Vriendschap: hoe omgaan met deze situatie?
Hoi,
Ik loop al een tijdje ( zomer 2020) met iets rond.
Een zeer goede vriendin zo niet beste vriendin die ik al 15 jaar ken en ik hebben een fall out gehad met elkaar.
Achtergrond informatie:
Haar moeder was in maart overleden, plotseling. En ze zit al een tijd in een minder fijne fase in haar leven ( werk & relatie) in de tijd van het overlijden ben ik er ( naar mijn idee) voor haar geweest. Van eten gemaakt en voor de deur gezet, tot berichtjes, bloemen, meegenomen op vakantie naar Vlieland tot aanbod om te praten. Ze sloot zich begrijpelijk erg af. Ik heb tijdens het weekje weg ook aangegeven dat zij zelf kenbaar moest maken wat zij van mij nodig had. Want ik ken het overlijden van een ouder niet en wil het verwijt niet dat ik er niet ben geweest. In die tijd heb ik ook regelmatig haar autistische zus op momenten een luisterend oor gegeven.
Even forwarded naar de dag van het incident: drie maanden na het overlijden had zij behoefte aan een avond op het terras ( Idd Corona tijd, Max 4 mensen aan een tafel) en haar zus en partner gingen mee. Dat was heel gezellig. Ik had een vast contract getekend die dag en een auto van de zaak gekregen. Mijn leven zit onwijs in de lift en alles gaat heel heel erg goed met mij en dat straal ik ook uit. De avond was prima en gezellig tot zij een woordenwisseling kreeg met haar vriend, waar ik nog steeds niet weet waar het over ging. Die avond heb ik verder nog over mijn date verteld en dat was een vermakelijk verhaal. Een borrel te veel en we hebben weg gelachen. Zij irriteerde zich ontzettend aan haar partner en die is toen ook weggegaan.
Na die avond was het radiostilte. Ik nam initiatief en apte haar wat over mijn date en daarop kreeg ik eigenlijk een flinke boze mail. Ik was ongevoelig en we zaten niet op 1 lijn. Onze werelden waren een contrast. En ze kon zich totaal niet inleven in mijn ‘ jolige leven’.
Ik heb haar bericht dat ik er altijd voor haar ben en wat ze nodig heeft dat ik haar help en het erg vervelend vindt.
Daarop hebben wij elkaar 1.5e maand niet gesproken.
Zij heeft initiaitief genomen voor een gesprek. En in dit gesprek kreeg ik flink de schuld. Van alles.
- ik was er niet oprecht voor haar geweest, ik had haar laten vallen.
- ik was de oorzaak van de ruzie tussen haar en haar vriend, ik had hem geprovoceerd en heb een spelletje gespeeld.
- ik was ongevoelig en heb geen rekening gehouden met haar verlies die avond toen ik over mij ‘ vrijgezellen leven’ sprak. Ik was te aanwezig en te vrolijk.
Etc.
Ik ben vooral gaan luisteren en doorvragen en ik heb aangeven dat dit totaal niet mijn insteek was noch beleving van de situatie.
Het heeft mij heel erg gekwetst dat zij vind dat ik er niet ben geweest voor haar. En dat ik de schuld kreeg van hun ruzie ( en nog eentje van 2 jaar terug) vind ik niet netjes van haar want het is een issue tussen hun. Wat al langer speelt. Waarschijnlijk hebben zij zich beiden aan mij zitten irriteren, maar dat betekend niet dat ik iets opzettelijk heb gedaan.
Het zit mij nog steeds erg dwars. Ik heb dit niet uitgesproken. Ik ben juist in het gesprek zacht gebleven omdat het niet goed gaat met haar. We spreken elkaar nog wel maar er is vanuit mijn kant wel minder verbinding merk ik. Als ik de balans opmaak voor mezelf vind ik dat ik al jaren de gene ben die meer effort stopt in de vriendschap. Terwijl zij hoge verwachtingen heeft. Ik help haar met alles, tot zelfs haar sollicitaties, banen regelen, huis. Advies over dingen. Ik verwacht dit ook helemaal niet terug. Maar ik vind zelf dat ik wel iets te hard ben aangepakt.
