Waar staan wij? Vrouw blijkt lesbisch na 25 jaar huwelijk
Hallo,
Ik ben 52 jaar en mijn partner heeft 2 maanden geleden aangegeven na 25 jaar huwelijk met de laatste jaren ups en downs, waar ik zelf ook aandeel in heb, te stoppen met ons huwelijk met 3 kinderen. Na doorvragen tijdens onze gesprekken om tot een opening te komen gaf zij aan dat ze van vrouwen houd, en daar actief mee worstelde. De laatste jaren was ze steeds minder van mij gaan houden. Zij verteld mij over haar gevoelens omdat ze geen hekel, haat of andere negatieve gevoelens heeft over mij en een goede man vind. Uit respect.
Deze gevoelens zou zij al gevoel hebben tijdens haar pubertijd, maar door de tijdsgeest en het niet bespreekbaar zijn in de thuissituatie verdrongen hebben. Vrij snel, een paar jaar in ons huwelijk kwamen deze gevoelens weer boven en heeft ze dik 22 jaar geprobeerd om dit een plekje te geven. Een paar jaar geleden is ze op haar werk een keer hevig verliefd geweest op een collega zonder dat deze collega dit wist of dat deze collega überhaupt ook gevoelens heeft voor andere vrouwen. Ze heeft voor zich zelf beredeneerd dat deze gevoelens niet beantwoord konden worden omdat ze getrouwd is. Maar sindsdien zijn deze gevoelens voor vrouwen reëel geworden, zonder dat ze ontrouw is geweest.Uiteindelijk heeft ze het nu eindelijk verteld en nu geeft nu aan spijt van te hebben dat ze dit niet eerder geuit had, en begrijpt wat voor impact dit nu heeft in ons gezin en haar leven. Ze geeft aan dat ze het echt geprobeerd heeft.
De vreemde situatie is nu op dit moment, dat we samen wonen, de slaapkamer delen, ze geen bezwaar heeft als we samen hand in hand lopend, ik haar lichaam mag masseren (uiteraard niet erotisch) en dit doet zonder mij op te dringen omdat ze dit lekker vind, maar ik volgens haar de fout maak dit groter te maken als het is. Ze laat het toe voor mij uit vriendschap/genegenheid en er zit niets meer achter. Ze zou niet meer van mij houden maar ik behoort net als onze kinderen tot haar geliefden, waarbij de kinderen uiteraard voor gaan. Ze wenst geen seksuele relatie. Ze heeft al zeer lang niets meer met een mannenlichaam. 3 maanden geleden voordat dit alles naar buiten kwam, zijn wij vanuit haar zin, intiem geweest zonder dat ik ook maar enigszins op gezinspeeld had. Ze zegt nu sorry had ik niet moeten doen, maar ik dacht aan een ander (vrouwen) en was opgewonden. Ze geeft aan geen Biseksuele te zijn.
Beiden zouden we onze thuissituatie niet willen opgeven, en niet willen scheiden, want we kunnen samen leven, alleen ze geeft aan nu geen liefde voor mij te voelen. Wij beiden zijn niet ontrouw in onze relatie.
Haar standpunt is nu, deze gevoelens niet meer een plek te geven, en als het toch gebeurt dat ze iemand tegen komt waar ze verliefd op wordt, zij dit niet uit de weggaat en uiteindelijk zou kunnen beantwoorden in de vorm van een relatie, wat dan het einde betekend van het huwelijk waarin ik van mijn partner houd. We hebben besloten nu op dit moment om niet te praten over dit onderwerp, en elkaar niet meer op te zoeken. Geestelijk zijn wij op, doordat dit elke dag weer op tafel ligt. Zij wil ook rust in haar hoofd om na te denken wat ze gaat doen.
Wat is precies je vraag?
Om te beginnen, wat een lastige situatie waar jullie in zitten. Heel moeilijk lijkt me dat. Ik denk dat jullie er goed aan doen het even te laten bezinken. Maar ik kan me voorstellen dat jullie ook fysiek uit elkaar moeten, voor jouw gemoedsrust. Zij heeft jarenlang haar eigen werkelijkheid gehad, jij loopt lichtjaren op haar achter in deze ontwikkeling, maar jij moet nu proberen aan die nieuwe werkelijkheid te wennen. En dat zal heel lastig worden.
