Voel me net een moeder voor mijn man.

Is hij altijd zo geweest?

Ik verkeer in andere omgevingen dan jij en mijn man laat gewoon uit zichzelf zijn handen wapperen. Hij doet waar hij goed en handig in is (en wat hij leuker vindt) en ik idem. En dat is redelijk complementair aan elkaar.
Dus nee, wat jij meemaakt is niet normaal.

De vraag is natuurlijk wel: probeer je er iets aan te veranderen? Zoja: wat?

Nee, herken ik niet. Waarom doe jij alsof je zijn moeder bent?

Waarom mag hij niet zelf bepalen wat hij aantrekt naar een etentje? Waarom schenk je koffie en fris als dat nooit eens andersom gebeurt? Waarom ruim jij alles op en maakt alles schoon? Waarom laat je hem niet koken, boodschappen doen, was draaien, etc? Waarom zorg jij voor de cadeautjes en kaartjes? Verjaardagen van mijn familie en vrienden regel ik, van zijn kant moet hij dat regelen (en doet hij dat niet, dan krijgt diegene geen cadeau of kaart=probleem van mijn partner. Niet mijn probleem).

Ik snap die man van jou wel. Als jij dat allemaal doet, waarom zou hij het doen? Dus stap 1: kap met alles doen. Hij gedraagt zich als een klein kind omdat jij je als zijn moeder gedraagt.

MRI schreef op 28-07-2024 om 00:27:

[..]

Tja, legt het maar bij haar neer. Je kan natuurlijk kappen met fris en koffie inschenken en zijn kleren uitzoeken. En ik zou ook de contacten met zijn familie aan hem overlaten. Maar dingen voor de kinderen moeten nu eenmaal gebeuren.

Een meer volwassen aanpak is er eens een goed gesprek over houden. Heb je dat al geprobeerd TO?

Dat klopt, mbt kinderen komt op beide aan. Maar ze schrijft onder andere Hij oppert niet om eerder vrij te nemen voor een 10 minuten gesprek op school. Dus neemt TO vervolgens eerder vrij. Zij kan ook opperen dat hij eerder vrij neemt. En ja, dan kun je vinden dat hij eens zelf het initiatief moet nemen om naar dat schoolgesprek te gaan. Maar dat zal hij niet doen, omdat TO dat steeds doet.

Dit herken ik gelukkig 0%. Lijkt me best onaantrekkelijk.
Wat zegt je man hierover? 

Ik herken het gelukkig niet. Hebben jullie hier al eens een goed gesprek over gehad?  Hoe zijn deze patronen ontstaan of is hij altijd zo geweest? Kijk hij gedraagt zich wellicht als een kind maar jij gedraagt je ook wel een beetje als zijn moeder. Dan trek je iets aan voor een verjaardag is het weer niet goed en krijg je commentaar. Dat werkt natuurlijk ook niet. 
Ga er eens goed over in gesprek en maak bv een taakverdeling met elkaar rekening houdend met diverse factoren; misschien is het qua werktijden praktischer als jij kookt maar dan kan hij helpen met afruimen en 's avonds de koffie doen , ik roep maar wat. Cadeautjes/ kaartjes voor zijn familie kan hij ook zelf doen, of niet, dat is dan zijn keuze. Bij het eerstvolgende 10 minutengesprek geef je aan; dit keer ga jij en laat het dan los. Net zoals de kleding die hij draagt of dat hij zich wel of niet opfrist, laat dat bij hem. Laat 'savonds een keer de zooi staan en vraag niet telkens wat hij wil drinken; krijgt hij de kans om voortouw te nemen of ben je hem wellicht telkens voor? Het kan helpend zijn om het eens van meerdere kanten te bekijken. En maak gebruik van elkaars kwaliteiten; de een is beter in het 1 en de ander in een ander taakje, uitgangspunt is dat je tot een eerlijke verdeling komt maar de ander het ook op zijn manier laat doen.

Heel herkenbaar. Je bent beslist niet de enige in deze situatie. Er is zelfs een woord voor: ‘de derde shift’, een sociologisch concept om naar emotionele arbeid te verwijzen in beroepen en dat meer recentelijk ook als feministisch concept wordt gebruikt om de arbeid binnen gezinnen te beschrijven. De moeders zijn vaak nog steeds de manager, de eindverantwoordelijke. En ja, soms gaat dat zelfs zover dat ook hun man onder die verantwoordelijkheid valt. 
Ik had ook zo’n man. Had, want ik ben ervan gescheiden. De relatie met mijn huidige man is gelukkig wel gelijkwaardig. 
TO : Er is helaas alleen iets aan te doen als je man en jij er voor open staan om te veranderen. Helaas is het patroon bij jullie al ingesleten en dat maakt het wat lastiger om het te veranderen. Je man zal echt gemotiveerd moeten zijn om te leren zelfstandiger en autonomer te worden en jij zult geduld moeten hebben en je zult moeten leren om dingen los te laten. Jou manier en jou voorkeur is niet de enige juiste. Serieus met elkaar praten en vooral goed naar elkaar luisteren is de eerste stap. Zorg er samen voor dat het geen strijd wordt maar dat je met mildheid naar elkaar en jullie manier van doen blijft kijken. 

