Verliefd op man met vriendin in verpleeghuis
Al een aantal jaren run ik een stichting met een leuk groepje mannen en vrouwen, waarmee ik ook buiten de stichting vriendschappelijk omga. Zelf ben ik een aantal jaren geleden gescheiden. Drie jaar geleden heeft de vriendin van één van de mannen een vreselijk ongeluk gehad, waardoor ze een hoge dwarslaesie heeft opgelopen. De man en zijn vriendin woonden niet samen omdat ze in verschillende delen van het land hun werk hadden, maar waren wel al zo'n 10 jaar een stel. Zij ligt nu in een verpleeghuis in de buurt van waar zij woonde en waar haar familie woont. Ze kan helemaal niets meer en dat komt ook nooit meer goed. Wel is ze bij haar volle verstand. De man bezoekt haar elk weekend en logeert dan bij haar ouders.
Toen het ongeluk net was gebeurd hebben wij als zijn vrienden veel voor hem gedaan. Gekookt, boodschappen gedaan, de boel een beetje ontlast. Omdat mijn eigen kinderen al bijna volwassen waren (en inmiddels het huis uit zijn) had ik voldoende tijd naast mijn werk om hier en daar in te springen.
Nu zijn we drie jaar verder en hebben de man en ik onlangs uitgesproken dat we erg veel om elkaar zijn gaan geven (en hebben daarbij gezoend). Het liefst zouden we samen verder gaan. We doen samen leuke dingen (als het vanwege corona mogelijk is tenminste) en wandelen veel, waarbij we het over van alles hebben. Maar hij wil zijn vriendin niet in de steek laten en gaat nog steeds elk weekend naar haar toe. Ik bewonder zijn trouw en zou hem ook nooit vragen haar nooit meer te zien. Het is voor die vrouw allemaal al erg genoeg en zijn bezoek is het lichtpuntje van de week. Tegelijk is hij een energieke, gezonde man van tegen de 50, met hopelijk nog veel goede jaren voor zich. Ik heb absoluut geen zin in een stiekeme verhouding en wil hem ook niet onder druk zetten. Dat hij in mij meer ziet dan gewoon een vriendin (en ook niet als een geheime scharrel) blijkt uit dat hij zijn familie over mij heeft verteld en heeft gezegd dat hij het een hels dilemma vindt (hoorde ik van zijn zus).
Heeft iemand ervaring met zo'n situatie? Kan ik hem beter uit mijn hoofd zetten?
eens met Wig Wam
Ja, daarom hebben we ook (nog) geen echte relatie. Dat gesprek moet eerst plaatsvinden. Hopelijk kan de maatschappelijk werker daarbij een rol spelen.
Wat Pennestreek zegt: voordat ik in beeld kwam was er geen reden om het uit te maken voor vriend en dat is ook niet wat hij wil. Hij wil haar niet in de steek laten. Tegelijk wil hij wel een 'normale' relatie. Het is voor niemand een gemakkelijke situatie.
Ik zou ook niet weten hoe ik zelf zou reageren als ik in haar positie zat. Waarschijnlijk zou ik dan zelf voorstellen dat hij er iemand bij nam, als hij mij maar bleef bezoeken. Uit angst om hem helemaal kwijt te raken. Maar zeker weten doe ik het niet...
maar
"Je mag van de man verwachten dat hij eerlijk naar haar is en op tijd de stekker uit de relatie trekt, voordat hij gevoelens krijgt of zoent.
De nieuwe relatie is wat jullie willen...maar misschien zij niet.
Hij had het voor jij in beeld kwam al uit kunnen maken, maar dat deed hij niet."
Uit maken? Maar dat wil hij helemaal niet? Hij wil nog regelmatig naar haar toe. Dat doe je niet als het 'uit' is, wat sowieso een rare benaming is, dat gebruik je bij een verkering.
Zolang hij geen gevoelens heeft voor iemand hoeft hij toch helemaal niet met haar in gesprek te zijn gegaan? Beetje vreemd.