Maar: het kan ook allemaal best goed gaan. Ik ken van vrij dichtbij een man die tot de conclusie kwam van mannen te houden. Maar hij gaf wel heel erg veel om zijn vrouw, als maatje en beste vriendin. Vanwege de kinderen (toen 3 pubers) hebben zij besloten wel samen te blijven, als ouderpaar en in 1 huis, maar wel hun eigen leven te leiden. En pas als 1 van de 2 een andere relatie (en dan ook echt een serieuze) zou hebben, zouden ze uit elkaar gaan. Dit heeft heel goed uitgepakt. Er was geen ruzie in huis, maar respect, vriendschap en liefde (zonder het fysieke deel dan). En na een paar jaar, toen de kinderen de deur uit gingen/waren kreeg de man een relatie. Hij is daarmee na verloop van tijd gaan samenwonen. Niet lang daarna kreeg de vrouw ook een relatie. En dat gaat allemaal in perfecte harmonie. De nieuwe partners kunnen het ook goed met elkaar vinden.
Vanaf het begin zijn zij open geweest naar de kinderen. Dat heeft goed gewerkt. Verder had hij op zolder zijn eigen kamer. Geen gezamenlijke slaapkamer dus. Omdat er geen haast was en wel veel openheid en respect is het huwelijk langzaam getransformeerd. En het was ook fijn dat het uitvliegen van de kinderen samen kon vallen met het gaan samenwonen van de man. Een heel natuurlijk proces zo.
Ik zou als ik jou was even rustig de tijd nemen om weer op adem te komen. En dan te gaan kijken wat jullie samen (!) kunnen en willen. Er zijn meer verhalen zoals het bovenstaande, jullie zijn niet de enigen. Zoek die verhalen op en voel wat jij er voor jezelf uit kunt halen/ wat jullie er voor jullie situatie uit kunnen halen.
herkenning
Ik herken dit verhaal, mijn vriendin was getrouwd met een (later bleek) homoseksuele man. Ze hadden een aantal fijne huwelijksjaren en daarna begon het bij de man toch problemen te geven en werd hun huwelijk slechter. Geen ruzies, maar toch, het is enorm moeilijk om in een relatie te leven waar geen sex meer is, waar je toch merkt dat de een nog verliefd is op de ander maar andersom niet (ja wel houden van) maar niet meer lust en passie (bij tijd en wijle).
Mijn vriendin en haar (toen nog) man zijn toen hulp gaan zoeken bij een vereniging van gelijkgestemden: www.orpheushulpverlening.nl. Hier heeft ze veel troost uit kunnen halen en na een aantal jaren heeft ze hier een leuke nieuwe partner gevonden (zijn vrouw was lesbisch). Haar inmiddels ex-man heeft een leuke vriend en de ex-vrouw van de nieuwe partner van mijn vriendin heeft inmiddels een vriendin.
Alles is weer in harmonie (heeft een tijdje geduurd, maar mijn vriendin is weer helemaal gelukkig) ze heeft goed contact met haar ex-man, maar dat voelt als een broer, en natuurlijk houden ze nog van elkaar, maar op een andere manier.
Heerlijk toch
Al die homo's en lesbi's die nu uit de kast komen en hun gezin inruilen voor hun nieuwe partners. Je vraagt je alleen af wat er nou zo bekrompen aan de sixties en seventies was dat ze toen niet gewoon uit de kast konden (toen kon immers alles? Free love weet je).
Of vonden ze het misschien toch wel handig om een gezinnetje te stichten met de eerste de beste beschikbare hetero die ze nou gebruik weer konden dumpen. Je vraagt het je af, he...
En hoe gaat deze bespiegeling van jou
Frankie (en anderen in zo'n situatie) precies helpen Ad?
Echt hoor, bij het uitdelen van empatisch vermogen stond je niet vooraan. Als je nou niks zinnigs of opbeurends te zeggen hebt, druk dan gewoon een keer niet op Versturen...
