Vriendschap: hoe omgaan met deze situatie?
Hoi,
Ik loop al een tijdje ( zomer 2020) met iets rond.
Een zeer goede vriendin zo niet beste vriendin die ik al 15 jaar ken en ik hebben een fall out gehad met elkaar.
Achtergrond informatie:
Haar moeder was in maart overleden, plotseling. En ze zit al een tijd in een minder fijne fase in haar leven ( werk & relatie) in de tijd van het overlijden ben ik er ( naar mijn idee) voor haar geweest. Van eten gemaakt en voor de deur gezet, tot berichtjes, bloemen, meegenomen op vakantie naar Vlieland tot aanbod om te praten. Ze sloot zich begrijpelijk erg af. Ik heb tijdens het weekje weg ook aangegeven dat zij zelf kenbaar moest maken wat zij van mij nodig had. Want ik ken het overlijden van een ouder niet en wil het verwijt niet dat ik er niet ben geweest. In die tijd heb ik ook regelmatig haar autistische zus op momenten een luisterend oor gegeven.
Even forwarded naar de dag van het incident: drie maanden na het overlijden had zij behoefte aan een avond op het terras ( Idd Corona tijd, Max 4 mensen aan een tafel) en haar zus en partner gingen mee. Dat was heel gezellig. Ik had een vast contract getekend die dag en een auto van de zaak gekregen. Mijn leven zit onwijs in de lift en alles gaat heel heel erg goed met mij en dat straal ik ook uit. De avond was prima en gezellig tot zij een woordenwisseling kreeg met haar vriend, waar ik nog steeds niet weet waar het over ging. Die avond heb ik verder nog over mijn date verteld en dat was een vermakelijk verhaal. Een borrel te veel en we hebben weg gelachen. Zij irriteerde zich ontzettend aan haar partner en die is toen ook weggegaan.
Na die avond was het radiostilte. Ik nam initiatief en apte haar wat over mijn date en daarop kreeg ik eigenlijk een flinke boze mail. Ik was ongevoelig en we zaten niet op 1 lijn. Onze werelden waren een contrast. En ze kon zich totaal niet inleven in mijn ‘ jolige leven’.
Ik heb haar bericht dat ik er altijd voor haar ben en wat ze nodig heeft dat ik haar help en het erg vervelend vindt.
Daarop hebben wij elkaar 1.5e maand niet gesproken.
Zij heeft initiaitief genomen voor een gesprek. En in dit gesprek kreeg ik flink de schuld. Van alles.
- ik was er niet oprecht voor haar geweest, ik had haar laten vallen.
- ik was de oorzaak van de ruzie tussen haar en haar vriend, ik had hem geprovoceerd en heb een spelletje gespeeld.
- ik was ongevoelig en heb geen rekening gehouden met haar verlies die avond toen ik over mij ‘ vrijgezellen leven’ sprak. Ik was te aanwezig en te vrolijk.
Etc.
Ik ben vooral gaan luisteren en doorvragen en ik heb aangeven dat dit totaal niet mijn insteek was noch beleving van de situatie.
Het heeft mij heel erg gekwetst dat zij vind dat ik er niet ben geweest voor haar. En dat ik de schuld kreeg van hun ruzie ( en nog eentje van 2 jaar terug) vind ik niet netjes van haar want het is een issue tussen hun. Wat al langer speelt. Waarschijnlijk hebben zij zich beiden aan mij zitten irriteren, maar dat betekend niet dat ik iets opzettelijk heb gedaan.
Het zit mij nog steeds erg dwars. Ik heb dit niet uitgesproken. Ik ben juist in het gesprek zacht gebleven omdat het niet goed gaat met haar. We spreken elkaar nog wel maar er is vanuit mijn kant wel minder verbinding merk ik. Als ik de balans opmaak voor mezelf vind ik dat ik al jaren de gene ben die meer effort stopt in de vriendschap. Terwijl zij hoge verwachtingen heeft. Ik help haar met alles, tot zelfs haar sollicitaties, banen regelen, huis. Advies over dingen. Ik verwacht dit ook helemaal niet terug. Maar ik vind zelf dat ik wel iets te hard ben aangepakt.
