Voor altijd alleen?

Teveel gedoe

Ook niet precies wat je zoekt maar je titel deed me denken aan deze aflevering van de serie waarin Paulien Cornelisse Japan laat zien.

Voor veel jongere mensen is een relatie simpelweg 'teveel gedoe'. Ik vond het een ontroerend verhaal. Het nieuwe 'normaal'. Alleenstaanden. Heel dubbel dus.

"Aflevering 1: Hitori-Bocchi

Hitori-Bocchi, dat betekent ‘moederziel alleen’. Meer dan eenderde van de Japanners woont alleen, dat is bijna dubbel zoveel als in Nederland. Steeds meer mensen vinden nooit een partner of kiezen ervoor om alleen te wonen. Japan heeft één van de laagste geboortecijfers ter wereld. Wat is hier aan de hand? Paulien bezoekt een speed-date evenement, waar alles nogal moeizaam gaat, en luncht op de wc – veel mensen doen dat om hun collega’s te vermijden. Ook bezoekt ze één van de achthonderdduizend ‘Hikikomori’: mensen die permanent binnen blijven. Wat wij pas doen als we met een levensbedreigend virus te maken krijgen, doen deze Japanners uit zichzelf."

AnneJ

Ja haha, ik heb die aflevering gezien. Ik vond het ook ontroerend vooral dat speeddaten.
Ja mijn situatie is inderdaad een beetje anders: ik wil er best gedoe van hebben, en ik maak er ook altijd een teveel gedoe van, een soort project dus. je zou dus simpelweg kunnen zeggen `doe dat dan niet`. Maar dat lukt me dus niet. Dat faciliteren van de ander zit heel diep in mijn systeem gestanst.
Die jonge meisjes die Paulien interviewde, leken het best gezellig met elkaar te hebben trouwens.

Max

tja je wilt waarschijnlijk zeggen dat het overal wat is. Maar als je zegt `ik ben nooit alleen geweest maar ik kan me er alles bij voorstellen´ dan waag ik dat te betwijfelen. Net als mensen niet kunnen beseffen wat het is om weduwe te worden, ineens in de steek te laten te worden of in een narcistische relatie te hebben als ze het niet hebben meegemaakt.
Natuurlijk maakt iedereen dingen mee en is het overal wat. Waar het mij omgaat is dat ik door de cumulatie van al die dingen merk dat ik geen flexibiliteit meer heb om met pijn om te gaan. Ik ben moe. Ja het zijn allemaal gewone dingen. Iedereen maakt wel een van die dingen mee. Nou ja jij dan nog niet. Vandaar misschien dat je er wat luchtiger naar kunt kijken. Ik vind dat het bij mij veel is. Misschien kan ik ook minder hebben door het misbruik in mijn jeugd etc, Weinig hulpbronnen zeg maar. Maar ja, ik vind het gewoon veel, het voelt als veel. Ik ben daar bang van geworden.

Huh?

Hoe kun jij nu oordelen over wat ik mee maak?
Moet je alleen zijn geweest om die dingen mee te maken??

Ik ben trouwens best wel eens alleen geweest maar niet heel langdurig.
Met 'ik kan me er alles bij voorstellen' bedoel ik dat ik me de tweedracht goed kan voorstellen, maar die heb ik zelf ook.

Ik kijk er trouwens niet luchtig naar.
Maar zie wel dat pijn angst enz bij het leven horen.
En dat daar mi momenteel wat weinig ruimte voor is.
(dus niet perse bij jou maar in z'n algemeenheid)

Max

Oh maar je schrijft toch: `Ik ben zelf nooit alleen geweest maar ik kan me er alles bij voorstellen`?