Triva
"Zolang hij geen gevoelens heeft voor iemand hoeft hij toch helemaal niet met haar in gesprek te zijn gegaan?"
Niet alleen hij met haar, zij samen hadden met elkaar in gesprek moeten gaan. Als je relatie zo ingrijpend verandert kun je eigenlijk niet volstaan met het vinden van een nieuwe modus operandi.
Natuurlijk is het moeilijk om aan te voelen wanneer dat gesprek gevoerd moet worden. Maar het is zeker niet vreemd om met elkaar te praten over de toekomst met en zonder elkaar. Wat mij betreft juist liever voordat er een ander in het spel is.
Verder helemaal met je eens, dat hij de relatie natuurlijk niet had hoeven verbreken. Nog steeds niet.
maar
waarom heb je het dan over 'uitmaken'?
Dat er eerder een gesprek had moeten zijn ben ik met je eens, dan had hij kunnen zeggen dat hij om de x dagen bij haar langs komt en dat hij dat altijd zal blijven doen, ook al komt er een nieuwe relatie. Ik vind overigens dat de vrouw dat gesprek zelf had moeten starten. Dat is een stuk beter voor de relatie. De meeste mensen zullen ergens tijdens hun samenzijn ook wel eens gepraat hebben over dat de ander echt weer een nieuwe liefde moet gaan zoeken als de één komt te overlijden. Je praat dan niet over dit soort situaties maar tjee daar is nu drie jaar overheen gegaan en die man woont op 2 uur rijden afstand.
Triva
Ik had het niet over uitmaken. Dat was Ann.
Ik vind het wel nogal stellig hoe je zegt dat de vrouw dat gesprek had moeten beginnen. Dat zou wel het mooist zijn geweest natuurlijk, maar het is ook wel erg veel gevraagd. De drie jaren die er overheen zijn gegaan, zijn voor haar natuurlijk geen gewone drie jaren geweest. Om weer de toekomst in te kunnen kijken en daar woorden voor te vinden, moet je wel eerst enigszins verder kunnen kijken dan van therapie naar bezoekuur naar therapie. Daar komt bij dat ze waarschijnlijk nog in een rouwproces zit en zich gewoon vastklampt aan alles wat ze nog wél heeft. Drie jaar is echt niet veel, voor zo'n enorm verlies.
Zoals ik al eerder zei, je zou willen dat er vanuit de zorg ondersteuning wordt geboden voor zo'n gesprek. Maar het kan zelfs ook zo zijn dat zij dat zelf heeft geweigerd, omdat ze die diepte nog niet durft in te kijken.
De vergelijking met de situatie bij een mogelijk overlijden, gaat hierbij mank. Haar probleem is niet dat ze dood gaat, maar juist dat ze mogelijk nog lang blijft leven in een lijf dat niets kan. Dat maakt het mogelijk juist moeilijker om zaken los te laten of naar de toekomst te kijken. Zo kan ik me dat voorstellen.
Wig Wam
Je snapt me
Pennenstreek ik zie niets over het hoofd, ik denk er alleen anders over.
Uitmaken in de zin van verbreken : met jou heb ik geen relatie meer, want het is/ je bent niet meer wie je was. Hij heeft het doorgaan blijkbaar nodig, dan had ik dat eerlijker gevonden.
Ik vind het zo verdrietig
Ik snap dat de man behoefte heeft aan meer, omdat er zo veel zijn dingen die hij mist in de relatie met z’n vriendin. Zo veel dingen veranderd zijn, verdwenen zijn.
En anderzijds snap ik hoe moeilijk dit voor z’n vriendin moet zijn. Die vrijwel alles in haar leven kwijt is geraakt, en voor wie de weekendbezoeken misschien wel het belangrijkste in haar week is. En als ze snapt dat haar vriend behoefte heeft aan meer wil dat niet zeggen dat het voor haar zo makkelijk is om hem los te laten. Omdat er voor haar niets voor terug komt, terwijl hij verder gaat.
Ik ben bang dat een oplossing die voor iedereen goed is heel moeilijk is in deze situatie.