Hoe zouden jullie dit doen?
Dwars
Het gebeurt. Ik zou me even terugtrekken en kijken wat er gebeurt. Maar als iemand zo met mij omgaat en mij de schuld in de schoenen schuift van dingen die in haar leven niet goed gaan dan ben ik er wel snel klaar mee.
Hopelijk is het maar een 'bui' en komt ze er op terug. En dan hoeft iemand niet eens excuses te maken maar de draad oppakken is genoeg.
Maar zo'n schrobbering die je niet verdiend zou voor mij een breuk betekenen. Tenzij iemand er weer op terug komt en dan blijf je ook nog voorzichtig.
Je bent niemands boksbal. Toch?
Zeker geen boksbal
Hi! Die boksbal ben ik wel geweest. Ik liet onwijs over mijn grenzen gaan. In relaties en ook door haar. Vaal sprak ik mij niet uit en ook vriend is geen fijne vent.
Nu ik de schuld krijg en zij het buiten zich zelf plaatsen is er wel iets in mij kapot gegaan richting haar. Dat ik er na dik een jaar echt nog wel mee zit. Ze komt er zelf niet op terug. Wel had ze in het gesprek gezegd dat ze niet meer wil dat haar vriend en ik elkaar zien. Nou helemaal prima. Want hier heb ik ook geen zin in. Hij had mij een schofterig grapje geflikt. Een nep whatsapp conversatie gemaakt over hem en mijn ex partner die zogenaamd een kind kreeg met zijn nieuwe partner (gelijk na onze relatie uit ging en mijn ex heeft geen kinderwens) over provoceren gesproken?
Ik zit er mee; wanneer is het genoeg? Gaat dit dan dood bloeden. Zal ze er zelf op terugkomen? Wat ik niet denk, wel zit ze in therapie ( wederom heb ik haar hier aan gekoppeld) baan kwijt etc.
Ze heeft wel de afgelopen tijd initiatief genomen om af te spreken, ik heb dat wat minder gedaan.
Ik ben ook meer bij mijn andere vrienden. En dat valt haar ongetwijfeld ook op.
Ben juist aan het leren om mijn grenzen te stellen en naar te handelen. Vind het zonde, maar die boksbal wil ik dus niet meer zijn.
Yara
Ik denk dat er een bepaalde jaloezie speelt. Met haar gaat het slecht, met jou gaat het goed. Dat kan ze niet handelen. Dit uit ze door jou verwijten te maken. Uiteraard had jij minder kunnen uitstralen dat jij in een 'flow' zit, dat benadrukt juist haar ellende, het had mss even wat minder over jou moeten gaan, die flow had je ook kwijt gekund bij andere vrienden. Neemt niet weg dat zij jou geen verwijten had moeten maken, maar ik denk dat jij nu, in deze fase van haar leven, en de manier waarop jij jouw flow etaleert, niet bij haar past. Ook al heb je veel voor haar gedaan en geluisterd enz. Ik denk toch dat je teveel die flow uitstraalt, die even wat minder gepast was.
Vriendschappen niet voor eeuwig
Sommige vriendschappen zijn voor altijd, maar andere gaan niet mee in de veranderingen van je leven.
Wat mij betreft hoort een vriendschap gelijkwaardig te zijn; je haalt er wat uit en je geeft wat terug. In moeilijke tijden geef je wat meer, nouja je snapt ‘m..
Wanneer je langere tijd veel geeft, wel wat terugkrijgt, maar telkens ook bagger erbij krijgt, groeit de vriendschap scheef. Deze vriendschappen kunnen zwaar en belastend worden. Dat zijn de vriendschappen waar ik minder energie in ben gaan steken. Dat betekent minder initiatief nemen, afwachtend opstellen.