Herkenning

Ben nu halverwege de 50 met thuiswonende kinderen. Mannen zien mij om een of andere reden totaal niet staan. Als ik een relatie wil dan zal ik er voor aan de slag moeten. Mijn eerste relatie kreeg ik toen ik 24 was en duurde 3 jaar. Ik was enorm vedrietig toen ik werd ingeruild, eigenlijk helemaal kapot. Toen ik eind dertig was heb ik enorm veel moeite gedaan om iemand te vinden, dacht eindelijk rust en geluk gevonden te hebben maar werd na 7 jaar weer ingeruild. Naast het hebben van veel verdriet en een groot gemis vond en vind ik het zwaar er met drie jonge kinderen alleen voor te staan al krijg ik het allemaal wel voor elkaar. Ben echt beschadigd door die relatiebreuken. En wat nu? Want voel me wel eenzaam maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om alleen te zijn en een man invoegen in mijn drukke leven met grote pubers in een klein huis dat zie ik ook niet zo goed voor me. Wordt dan sowieso latten. Maar om weer op zoek te gaan, Tinder, dating sites, dat vind ik helemaal niet leuk en ook wel ingrijpend. Eigenlijk wacht ik al jaren op een romanontmoeting met een goed einde. Zoiets als veroverd worden door je nieuwe baas, overbuurman of die leuke vader op het schoolplein. Familie en vrienden zijn bezig met zilveren bruiloften en ik ben nog altijd aan het struggelen en ben het grootste deel van mijn leven alleen geweest terwijl ik dat niet wil en daarin niet op mijn best ben. Ik ben daarin best wel verbitterd dus moet daar waarschijnlijk eerst iets mee. Ook ik heb door de jaren heen wel hulp gezocht met name om mijn eigenwaarde op te krikken.

Max

Ik denk dat een tijdje alleen leven heel anders is dan jarenlang. No offense.

De nieuwe vrouw van mijn ex roept ook altijd dat ze weet hoe het is om er alleen voor te staan maar zij was maar 3 maanden alleen en woonde na 1,5 jaar weer samen. Dat is echt anders.

Voor altijd alleen

Dat is helemaal geen leuk vooruitzicht en ik kan me goed voorstellen na je ervaringen dat je bang wordt voor een relatie en wat dat met zich mee zal brengen aan gedoe. Altijd maar alleen zijn is ook veel gedoe, althans, voor mij. Ik slingerde heen en weer tussen mensen afstoten omdat je bang bent, nergens echt voor gaan, afleiding zoeken in "nieuwe leuke hobby's en sporten", de happy single uithangen, me diep en diep eenzaam en ongelukkig voelen en je verdiepen in/neerleggen bij hoe het allemaal zo gekomen is tot en met de overtuiging dat ik nou eenmaal een einzelgänger ben (de grootste onzin).

Je schrijft: "Die observatie is denk ik legitiem, maar wat doe je er aan? "
Het is zeker legitiem!
Door sessies met familieopstellingen is er bij mij na al die jaren pas een knop omgegaan. Behalve een ander perspectief is er bij mij iets "geheeld" wat geen enkele therapeut of sport of leuke nieuwe hobby of relatie heeft kunnen bewerkstelligen. Het klinkt heel wonderlijk en dat is het ook. Ik voelde weer leven door mijn aderen stromen en dat heeft mij heel veel goed gedaan.

EllenW

Dat je het eind einde van je relatie beschrijft als ingeruild worden is natuurlijk een teken aan de wand. Heb je zelf een idee waar het aan ligt dat je geen relatie krijgt?
Het krijgen van een relatie is voor mij geen probleem, maar bij mij gaan ze er na een paar jaar vandoor zonder dat ze een ander hebben. Inmiddels heb ik er een die al 13 jaar blijft, dus hopelijk heb ik nu door hoe het moet.