Geen idee Ad
Maar iemand die nu rond de 50 is, was in de sixties en seventies uh 0 ofzo...
Wat is het verband?
Zo ruimdenkend was het namelijk ook weer niet in de jaren ‘80. In ieder geval niet waar ik opgegroeid ben.
En voor de rest wat Pennestreek zegt....
complex
Ad, het kan zomaar zijn dat iets maatschappelijk wel geaccepteerd was, maar dat mensen het van zichzelf, individueel niet zomaar konden/kunnen accepteren. Groot respect voor jou Frankie en je vriendin, dat jullie er zo mee omgegaan zijn. En ja, ik ken ook relaties en gezinnen waarbij het gegaan is zoals Pennestreek en Pia beschreven hebben. Vooralsnog zal het even een weg zoeken zijn, naar een andere manier van samen wonen en samen leven. Veel sterkte daarmee.
Tsjor
Als
Als we het modieuze seksaspect weglaten blijft er iemand over die onder valse voorwendselen een gezin heeft gesticht ofwel om egoïstische reden een gezin opblaast.
De kinderen zijn zoals altijd weer het slachtoffer van volwassenen die niet bereid of in staat zijn ze stabiliteit te bieden.
In de tachtiger jaren kon je ook gewoon uit de kast komen ..
Nee
Het hoeven geen valse voorwendselen te zijn, maar oprecht geloven dat de lefde wel komt en dat het andere wel weg zal zakken. Het is ook niet egoistisch om op een gegeven moment te concluderen dat het andere echt niet wegzakt, hoe hard je er ook tegen vecht.
En de kinderen die ik meegemaakt heb die in zo'n relatie hebben geleefd zijn bijzonder gelukkige kinderen geworden, met veel respect voor hun ouders en de keuzes die ze maakten.
Op basis van wederzijdse vriendschap en niet-seksuele liefde is er veel goed mogelijk.
Tsjor
Precies Tsjor
Ook hier kinderen die respect hebben voor hun ouders, en nooit gebrek gehad hebben aan liefde, stabiliteit of vertrouwen, maar die wel geleerd hebben op een respectvolle en liefdevolle manier voor zichzelf te kiezen.
En ook hier was het geen bewuste keuze om onder valse voorwendselen een gezin te stichten. Er is dan ook tot op heden liefde tussen de beide exen, alleen niet meer als man en vrouw, maar als hele goede vrienden en ouders van een paar prachtige kinderen.
Ik vind je wereldbeeld weer eens vreemd, bekrompen en wantrouwend, en ik vind je uitlatingen getuigen van een weinig vergevingsgezinde instelling.
Nou Ad
Ik heb in een omgeving gewerkt waar het bestaan van homoseksualiteit gezien werd als een niet bestaand iets. En nee, dat was geen streng gelovige/calvinistische/moslimgemeenschap. Dat was een gewoon middelgroot dorp in Nederland. Daar werd door mensen echt gezegd “nee joh, dat komt hier niet voor”. Kom daar dan maar eens uit de kast.
Dus waren er best een boel mensen getrouwd met iemand van het andere geslacht, waarvan je dacht ‘hoe lang voordat hij/zij er achter komt dat hij/zij zich vergist heeft?’ Idd vaak te laat als je kijkt dat er dan al kinderen waren voor wie de scheiding van hun ouders een drama was (en vertel in zo’n situatie dan maar eens dat je vader nu met een man is) en ook de achterblijvende ex partner zich rot voelde. Heel naar allemaal.
Dit speelde zeker eind jaren ‘90 nog daar. En ik ben toen gaan leren zien dat de gedachte dat we allemaal zo ruimdenkend en vrij waren mss toch niet helemaal klopte.
Kortom, het is een drama voor de betrokkenen mss wel het meest voor de kinderen. Helemaal eens. Maar het oordeel dat jij er aan plakt omdat iedereen vrije keuzes had kunnen maken is heel erg kort door de bocht.