Hoe zouden jullie dit doen?
dat kan ook gebeuren, zoiets heb ik ook meegemaakt. Ik dacht dat dat het einde was, maar zij zocht weer contact en bood haar excuses aan, wat ik dapper vond. Nu hebben we gezellig contact, niet heel close maar wel leuk. We waren al nooit heel close, gewoon gezellig. Misschien is het moeilijker om zo weer door te gaan als je echt heel close was en je verraden voelt. Of als er heel erge dingen zijn gebeurd natuurlijk.
Flanagan
Goeie. Het zou best nog wel kunnen transformeren naar een andere wijze van contact. Misschien moet ik er ook niet te dramatisch om doen. En komt het moment nog wel dat ik kan aangeven wat dit met mij heeft gedaan en het mij heeft gekwetst.
Ik heb hier ook een buurvrouw gehad. Zelfde wat jij zegt. Alleen de reden dat we niet meer bij elkaar over de vloer komen, pril contact hoor, omdat ze tot 3 keer toe iets prive aan andere buren had doorverteld en ik dat via een andere route terug hoorde. Ben er niet vel op geweest toen maar ik heb we mijn conclusie getrokken. Een afsluitend gesprek gevoerd en dat was prima. We groeten elkaar nog maar that’s all.
niet meer op terugkomen
'En komt het moment nog wel dat ik kan aangeven wat dit met mij heeft gedaan en het mij heeft gekwetst.'
Laat oude koeien in de sloot. Als je vriendin er op een dag zelf op terugkomt, prima, dan is er een moment.
Het is verstandig er zelf niet meer over te beginnen (ook al vind je nu dat je daar 'recht' op hebt). Er is dan namelijk grote kans op een herhaling van het onbegrip en daar heb je geen van beiden iets aan.
Wilgenkatje
Blijft dan de scheefgroei dan juist niet in stand?
Anderzijds denk ik; ik heb mijn conclusie nu getrokken, oude koeien ok. En laat haar er maar achterkomen. Maar het interne aspect blijft dan wel nog in stand, je voelt je gekwetst en je wilt dit uitspreken.
Dit gesprek had ik laatst met haar. Over dat het contract van haar niet verlengd was, ze voelde zich genaaid door haar werkgever en wilde haar zegje doen. Ik had haar juist geadviseerd dat niet te doen want het veranderd de situatie niet en haar werkgever ziet het anders. Maar het ging haar om het uitspreken en voor zichzelf opkomen om te voorkomen dat ze maanden later daar nog een rot gevoel bij zou dragen.
Is dit niet voor jezelf opkomen? En het juist toelichten dat je het kan afsluiten voor jezelf?
Ons voorval is van juli-augustus 2020 en nog zit het mij dwars. Tot zekere hoogte kan ik het relativeren maar gevoelsmatig zit het mij nu nog dwars.
Yara
"Is dit niet voor jezelf opkomen? En het juist toelichten dat je het kan afsluiten voor jezelf?"
Voor mij persoonlijk zou dit belangrijk zijn (in het voorbeeld van het niet verlengen van het contract). Het afsluiten en iig ook mijn zegje kunnen doen. Is uiteraard natuurlijk wel iets anders in een vriendschap. Maar ik begrip je strekking.
Geven en nemen
Ik begrijp dat het fijn is om dingen uit te spreken. Soms is het ook fijn om dingen te laten voor wat ze zijn.
Vriendschap is soms ook bagger incasseren. Net als in een relatie, net als van je kinderen, net als van je broers/zussen etc. Dat heeft niets te maken met over jezelf heen laten lopen, maar met een onvoorwaardelijke liefde/band/vriendschap.
