseren (uiteraard niet erotisch) en dit doet zonder mij op te dringen omdat ze dit lekker vind, maar ik volgens haar de fout maak dit groter te maken als het is. Ze laat het toe voor mij uit vriendschap/genegenheid en er zit niets meer achter. Ze zou niet meer van mij houden maar ik behoort net als onze kinderen tot haar geliefden, waarbij de kinderen uiteraard voor gaan. Ze wenst geen seksuele relatie. Ze heeft al zeer lang niets meer met een mannenlichaam. 3 maanden geleden voordat dit alles naar buiten kwam, zijn wij vanuit haar zin, intiem geweest zonder dat ik ook maar enigszins op gezinspeeld had. Ze zegt nu sorry had ik niet moeten doen, maar ik dacht aan een ander (vrouwen) en was opgewonden. Ze geeft aan geen Biseksuele te zijn.
Beiden zouden we onze thuissituatie niet willen opgeven, en niet willen scheiden, want we kunnen samen leven, alleen ze geeft aan nu geen liefde voor mij te voelen. Wij beiden zijn niet ontrouw in onze relatie.
Haar standpunt is nu, deze gevoelens niet meer een plek te geven, en als het toch gebeurt dat ze iemand tegen komt waar ze verliefd op wordt, zij dit niet uit de weggaat en uiteindelijk zou kunnen beantwoorden in de vorm van een relatie, wat dan het einde betekend van het huwelijk waarin ik van mijn partner houd. We hebben besloten nu op dit moment om niet te praten over dit onderwerp, en elkaar niet meer op te zoeken. Geestelijk zijn wij op, doordat dit elke dag weer op tafel ligt. Zij wil ook rust in haar hoofd om na te denken wat ze gaat doen.
Standpunt
"Haar standpunt is nu, deze gevoelens niet meer een plek te geven, en als het toch gebeurt dat ze iemand tegen komt waar ze verliefd op wordt, zij dit niet uit de weggaat en uiteindelijk zou kunnen beantwoorden in de vorm van een relatie, wat dan het einde betekend van het huwelijk waarin ik van mijn partner houd. "
Dat is blijkbaar haar visie en daar moet je het mee doen. Blijkbaar koestert zij wel een ideaal om exlusieve relatie en sexualiteit, en dan een leven samen, aan elkaar te verbinden.
Overigens hoeft dat niet in beton gegoten te zijn, straks wordt het alsnog een man, wie weet, maar een parenclub lijkt me dan niet zo voor de hand liggen.
Mavis
Het is sowieso natuurlijk afwachten hoe het afloopt, maar mannelijke homo's hebben in het algemeen een meer promiscue gedrag dan vrouwelijke, dus jouw situatie kun je niet 1 op 1 op die van Frankie projecteren.
ha ad
nee tuurlijk, maar dat kon toch al niet blijkens het feit dat we geen kinderen hadden en het in het Aidstijdperk was.
Ad hombre
Mijn ontzettend katholieke schoonmoeder was getrouwd met een man die op latere leeftijd aangaf niet langer te kunnen ontkennen dat hij homo was en ook niet langer in staat was te doen alsof. Hij moest uit dat huwelijk, ondanks dat mijn schoonmoeder aanbood bij elkaar te blijven en hem zijn vrijheid gaf. Dat was een enorm genereus aanbod van haar als je bedenkt dat dit eigenlijk tegen haar katholieke opvattingen in ging. Voor de RK is scheiden een no go. Er worden weinig uitzonderingen gemaakt waarom je toch toestemming krijgt (van de paus) maar een huwelijk waarin een partner homo blijkt te zijn, is daar een van. Daarom konden mijn schoonouders toch voor de kerk trouwen. Dat speelde in de periode dat man en ik nog maar kort bij elkaar waren.
Het is voor de meesten een enorm dilemma, waar men lang mee rondloopt. Het is geen modieuze gril. Ik vind dat je met je reactie vooral laat merken dat je bekrompen van geest bent. Dat is eigenlijk niet eens verrassend.
Frankie.
