Vraagtekens bij relatie
Even mijn hart luchten op dit forum. Ik heb sinds 5 jaar een relatie met een man. Daarvoor ben ik getrouwd geweest. 2 zonen uit de relatie, 12 en 14 jaar. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap en kunnen zeer goed overleggen, communiceren en onze zonen doen het zeer goed. We zijn uit mekaar gegaan in een uitgedoofde relatie, broer - zus sfeer. We hebben eraan gewerkt, het mocht niet baten. Zeer jong met elkaar begonnen en beiden met ouder worden erg verschillend van mekaar. Intussen 8 jaar gescheiden. Dikke 5 jaar geleden opnieuw relatie begonnen na kleine 3 jaar alleen te zijn. Mijn partner had geen kindje en na 2 jaar beslist om toch nog voor een kindje te gaan. Een meisje. Intussen bijna 3. Gek op haar (half)broers en omgekeerd. Ook komen mijn 2 jongens goed overeen met mijn huidige partner. Maar toch voel ik mij niet ok. Sinds de geboorte van ons dochtertje is er veel veranderd. Voortdurende bemoeizucht van mijn vriend zijn ouders. Ze bemoeien zich enorm en ons dochtertje is hun bezit. Mijn ouders die komen op de 2de plaats want die hebben toch al 2 kleinkinderen? Hun woorden. Mijn vriend gaat er soms wel eens tegenin, maar is zodanig loyaal dat er toch te veel toegelaten wordt. Ik kan veel verhalen vertellen waar hier grote ogen zouden van getrokken worden, maar dan wordt mijn bericht gewoon te lang. Ze zijn al heel lelijk uit de hoek gekomen tegen mij (en ook mijn vriend), tegen mijn ouders, mijn 2 zonen. Zelf hebben ze geen vrienden en liggen ze met hun familie in ruzie omdat ze overal gewoon moeilijk doen.
Maar 1 ding heeft me nu zwaar geraakt en ik weet niet wat ik er allemaal moet van denken. Mijn vriend wou nu plots gewoon, zomaar op reis met zijn ouders. Want zijn ouders blijven altijd in eigen land en hebben nog nooit in een vliegtuig gezeten enz… Kort verhaal lang. Er is intussen een reis geboekt, een week. Mijn vriend met zijn ouders en onze dochter. Ikzelf ik ga niet mee. Mijn vriend heeft het me 1000 keer gevraagd. Ik heb gezegd dat ik mijn geld wil sparen om met het volledige gezin op reis te gaan. Mijn vriend, ik en de 3 kinderen. Ik zou er niet mogen aan denken om een week weg te gaan met mijn vriend zijn ouders. Het zijn onderling ook ruziemakers,
Vitten op mekaar en eisen de hele tijd onze dochter op, laten alles toe waardoor we geen weg kunnen met onze dochter. Mijn vriend zet dus door. Ikzelf durf het niet tegenhouden want ik besef dat ik het tot het einde van mijn dagen zal moeten aanhoren dat het mijn schuld was dat mijn vriend zijn ouders nooit het buitenland gezien hebben en een reis met vliegtuig en dit en dat… Het heeft me zwaar gekwetst. Ik vind het niet normaal dat dit gebeurt. Nu ja ik weet ik had kunnen meegaan. Maar ik doe dit niet zonder mijn 2 andere kinderen. En dan nog. Het houdt gewoon geen steek. Er is de laatste 2,5 jaar heel veel gebeurd en ik heb al veel mogen trotseren en doorstaan. Onze vrienden hebben het nieuws ook al vernomen en iedereen trekt grote ogen. Want ja mijn vriend hebben ze al beziggehoord over de bemoeizucht en andere absurde voorvallen tot het brutale af. En dan spreek ik zelfs niet alleen over voorvallen tijdens onze relatie, maar ook ervoor, toen ik zelfs nog niet in beeld was.
Verraden? Dan heb je zelf een bak met huiswerk, lijkt me. Ik zou daar iets mee doen, want dat gevoel vergalt je leven en het is zo onnodig. Zijn ouders zijn geen concurrentie van jou.
Of voel je je verraden omdat je zoons niet mee zijn gevraagd? Dat zou ik wel logisch vinden.
Zijn ouders zijn gewoon lastige mensen. Het lastige aan lastige ouders is dat je daar, als kind, dus ook een lastige relatie mee hebt. Dat is volgens mij gewoon een natuurwet
Daar doe je niks aan. (Ja heuh, lang therapie wellicht)
Je hebt als kind nu eenmaal ook geen ideaal voorbeeld gehad.
Mijn ouders zijn zo te lezen nog veel lastiger. Dat maakt meestal dat ik redelijk wat afstand houd. Maar nu ik nog wat ouder ben, voel ik toch ook vaak de behoefte ze te steunen enz. En die behoefte is er trouwens altijd wel geweest. Het is natuurlijk ook zo dat lastige mensen niet voor niets lastig zijn, er zit vaak toch een bepaalde kwetsbaarheid achter.
Hoe dan ook zit het (bij mij) vreselijk gecompliceerd. Ik kom daar niet uit en tegenwoordig vind ik dat ook wel redelijk ok
Maakt me een stuk blijer.
Maar oh, wat ben ik blij dat mijn partner me hierin gewoon altijd steunt.Dat maakt het echt makkelijker.
Het gedrag dat je beschrijft is natuurlijk ook wel standaard (doordravend) grootoudergedrag. Hoe irritant ook (ik snap je!!) probeer er ook de mooie kanten van te zien. Je dochtertje wordt gekoesterd en is zeer geliefd, probeer daar ook meer van te genieten want dat is toch mooi?
Laat ze verder gewoon kletsen, je hoeft er verder niks mee.
Precies wat Pinokkio zegt!
Het is al lastig genoeg om lastige ouders te hebben...
Laat het gaan! Gun ze die vakantie, gun je man die vakantie met zijn ouders. Wees blij voor hem en sluit hem daarna weer in je armen.
Wees blij dat het jouw ouders niet zijn en geniet des te meer van je samengestelde gezin.
Eens met Pinokkio en Courage. En hoe dol ze ook op hun zusje zijn, ik denk dat het voor jouw pubers ook wel eens fijn is om hun moeder voor zichzelf te hebben zonder een aandachtvragende peuter. Maak er een leuke week met die jongens van, in plaats dat je je je vastbijt in je irritatie. Wordt niemand beter van, jij niet, je relatie niet en dus je kinderen ook niet.