Bijna 4 jaar

Ik ben nu bijna vier jaar alleen. Toen ik nog in mn relatie (die bijna 30 jaar heeft geduurd) zat keek ik af en toe met scheve ogen naar de zogenaamde happy singles. Maar ik heb nu ervaren dat ineens echt alleen zijn - ook zonder kinderen - me echt rete zwaar valt. Ik heb genoeg sociale contacten, daar ligt het niet aan. Maar gewoon de vanzelfsprekende aanwezigheid die een partner met zich meebrengt, ik had me nooit gerealiseerd dat dat zoveel met een mens kan doen. Ik heb redelijk wat gedate en daar is een keer een korte verkering van een aantal maanden uit gekomen. Leuke man, maar die had direct na het verbreken van zijn relatie besloten dat ie niet alleen wilde zijn. Na een maand ofzo was zijn verliefdheid al overgegaan in 'houden van'. Zei hij. Maar toen duidelijk werd dat ik niet meteen wou samenwonen maakte hij het uit en had binnen twee weken een andere dame waar hij binnen een paar maanden mee getrouwd is. De les die ik hieruit haal: we zoeken als vrouw te veel diepgang (om het maar even algemeen te stellen). Lijkt me heerlijk om zo oppervlakkig iemand gewoon leuk te kunnen vinden en te denken 'prima zo'. (hij had overigens geen kinderen, misschien scheelt dat)
Wat ik zelf ook lastig vind is dat ik in de afbouwende fase van het leven zit. Geen dromen meer over een carrière of een gezin of al die dingen waar je als jongeling samen mee bezig kan zijn en de plannen die je samen kan maken.
Qua beschadigingen en trauma's, ik geloof langzamerhand dat een meerderheid van de mensen een rugzak heeft en hier in hun relatie mee worstelt. Dat doet natuurlijk niets af aan jouw situatie, maar veel ellende zien we aan de buitenkant natuurlijk niet. Soms lijken mensen een gelukkig huwelijk te hebben en is er ondertussen de grootste shit aan de hand.

EllenW

dank voor je reactie, ja ik voel dat je begrijpt wat ik bedoel en in dezelfde positie zit: er is aan de ene kant pijn om de relatiebreuken, het is ook wel rustig en overzichtelijk alleen, maar toch hoop je ergens dat er ooit een leuke vent vanzelf opduikt. Hier precies zo.
Ik date dan wel en dan ontmoet ook wel mannen die iets verder willen. Maar zodra iemand wat meer wil, krijg ik het benauwd, of ik vind ze niet aantrekkelijk, vertel ik mijzelf dan, en stop ze in de ´friendzone´. Of ze zijn pas 2 weken van hun vorige vrouw af en willen weer snel onder de pannen zijn. Sterker nog ze hebben een nieuwe vrouw nodig om van de verwevenheid met de vorige af te komen. Dat gaat niet werken voor mij, dat heb ik al meegemaakt en dat wil ik niet.
Tja en net zo als bij mij, heb ik het gevoel dat bij jou die relatiebreuken er zodanig in hebben gehakt dat je jezelf een soort aangeschoten wild bent gaan voelen. Je raakt je argeloosheid die je vroeger had, kwijt. Als je je vier keer aan een balk stoot, ga je bukken
Ik word ook te kritisch, wat niet goed is natuurlijk. Maar zo werkt het gewoon: oh die doet net als die narcist, oh die wil snel onder de pannen zijn, oh die is alleen uit op seks. Vroeger was ik goedgeloviger maar daar heb ik hele slechte ervaringen mee gehad.
Fijn om herkenning te vinden

Hilde

Dank voor je reactie, ja herkenning ook zeker bij je eerste alinea.
Ja ik heb ook familieopstellingen gedaan, bij verschillende facilitators. Daar kreeg ik inzichten van maar nooit zo baanbrekend dat er voor altijd een patroon doorbroken was. Voor een jaartje of zo. Misschien moet ik weer eens gaan, maar ik word er ook een soort van moe van, al die therapeutische methoden. Ik ´werk´ al dertig jaar aan mijzelf. Ja tuurlijk het leren gaat een leven lang door maar wil ook gewoon eens rust en een arm om me heen, niet de hele tijd naarstig naar mijzelf kijken zodat ik klaar ben voor een relatie

ElleDoris

dank voor je reactie. Je schrijft `Toen ik nog in mn relatie (die bijna 30 jaar heeft geduurd) zat keek ik af en toe met scheve ogen naar de zogenaamde happy singles. Maar ik heb nu ervaren dat ineens echt alleen zijn - ook zonder kinderen - me echt rete zwaar valt. Ik heb genoeg sociale contacten, daar ligt het niet aan. Maar gewoon de vanzelfsprekende aanwezigheid die een partner met zich meebrengt, ik had me nooit gerealiseerd dat dat zoveel met een mens kan doen. `

Ja dat. Mensen die nooit langer alleen geweest zijn, en dan heb ik het over meer dan twee jaar, kunnen daar van alles over roepen, maar totdat ze het ervaren, weten ze niet hoe het voelt. Ik heb ook vriendinnen die riepen ´oh maar ik kan heel goed alleen zijn, want ik zie mijn verkering maar twee keer per week´. Totdat het uitging en ze uit pure wanhoop maar exen gingen bellen aan wie ze eigenlijk een hekel hadden gekregen om maar even een kletspraatje te hebben.