Soms komt met wat afstand de band van vroeger weer terug, omdat de vriend(in) ook inzichten krijgt, maar vaak verwatert het. Dan is het zo.
Zonne & bieb
Niet alle vriendschappen zijn Idd eeuwig. Ik heb ook altijd wel een stukje jaloezie gevoeld. Op een gegeven moment wilde mijn ex vriend ook niet meer dubbel- daten want hij voelde zich geprovoceerd door haar. Omdat nu opeens terug te horen ( zonder voorbeelden of een niet werkelijk voorbeeld) is wel bijzonder. Aangezien haar vriend mij tot twee keer toe behoorlijk heeft zitten uitdagen. Zou je denken dat ze juist bij hem dit verwijt moet neerleggen.
Misschien maak ik zelf ook wel een verkeerde balans op in deze vriendschap: ik bied veel aan in deze vriendschap, met name
hulp, meedenken, aanbod creëren. En wordt dat niet gezien of gewaardeerd. Ik ben er altijd voor haar.
Ik laat het Idd even op zijn beloop. Ik zie het ook wel als frustratie denk ik vanuit haar richting mij, dat alles bij mij voor de wind gaat. Wellicht door de ruimte dat dit ook haar tot nadenken zet. Ze zit nu in therapie. Ik wacht het even af. Maar het spookt nog regelmatig door mijn hoofd en dat vind ik lastig.
Overdaad schaadt
'ik bied veel aan in deze vriendschap, met name hulp, meedenken, aanbod creëren.' Het lijkt alsof je vooral aangeboden hebt op basis van je eigen overvloed (om dit woord maar even te gebruiken), maar wellicht minder op basis van haar behoefte. Die behoefte was wellicht niet om te horen hoe zij het net zo goed als jij zou moeten krijgen.
Laat het inderdaad even gaan, soms loopt het leven zo. Mocht je over een tijdje weer een keer een contact met haar zoeken, doe dat dan op basis van jouw behoefte, waarbij zij de helpende kan zijn. Bijvoorbeeld: lockdown is voorbij, er mag weer van alles, is er iets wat jullie twee samen leuk vonden (zonder gedoe met vriendjes). Zeg dan dat je graag een keer X wil doen, samen met haar, omdat je X leuk vindt en niemand anders dat ook leuk vindt.
Tsjor
Het is wat het is
inderdaad, wat Zonne al zegt. Dat het contact op den duur toch verwaterd.
Maar.
Jouw vriendin projecteert alle negatieve dingen uit de mindere fase waarin zij zat/zit, op jou. Ze kan het allemaal niet zo goed handelen en dat heeft ze op jou afgereageerd. Want eerst was je immers vaak ook al haar "boksbal", dus nu ook. Daardoor is wel de vriendschap steeds schever gegroeid. Dat jij nu niet langer steeds de stille incasseerder wil zijn, dat is vanuit jou zelf alleen maar terecht. Dat mag je ook zo bij haar aangeven. Dan is het verder aan haar om daar dan anders mee om te gaan, om in te zien en te begrijpen waarom. Ik denk dat ze dat nu nog niet kan. Jullie zitten nu ieder op een heel andere golflengte, ieder in een heel andere situatie/fase en dat gaat niet gelijk op met elkaar, waardoor je elkaar nu dingen (stilzwijgend) aan het verwijten bent.
Als je er zelf ook niet bij haar op terug wilt komen, daar geen energie meer in wil steken, dan zal het zeker verwateren. Is jullie vriendschap je meer waard dan de verwijten die er nu tussen staan, dan steek je je hand in eigen boezem en praat je met haar over wat jou dwars zit, dus hoe haar verwijten jou achteraf eigenlijk toch meer gekwetst hebben dan je in eerste instantie dacht en wat dat nu met jou doet. Ze weet zelf misschien ook niet goed hoe ze er het beste op terug kan komen bij jou en doet ze dat daarom niet. Laat het niet op allerlei aannames zomaar doodbloeden.