"Ze vraagt om op onderzoek uit te mogen gaan binnen ons huwelijk. En dan aan mij te laten weten wat ze gaat doen, terwijl ik vind dat dit niet kan, dus krijg ik het verwijt dat ik ze claim en dat ze niet de ruimte krijg. Ik moet dus op de bank gaan wachten. Maar hoe dan ook ze gaat ervoor En daarbij zegt ze, Frankie als je het niet meer ziet zitten of je wilt niet meer, ga verder. Maar aan de andere kant wil ze wat ze nu heeft niet kwijt."
Ze vraagt eigenlijk jou toestemming om vreemd te gaan, kijken of het bevalt met een ander en dan de keuze maken of ze weggaat of blijft. Dat vreemdgaan is dan niet echt vreemdgaan, niets hoeft stiekem, jij weet ervan.
Ik vind het nog al wat, maar misschien ben ik dan ook bekrompen. Maakt het wat uit dat ze geen andere man wil om op onderzoek uit te gaan? Is vrouw/vrouw minder pijnlijk? Zie jij jezelf op de bank zitten terwijl je vrouw wat onderzoekt en jij de uitslag van haar bevindingen mag aanhoren?
Ze is wel erg bezig met haar eigen geluk. Dat laatste zou mijn grootste probleem zijn, het toch wel egoïstische aspect. "Ik ben nu niet gelukkig en jij moet mij de ruimte geven".
Moeilijk, ik denk zelf dat ik dat niet zou kunnen. Eigenwaarde? Trots? Ik zou daar toch behoorlijk mee in de knoop zitten, ondanks het houden van, wat er nog is bij jou.
Wat ik mis Frankie
in de manier waarop je partner het ‘probleem’ aanpakt, is het gezamenlijke ervan. Of het doorpakken.
Het feit dat zij ontdekt heeft dat ze lesbisch is, is -omdat jullie samen een relatie/gezin hebben - in mijn ogen meteen een probleem van jullie samen. Ze wil nu haar eigen pad gaan maar nog wel binnen de setting van het gezin. Maar ze geeft jou er als onderdeel van het gezin geen inspraak in. Het zijn haar voorwaarden. In plaats van dat je samen kunt kijken wat de impact van deze ontdekking is en hoe jullie hier samen mee om kunnen gaan op de korte en lange termijn. Zij dicteert de regels en speculeert op jouw coöperatieve houding omdat jij nog van haar houdt.
Het zou haar sieren als ze ofwel jullie huwelijk opbreekt want dan is er duidelijkheid dat iedereen het eigen leven weer moet opbouwen ofwel dat ze samen met jou wilt zoeken naar een manier om hier in gezamenlijkheid mee om te gaan. In ieder geval voor de korte termijn.
Maar jij hebt ook een keuze. Ondanks dat je nog van haar houdt, hoef je niet in alles mee te gaan. Je mag je eigen grenzen stellen. Dat moet je denk ik om uiteindelijk in je leven staande te kunnen blijven.
Ik ben eigenlijk erg van vechten voor een relatie, elkaar en voor het gezin. Maar op basis van wat jij schrijft, schat ik in dat er geen redden aan is wat betreft jullie relatie. Zij heeft je al buitengesloten en aangezien je als man geen relatiemateriaal meer voor haar bent, zal dat niet zo maar veranderen.
Bekijk hoe jij met die voorgegevenheden over 1, 2 of 5 jaar zou willen leven en probeer daar naar toe te werken. Stap voor stap, dag bij dag. Neem daarbij mee hoe je zou willen dat de relatie met je kinderen gaat, hoe je zelf je leven voor je ziet en hoe je je relatie met je vrouw vorm zou willen geven: goed nahuwelijk of toch een open relatie waar jullie allebei inspraak in hebben of wat dan ook.
Sterkte met alles!
Aagje
Het lezen
van al jullie verschillende meningen en opvattingen,dit doet mij goed, dank je wel.
Er is/was afgesproken om een rustperiode te creëren. Dit is niet veranderd.
We krijgen nu afzonderlijk professionele hulp, in mijn geval eerstelijns GGZ, huisarts, en bij mijn werkgever. Zijzelf ook, bij diverse instanties.
Oprecht hoop ik dat jullie dit nooit op jullie pad tegenkomen als ouders.
