Vraagtekens bij relatie
Even mijn hart luchten op dit forum. Ik heb sinds 5 jaar een relatie met een man. Daarvoor ben ik getrouwd geweest. 2 zonen uit de relatie, 12 en 14 jaar. Mijn ex en ik hebben co-ouderschap en kunnen zeer goed overleggen, communiceren en onze zonen doen het zeer goed. We zijn uit mekaar gegaan in een uitgedoofde relatie, broer - zus sfeer. We hebben eraan gewerkt, het mocht niet baten. Zeer jong met elkaar begonnen en beiden met ouder worden erg verschillend van mekaar. Intussen 8 jaar gescheiden. Dikke 5 jaar geleden opnieuw relatie begonnen na kleine 3 jaar alleen te zijn. Mijn partner had geen kindje en na 2 jaar beslist om toch nog voor een kindje te gaan. Een meisje. Intussen bijna 3. Gek op haar (half)broers en omgekeerd. Ook komen mijn 2 jongens goed overeen met mijn huidige partner. Maar toch voel ik mij niet ok. Sinds de geboorte van ons dochtertje is er veel veranderd. Voortdurende bemoeizucht van mijn vriend zijn ouders. Ze bemoeien zich enorm en ons dochtertje is hun bezit. Mijn ouders die komen op de 2de plaats want die hebben toch al 2 kleinkinderen? Hun woorden. Mijn vriend gaat er soms wel eens tegenin, maar is zodanig loyaal dat er toch te veel toegelaten wordt. Ik kan veel verhalen vertellen waar hier grote ogen zouden van getrokken worden, maar dan wordt mijn bericht gewoon te lang. Ze zijn al heel lelijk uit de hoek gekomen tegen mij (en ook mijn vriend), tegen mijn ouders, mijn 2 zonen. Zelf hebben ze geen vrienden en liggen ze met hun familie in ruzie omdat ze overal gewoon moeilijk doen.
Maar 1 ding heeft me nu zwaar geraakt en ik weet niet wat ik er allemaal moet van denken. Mijn vriend wou nu plots gewoon, zomaar op reis met zijn ouders. Want zijn ouders blijven altijd in eigen land en hebben nog nooit in een vliegtuig gezeten enz… Kort verhaal lang. Er is intussen een reis geboekt, een week. Mijn vriend met zijn ouders en onze dochter. Ikzelf ik ga niet mee. Mijn vriend heeft het me 1000 keer gevraagd. Ik heb gezegd dat ik mijn geld wil sparen om met het volledige gezin op reis te gaan. Mijn vriend, ik en de 3 kinderen. Ik zou er niet mogen aan denken om een week weg te gaan met mijn vriend zijn ouders. Het zijn onderling ook ruziemakers,
Vitten op mekaar en eisen de hele tijd onze dochter op, laten alles toe waardoor we geen weg kunnen met onze dochter. Mijn vriend zet dus door. Ikzelf durf het niet tegenhouden want ik besef dat ik het tot het einde van mijn dagen zal moeten aanhoren dat het mijn schuld was dat mijn vriend zijn ouders nooit het buitenland gezien hebben en een reis met vliegtuig en dit en dat… Het heeft me zwaar gekwetst. Ik vind het niet normaal dat dit gebeurt. Nu ja ik weet ik had kunnen meegaan. Maar ik doe dit niet zonder mijn 2 andere kinderen. En dan nog. Het houdt gewoon geen steek. Er is de laatste 2,5 jaar heel veel gebeurd en ik heb al veel mogen trotseren en doorstaan. Onze vrienden hebben het nieuws ook al vernomen en iedereen trekt grote ogen. Want ja mijn vriend hebben ze al beziggehoord over de bemoeizucht en andere absurde voorvallen tot het brutale af. En dan spreek ik zelfs niet alleen over voorvallen tijdens onze relatie, maar ook ervoor, toen ik zelfs nog niet in beeld was.