Aagje
Tsjor
"En de kinderen die ik meegemaakt heb die in zo'n relatie hebben geleefd zijn bijzonder gelukkige kinderen geworden, met veel respect voor hun ouders en de keuzes die ze maakten."
Tjee, misschien moeten we dat dan allemaal maar gaan doen. Ik durf de wedden dat de meesten van ons geen 'bijzonder gelukkige kinderen' hebben voortgebracht. Het ziet er hier in ieder geval niet zo spectaculair uit.
Misschien is het nog niet te laat moet ik maar een leuke vriend gaan zoeken.
(het klinkt mij allemaal wat manisch/ideologisch in de oren)
Dat deel ik met je. Ik geloof echt niet dat kinderen per definitie gelukkiger worden van dergelijke situaties met hun ouders. Ik heb er in ieder geval heel wat drama gezien door scheidende ouders.
Niet per se omdat de scheidingen niet goed verliepen, maar omdat het voor de meeste kinderen nu eenmaal niet fijn is als ouders uit elkaar gaan. Ik denk ook dat het voor de meeste kinderen in de situatie met homoseksuele ouders -zeker in eerste instantie- ook echt geen feest is te ontdekken dat hun ouder daarna een partner krijgt van het zelfde geslacht.
Neemt niet weg dat ik ook denk dat kinderen best vrede kunnen hebben met keuzes van hun ouders en zelf gelukkige mensen kunnen zijn/worden. Alles staat of valt met de wijze waarop een en ander gebeurt. Maar doen alsof het bijna het ideaalbeeld is, dat gaat wel ver.
Tegelijk blijft dat ik denk dat het nog steeds zo is dat een deel van de homoseksuelen zich niet vrij voelt om uit de kast te komen.
Aagje
Ginny
"Zo ruimdenkend was het namelijk ook weer niet in de jaren ‘80. In ieder geval niet waar ik opgegroeid ben."
Nee, daarom migreren veel kastbewoners dan ook naar Amsterdam! De stad van de onbegrensde seksuele mogelijkheden. Waar je eerder opvalt als je *geen* roze t-shirt draagt! Waar mensen je juist raar vinden als je je mannenvrienden niet zoent!
In de tachtiger jaren waren er natuurlijk wel meer redenen om in de kast te blijven, vraag maar aan Freddy Mercury en Rock Hudson. Misschien kozen mensen daarom wel liever voor een conventioneel veilig gezin. De vraag is of dat wel zo OK is.
De vraag is of dat wel zo OK is
Waarom? Wat schieten mensen zoals Frankie nu op met jouw veroordeling van hun partner? Achteraf kijk je een koe in zijn kont natuurlijk.
In die tijd was het echt niet zo gewoon hoor. Ik heb ook vrienden die in die tijd behoorlijk geworsteld hebben met hun geaardheid. Het was echt niet vanzelfsprekend en heeft voor behoorlijk wat drama en ellende gezorgd in de omgevingen en gezinnen van die mensen. Dus ik kan me goed voorstellen dat je als jong volwassene die keus niet durft te maken. Denkt dat het misschien wel over gaat als je maar genoeg je best doet. Jezelf niet accepteert en in het vinden van een partner (van het andere geslacht) een oplossing ziet. Bovendien, wat doe je met een kinderwens als je homoseksueel bent? In die tijd bestond het homohuwelijk nog niet, en konden homostellen ook geen kinderen adopteren.
Dus weer, ik vind je bekrompen, veroordelend en vooral niet helpend in dit draadje van TS. Hij zit in een concrete situatie en vraagt om hulp om daar het beste van te maken. Dan heeft het echt geen zin meer om een schuldvraag neer te leggen of de vrouw te veroordelen. Dus kunnen we nu alsjeblieft gaan kijken naar hoe deze mensen op een goede manier verder kunnen met hun leven, en daarbij vooral kijken naar hoe het met de kinderen moet? Dank.
Dank jullie voor de reacties.