Aanvulling
Wat mij ook een beetje dwars zit:
Ik zou toen in een party modus zitten. In Corona tijd?
Vanaf mei waren de scholen dicht, ik heb een groep 6’er thuis met een vol programma en ik heb nog een drukke functie van 32 uur. Dat was voor mij ook best wel aanpoten. Hoef ik geen begrip voor, maar mij labelen in de jolige party-mood vind ik wel te ver gaan. Zelfs een verwijt over mijn zoontje dat hij 2 jaar geleden op zijn verjaardagfeestje niet genoeg aandacht gaf aan het cadeau wat zij had gegeven. Dat stoorde haar.
Op de dag van het incident had ik een vast contract getekend, ik was daar zo onwijs blij mee!
Zit een stukje trots en irritatie nu bij mij. Ik heb dit dus niet met andere vrienden. Anderzijds zij wel in haar leven. We hebben het al eens over te hoge verwachten gehad en dat ze daar aan moet werken.
Blijkbaar
liggen de opgelopen irritaties over en weer. Maar blijkbaar verwacht jij toch dat zij iets anders gaat doen, omdat zij -in jouw mening- jou onrecht heeft aangedaan. Zij lijkt er ook zo in te staan. Zo kom je er niet uit.
Tsjor
Thanks T&B
Dank voor jullie feedback.
Mijn aanbod hoeft Idd niet perse haar behoefte te zijn geweest. Ik ga dat dan ook niet meer doen. Laat haar zelf maar vragen als ze iets nodig heeft van mij.
Misschien verwaterd het wel naar een minimale vorm van vriendschap. Af en toe contact Ipv zo intensief. Misschien is dat ook wel goed. In bepaalde leeftijdsfases passen er ook weer andere mensen beter in je leven.
Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb ik meer mijn grenzen stellen en investeren in dat wat in balans is en wat positief is en mezelf op de eerste plaats leren zetten. Ik hoef niet alles te accepteren.
Dank voor jullie feedback. Zitten ook wat leerpuntjes voor mij in.
Niet als gulle gever
'Laat haar zelf maar vragen als ze iets nodig heeft van mij.' Plaats jezelf nu eens niet in deze relatie als de gulle gever. Je hebt ook ergens behoefte aan, bijvoorbeeld aan contact met haar. Als dat alleen maar is om 'gulle gever' te zijn, dan is de verhouding scheef. Zoek eens naar waar jouw behoefte in deze relatie ligt, waar jiij de vrager bent,w at zij jou kan geven.
Tsjor
Ja, die behoefte
Dat vroeg ik me al lezend ook al af: wat is eigenlijk de reden dat je hier zo mee bezig bent? Hecht je echt nog waarde aan dit contact of vind je het vooral moeilijk om te accepteren dat zij vindt dat jij 'tekortgeschoten' bent? Het lijkt voor mij dat het alleen 'goed moet komen' omdat jij anders met een rotgevoel over jezelf blijft zitten. Ik lees niet echt hoe waardevol de vriendschap voor je is, dat jullie het leuk en fijn hebben samen of dat je om haar geeft.
ja wat tsjor zegt
Ontvang eens van haar.
Ze schreef je `Onze werelden waren een contrast. En ze kon zich totaal niet inleven in mijn ‘ jolige leven’.`
Ja soms ontstaat dat contrast in vriendschappen.
Ik herken het van toen ik net weduwe geworden was. Ik was begin dertig en mijn vrienden hadden allen een ´jolige levensstijl´. Ze wilden er heus voor me zijn maar ik zat in zo´n andere vibe dat het even niet aansloot. Dat kon ik hen niet verwijten maar het voelde wel eenzaam. Waar ik behoefte aan had, lag op een heel ander vlak, was van een andere energie dan waarmee zij, met alle goede bedoelingen, mij probeerden te steunen. Dat is niemands schuld en het zou fijn zijn als jullie vanuit die instelling het ooit weer op kunnen pakken.