Wat wil je liever dat je tot in de eeuwigheid moet horen dat door jouw schuld zijn ouders nooit in het buitenland zijn geweest of je dochtertje een nare ervaring opdoet door een vliegvakantie met twee ruziënde mensen. Is ze wel al eens lang zonder jou weggeweest? Ik zou het niet goed vinden
Jou kwalijk nemen dat ze nooit naar het buitenland zijn gegaan zou natuurlijk complete onzin van ze zijn, ze kunnen prima zonder jullie dochter naar het buitenland. Als jullie dochter thuis blijft, hoeven ze niet te annuleren, ze kunnen "gezellig" met zijn drieën gaan. Een kind van 3 wil gewoon naar de speeltuin, die hoeft niet op vliegvakantie en al helemaal niet zonder haar moeder.
Wil je alleen je hart luchten of heb je nog een vraag?
Is de vraag dan of je je dochtertje mee moet laten gaan (waar de vorige reageerders op ingaan) of wat je met je relatie/partner moet (gezien de titel)?
Natuurlijk zit hier een breder probleem onder, namelijk hoeveel invloed van je schoonouders jij en je partner acceptabel vinden en hoe je die invloed inperkt. Helaas zal jouw partner dat moeten doen. Zijn jullie het eens dat het te ver gaat en dat hij de sleutel in handen heeft? Zo nee, heb je een relatieprobleem. Dan zijn daar een paar goede gesprekken en desnoods relatietherapie nodig.
Ik vraag mij af hoe je communiceert? Want wat ik lees is dat je niet eens eerlijk tegen je vriend bent. Als jij duidelijk zegt dat geen haar op je hoofd er aan denkt om met je schoonouders op vakantie te gaan, dan zal hij het niet 1000x weer vragen. Ook voorzie ik dat jij/jullie veel meer grenzen moeten gaan stellen aan wat okay is voor jullie van je schoonouders. Familie krijg je en kies je niet. Maar je kiest wel welk contact er is. Zet je schouders eronder en wordt bijvoorbeeld stelliger met NEE. En blijf je rug recht houden. Schoonouders bepalen jullie leven niet.
Dat hij met zijn ouders en dochter een weekje weg wil vind ik niet gek. Wel lief juist. Ik begrijp dat het hun enige kleinkind is. Gun je schoonouders deze week. Tenzij veiligheid van je dochter in geding is. Maar je man is er toch bij.
Maar ga in ieder geval duidelijker met je partner afspraken maken over dit soort dingen en de relatie met zijn ouders en jou/ jullie en dochter.
Mijn 2/3 jarige zou zeker geen week weg gaan zonder mij of er moet sprake zijn van een noodgeval. Een nachtje logeren, in eigen land bij opa en oma zou ik prima vinden, maar geen vliegreis naar het buitenland, een week zonder mij. Het hele gezin én opa en oma mee zou ik eerder doen, al zou ik er geen zin in hebben. Dat overleef ik wel.
Je partner heeft 1000x gevraagd of je meegaat, ook je zonen horen daarbij neem ik aan?
Niks ervan!! Ik zou desnoods onderduiken meet dochter om te voorkomen dat ze meegaat. Is die vriend nou helemaal belatafeld!
Waarom zou een peuter geen week zonder moeder kunnen als vader erbij is? Bij kinderen van gescheiden ouders met co-ouderschap is dat toch ook het geval?
Overigens snap ik je bezwaren wel gezien het gedrag van schoonouders. "Kind is van hun". Nee, het kind is niet iemands bezit en als het al 'van' iemand is, dan is het van de ouders. De hele dag het kind claimen vind ik geen gezond gedrag, daar moet vader wel tegen optreden.
Dat ze niet kunnen vliegen zonder hun zoon en kind, is niet waar, dat kunnen ze zelf prima regelen als ze dat zouden willen. En als ze dat niet willen, nou dan niet.
Het hele gezin mee op vakantie maakt het meteen wel een stuk duurder en bovendien zit je dan gebonden aan schoolvakanties vanwege de zoons van TS.
Ik heb zelf ook niet de behoefte om een hele week met mijn ouders of schoonouders op vakantie te gaan. Ja, dochter gaat wel eens een nachtje of weekendje logeren bij hun thuis of op de camping of ze gaan een dagje wat leuks doen met haar. We zijn twee jaar terug een weekendje met mijn ouders en mijn zus en haar gezin weggeweest omdat mijn ouders 45 jaar getrouwd waren. Dat was prima, maar na een weekend vind ik het meer dan mooi geweest.