Ja ik merk ook een tendens van dat het voor mannen snel al goed is. Daar heb ik ook statistieken over gezien ooit`: mannen die weduwnaar worden hebben gemiddeld binnen een jaar een nieuwe vrouw, vrouwen die weduwe worden pas na zeven jaar een nieuwe man.

Tja je kunt zeggen dat vrouwen te veel diepgang zoeken. Maar als ik eerlijk ben, weiger ik dat in te leveren. Je kunt ook zeggen dat mannen te makkelijk en te oppervlakkig zijn. Grappig dat terwijl ik het opschrijf, ik besef dat dat eerder als een te grove generalisatie wordt gezien dan dat je zegt ´vrouwen zoeken te veel diepgang´. Enfin beide is natuurlijk niet zijn geheel waar en helpt niet in het vinden van compatable partner. Wat ik voor mijzelf wel weet, is dat ik liever alleen ben dan dat ik omwille van ´maar iemand hebben´ dan voor minder ga.

In het verleden ging ik dan, als ik maar enigszins een opening zag, hard werken om de ander ook op een dieper niveau te krijgen. Mijn exen zijn me daar ook diep dankbaar voor. Maar voor mij is het een gevaarlijk terrein`: ik ga er weer een project van maken en die energie gaat af van energie voor mijzelf. Bovendien verwacht ik dan dat het op een gegeven moment loont en zo werkt het niet. Eerder dat het als emotionele voeding wordt gezien.

Ja we hebben allemaal emotionele bagage en trauma´s en als ik alleen leef, kan ik daar goed mee leven. Heb ik dingen een plaats gegeven. Er is eelt op gekomen. Maar ik vermoed van mijzelf dat die wonden een soort van aangeraakt en wellicht opengescheurd worden zodra ik mijn hart weer zou openen. Daar ben ik bang voor. Niet eens voor de ander, maar voor mijn eigen dynamiek daar in.

Blijft dat het soms wel erg allenig is. En dat ik daar ook verdrietig van kan worden.

Dat vraag ik me ook af

Ik ben helemaal niet lang alleen (ik heb een einde aan mijn laatste relatie gemaakt in november vorig jaar), voor die relatie had ik een lat relatie van 2,5
jaar, en was ik daarvoor 20 jaar getrouwd met de vader van mijn kinderen.
Maar mijn laatste relatie heeft mij zo veel energie gekost en mij zo leeg achtergelaten dat ik me op het ogenblik absoluut niets van een nieuwe relatie kan voorstellen. Ik ben beschadigd denk ik, en heb vooral geen enkele vertrouwe meer in mijn eigen inschattingsvermogen ten opzichte van mogelijke partners.
Ik herken ook wat je schrjft over moeizame jeugd, ik ben niet mishandeld maar had een psychische zieke moeder en dat heeft ook voor denodige schade gezorgd.
Ik weet niet of ik weer een partner wil: ik vind dat damen gedoe best moeilijk eigenlijk. Ik geef veel te veel en veel te snel, het is gauw "alles of niets en ik ga je redden" en zo werkt het dus niet.
Ik ben momenteel (helaas compleet onderbroken door de Corona crisis) vooral bezig met mijn leven inrichten zoals ik zelf leuk vind: socialer bezig zij , uit met de paar vriendinnen die ik heb, sporten etc. Ik wil eerst gelukkig met mezelf worden, dn ben dat nog niet. Als ik gelukkig ben met mijn leven denk ik dat het partner problem minder belangrijk wordt. Dus dat is nu mijn prioriteit. En wie weet kom ik nog eens een leuk iemand tegen.
Sini

Samen gedoen niet damen gedoe

....

vijftien jaar alleen

Allereerst: zeg nooit termen als nooit en altijd. Dat is te definitief. Vervang het door bijvoorbeeld "op dit moment" of "tot nu toe".