Behoefte
Mijn behoefte was altijd leuk, gezellig contact en als we ons hart willen luchten dat hier dan ruimte was is. Wij zijn ook jaren een soort Siamese tweeling geweest. En in het verleden is zij ook vaak een luisterend oor richting mij geweest. Ik zag haar altijd als mijn zusje en heb altijd veel voor haar over gehad. Dit heb ik haar ook kenbaar gemaakt recent en dat ik het zonde zou vinden dat iets stuk zou gaan. In het desbetreffend gesprek heb ik juist op verbinding ingezet en was ik van het begrip. En heb ik mijn argumenten en beleving minimaal gedeeld.
Maar toch ben ik wel die balans gaan opmaken na dit gesprek.
Misschien vraag ik onbewust toch wel een stukje waardering dat ik er altijd zo ben geweest voor haar en dat ik de zwarte Piet kreeg mij ook echt heeft gekwetst. En andersom de daden richting mij ontbreken.
Goeie vraag, wil ik wel dat het goedkomt? Ik denk dat ik daar nu nog geen duidelijk antwoord op voel.
Contrast in vriendschappen
Fijn dat je dit benoemd Mari over verlies en hoe je dat hebt ervaren. Dat hoor ik ook van haar. “ niemand begrijpt wat ik heb doorstaan”. Het leven van anderen gaat gewoon door en de behoefte bij haar lag anders. Nu ben ik niet de enige in haar leven die dit verwijt heeft gekregen. Ik wil altijd mensen helpen en bijstaan, meedenken. In verbindingen denken en handelen. Daar haal ik dus voldoening uit en dat is mijn inbreng of laten zien dat ik van iemand hou. Dit heb ik al wel eens als waarschuwing van mensen gehoord om daar mee op te passen. Want het wordt niet altijd gezien of gewenst.
Ik ben hoogsensitief en situaties komen dan net even wat intenser bij mij binnen. En daarnaast vind ik kritiek denk ik een lastig iets. Ik mis de waardering wel in deze vriendschap.
Boosheid
Rouw wordt altijd zo mooi in een aantal fasen beschreven, en een daarvan is boosheid. Toch wordt die emotie door bijna niemand echt mee genomen in de overweging bij het benaderen van iemand die in de rouw is.
Bij rouw denken we allemaal aan verdriet, eenzaamheid, pijn, weemoed, verlangen, melancholie etc. Daar kunnen we immers mooie dingen mee, troosten, meeleven, bloemetje bezorgen, dat geeft ons het gevoel het goede te doen en bij te dragen.
Maar we houden geen rekening met de wilde, blinde woede die maakt dat men iedereen wel te lijf kan gaan, dat men zin heeft mensen uit te schelden, te slaan, te pijnigen, met die stomme rotbloemen om te dren te slaan, uit nijd, woede, jaloezie, boosheid op alles en iedereen en het heelal erbij.
Zodra we dus toch tegen die boosheid aanlopen bij iemand in de rouw, zijn we onaangenaam verrast, gekwetst en boos. Want we bedoelen het zo goed, en we zijn zo begripvol, en wat moeten we ineens met deze bak bagger? En dan haken we af. Kom zeg, daar zijn we niet voor.
Het moet wel leuk blijven. We doen immers ons best en daar willen we voor bedankt worden, niet afgesnauwd.
Ik weet niet hoe het beter moet hoor, maar ik weet uit ervaring wel dat die boosheid heel heftig kan zijn, een flink onderdeel uit kan maken van de rouw, en bij de omgeving meestal geen spoor van begrip oproept.
Nee, ik ken deze situatie niet door en door en misschien is de vriendin wel gewoon heel egocentrisch. Of passen ze gewoon (nu) niet bij elkaar.