Ik zou vooral een goed gesprek hebben met je vriend over wat jou stoort aan het gedrag van zijn ouders en vragen hoe hij ervoor gaat zorgen dat zijn ouders niet over hem heen lopen. En als je schoonouders erbij zijn, kun jij ook grenzen stellen. Dat het niet jouw ouders zijn, wil niet zeggen dat jij niks meer te zeggen hebt.
Ik vind dat je dingen door elkaar haalt. Jij wil niet mee met je schoonouders op vakantie en dat accepteert je vriend (al zou hij liever hebben dat je ook meegaat). Dus dan gaan ze zonder jou. Wees blij dat je niet mee hoeft.
Jij wil met jullie gezin op vakantie. Maar jouw zonen zijn sec genomen natuurlijk niet 't gezin van je vriend. Dus, wel normaal dat hij met jouw zonen op vakantie moet, maar niet normaal dat hij met zijn dochter en zijn ouders op vakantie gaat?
En dit staat los van hun bemoeizucht, al snap ik dat je daardoor de neiging hebt er van te balen.
@MamaE zoals jij het beschrijft is volledig zoals ik het aanvoel. Door mijn job heeft mijn peuter wel al eens 5 dagen zonder mij gemoeten, maar het is vooral het gedrag van mijn schoonouders dat me stoort. Ze zijn echt heftig, vaak onaardig, kritisch, hebben alles commentaar. Ze hebben een erg negatieve instelling. Rond onze dochter is het steeds drama als ze eens valt is het precies alsof de aarde gaat vergaan. Niest ze eens 2 dagen dan vragen ze ze zich al af wanneer ik eindelijk naar de dokter zal gaan… Dus ik bedank echt voor de reis. En wat ik opzij zet voor een reis spendeer ik liever aan een reis zonder hen, die wel normaal zal verlopen.
Ik snap mijn vriend niet op dat vlak. Het is steeds van ‘ik heb geen band met hen en ik kan niets goed doen en altijd negatief.’ Ook ik kan weinig goed doen. En ik wacht te lang voor de kapper of ik doe niet snel genoeg een muts aan… dit zijn 2 dwazigheden uit een serieuze reeks. Van mijn vriend uit zie ik het als een soort verraad. Dit is het gevoel dat ik er aan overhoud.
hoe bedoel je dat als een soort verraad, dat hij nu wel met ze op vakantie gaat?
Je kan toch de kinderen niet g
@Elledoris Beetje raar hoe jij het zegt. Mijn vriend wist waar hij aan begon. Hij wist ‘ze heeft 2 kinderen’. Te nemen of te laten hoor. Wie mijn kinderen er niet bij wil moest niet met mij beginnen. Maar daar gaat het niet over. Jij vergelijkt op reis gaan met partner en haar kinderen en hun gemeenschappelijk kind met op reis gaan met partner en zijn ouders. Wij vormen een ‘samengesteld gezin’. Ik zie de logica niet in jouw redenering. Misschien ligt het aan mij.
Kikki39 Eigenlijk wel ja…. ik zou nooit verlangen dat mijn partner zou breken met zijn ouders of andere zaken. Maar na al het geklaag en wat we al hebben meegemaakt… Een reis? Ik snap er geen bal van. Mijn vriend zijn uitleg ‘ja maar ze gaan het anders nooit gedaan hebben in hun leven’.
Tja, mijn eigen vader heeft ook nog nooit gevlogen. Ik ga daarvoor niet een reis gaan plannen met hem. Oud genoeg om zelf dignen te Plannen. En dat is dan wel een makkelijke mens. 
Of je schoonouders nu overbezorgde oudjes zijn of niet, zeurpieten en bemoeizuchtig of niet, jij voelt je verraden door je partner. Daar gaat het om, daar kan je over praten samen. Daar zul je toch samen uit moeten zien te komen, een oplossing vinden.
Je schoonouders kan je verder niet veranderen.