De kinderen zijn al op een leeftijd dat ze studeren maar nog niet in staat zijn om op zich zelf te wonen financieel. Er zijn wel kampen in het huis ontstaan, 1 kind wenst het liefste dat ik vandaag nog vertrekt. Is zeer pro moeders, en de andere maakt het niet zo uit, die zouden bij moeders of vaders kunnen/willen wonen. 1 heeft een Biseksuele vriendin, dus we zijn wel wat gewent, niet denigrerend of neerbuigend bedoeld. Maar die zien en voelen ook wat er speelt, en zoeken ook zekerheid en duidelijkheid. Het blijft een moeilijke situatie, samen blijven en buiten de deur een relatie willen we beiden niet. Ook niet in een vorm waarbij zij alleen een relatie erbij neemt. Wie zou daar op zitten te wachten, een vrouw met gezin en man , voor me zelf zou ik dat ook niet willen om een "B keuze" te zijn. Zelf geeft ze aan dat ze moeilijk met een persoon iets serieus moet gaan opbouwen ook al begint het misschien bij een kopje koffie, en dan zegt, ben reuze benieuwd om met jouw te leven, en zeer nieuwsgierig naar een seksuele relatie, maar ja... ik ben wel getrouwd, en als het niets wordt, tot ziens.
Tegen ons neemt ze het standpunt in, wordt het niets met een vrouw, jammer, toch geprobeerd, ik heb het risico genomen.
Materialistisch zal er ook dingen geregeld moeten worden. Nu heb je een riant inkomen samen, leuk huis, huisdier, (huisje boompje beestje) En dat ziet ze en onderkent ze ook dat kan voor mij geen lijmmiddel zijn. Ja het zal zwaar worden, voor ons alleen.
Frankie, dat begrijp ik niet
dat er kampen zijn ontstaan, en dat je kinderen een kant kiezen. Dan moet er toch wel een soort van strijd gaande zijn lijkt mij.
Ik denk dat het heel belangrijk is daar uit te blijven. Je vrouw maakt een bepaalde keuze, die effect heeft op jullie allemaal. Het is dus een gezamenlijk probleem, waar jullie samen, ook samen met de kinderen, een leefbare situatie uit moeten zien te brouwen. En zoals je kunt lezen hierboven zijn er zeker stellen die dat voor elkaar krijgen. Dat vraagt wel van je vrouw dat ze je met respect blijft behandelen en dat ze zaken niet overhaast. Omdat er (nog) niemand anders is, lijkt me dat dat ook mogelijk moet zijn. Jij moet de tijd nemen (en krijgen) om aan het idee te wennen en dan stappen te zetten. Dat wennen, daarbij helpt om de situatie al wat concreter te maken door apart te gaan wonen, en dat kan ook in 1 huis. Zorg dat er afstand tussen jullie ontstaat, maar blijf wel met elkaar in gesprek en zoek naar creatieve oplossingen.
Ik zou ook heel open in gesprek gaan met de kinderen. Ik kan niet snappen dat er 1 kind 'pro moeder' is. Of misschien bedoel je daar wat anders mee. Wat je denk ik nodig hebt is het gevoel van een gezamenlijk probleem en het samen willen zoeken naar een voor iedereen werkbare oplossing. Je vrouw en jij moeten daar het voortouw in nemen. Als jullie uitstralen dat jullie er samen uit willen komen, en daar ook vertrouwen in hebben, dan zouden er naar mijn idee geen kampen hoeven ontstaan.
Sterkte!
Pennestreek
"Waarom? Wat schieten mensen zoals Frankie nu op met jouw veroordeling van hun partner? "
En wat schiet hij op met jouw bijdrage? Ik heb sowieso weinig op met mensen die hun gezin opblazen. Daarnaast bespeur ik dat in dit soort uit de kast situaties iedereen ineens in een dat-moet-kunnen kramp schiet. Voor mij maakt dat niks uit.
Zelfde situaties gelijk behandelen. Dat is de ultieme tolerantie.
ja maar Ad
Frankievrouw wil toch het huwelijk opbreken? Waarom dan te keer gaan tegen Frankie. Ik ben met je eens dat zij beiden alle pogingen moeten doen om het gezin intact te laten ( dus bijvoorbeeld allebei een vriendin erbij bijvoorbeeld) En Frankievrouw in de eerste plaats. Maar goed jij kan denk ik wel diggen dat zij haar seksualiteit onderzoekt en toch getrouwd blijft toch?