Soms zijn er omstandigheden waardoor je begrip op kan brengen voor iemands gedrag. Dat wil niet zeggen dat het fijn, leuk, aardig, goed of terecht is, maar je begrijpt waar het vandaan komt. Je neemt afstand van die persoon omdat je niet de boksbal wil worden, maar kom je later weer nader tot elkaar, dan zou ik me afvragen of het nodig is om nog over die baggerdouche te beginnen. Misschien zou ik die haar dan met liefde kado doen.
Maar goed dat hangt af van hoe de vriendschap is, wat de omstandigheden zijn en hoe jullie als personen zijn. Daar kan ik met alleen jouw verhaal hier niets over zeggen.
Als ik eerlijk ben krijg ik de indruk dat er over en weer nogal wat gevit wordt. Jij deed dit, ja maar jij deed dat.. klinkt als middelbare school taferelen voor mij en weinig constructief.
Onvoorwaardelijk
Ik bepaal wie wanneer recht heeft op mijn onvoorwaardelijke liefde 
Dus nee helemaal onvoorwaardelijk is dat niet. Er zijn grenzen. Ik bedoel vooral dat je ook op moet letten dat je onder het mom van ‘ik moet voor mezelf opkomen’ niet op iedere slak zout gaat leggen. En ja sommige mensen kunnen bij mij meer potjes breken dan anderen, omdat mijn relatie met hen mij nou eenmaal meer waard is.
Ik denk dat ze zelf goed weet wat deze vriendschap haar waard is, welke rol zij vertolkt en welke haar vriendin. En het helpt denk ik om naar de grote lijnen te kijken en niet te blijven kissebissen over de kleine dingen. Is vriendin vaker en langere tijd bezig met afstoten en aantrekken of lijkt het alleen gerelateerd aan het overlijden van haar moeder?
Ik vind dit zeker geen middelbare school gekibbel. Wel de nep ap en schuld bij een ander leggen, dat wel.
Voor mij is dit een kwetsbaar moment binnen een vriendschap wat mij wel erg heeft geraakt. Ik weet dat zij een hele moeilijke tijd doorgaat. Met haar moeder, werk en nog wat andere ontwikkelingen. Een depressie, frustratie en overbelasting.
Voor de duidelijkheid; ik ben er na het gesprek van aug 2020 niet op terug gekomen. We hebben elkaar daarna nog zeker 8 x gezien. De frequentie is absoluut minder en ik neem wat meer afstand. Sfeer is prima maar ook omdat ik op die momenten er niet op ben teruggekomen. Maar het nog steeds bij mij wel veel heeft gedaan en ik intern voel dat ik hier wel iets mee moet doen om het gevoel bij mij een plek te geven.
Ik zou
er wel op terugkomen.
Als ik jouw ‘beste vriendin’ was, zou ik het erg op prijs stellen als je mij op z’n minst eerlijk en open zou aangeven dat je er zo’n lange tijd na voorval(len?) nog last van had.
Dan kan het nog alle kanten uit. Maar ik zou dat zeker erg waarderen. Wat stelt anders zo’n ‘ beste vriendschap’ voor?
Zomaar dood laten bloeden vind ik dan ook best wel heftig. Niet bij een gewoon contact maar wel bij zo’n felle vriendschap.
Verwachting
Yara, wat verwacht je als je erop terug komt bij je vriendin?
Wil je het alleen maar uitspreken?
Is het uitspreken hier en de erkenning die je nu krijgt nog niet genoeg voor jou?
Gaat het je erom om het alleen maar uit te spreken tegen haar?
Of gaat het ook daar niet alleen om?
Of wil je ook een bepaalde reactie van haar?
Excuses? Begrip voor jou?
Dat zou tegen kunnen vallen.
Kan je dat aan als zij niet reageert zoals je hoopt?
Ik zou daar wel rekening mee houden.
Hoewel ook ik natuurlijk hoop dat zij iets van inzicht toont.
Wat hoop ik...
Ik denk dat het stukje erkenning ook iets met name in mij is waar ik naar verlang. Door dit draadje helpt het mij wel meer met relativeren. Dat klopt. En het is fijn om even hier te spuien. 