De techniek staat voor niets
Wat ik me afvraag: in hoeverre kan er met recht worden gesteld dat de verlamming permanent zal zijn? De techniek staat toch voor niets? Geldt dat niet bij uitstek ook voor de medische?
Bij een sportschool gespecialiseerd in revalidatie heb ik zoal twee personen getroffen die verlamd waren geweest door een dwarslaesie, maar daar aan het sporten waren. Overigens waren zij voor de benodigde medische ingrepen uitgeweken naar Duitsland.
Rode krullenbol
Ann
Nou misschien snap ik wel hoe je het bedoelde, maar ook in #67 vind ik je erg hard naar hem. Ik snap ook niet waarom hij de relatie zou moeten verbreken, op de klassieke manier. Hun relatie zoals die was is al stuk. Ze moeten nog samen uitvinden wat er wel en niet verder mogelijk is, wat ze nog van elkaar kunnen verwachten en wat niet. Wat is nog een acceptabel minimum en vanaf waar is het einde relatie? Het lijkt me dat daarvoor geen standaard beschikbaar is.
"Hij heeft het doorgaan blijkbaar nodig". Maar zij gaat óók door. Er zijn blijkbaar ook al keuzes gemaakt. Zij is opgenomen in de buurt van haar familie, niet bij hem in de buurt. Dat is een keuze geweest. Waarschijnlijk om goede redenen, maar de relatie had ook zo kunnen zijn dat ze juist bij hem in de buurt in het verpleeghuis zou gaan wonen. Nu gaat zij daar door met haar leven met haar familie in de buurt, medebewoners, verplegend personeel en in het weekend haar vriend. En ook zij kan verliefd worden op iemand anders met wie ze in deze nieuwe situatie meer contact heeft.
Ik denk dat ze nog heel wat uit te praten hebben en een derde persoon maakt dat gesprek niet makkelijker. De belangen van ts zouden eigenlijk nog geen rol moeten spelen, hoezeer ik haar ook haar geluk gun.
En verder helemaal eens met Tijgeroog. Wat een intens verdrietige situatie.
Hard?
Misschien kun je aanhalen waar ik hard ben geweest? Duidelijk en direct wel, hard of gemeen niet; ik heb regelmatig gezegd dat ik het begrijp/ er ver in kan meegaan/ ik de vijand hier niet ben.
Ik sta meer aan de kant van begrip voor de vrouw omdat zij hierin nog maar zo weinig rechten lijkt te hebben. Omdat ze het maar moet laten gebeuren want met haar kun je immers geen relatie meer hebben. Als dat zo is had dat gesprek al veel eerder moeten plaatsvinden, niet pas als er een nieuwe optie is. Alsof je als verlamd iemand maar voor lief moet nemen dat je niet meer meetelt. Dat is hetgeen ik niet fair vind. En ik heb met eigen ogen mogen zien hoe dat viel bij een vrouw met dergelijke problemen en dat was bijzonder pijnlijk.
Maar Ann
'Ik sta meer aan de kant van begrip voor de vrouw omdat zij hierin nog maar zo weinig rechten lijkt te hebben. Omdat ze het maar moet laten gebeuren want met haar kun je immers geen relatie meer hebben. '
Dat geldt toch altijd als een van de twee de relatie wil beëindigen, dat de snder daar dan niets over te zeggen heeft. Zou de vriend het wrl uit mogen maken als zij nog gezond was geweest? Is het dan wel fair?
Hard
"met jou heb ik geen relatie meer, want het is/ je bent niet meer wie je was."
Dit vind ik hard, omdat je dit eenzijdig bij hem neerlegt en bovendien een conclusie trekt die niet de zijne is. Hij wíl de relatie namelijk helemaal niet verbreken.
Hij heeft alleen wel ervaren dat zijn liefde voor haar er nog is, maar dat de relatie ingrijpend is veranderd. En dat er blijkbaar gevoelens voor een ander kunnen ontstaan. Hij loopt er nu als eerste tegenaan dat ze een stap hebben overgeslagen. Dat is moeilijk genoeg, maar daar zijn ze toch echt beiden debet aan.