Ik ben inmiddels 15 jaar alleen, is dat lang genoeg? Op enkele foute dates in de beginjaren die op niets uitliepen (mannen die na een paar keer contact stil bleven, alleen op seks uit waren, "ik ben nog gebonden maar mijn vrouw begrijpt me niet"). Zeker de eerste jaren heb ik me doodongelukkig gevoeld. Ik kom uit een slecht huwelijk waarin ik weinig liefde, wederkerigheid, kortom "samen" heb ervaren. Ik was halverwege de veertig en kon wanhopig worden bij het idee dat ik nooit een goede relatie zou mogen ervaren.
Het waren zware jaren met kinderen met een extra zorgvraag, een ex *hun vader) die steeds minder aanspreekbaar was op zijn verantwoordelijkheden naar de kinderen toe, werken, een gezondheid die me steeds verder in de steek liet en een lichaam dat door de medicijnen die ik moest slikken steeds verder uitdijde.

Tien jaar geleden ben ik ernstig ziek geworden en besloot ik het daten helemaal op te geven. Ik had mijn handen al vol aan kinderen, was steeds meer vader en moeder tegelijk en met mijn plompe lichaam was ik in datingland alleen in trek bij BDSM-mannen die graag een dominante dikke vrouw zochten. Ik besloot daar geen energie meer in te steken.

Er volgden nog meer rotjaren waarin ik snakte naar een knuffel, wederkerigheid, liefde, geven en nemen, trouw (ik ontdekte ook dat mijn ex tijdens het huwelijk regelmatig was vreemdgegaan), maar ik wist dat ik die op de datingmarkt niet meer ging krijgen. Omdat mijn energie opging aan werk en kinderen, en later weglekte vanwege mijn ziekte en beperkingen, wist ik dat ik er mee moest leren leven.

In het echte leven ging ik weinig uit, ik had er de tijd en de energie niet voor, dus ook daar was de kans nihil dat ik iemand zou leren kennen.

Inmiddels ben ik volledig afgekeurd, leef van de WIA met een beetje aanvullende bijstand. Als ik ooit een relatie zou krijgen, zou ik financieel afhankelijk van hem worden als het ooit serieus zou worden. Dat wil ik absoluut niet. Maar los daarvan: welke man zit te wachten op een dikke vrouw in de steun met de nodige beperkingen? Daarbij is uitgaan met een kleine beurs ook niet echt een optie. Ik klaag niet over mijn inkomen, ik kan van weinig rondkomen, de kinderen zijn inmiddels volwassen en op zichzelf, maar de hele situatie maakt me niet meteen een voor de hand liggende partner, is mijn ervaring.

Daarbij hebben mijn huwelijk en de mislukte datingavonturen me wat huiverig gemaakt.

De laatste jaren maakten de wanhoop en het verdriet langzamerhand plaats voor berusting. Ik moet accepteren hoe de zaken liggen. De kans is heel klein dat ik ooit nog een partner vind, maar ik weiger "voor altijd alleen" en "nooit meer" te zeggen. Maar de realiteit is dat die kans nou eenmaal heel klein is.

Zo af en toe voel ik de pijn weer. Niet beminnen en bemind worden, speciaal voor iemand mogen zijn en een speciaal iemand naast me hebben, delen, gezamenlijk, wederkerigheid. Liefde tussen man en vrouw. Het gras is aan de overkant niet altijd zo groen als het lijkt, maar het stabiele, liefdevolle "samen" dat mijn ouders hebben gekend en mijn siblings, die (ogenschijnlijke) stevige langdurige huwelijken hebben, zo'n leven is voor mij tot nu toe niet weggelegd. En zeg nooit "nooit", maar gezien de omstandigheden heb ik mijn leven er inmiddels wel op ingesteld dat het zo zal blijven.