Ik wilde alleen even een aspect van rouw onder de aandacht brengen dat nogal eens onder een mooi vernislaagje weggeschilderd wordt. En dat voor heel heel eenzaamheid kan zorgen omdat het niet geaccepteerd wordt.
Dankjewel.
Mooie post. Dank dat je het zo opschrijft. Ook is het geen kopie-paste verhaal. Iedereen gaat er anders mee om. Ook hoe lang en intensief je mag rouwen, dat bepaald een ieder zelf. 🙏🏼
Ik denk ook pas dat ik weet hoe het voelt en wat je doormaakt als het mij zelf zou overkomen. En nu hoop ik dat dit mij nog bespaard zal blijven.
Ik weet dat ik er bij haar vanuit mezelf heb laten zien en benoemd dat ik van haar hou en er wil zijn en dat met aandacht heb gedaan. En daar moet ik niet aan twijfelen.
Rouw
Dat is begrijpelijk dat iemand ook met boosheid kan reageren. En er is natuurlijk niet een manier waarop je daar mee omgaat.
Mijn zoon is op dit moment de ernstige narigheid uit zijn jeugd aan het verwerken.
En boosheid is daar ook zeker een onderdeel van.
En ja, soms krijg ik dan zelf ook voor vijf centen. En daar wil ik natuurlijk ook serieus mee omgaan het is mijn zoon.
Maar soms vind ik het ook echt onterecht of ik kan er even niets mee en wijs het af.
Dan nemen we afstand, zo hebben we dat afgesproken. Even rust en kalmeren inbouwen.
Hij is op zoek naar een goede therapeut en is begonnen met het opschrijven van zaken voor zichzelf.
Maar zelf heb ik ook genoeg te verduren gehad in zijn jeugd en ik ga me nu niet nog een keer uit het lood laten slaan. Die tijd is geweest. Boos of niet boos. Er zijn grenzen.
Wendelmoed
Mooi post, Wendelmoed. Ik lees mee met dit draadje omdat ik ook een vriendin heb die na ziekte, ontslag en andere narigheid, boos is op mij. In de tijd van ziekte en ontslag heb ik gedaan wat ik kon, veel geluisterd en veel praktische zaken voor haar opgelost. Wat ik heel moeilijk vind nu ze boos is, is dat ze allerlei zaken verdraait. Zo zegt ze bijvoorbeeld dat ik heb gezegd dat ze door een bepaalde karaktereigenschap haar baan kwijt is geraakt. Dat heb ik nooit gezegd, want dat vind ik ook helemaal niet. Wel hebben we het ooit over die eigenschap gehad, maar niet in relatie tot haar baan.
Ik laat het maar even zo, er tegen in gaan heeft nu toch niet zoveel zin. Maar het voelt wel als een belediging en een ontkenning van alle uren dat ik naar haar klaagzangen heb zitten luisteren.
Lastig
We gaan allemaal wel door een fase in ons leven dat je tegen iemand aantrapt die dan dichtbij je staat. Ik heb in het verleden met name tegen mijn moeder aangetrapt bij frustratie en onvrede. Niet netjes, dat zie ik ook in. Denk ook in geval van rouw en de boosheid dat er een sluier over je leven hangt en je het niet meer positief kan inzien en contexten ook kan verdraaien.
Des te meer uit ik naar mensen in mijn omgeving mijn waardering, liefde en hulp om juist te laten zien dat ik ze lief heb. Dit zat voor mij in kleine momenten.
Maar alles heeft een grens. En ook ver voor het verlies van haar moeder zijn er gebeurtenissen geweest dat er frustratie van werk, relatie etc. op mij of op mijn ex-partner is losgelaten. Het is niet alleen nu deze rouw.
Nu ligt het stellen van grenzen ook behoorlijk bij mij aan de oppervlakte, ik laat structureel over mijn grenzen gaan en dat kost mij veel energie omdat het met mij veel doet. Ik spreek het dan niet uit maar het doet dan wel veel met mij.
Ik ben wat kritischer aan het kijken wie en hoe ik mensen in mijn leven wil hebben.