Jij vindt dat hij dat eerder had moeten zien aankomen en dan de relatie had moeten beëindigen.
Ik vind dat ze beiden hadden kunnen zien aankomen dat ze niet meer gelijk opgaan in hun relatie. Ook vind ik dat de relatie helemaal niet beëindigd hoeft te worden, maar dat ze moeten praten met elkaar over wat ze in deze situatie nog van elkaar zijn en hoe ze daarmee omgaan. En ik denk dat het binaire denken in uit óf aan, in deze situatie niet gaat helpen. Tenzij één van beiden er zo over denkt, dan is het alleen maar duidelijk.
Het lijkt me erg heftig om een vergelijkbare situatie van dichtbij meegemaakt te hebben.
En ik zie je helemaal niet als vijand, hoe kom je erbij? Ik zie alleen dat je er anders over denkt. Een beetje meer zwart-wit, aan-uit. Dat komt op mij hard over, omdat er in mijn beleving nog van alles mogelijk is om hun liefde voor elkaar vorm te geven in deze nieuwe situatie.
Ik vraag het me ook af
Wanneer en hoe zo'n gesprek dan had moeten plaatsvinden. Hoe is het verloop van zo'n gebeurtenis? Er gebeurt iets ergs, je komt in het ziekenhuis, de mogelijke gevolgen worden besproken, maar op dat moment is er nog niets duidelijk. Je hoopt dat het allemaal goed komt. Dan komt de fase van enigszins herstel, maar ook dan is nog steeds niet duidelijk wat het eindresultaat zal zijn. Dan komt er een einde aan het meest hoopvolle perspectief: geen herstel meer mogelijk, overplaatsing naar een verpleeghuis. Ondertussen zijn er allerlei vragen door je hoofd gegaan: wat kan ik voor haar doen?
Op welk moment had zo'n gesprek moeten plaatsvinden?
Vrouw beseft dat ze nooit beter zal worden en gaat het gesprek met vriend aan. Wat moet ze zeggen: laat me maar liggen, je hebt niets meer aan mij? Of: je blijft toch wel bij mij? Wat moet hij zeggen? Sorry, ik heb niets meer aan jou, het ga je goed? Of: ik blijf eeuwig bij jou?
Moet de zorg zich daarmee bemoeien? Natuurlijk zullen er wel gesprekken zijn met de zorg over de toekomst, over de mogelijkheden die eider heeft, over de draagcapaciteit van ieder. Maar de zorg zal zich, als het goed is, niet mengen in de onderlinge relatie en zeker niet aansturen op het beëindigen van een relatie.
En dan? Was de man 3 jaar lang alleen gebleven. Zonder vriendin, zonder nieuwe liefde, terwijl zij daar in het verpleeghuis lag.
Ik kan me geen voorstelling maken van jouw scenario, Ann.
'Ik sta meer aan de kant van begrip voor de vrouw omdat zij hierin nog maar zo weinig rechten lijkt te hebben. Omdat ze het maar moet laten gebeuren want met haar kun je immers geen relatie meer hebben.' De vriend heeft juist afgelopen periode optimaal gezocht naar de mogelijkheden om de relatie voort te zetten zoals die was: een weekendrelatie. Wat betreft rechten: je hebt nooit 'recht' op het leven van een ander mens.
Tsjor
Ann
Het gaat in mijn ogen niet om rechten hebben. Bij niemand in deze situatie. De gehandicapte vrouw heeft niet meer of minder rechten dan haar partner of wie dan ook. Het gaat om verbondenheid en (on)mogelijkheden om een relatie vorm te geven. Op de manier zoals die bedoeld was, op de manier zoals de situatie nu is of op welke manier dan ook.
Ik denk dat er hier niemand is die akeligheid van de situatie ontkend. Zeker niet voor de gehandicapte partner. Het is afschuwelijk als je leven zo op de kop staat en je niet meer kunt zijn wie je was/wilde zijn en niet meer kunt leven zoals je zou willen. Ook voor de man is het verschrikkelijk. Het is ook afschuwelijk als je je partner gehandicapt ziet raken, je relatie tot in de vezels anders ziet worden en je op grote afstand zit en iets in stand wilt houden dat er niet meer is. Terwijl de verbondenheid er wel is.