Belangrijk vind ik wel dat ik zelf weet dat ik met de juiste intenties ( liefde, positiviteit) heb gehandeld. Dat zou voor mijzelf dan voldoende moeten zijn.
Beschuldigd worden van kwalijke intenties en handelingen staat haaks op mijn beleving en vind ik echt unfair. Maar ik zie ook in dat zij tegen iemand is gaan aantrappen en het komt door haar situatie. Eigenlijk zou dat wel genoeg moeten zijn.
Maar ik vind het unfair dat de omgangsvorm (niet meer daar thuis kunnen komen, oud & nieuw etc) omdat haar vriend daar dan bij zit wel aan mij wordt toegeschreven.
Ik denk als ik het opengooi bij haar het misschien geen intrinsieke erkenning zal opleveren. Dat zal eerder zijn wanneer zij er zelf op terug komt. Immers neem je dan zelf het initiatief. Ik ben ook veranderd, dat ziet zij ook. Maar wel positief en in mijn kracht. Zij is 31. Ik 37. Mijn sociale leven bestaat uit mensen van 37-45 jaar. Kind & carrière onderwerpen. Er is ook wel het eea veranderd.
Opgelucht als je er vanaf bent
Van mij mag een vriendin zeker wel eens een steekje laten vallen (doe ik zelf ook vast wel!). Ook hoeft niet alles 100% te matchen, dat kan ook bijna niet. Als er maar genoeg herkenningspunten over blijven, en genoeg gezelligs met wat inhoud.
Zoals jij die vriendin omschrijft - ondanks dat ze een zwaar verlies te verwerken had en ze daarom nog wel een paar extra steken mocht laten vallen - nee. Nee, dat zou geen vriendin meer van me zijn. Dat ingewikkelde ook dat jou iets verweten wordt ten opzichte van haar vriend, en je daarom niet meer naar een feestje kan, waarschijnlijk ook niet meer bij haar thuis, ja dág. Dan niet. En alleen al dat zij met een man is, die een soort van nep-gesprek in whatsapp maakt om jou in een kwaad daglicht te stellen? Met dat soort types wil ik echt niets te maken hebben.
Ik ben helemaal niet zo zeker van mezelf, maar daar zou ik me dan toch te goed voor voelen.
Ooit had ik een paar jaar een leuk contact met een vrouw uit de buurt, ik beschouwde haar inmiddels echt wel als vriendin. We gingen ook wel eens samen naar een concert of zo. Toen zij ging scheiden hielp ik haar ook, adviezen geven, een goede advocaat aanbevelen, etc. Ook wel eens door wat boodschappen voor haar te kopen en zo. Maar het werd almaar moeilijker en de taboes stapelden zich op: ik kon bijvoorbeeld niet echt meer over mijn gezin praten, want zij vond dat zij met haar kinderen geen gezin meer was nu het gebroken was. Ik kon sowieso niets over mijn man zeggen, waarmee het wel leuk was (ik bleef daar sober over maar het kon helemaal niet). Over mijn vakantie vertellen kon dus ook nauwelijks meer. Al gauw wilde ze ook niet meer bij mij thuis komen. Toen zij gedoe had met werk (waar ik haar overigens min of meer aan geholpen had), kon ik ook al nauwelijks meer over mijn werk praten.
Er vielen nog wat rare dingen voor, tot ik merkte dat de vriendschap alleen nog als een last voelde. Toen ze me zomaar een keer blokkeerde op facebook (omdat ik had gezegd dat we blijkbaar schriftelijk wat veel misverstanden hadden, we konden beter bellen of afspreken: misschien was ze beledigd?), vond ik dat zo raar en puber-achtig gedrag, dat ik bijna opgelucht was en er in mee ben gegaan. Genoeg geweest, klaar dan.
Ik zie haar nog wel eens fietsen maar ben nog steeds opgelucht.
Eigenlijk vraag ik me af waarom je hier zoveel over aan het analyseren bent. Wat moet je eigenlijk nog met zo iemand?
zij biedt ook iets wat jij zoekt
misschien dat je al langer erkenning van haar wilde en dat je dat niet kreeg. Maar omdat je van jezelf vindt dat je lief en aardig moet zijn want dat hoort toch zo doe je in vriendschappen misschien soms iets wat je eigenlijk niet wilt.