Klein voorbeeld : Het maakt echt totaal niets uit wat je man draagt tijdens een etentje. Het gaat om de gezelligheid. En als de gastheer/vrouw aanstoot neemt aan oude kleding, dan zal diegene er mogelijk iets van zeggen tegen jouw man zelf. Het is dan aan je man om te bepalen of hij iets met die feedback doet of niet. Jij staat daar dus helemaal buiten en hoeft er verder niets mee.

 Ik haal uit jou tekst dat je de neiging lijkt te hebben jou normen op je man te plakken en jouw man lijkt niet sterk genoeg of niet gemotiveerd genoeg om daar tegenin te gaan, hij gaat in plaats daarvan achterover leunen en laat zich sturen. Misschien is hij geneigd om te vermijden en neemt hij daarom een passieve rol aan.

Ik herken het en sinds de kinderen uit huis zijn heb ik afgesproken dat we onze eigen koffie, thee, lunch, ontbijt pakken. Ik doe mijn eigen was en hij die van hem. Ik maak dus al heel lang geen sociale afspraken meer maar alleen met mijn eigen vrienden en vriendinnen. Het is een vreemd iets.
Ik maak nog wel avondeten en ik leg placemats neer en bestek. Was ik laatst vergeten kom ik met de pan binnen zit hij aan een lege tafel te wachten😂
Ik ken niemand waar het ook zo is maar ik praat er ook eigenlijk niet over, zit toch wat schaamte. Hij is met pensioen (ik gelukkig niet) en hij heeft dus buiten mij ook geen sociale contacten, daar heeft hij dus blijkbaar ook geen behoefte aan.

Het is natuurlijk niet eerlijk om hem de schuld te geven van jouw gedrag. Jij bemoedert hem dus leunt hij achterover. Oplossing: alle taken opschrijven en verdelen. Maar dan komt het belangrijkste: jij gaat dan geen commentaar geven als hij de kamer van links naar rechts stofzuigt ipv andersom zoals jij het doet. want ik vermoed dat jij dat weleens zou kunnen doen. 

Lotus_ schreef op 28-07-2024 om 01:00:

[..]

Dat klopt, mbt kinderen komt op beide aan. Maar ze schrijft onder andere Hij oppert niet om eerder vrij te nemen voor een 10 minuten gesprek op school. Dus neemt TO vervolgens eerder vrij. Zij kan ook opperen dat hij eerder vrij neemt. En ja, dan kun je vinden dat hij eens zelf het initiatief moet nemen om naar dat schoolgesprek te gaan. Maar dat zal hij niet doen, omdat TO dat steeds doet.

Maar zie je wat je nu zegt: zij moet opperen dat hij eerder vrij neemt (wat precies is waardoor ze zich zijn moeder voelt dus) maar even later zeg je: maar hij zal het inititatief niet nemen, want zij doet het al steeds. Ik bedoel, wat is het nou?

Het dilemma is: het komt niet vanuit hem. Dat is ergerlijk. Ik zou zeggen: pak het eerst op meta niveau aan: een goed gesprek waarin je uitlegt dat je van hem een meer pro actieve houding verwacht. Als hij dit een beetje snapt, kun je er samen aan werken Vervolgens zou je hem een tijdje kunnen 'meenemen': om de tafel gaan zitten en onder elkaar zetten wat er allemaal voor klussen zijn en dingen zijn om op te pakken en dat verdelen.

Bolmieke schreef op 28-07-2024 om 08:03:

Ik herken het en sinds de kinderen uit huis zijn heb ik afgesproken dat we onze eigen koffie, thee, lunch, ontbijt pakken. Ik doe mijn eigen was en hij die van hem. Ik maak dus al heel lang geen sociale afspraken meer maar alleen met mijn eigen vrienden en vriendinnen. Het is een vreemd iets.
Ik maak nog wel avondeten en ik leg placemats neer en bestek. Was ik laatst vergeten kom ik met de pan binnen zit hij aan een lege tafel te wachten😂
Ik ken niemand waar het ook zo is maar ik praat er ook eigenlijk niet over, zit toch wat schaamte. Hij is met pensioen (ik gelukkig niet) en hij heeft dus buiten mij ook geen sociale contacten, daar heeft hij dus blijkbaar ook geen behoefte aan.