Hier
Ja herkenbaar....!
Jaloers
Ik denk maar 1 ding: je vriendin is jaloers. Dat heb ik helaas al vaker meegemaakt met vriendinnen. Eerst vinden ze t prachtig, willen meeliften, maar ze kunnen niet alles uit jouw leven ook krijgen. En dan zorgt de jaloezie dat ze uithalen naar jou. N schok, want zo zat jij er niet in! En ook verdriet voor jou omdat je vriendin jou liever afwijst. Dat iemand jaloers is prima. Maar t verdriet dat de vriendschap voorbij is, of voorgoed veranderd, dat doet pijn. Je voelt je niet meer vrij in het contact met haar. Neem daar de tijd voor. Wacht af. De kans is groot dat het contact doodbloed. Verdrietig? Ja. Maar wat je ook doet, bij zulke mensen doe je t nooit goed.
En op een dag..
Gaan de oogkleppen wijd open; wow, hoe komt het dat dit mij nu zo op valt...
Het maakt niet uit; het vertrouwen in elkaar is weg, je ziet steeds meer vlekjes en je wilt die stress niet meer.
Haar gedrag wijst er ook niet op dat ze jouw vriendschap zeer op prijs stelt; laat die vriendschap dan ook maar aan je voorbij gaan.
Ja en uiteindelijk zal het uitmaken of we dit overleven. Ze is een een stukje jonger, 31. Ik heb een kind en mijn andere vrienden ook. Zij is de enige kindloos, wat niet uitmaakt, maar we missen steeds meer de raakvlakken. Het voelt ook erg als afgeven en een stuk jaloezie. Over stil staan en haar hele leven op losse schroeven heeft ze al een uitspraak over gedaan. Het contrast van Volop in beweging en positief en de ander achteruitgang/rouw en verdriet en boosheid. De hulp wat ik bied wordt dan niet ingezien. Dat ze mij de schuld geeft deed echt heel veel pijn.
Naast het gesprek waarover ik sprak eerder in dit draadje heeft ze net voor deze afspraak ( tijdens de radiostilte) ook een aantal van mijn vrienden, die zij hooguit 2 x had gezien, via Facebook benaderd om iets leuks te gaan doen en een groepsapp aangemaakt. En mij niet daaraan toegevoegd. Via mijn vrienden had ik dit gezien, ik was niet jaloers, maar dat was zo’n duidelijke actie richting mij. De groepsapp is ook doodgebloed. Volgend op deze actie heb ik haar gevraagd toen of er iets was. Daarop kwamen de boze apjes.
Ik voel mij Idd. niet meer vrij in deze vriendschap. Ik hoef haar vriend ook niet meer te zien. Dat betekend dat klussen in hun nieuwe woning of een verjaardagsfeestje niet meer kan plaatsvinden. Fundamenteels is er wat veranderd. Ik hoop tijdens haar therapie dat er wat besef gaat komen want ze raakt mensen kwijt. Dat ik veranderd ben is absoluut waar. Nieuwe baan waar ik helemaal happy mee ben, goed salaris, rijbewijs behaald, werkauto, aantal nieuwe vrienden, mooi huis en al dik een jaar happy single. Ik ben assertiever geworden en iets meer outgoing dan voorheen. Ik ben trots op mezelf en als zij dat niet leuk vind dan hoort dat niet mijn probleem te zijn en dat ik twijfel aan mezelf wat ik verkeerd heb gedaan in deze vriendschap en mijn rol dat ik er zo aan ga twijfelen.
Time Will Tell....
En uiteraard het is niet allemaal ellende!
Wil wel benadrukken dat we het altijd leuk hebben met elkaar. En dat de voorvallen die gebeuren Idd wel alleen in deze vriendschap plaatsvinden. Misschien is onze dynamiek en hechtheid ook wel een verkeerde kant op gegroeid en het onvermijdelijk was deze route. Ik heb ook echt super veel leuke momenten met haar. Maar de dieptepunten wel echt bij mij binnenkomen.
