Verzwijgen van dingen en vertrouwen
De vorige keren hebben jullie mij erg geholpen met objectief meedenken dus vandaar dat ik het volgende weer in de groep gooi.
Gisteren kwam ik erachter dat mijn man 6 weken verzwegen heeft dat hij zijn medicatie heeft aangepast (op eigen houtje overigens zonder overleg met arts). Opzich kwam hij met goede argumenten namelijk dat hij het niet had gezegd om te zien of ik verschil zou opmerken. En ook omdat hij als ik een mening ergens over geef geneigd is om dat dan direct te doen (ook al hoeft dat van mij niet) en daarom mijn mening maar beter niet wilde weten. Echter is de andere kant dat hij een verleden heeft met veel bedrog en verzwijgen van dingen en ik heel erg bezig ben met vertrouwen terugwinnen (dat is iets wat hij ook weet) en dit was zeker weer aan het groeien en in die 6 weken hebben we het hier ook nog paar keer over gehad en stelde hij mij gerust met dat hij nu alles direct eerlijk deelt, maar nu blijkt hij dus bovenstaande ook toen al die tijd verzwegen te hebben dus zorgt ervoor dat ik qua onderling vertrouwen en ook gewoon emotionele band met elkaar weer gevoel krijg dat ik terug ben bij af. En ik vraag mij dus af of dat vervelende gevoel terecht is of dat ik dat kan laten varen.
ik begrijp jouw gevoel volledig. Het druist in tegen alle afspraken waarmee je het vertrouwen weer zou kunnen winnen. Van zijn kant begrijp ik zijn actie ook, maar in jullie situatie is het gewoon ontzettend onhandig van hem. Hij is in verhouding teveel met zichzelf bezig en niet met jou of jullie tweeën. Als hij dat niet snapt lijkt het me erg lastig het vertrouwen terug te winnen.
Het is (slechts) medicatie.
Zou me er niet al te druk om maken.
(mijn visie: medicatie is troep, heb er een hekel aan en neem 't dan ook niet.
Aldus de artsen zou ik ook levenslang(!) aan de cholesterolverlagers, bloedverdunners etc., maar verandering van leefstijl, een beetje vitamientjes en supplementen hier en daar deed én doet meer dan die medicatie voor elkaar zou kunnen krijgen. Kortom: ik snap 'm wel.
Overigens: na vele ziekenhuisbezoeken ben ik er wel achter dan de artsen niet veel verder komen dan medicatie uitschrijven. Geen andere opties (bijv. leefstijl) worden benoemd, medicatie is de oplossing en je bent compleet gestoord als je 't niet inneemt. Op basis van mijn ervaringen is 't volgens mij, in combinatie met angst aanpraten, nog steeds een zeer goed verdienmodel met de nodige bonussen!!)
i zou niet je vertrouwen volledig opzeggen, wel dat dit je scherp houdt en hem hopelijk ook weer op scherp zet.
Dus, als ik visualiseer: vertrouwen 1 plateau lager, maar niet terug naar af.
Maar... waarom zou je als stel ruzie krijgen over een medicatie? Zeker als die wijziging in overleg met een arts is gebeurd. Ik zou ook geen zin hebben daarover te discussieren met mijn partner.
MRI schreef op 05-06-2023 om 14:00:
Maar... waarom zou je als stel ruzie krijgen over een medicatie? Zeker als die wijziging in overleg met een arts is gebeurd. Ik zou ook geen zin hebben daarover te discussieren met mijn partner.
Hij deed het op eigen houtje stond er.
Laten varen gaat niet lukken, nu niet en nooit. Je vertrouwen is ooit flink beschadigd en vergeven is nog geen vergeten.
Ik zou hier inderdaad over praten, dat heb je ook gedaan. Kwam hij alleen met argumenten waarom hij het had verzwegen of begreep hij ook dat het verzwijgen jou pijn doet? Excuses? Medicatie aanpassen zonder overleg met een arts is in de meeste gevallen niet slim, dat weet hij ook.
Terug naar af moet je niet willen, geeft jou een naar gevoel over de relatie en helpt jullie niet vooruit. Erover praten en toch weer wat loslaten, als dat lukt.
MRI schreef op 05-06-2023 om 14:00:
Maar... waarom zou je als stel ruzie krijgen over een medicatie? Zeker als die wijziging in overleg met een arts is gebeurd. Ik zou ook geen zin hebben daarover te discussieren met mijn partner.
was niet in overleg met de arts.
"Gisteren kwam ik erachter dat mijn man 6 weken verzwegen heeft dat hij zijn medicatie heeft aangepast (op eigen houtje overigens zonder overleg met arts)."
Henricus schreef op 05-06-2023 om 13:14:
Het is (slechts) medicatie.
Zou me er niet al te druk om maken.
(mijn visie: medicatie is troep, heb er een hekel aan en neem 't dan ook niet.
Aldus de artsen zou ik ook levenslang(!) aan de cholesterolverlagers, bloedverdunners etc., maar verandering van leefstijl, een beetje vitamientjes en supplementen hier en daar deed én doet meer dan die medicatie voor elkaar zou kunnen krijgen. Kortom: ik snap 'm wel.
Overigens: na vele ziekenhuisbezoeken ben ik er wel achter dan de artsen niet veel verder komen dan medicatie uitschrijven. Geen andere opties (bijv. leefstijl) worden benoemd, medicatie is de oplossing en je bent compleet gestoord als je 't niet inneemt. Op basis van mijn ervaringen is 't volgens mij, in combinatie met angst aanpraten, nog steeds een zeer goed verdienmodel met de nodige bonussen!!)