Aw, ik begrijp je gene, maar vind ook weer onnodig want jij doet niets fout. Word je niet sacherijnig als jij gewerkt hebt, moet gaan koken en hij zit dan aan een lege tafel te wachten tot hij geserveerd wordt? Of ben je dat voorbij?

MRI schreef op 28-07-2024 om 08:25:

[..]

Maar zie je wat je nu zegt: zij moet opperen dat hij eerder vrij neemt (wat precies is waardoor ze zich zijn moeder voelt dus) maar even later zeg je: maar hij zal het inititatief niet nemen, want zij doet het al steeds. Ik bedoel, wat is het nou?

Het dilemma is: het komt niet vanuit hem. Dat is ergerlijk. Ik zou zeggen: pak het eerst op meta niveau aan: een goed gesprek waarin je uitlegt dat je van hem een meer pro actieve houding verwacht. Als hij dit een beetje snapt, kun je er samen aan werken Vervolgens zou je hem een tijdje kunnen 'meenemen': om de tafel gaan zitten en onder elkaar zetten wat er allemaal voor klussen zijn en dingen zijn om op te pakken en dat verdelen.

Beide dus. Zij zal het initiatief moeten nemen omdat hij het niet doet. Zij zal dus moeten zeggen 'Schat, ga jij deze keer naar het 10-minuten gesprek?'. Dat komt nu nog niet vanuit hem. En qua werk moet hij dat zelf maar regelen.

 

Je wil dit veranderen: verander dan per direct zelf. 

Maar besef ook dat sommige dingen jij goed of beter in bent dan je (een) partner. Zoals kaartjes sturen oid. Of jij vind iets belangrijk of leuk. En hij niet.  Blijf dat dan zelf doen. 

Begin met gesprek dat je dingen anders wil zien. Blijf concreet! Noem bijv 5 concrete dingen. Vraag hoe hij dit ziet. Wat wil hij oppakken? En maak daarna een weeklijst. Stapje voor stapje. 

Oh ja, en begin met hem te vragen kleine dingen te doen. Dus: zet jij aub nu koffie. En zeg na een vandaag: Kook jij morgenavond (plus boodschappen ervoor doen). Niet het gaan doen als hij niks doet morgen. Vraag begin middag wat eten we vanavond? Hij is nu onbewust onbekwaam. Maar hem eerst bewust hiervan.

Anna Cara schreef op 28-07-2024 om 08:34:

Je wil dit veranderen: verander dan per direct zelf.

Maar besef ook dat sommige dingen jij goed of beter in bent dan je (een) partner. Zoals kaartjes sturen oid. Of jij vind iets belangrijk of leuk. En hij niet. Blijf dat dan zelf doen.

Begin met gesprek dat je dingen anders wil zien. Blijf concreet! Noem bijv 5 concrete dingen. Vraag hoe hij dit ziet. Wat wil hij oppakken? En maak daarna een weeklijst. Stapje voor stapje.

Oh ja, en begin met hem te vragen kleine dingen te doen. Dus: zet jij aub nu koffie. En zeg na een vandaag: Kook jij morgenavond (plus boodschappen ervoor doen). Niet het gaan doen als hij niks doet morgen. Vraag begin middag wat eten we vanavond? Hij is nu onbewust onbekwaam. Maar hem eerst bewust hiervan.

Dit vind ik geen goede tip. Helemaal het voorbeeld van kaartjes sturen niet; daar is niets moeilijks aan en kan een volwassen man prima zelf.

Waarschijnlijk kan ze beter koken en opruimen dan hij. Hij moet het juist doenn om het te leren en er beter in te worden. Dat word je alleen maar door het te doen.

Tijdens een gesprek over de concrete taken thuis en de verdeling daarvan zou je de vergelijking kunnen trekken met het runnen van een bedrijf. Schat, ik ben nu de manager van ons gezinsbedrijf. Dat wil ik niet meer want ik wordt er ongelukkig van. Ik wil het samen doen, ik wil daarom reorganiseren. Laten we samen kijken hoe we de taken eerlijk kunnen verdelen zodat we samen manager zijn. Maak elkaar verantwoordelijk voor bepaalde taken. Begin met taken die je allebei leuk vindt of niet zo vervelend. Verdeel samen de taken in categorieën: 
Categorie 1) eten bereiden :  
Daar valt onder : bedenken wat we gaan eten en welke ingrediënten er nodig zijn. 
Boodschappen doen
Eten voorbereiden en tafel dekken
Eten koken
Afruimen 
Afwassen 
Dit zijn zes taken. Verdeel de taken. Vind jij koken vervelend en hij niet ? Dan kookt hij. Vind jij het halen van de boodschappen halen wel ok ? Dan haal jij de boodschappen. Etc. Maak elkaar manager van de afgesproken taken. Dat betekend dat de ander zich daar ook niet meer mee hoeft te bemoeien.