En nu is ze echt heel duidelijk geweest en is dat voor jou de druppel want je deed het toch goed (terwijl je misschien niet echt meer wilde). En misschien zat ze lang niet altijd te wachten op jouw onbaatzuchtigheid en zocht ze een beetje tegengas. Jij bleef maar lief maar misschien had je gewoon eerder nogmaals echt emotioneel boos moeten worden, dan hadden jullie het eerder kunnen uitspreken en had ze kunnen merken aan je emoties dat je misschien toen de vriendschap behoorlijk wat waard vond.
gr Angela
Als het niet mee zit
Nadat mijn zus haar vriend de deur had gewezen, brak er een periode aan waarin ze meer openstond voor activiteiten met mij. Ik vond dat fijn, omdat ik niet zoveel mensen om mij heen heb waar ik dat mee kan doen. Maar ze leerde weer een man kennen. Erg aardige man, dus niets mis mee, maar de gezamenlijke activiteiten werden minder. Ik voelde me om eerlijk te zijn aan de kant gezet. Handig voor mindere tijden, maar niet meer nodig als het weer goed gaat. Ik werd soms wel hartelijk uitgenodigd om me bij ze aan te sluiten als er iets gedaan kon worden, maar het kwam dan neer op met z'n drieën. En dat voelde toch teveel als vijfde wiel aan de wagen. Ik werd op het laatst sjaggerijnig als op een voorstel van mij weer gereageerd werd met dat we dan met z'n drieen konden gaan, dus stopte ik daarmee.
Als ik hoorde hoe geweldig leuk ze het hadden gehad, met geuren en kleuren, vroeg ik me af hoe het toch kon dat ze niet aanvoelde dat dit bij mij het gemis aan sommige dingen juist voelbaar maakten. Ook al gunde ik het haar, ik was toch ook een beetje jaloers.
Als mijn zus een vriendin was geweest, weet ik niet of de vriendschap het had overleefd. Als je steeds moet omschakelen naar standje acceptatie tot er weer iets misgaat, gaat de rek er toch een keer uit.
Wat jij kunt doen is je excuses aanbieden voor wat onhandig van je was. Zelfs als jij dat anders ziet. Als je daar geen zin in hebt zou ik me afvragen of je de verwatering maar zijn gang moet laten gaan.
groenengeel (beetje ot)
` Erg aardige man, dus niets mis mee, maar de gezamenlijke activiteiten werden minder. Ik voelde me om eerlijk te zijn aan de kant gezet. Handig voor mindere tijden, maar niet meer nodig als het weer goed gaat.`
Oh, dat is zo´n patroon bij sommige vrouwen. Dan voel je je echt gebruikt. Ik kan me voorstellen dat je het eerste half jaar van een nieuwe liefde even heel erg met je hoofd daar zit, maar dan moet je toch weer aan je vriendinnen gaan denken hoor. en niet pas als het uit is.
Veranderingen groenengeel (en andere kleuren)
Het lukt lang niet altijd om veranderingen goed op te vangen, daar heeft iedereen mee te maken en iedereen zal zich best eens aan de kant gezet voelen. Zo is het leven. Als een ander ( partner, vriend, kind) belangrijker is/wordt, is er sprake van een andere indeling van (samen)tijd.
Het is zaak op tijd je agenda te pakken en afspraken te maken en na te komen, anders lopen goede contacten langzaamaan stuk. Waar een wil is, is een weg.
Toen ik een tiener was, ging ik geregeld op pad met m’n broer. Ook eens een zomervakantie. Toen ik verkering kreeg die vlot serieus werd, was de vanzelfsprekendheid van samen erop uit verdwenen. Ik moet bekennen dat ik me daarvan later pas echt bewust werd.
Zelf ben ik ook weleens de partij geweest die ‘ het nakijken had’ Je gebruikt voelen vind ik beslist een te zware term.