Hangt er maar helemaal vanaf waar je voor behandeld wordt.
Inzetten op preventie en leefstijladviezen zouden er wat mij betreft altijd bij moeten zitten maar, diabetes gaat niet over van alleen leefstijl wijzigingen, afstoting na transplantatie onderdruk je ook niet zonder medicatie en zo zijn er vele aandoeningen waar medicatie wel het verschil maakt.
Dat jij persoonlijk het niet wil nemen is jouw keuze maar een goed advies is het niet.
Ik denk dat hier een hele geschiedenis aan vooraf is gegaan. Zodat een simpel antwoord niet te geven is.
Want normaal gesproken ga ik niet over de medicijnen van mijn man. En of hij dus wel of niet iets in neemt, dat hoeft hij niet met mij te delen. Mag wel, maar ik zie dit niet als "verraad" als hij dat niet doet.
Maar veel hangt af van de context en wat voor medijnen.
Is hij vreemd gegaan dan zie ik medicijnengebruik daar nog steeds los van. Vreemd gaan schaadt een ander soort vertrouwen.
Zijn het echter bijvoorbeeld gedrag regulerende medicijnen die hij moet innemen en als hij dit doet een gevaar kan opleveren voor het gezin. Denk aan woede aanvallen, psychoses of weet ik veel niet meer, dan zou ik het een ander verhaal vinden.
Dus zonder context kan ik eigenlijk niets zeggen.
Henricus schreef op 05-06-2023 om 13:14:
Het is (slechts) medicatie.
Zou me er niet al te druk om maken.
(mijn visie: medicatie is troep, heb er een hekel aan en neem 't dan ook niet.
Aldus de artsen zou ik ook levenslang(!) aan de cholesterolverlagers, bloedverdunners etc., maar verandering van leefstijl, een beetje vitamientjes en supplementen hier en daar deed én doet meer dan die medicatie voor elkaar zou kunnen krijgen. Kortom: ik snap 'm wel.
Overigens: na vele ziekenhuisbezoeken ben ik er wel achter dan de artsen niet veel verder komen dan medicatie uitschrijven. Geen andere opties (bijv. leefstijl) worden benoemd, medicatie is de oplossing en je bent compleet gestoord als je 't niet inneemt. Op basis van mijn ervaringen is 't volgens mij, in combinatie met angst aanpraten, nog steeds een zeer goed verdienmodel met de nodige bonussen!!)
Ben ik niet met je eens. Mijn dochter is arts en bij haar in het (grote regionale) ziekenhuis is het beleid dat artsen het over leefstijl hebben met hun patiënten en erbij vertellen dat hun medicijngebruik naar beneden kan als zij hun leefstijl aanpassen. Haar ervaring is dat patiënten niet willen horen dat ze moeten stoppen met roken, een gezond gewicht moeten nastreven en groente en fruit moeten eten. Ze zeggen wel ja, maar doen het maar zelden. Zonder medicijnen zou het gros van deze patiënten een kort en miserabel leven hebben. En de meeste artsen verdienen daar geen stuiver aan, het zijn hooguit de hoogste specialisten die worden gefêteerd door de farmaceutische industrie.
Max88 schreef op 05-06-2023 om 14:08:
[..]
Hij deed het op eigen houtje stond er.
oeps, sorry
Ik ken de voorgeschiedenis van het niet vertrouwen niet, maar ben je zijn moeder dat hij met jou over zijn medicijnen moet overleggen? Moet hij van jou toestemming krijgen voor bepaalde dingen? Ik snap niet zo goed waar je je druk om maakt, zijn lijf, zijn medicijnen.
Ik vermoed dat het hier om medicatie gaat mbt tot zijn psyche? Hoe zou TO er anders iets van moeten kunnen merken namelijk?
Ik vind het best onverantwoord dit zonder overleg met een arts te verlagen, hij zal het namelijk niet voor niks voorgeschreven hebben gekregen. Daarnaast kan niemand hier ruiken wat het indirecte eventuele gevaar voor jou kan zijn natuurlijk met zo weinig info, dus verder helaas geen tips.
lijkt me een hele normale gang van zaken om dat soort dingen te bespreken tussen partners. Waarom ben je dan meteen iemands ouder?
Blijkbaar heeft het niet innemen kans op een merkbaar effect.
Dat effect is er helemaal niet bij veel medicatie, in elk geval niet bij middelen tegen hoge bloeddruk, cholesterol enz. Zeker niet met een paar weken, dus in die richting zou ik het niet zoeken. Maar dat weet TS beter.
Max88 schreef op 05-06-2023 om 17:28:
lijkt me een hele normale gang van zaken om dat soort dingen te bespreken tussen partners. Waarom ben je dan meteen iemands ouder?
Blijkbaar heeft het niet innemen kans op een merkbaar effect.
Dat effect is er helemaal niet bij veel medicatie, in elk geval niet bij middelen tegen hoge bloeddruk, cholesterol enz. Zeker niet met een paar weken, dus in die richting zou ik het niet zoeken. Maar dat weet TS beter.
Ik vind het wel gek dat ze dat verwacht. Ik bespreek echt niet met mijn man hoeveel insuline ik spuit. Wat moet hij met die informatie?