Mavis
"Waarom dan te keer gaan tegen Frankie. "
Deed ik dat dan?
"Maar goed jij kan denk ik wel diggen dat zij haar seksualiteit onderzoekt en toch getrouwd blijft toch?"
Voor zover dat binnen een normaal gezinsleven past, dan maar dat.
Onze
dochter staat volledig achter de keuze van haar moeder om te stoppen met de relatie vanuit het oogpunt van de ups en downs in het huwelijk en moedig dit aan. Zij is zeer uitgesproken in haar mening en ventileert dit ook. Mijn partner houd in de eerste plaasts van haar zelf en dan de kinderen. Haar kinderen zijn alles. Daar heb ik geen problemen mee, alleen de balans is doorgeslagen
Ik heb hetzelfde karakter voor wat betreft de directheid bij een gesprek als mijn dochter, dus tijdens een gesprek loopt dit vaak spaak welke poging ik doe. Tegen mijn partner heb ik vaak in de afgelopen jaren aangegeven dat onze dochter eigelijk de dienst uit maakt. Kinderen staan op 1 bij haar. Dit alles helpt niet mee in de huidige situatie.
Aan de andere kant zie ik soms (of wil ik dit zien) een vertwijfeling bij mijn partner, om alleen verder te gaan en haar coming out te volgen. En we erkennen samen volmondig dat we zijn geleefd, kinderen krijgen, verzorgen en opvoeden waarbij er 1 zeer ernstig ziek is geweest in het begin er nu er wel komt maar toch meer moeite moet doen. Samen schouder aan schouder de wereld aan, beide full time baan, dus veel via een agenda leven, dat heeft ze tol gekost onderling, waar ze aangeeft dat haar coming out versterkt werd. Het is niet de oorzaak dat ze van vrouwen houd, maar ze/was ook op. De batterij is/was leeg.
Voor
mijn gevoel worden wij, ons gezin gegijzeld. Ze vraagt om op onderzoek uit te mogen gaan binnen ons huwelijk. En dan aan mij te laten weten wat ze gaat doen, terwijl ik vind dat dit niet kan, dus krijg ik het verwijt dat ik ze claim en dat ze niet de ruimte krijg. Ik moet dus op de bank gaan wachten. Maar hoe dan ook ze gaat ervoor En daarbij zegt ze, Frankie als je het niet meer ziet zitten of je wilt niet meer, ga verder. Maar aan de andere kant wil ze wat ze nu heeft niet kwijt.
Mijn referentie
van de bijzonder gelukkige kinderen waren met name kinderen uit gezinnen, waarvan de partners na de coming out bij elkaar bleven. Ik denk dat zij bijzonder gelukkig ermee waren dat er openheid is en wat ze vooral waardeerden was het respect van ouders naar elkaar toe. Dus ja, bijzondere situaties met bijzondere ouders en bijzondere kinderen.
Overigens Frankie, dan moet die basis van respect er wel zijn over en weer. Dus als je vrouw op voorhand al kiest voor a. zichzelf; b. de kinderen; c. jou, dan is het maar de vraag of die basis er is. De teneur van' ik ga mijn eigen gang en jij ziet maar wat je doet' die doorklinkt in je bericht is geen prettige wijze van met elkaar omgaan. Maar niet uit wat voor seksuele geaardheid je hebt.
Tsjor
Tsjor
En als je dan in je hart zielsveel van haar houd,, ga er dan maar eens aan staan. Kies voor je zelf krijg ik vaak te horen. Makkelijk antwoord, die persoon zit er niet in. Ja maar het gaat beter worden. Echt waar, duurt wel en veel pijn. Terwijl zij ook in haar hart geen hekel of wat dan ook heb tegen mij. Alles is er behalve de passie om het zomaar te noemen.