Wilgenkatje
Ik zou de term ´je gebruik voelen´ dan ook pas gebruiken als het een patroon van handelen blijkt te zijn. Dus als het keer op keer gebeurt: vrouw is alleen: vriendinnen mogen op de proppen komen. Vrouw heeft vriend: doei vriendinnen. En daarna weer aanhalen. Nou nee, doe maar niet.
Brief?
Voor mij heeft het ook wel eens geholpen om een brief te sturen naar een vriend. Je kunt dan toch spuien (en het zo voor je afsluiten) zonder dat je het gevoel hebt je te moeten verdedigen (of zonder dat je steeds in de rede gevallen wordt). En in een brief kun je je gedachten wat beter ordenen, althans zo werkt dat voor mij.
In mijn geval was het een decennialange fijne vriendschap die ik niet zomaar wilde laten verwateren. Om allerlei redenen liep die vriendschap op het laatst niet meer fijn. In mijn brief heb ik ook de nadruk gelegd op de goede momenten en hoe prettig ik zijn aanwezigheid in mijn leven heb gevonden. De nadruk lag niet zozeer op de pijnpunten, als wel de constatering dat onze levens uiteen gelopen waren. Ik heb geprobeerd geen verwijten te maken, en, nogmaals, dat gaat mij beter af in een brief dan in het gesprek.
De vriendschap was daarmee echt, naar beider tevredenheid, afgerond.
Wellicht is dit ook nog een optie?
Wat ik ook vermoed is dat zij in een vriendschap teveel verwachtingen heeft en dit juist verwachtte van mij in deze rouwperiode en dat ik alles ging vervullen. De andere vriendinnen in het leven hebben het in periodes, in haar beleving, laten afweten. Zo ook in deze rouw-tijd. Er zal ongetwijfeld een stuk frustratie zitten. Dit is een terugkerend iets. Vind ook niet dat je een beeld vol verwachten wat vervuld moet worden in een vriendschap bij 1 persoon kan beleggen.
Ik ben er steeds meer afstand van aan het nemen. Afgelopen week heb ik haar nog wel 2 x geapt hoe het ging en ditjes en datjes. Ik ga het nog wel bespreekbaar maken, ik heb mezelf een brief geschreven over wat het met mij heeft gedaan. Gevoelsmatig voelt het ook zelfverzekerd door nu het standpunt in de nemen dat ik haar partner ook niet meer hoef te zien. En dat wat energie kost mij niet mijn tijd en energie waard is. Toen zijn moeder 2 jaar geleden kwam te overlijden( Terwijl ik haar amper kende) heb ik hem gesteund ondanks dat hij de partner van is. Oa. door voor hem boodschappen te doen, rouwkaartje aan zijn vader, gericht vragen hoe het ging en ik was op de begrafenis. Ook heb ik hem nooit veroordeeld toen hij vreemd ging. Ik heb hem nooit anders behandeld. Want dit was iets tussen hun. Ik was er altijd voor hun beiden. Nooit heb ik iets expliciet teruggevraagd of verwacht dat er een balans moest komen. Tot je de wind van voren krijgt, deze behandeling van hun beiden is mij echt in het verkeerde keelgat geschoten. Merk dat ik echt ook een stuk trots heb.
Ik denk nog steeds dat deze vriendschap niet meer mijn innercrowd vriendschap zal zijn zoals het was. Vind ook steeds meer karaktereigenschappen zoals subtiele valse opmerkingen, mijn ex uitdagen, herhaaldelijk afspraken afzeggen en bitchy reageren niet meer tof. Kijk, als zij beiden komen met toenadering en een goede onderbouwing ben ik echt wel bereid om mijn huidige modus te nuanceren. Maar ik denk niet dat dit zal gebeuren. Maar ik voel er steeds minder voor om hier weer de gene te zijn die er meer energie in stopt.
Ik laat het op zijn beloop. Wat mij betreft ligt de bal bij haar. We gaan het zien..