Ondanks het gemis vermaak ik me naar omstandigheden goed en bijkomend voordeel van mijn leven is, dat de lockdown vanwege de corona voor mij eigenlijk niet zo heel erg verschilt met mijn normale leven, al is mijn actieradius hierdoor wel erg klein geworden.

Leuk? Nee. Voor altijd? Geen idee, waarschijnlijk wel maar je weet nooit. En de pijn en het verdriet om dat wat ik graag ook had willen ervaren, maar waarschijnlijk ver weg is geraakt, dat slijt steeds meer.

Er is hoop

Ann, jouw verhaal is bijna naadloos het mijne. Het lange liefdeloze huwelijk met een 'moeilijke' man die ook een moeilijke ex werd, de pubers (al hebben die van mij geen 'rugzakje'), de ziekte met medicijnen waar ik steeds dikker van werd en, on top of all, een zichtbare handicap waardoor ik moeilijk loop en gebruik maak van een rollator/krukken/rolstoel. En 40+.

Kortom; geen dating materiaal. En toch ben ik blijven geloven. Want, net als jij heb ik de lange gelukkige huwelijken van mijn ouders en oudere brussen gezien. Het zou gewoon moeten kunnen, een warme, stabiele, liefdevolle en gelijkwaardige relatie. Met gewone schermutselingen en ergernissen en twijfels, want perfect bestaat niet. Maar wel altijd in de zekere wetenschap dat er van je gehouden wordt.

En raad eens; ik heb het gevonden. Die relatie. Er zijn namelijk ook mannen die dat willen. Die gewoon warmte en stabiliteit zoeken. Ik ben vanuit mijn positieve overtuiging gaan internet daten, gedurfd me open te stellen en in mezelf te geloven. En ik vond m. Een dusdanig schuchtere man dat ik hem uiteindelijk moest uit vragen.. Geloof me, ook mannen zijn bang voor een (nieuwe) teleurstelling! Het is goed gekomen en we zijn alweer jaren samen. Kinderen zijn nu al volwassen en het huis uit en wij hebben het fijn met zn twee. Dat wat ik wist dat zou moeten kunnen kan dus ook.

Kortom; er is hoop. Raak niet verbitterd, blijf geloven in jezelf en de liefde. Als je open staat kom je echt wel iemand tegen.

Nou nou

Volgens mij zit het leven sowieso wel vol uitdagingen en of je wel of niet een partner hebt is daarin toch niet zo vreselijk veelzeggend?
Daarbij geloof ik echt niet zo in die 'altijd op rozen lijken te lopende relaties'.

Maar goed, jij zet liever in hokjes en vindt dat alleen mensen met specifieke ervaring iets te zeggen hebben? Ook goed, dan stop ik hier wel.
Maar snappen doe ik je oprecht niet. Je hebt maar 1 leven hé.
Waarom zou je dat ene leven verpesten aan eindeloze therapie sessies of jezelf blijven overtuigen van je slachtofferschap??
Zo zonde. Maarja jouw keuze natuurlijk.

Sinilind

`` Ik ben beschadigd denk ik, en heb vooral geen enkele vertrouwe meer in mijn eigen inschattingsvermogen ten opzichte van mogelijke partners.
Ik herken ook wat je schrjft over moeizame jeugd, ik ben niet mishandeld maar had een psychische zieke moeder en dat heeft ook voor denodige schade gezorgd.``

Ja dat herken ik.

En dit ook: Maar mijn laatste relatie heeft mij zo veel energie gekost en mij zo leeg achtergelaten dat ik me op het ogenblik absoluut niets van een nieuwe relatie kan voorstellen.

Dat zijn precies de punten waardoor ik ook mijn twijfel heb of ik ooit nog wel aan een relatie moet beginnen. Ook al is mijn laatste relatie veel langer geleden dan de jouwe.

Op de een of andere manier sterkt het mij dat ik niet de enige ben. We weten nog niet hoe of wat, maar dat die schok, die we wellicht zelf veroorzaakt hebben, in ons systeem zit is een feit en en maar doen of die er niet is en dan maar weer ons op dezelfde manier in een partnerrelatie storten is, voorlopig althans, ook de oplossing niet voor dit moment.