Onverwerkte rouw, sloopt je ziel.
Dank je wel.
De stappen zijn gewoon
Zoals het voorbestemd was, zijn wij in scheiding. Het eerste gesprek met de mediator heeft plaats gevonden. Beiden gaan wij een nieuw leven beginnen. Zelf ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de afgelopen plus/minus 3 jaar te veel was gebeurt. Daar heb ik goed over nalopen denken bij een hele lange strandwandeling. In de laatste jaren heb ik te weinig naar mijn "ik" gekeken en te veel in de "wij". Het huwelijk is over
En nu? Ze woont nog hier, een zeer bizarre constructie, ze is druk op zoek naar een huurwoning, maar tja er zijn meer gegadigde en ze wil nooit meer een huis kopen, of zich binden door middel van een huwelijk. Op het liefdesgebied heeft ze online een vriendin gevonden, en ze gaan er voor. Ze gaan elkaar zeer binnenkort voor het eerst ontmoeten. Zelf ik heb geen behoefte aan een relatie. Ik wil rust om zelf weer terug te vinden. Ik wil in ons koophuis blijven wonen, ondanks het verleden. Zij kan dit en wil dit niet, ze geeft niets om dit huis. Onze hond blijft bij mij, dat is al besproken.En dat wilde ik ook graag. Ze kan er niet emotioneel in gaan zitten zeg ze over dit onderwerp, een fulltime baan, kinderen die hele dagen weg zijn, ook vaak in het weekend, vrij te willen zijn, en geen uitlaatservice in huis toe laten heeft haar doen besluiten dat zij afstand doet en ze vind, net als ik dat voor de hond het beste is dat deze fulltime bij mij blijft. Ik ga ervoor. Zou ze voor geen goud willen missen. Een schat van een beest. Onze kinderen zijn ten alle tijden welkom voor een bakkie en/of de hond.
Onze oudste blijft nu bij mij wonen. Hij is wel eerlijk om te zeggen dat het wel ook voor de gemakzucht is. Daar heb ik geen problemen mee. Ooit slaat hij zijn vleugels uit en dat is gezond en goed, of dat hij besluit dat hij toch bij zijn moeder wilt wonen. In mijn hart doet dit pijn, maar toon dit niet naar hem. Hij moet zelf ze keuze maken, en ik ga hem niet onder druk zetten. Mijn aanstaande ex heeft wel duidelijk gemaakt dat ze hem zal missen. Ik laat dit zo. Mijn leven nu? Spannend? Ja. Soms bekruipt mij de angst en paniek om alleen verder te gaan. Familie en collega's steunen mij door alleen maar te luisteren. Maar ik moet door. 25 jaar verweven met elkaar en nu ontrafelen zowel materialistisch en emotioneel is moeilijk en zwaar.
En de jongste kinderen?
Jullie hebben grote stappen gezet. Vooral het besef dat het huwelijk over is is een grote stap. Maakt dan niet meer uit wat de reden is.
Ik vroeg me wel af wat de situatie voor de kinderen wordt. Over de hond zijn blijkbaar al goede afspraken gemaakt.
Tsjor
Mooi neergezet
Frankie, je verhaal.
Het lijkt me zeker niet makkelijk hoe de situatie nu is. Ik kan me je paniekaanvallen ook goed voorstellen. De tijd zal het moeten leren (spreekt oma) hoe je het alleen zult gaan doen. Ik vermoed eigenlijk wel goed. Je komt in het nu gedane relaas niet over als een man die bij de pakken neer gaat zitten. Een nieuwe relatie is helemaal niet nodig om een gelukkig leven (terug) te krijgen, zolang je maar contact blijft houden met de mensen om je heen en eventueel met iets nieuws begint, waar je mensen leert kennen.
Sterkte voor bij de laatste loodjes.
Frankie
Ik zie dat dit een bericht van ruim 2 jaar geleden is. Ik zou graag met je in contact komen. Ik heb te maken met een enigzins vergelijkbare situatie en ben daarom geinteresseerd in je ervaringen en vooral hoe het nu met je gaat.
Kun je hier anoniem contactgegevens delen?
Marnix (niet mijn echte naam)