Soms
Heb ik het gevoel dat ze doorslaat in haar gevoelens .Heb er van alles bij gezocht, overgang, ze vind het gewoon fijn om een zeer zelfverzekerde en zelfstandige vrouw te zien. Vrouwen gaan nu eenmaal liever met vrouwen om Etc etc etc . Naar buiten is het een rationele vrouw, die goed uit haar woorden kan komen. Maar aan de andere kant, innerlijk ??
Wat nog meer
Het hebben van een langdurige relatie kan mensen op den duur gaan tegenstaan. Vooral als er een periode is geweest van werken en zorgen en jezelf wegcijferen. Dan kan er een moment komen dat iemand te weinig aan zichzelf is toegekomen en meer vrijheid wil om dat te doen.
Dat botst als je verplichtingen hebt zoals een gezin. En samen van alles hebt opgebouwd dat indertijd vanzelfsprekend leek.
Een exclusieve sexuele relatie in een partnerrelatie, in een langdurige relatie, is ook wel een mooi ideaal waar ook veel mensen aan kunnen voldoen maar dat niet iedereen volhoudt.
Het heeft alleen veel consequenties als je dat opbreekt.
Inderdaad, blijf dicht bij jezelf. En houd er rekening mee dat er een moment komt dat je partner uit huis gaat, of dat het jezelf teveel wordt om daar maar op te gaan wachten.
Het voelt ook echt wel als ontrouw aan je keuze van destijds maar het gebeurt. Het is de realiteit.
Sinds McKinsey weten we ook dat er een spectrum is van heterosexualiteit naar homosexualiteit. Tegenwoordig heet dat dingen als 'sexual fluidity' of 'non binary'. Heel begrijpelijk dat dat op jongere leeftijd onduidelijk is aan welke kant het kwartje valt. Maar ook dat blijkbaar kan veranderen in de tijd.
En voor sommige mensen is het belangrijk, niet voor iedereen om die sexuele dimensie in je leven uit te werken. Ook daar is een spectrum in.
Persoonlijk vind ik piano spelen ook leuk, maar voor een ander kan dat toch anders liggen.
Biologisch gezien kunnen we na een jaar of vier (de leeftijd om een kind wat zelfstandiger te krijgen) genoeg krijgen van de sexuele relatie met de partner en kan het een kwestie van 'er aan werken' worden. Dat lukt niet iedereen.
Frankie
Ik heb wel eens gehoord dat het voorkomt dat stellen parenclubs bezoeken om de lesbische gevoelens van de vrouw te exploreren. Misschien is dat voor jullie een optie om er samen iets mee te doen.
hmm, Ad
Wat een goed idee. Maar ik vraag me af of vrouw lief haar eerste schreden wil zetten met man in haar kielzog...
AnneJ ot
Nee non-binary gaat niet over seksualiteit maar identiteit: mensen die zich noch man noch vrouw voelen
Juf Ank
Zo klinkt het niet echt, nee. Maar hij kan het voorstellen.
Frankie
Ik heb het meegemaakt: partner die eens uitgebreid wilde onderzoeken wat hij met mannen wilde en dat ook in de praktijk bracht. Terwijl ik op de bank mocht zitten wachten. En wellicht had ik het nog gedaan ook. Maar we hadden geen kinderen en het was in het Aids tijdperk (toen er nog geen medicijnen tegen waren) En meneer deed het ook nog onveilig. Dus dat maakte de keuze makkelijk. Maar.... het deed fucking pijn en iedereen vond het maar zielig voor hem want het was iets heel moeilijks gay zijn... Nou ik voelde het haarfijn aan: hij wilde gewoon veel van bil en een vrouwtje op de achtergrond hebben.
Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn maar ik begrijp wel jouw onmogelijke positie. En ik vrees dat een parenclub dat niet op gaat lossen want ik vermoed dat je vrouw alleen met een vrouw wil zijn. Tja... heel rot voor je. Hoe zou jij staan tegenover een huwelijk waar jij ook een leuke vriendin ernaast hebt? Ik kan me zo voorstellen dat er genoeg vrouwen zijn die dit geen vreemdgaan van jouw kant vinden en iets met je aan willen gaan