Knap
Knap van je dat je haar hebt laten spuiten en je eigen 'verdediging' niet hebt aangezet. En jee een nieuwe baan, Gefeliciteerd! En natuurlijk mag je superblij zijn op zo'n avond. Ik vind dat je vriendin ook wel blijdschap voor jou had mag mogen uitdrukken. Fijn toch jouw leuke verhalen? Afleiding. Maar zo te lezen verdrinkt ze in een slachtofferrol. Misschien burnout/depressie? Maar te makkelijk om jou de schuld te geven. Ik zou ook echt afstand nemen. Je bent geen hulpverlener en ze heeft je pijn gedaan. Misschien dat ooit eens tegen haar zeggen, in rustige setting. Je hoeft ook geen sorry te zeggen. Het is haar beleving en mening. Jij hebt de jouwe. Beiden waar. Je hebt de avond anders beleefd. Punt. Enne jou niet uitnodigen in app groepje zegt genoeg. Vriendschap op laag pitje zetten goed plan, zij kost alleen energie.
Cara
Ja depressie. Zijn ook nog wat andere dingen gebeurd. Baan kwijt. Wel in therapie. Hoop natuurlijk dat ze in rustiger vaarwater gaat komen en rust in haar hoofd gaat vinden.
Heb haar recent nog geholpen met sollicitatie gesprekken voorbereiden. Hulp bieden bij leeghalen van het huis van haar moeder bied ik niet aan. Ik laat het ff vanaf nu.
Goed om even van andere te horen wat de ervaringen zijn in een vriendschaprelatie waar je in gekwetst bent en hoe je daar mee om gaat.
Hier ook
een vriendin die eerst ongeveer in het leven stond zoals ik, maar met mij ging het steeds beter en met haar niet. Het klapte toen ik haar nota bene enige weken in huis had gehad wegens dakloosheid, en ik een (best ernstig) probleem met mijn kind had. Ik had tenminste kinderen en moest niet zeuren, het kon allemaal veel erger. Daarna hoorde ik niets meer en ik heb zelf ook geen contact gezocht. Het had me allemaal teveel gekost, al snap ik haar ergens ook wel. In het begin gaf zij mij ook veel, ze was grappig en had een luisterend oor voor me. Maar door de omstandigheden moest ik steeds meer dat luisterend oor zijn. Ik deed het graag, maar uiteindelijk trok het toch scheef.Ik denk dat het met een vriendschap net zo is als met een relatie: het kan gebeuren dat je echt niet meer bij elkaar past en dan heeft het ook geen zin om tegen de stroom in te gaan.
Tamar
Doet veel, want het voelt en het is; een relatiebreuk. Net zoals je dan bepaald of je liefdes relatie nog stand houd zo ook een vriendschapsband.
Wel goed om het ook van de andere kant te kunnen belichten en begrijpen. Daarom had ik ook dit draadje aangemaakt. Misschien mis ik iets of ben ik (?) te ver gegaan. Of ik maak er zelf een te groot gedoe van.
Uiteindelijk spreekt ook je intuïtie. En je eigen grenzen die je moet bewaken. Moet niet zijn dat je grenzenloos bent. Voor mij is dat iets wat ik nu leer en in de praktijk toe pas. Wat niet goed voelt dat doe ik niet meer. Betekend dat dat ik mensen kwijtraak. Dan is dat maar zo. Het moment dat je een balans gaat opmaken zegt dan voldoende waar je op dat moment bent beland.
Respect
Eens waren buurvrouw en ik goede vriendinnen. Toen gebeurde iets waardoor een cooling-down is ingezet. Ruim een jaar later is dat afgezakt en nu gaan we op respectvolle manier met elkaar om; geen best friends maar ook geen rancune. Geen ouwe koeien, en dat is ook best prettig.
Giet het contact in een andere vorm.