Het helpt me hier over te ´praten´. Dank je wel

Ann o nyme

Je hebt gelijk, nooit of altijd zeggen helpt niet. Maar het geeft wel de diepte van een gevoel op een bepaald moment aan. Ook dat moment gaat weer voorbij.
Je schrijft ``Daarbij hebben mijn huwelijk en de mislukte datingavonturen me wat huiverig gemaakt.
De laatste jaren maakten de wanhoop en het verdriet langzamerhand plaats voor berusting. `` Ja dat merk ik zelf ook, vreemd genoeg juist in deze corona tijd waarbij ik vrijwel geheel in isolatie leeft. Maar ik weet ook niet of ik er wel in wil berusten.

Ik zit in een situatie die best op de jouwe lijkt. Zowel qua werk als uiterlijk. Ik dacht ook altijd dat ik weinig kans maakte. Ik ben ook nog eens over de zestig Dus nog minder kans. Maar dat is niet zo hoor er zijn best leuke mannen die meer met me zouden willen. Het probleem zit meer in mijn angst, zie ook mijn reply hierboven naar Sinilind.

dank je

Anonima

Wat ontzettend fijn voor je

Moeilijk

Het is in deze tijd sowieos niet makkelijk om al iemand te vinden! Vroeger leek dat veel makkelijker als ik zo naar vriendinnen kijk..

Ik zou zeggen ga niet op zoek en mocht je iemand tegen komen dan gaat dag vanzelf.. helaas bestaan er geen glazen bollen om te weten hoe een relatie gaat lopen. Kan het ergens wel begrijpen dat je het niet meer aandurft!

Uiterlijk

Ik geloof niet dat je nooit meer een man kan vinden omdat je dik bent. Misschien wel omdat je teleurgesteld bent, gesloten, schuchter, jezelf minderwaardig vindt... maar dan nog, er zijn echt wel mannen die daar op vallen of dat begrijpen. Ik vind het best erg om te lezen dat je door je uiterlijk de moed hebt opgegeven om ooit weer een leuke man te vinden en je geliefd te voelen.

Maar goed, ik ben zelf ook niet zo goed in relaties (of zou ik gewoon pech hebben) en inmiddels ook alweer een paar maanden alleen. Focus nu op mijn kinderen en gezelligheid binnen het gezin, dat gaat me eigenlijk best goed af. Maar het idee om nooit meer geliefd te zijn is niet te doen, ik denk en hoop dat er vast wel weer iemand voorbij komt als de tijd rijp is.

Anemone

Hi, ik weet niet of je berichtje aan mij gericht is maar ik geloof best dat ik op grond van mijn uiterlijk een man kan vinden. Het zit bij mij meer in het feit dat ik bang ben dat ik mijzelf weer ga ´weggeven´ als ik in een relatie kom.

Geniet lekker van je kinderen, ik denk dat dit onderwerp nu ook wat meer speelt bij mij omdat ik in het lege nest terecht ben gekomen doordat mijn kind uit huis is

wel of niet gaan zoeken

"Ik zou zeggen ga niet op zoek en mocht je iemand tegen komen dan gaat dag vanzelf.. "

Het heeft mijn erg geholpen om te erkennen dat ik gericht moet gaan zoeken als ik iemand wil vinden.
Niet de schijn ophouden van "Wat ben ik toch een leuke single" of "als je doet alsof het je niet boeit kom je vanzelf wel iemand tegen".
Ik vond dat erg ingewikkeld. Door gericht te zoeken kwam ik mijn huidige vriend tegen en ja, toen pas gingen de dingen vanzelf..

Marijn- ik snap je

Ik geef mezelf ook al een leven lang weg. Ik heb veel van hetzelfde meegemaakt van wat jij ook meegemaakt hebt.
Ik ben te goed van vertrouwen, empatisch en laag zelf vertrouwen, in relaties dan. Met werk niet en andere dingen ook niet, daar kan ik de boel mooi verbloemen, daar komen de emotionele kwetsuren niet aan bod. In een intieme relatie wel. Grenzeloos. Voel dat er dingen niet kloppen en die snijden in de ziel.
Ja, je kunt wel weer een relatie hebben; bij de juiste persoon zul je merken dat muren omlaag gaan en soms weer hoog, maar de juiste persoon accepteert dat ook. Ik snap je.

Tinkerbel

Fijn herkenning te vinden

Ja precies wat jij zegt: ` te goed van vertrouwen, empatisch en laag zelf vertrouwen, in relaties dan. Met werk niet en andere dingen ook niet, daar kan ik de boel mooi verbloemen, daar komen de emotionele kwetsuren niet aan bod. In een intieme relatie wel. Grenzeloos.`
Door mijn opvoeding door een narcist en autist val ik automatisch in een soort faciliteergedrag naar de ander toe. Ik weet dat van mijzelf en heb daar al op allerlei manier paal en perk aan proberen te stellen. Maar dat lukt maar matig. Mede doordat het automatisch gaat. Ik merk zelf niet dat het gebeurt totdat het te laat is. Eigenlijk voel ik me daardoor buiten een relatie eigenlijk beter, bijna fysiek beter. Maar ja, wel alleen dus.
En mensen buiten een relatie begrijpen het niet want ik ben een levenslustige actieve en assertieve vrouw met best veel noten op haar zang.
Vriendinnen zeggen ook ´ja maar er zijn heus wel fijne mannen´. Ja dat weet ik wel, maar het ligt niet zozeer aan die mannen.
Maar... heb jij dan een relatie waarin het nu wel goed gaat?

Hilde

Je bericht zet me aan het denken. Want ik zoek wel een beetje maar halfslachtig. Krijg aansluiting en contact via datingsites en schrik dan terug, stop ze meteen in the friendzone. Heb er wel een paar leuke contacten aan over gehouden van mannen waarmee ik af en toe een leuk gesprek heb, terwijl zij verder daten nadat ik heb aangegeven dat het er wat mij betreft niet in zit.
Nou ja, daar gaat dit draadje eigenlijk over. Het is dubbel. Ik hang ook heus niet de happy single uit, weet het goed te redden maar soms is het stik eenzaam zeker in de corona tijd.
Maar goed, het is in ontwikkeling. Misschien zou ik gewoon de stap eens moeten wagen. Bij de laatste man, de later gediagnosticeerde narcist, was ik al 54. Er was bij mij heel erg een overtuiging van ´het is nu of nooit´. Mede daardoor ben ik veel te lang in die relatie blijven hangen. Ik zie bij een vriendinnen dat ze het soms gewoon proberen, de eerste blijkt dan niet echt wat te worden maar met de tweede krijgen ze een leuke langere relatie.
Hoe heb jij het aangepakt? Datingsites?

Datingsites

Even voor de goede orde; ik heb niet gepost als 'hallejua' verhaal, maar om te laten zien dat het best wel kan. Ook als je ouder, dikker, angstig en gekwetst bent. Het harnas dat ik om mezelf heen heb getrokken, ter bescherming tijdens mijn eerste huwelijk, heb ik geprobeerd af te leggen. Niet verbitterd te raken en vooral, weer te durven. Hoe eng het ook is. Want ik weiger gewoon om hem (mijn inmiddels ex) ook de rest van mijn leven te laten verpesten.

Jezelf open stellen betekent ook dat je open moet staan voor contact. De kans dat dat toevallig komt is klein. Dus mensen ontmoeten, via bv een dating site. Heb ik ook gedaan. Gechat, gedate, me geërgerd en me rot gelachen. En uiteindelijk zo mijn huidige man ontmoet. Het koren tussen het kaf.

En hoewel ik nu een goed huwelijk heb, moet ik nog steeds wel eens vechten tegen spoken en schaduwen. Want soms doet hij iets dat iets triggert bij me. Omdat het wat weg heeft van mijn ex' gedrag. Dan moet hij het ontgelden, terwijl mijn woede/verdriet niet tegen hem maar tegen mijn ex gericht is. Hij heeft veel geduld met me gehad. En nog. Maar ik ben t waard..