Ik ben het ook eens als gesteld wordt dat er in een eerder stadium door het oorspronkelijke stel gesproken was over ‘hoe nu verder’ en ‘wat als’. Tegelijkertijd denk ik dat het lastig is dat gesprek te starten als er geen concrete aanleiding voor is. Maar het is ook niet alleen op het conto van de man te zetten dat het niet gevoerd is. Ook zijn vriendin had het kunnen starten. Ze is lichamelijk gehandicapt maar geestelijk is er niets mis. Het achterwege laten van dat gesprek is nu onhandig maar in mijn ogen niet direct verwijtbaar. Zo gaan die dingen.
En dan de situatie van hoop/vrees en de man. Ik vind niet dat het klinkt als vreemdgaan. Er is een nare situatie en daarbinnen is er iets aan het ontstaan tussen h/v en de man. Na het uitspreken van mogelijke gevoelens en 1x zoenen (verdient mss niet de schoonheidsprijs maar kan in mijn ogen ook niet gezien worden als bot vreemdgaan) wordt op de rem getrapt. Er is daarna niet meer gezoend laat staan verder gedaan. Er is wel gepraat. Niet over ‘een zekere toekomst samen’ maar over kansen geven te ontdekken wat h/v en man voor elkaar zouden kunnen zijn. En over zijn verbondenheid met de gehandicapte vriendin. En hoe die in stand te houden.
Ik vind het erg integer klinken. Maar een mooie situatie is het niet. Kan het door de omstandigheden ook niet zo maar worden.
Spelfout
‘Ontkend’ moet zijn ‘ontkent’
wie weet
Wie weet zijn er allang gesprekken over geweest. De situatie was toen anders.
En het is ook zeer waarschijnlijk dat het niet in de verwachting lag dat deze situatie al drie jaar zou duren, voor iedereen.
In wonderbaarlijke genezingen zoals RK geloof ik niet zo.
Techniek
In de link is een video over functionele electrostimulatie.
Daarin mensen aan het woord met dwarslaesie op diverse hoogtes.
Geen wonderbaarlijke genezingen maar wel verbetering van kwaliteit van het leven.
Er bestaan zelfs wedstrijden: zie pulse racing. Nederlander Sander Koomen heeft afgelopen maand de snelste tijd gereden, dmv FES. Spiersamentrekkingen die elektronische tot stand komen, ergens te vergelijken met een pacemaker.
Een innovatie die nu nog in de kinderschoenen staat.
Flanagan en Rode krullenbol
wat is jullie punt nu met die voortschrijdende techniek? Dat de vriend van de verlamde vrouw maar moet wachten, zijn leven on hold zetten en ieder weekend bij zijn 'schoonouders' moet blijven logeren in de hoop (niet zekerheid!) dat zijn vriendin nog voor ze hoogbejaard zijn toch weer een beetje kan bewegen? Zelfs als ze op termijn iets meer zou kunnen dan ze nu kan, het wordt toch nooit meer zoals het was.
En dan vind ik het nog iets anders als ze zouden hebben samengewoond en zij thuis verpleegd had kunnen worden. Maar ze ligt verdorie in een verpleeghuis! Hij moet 2 uur reizen om haar te zien. Ik vind hem bijkans een heilige dat hij dat al 3 jaar volhoudt. Maar het is niet realistisch om van hem te vragen dat in lengte van dagen te blijven doen.
Hoe ontzettend naar en pijnlijk en oneerlijk het voor de verlamde vriendin ook is, ik kan me niet voorstellen dat ze dit van hem zou blijven vragen.
Maar we kunnen er hier met zijn allen van alles van vinden, het gaat om de mensen in deze driehoek en op basis van wat ik hier lees vind ik dat h/v en de vriend het heel integer aanpakken allemaal. En ik vertrouw erop dat ze met wat geven en nemen van alle kanten best uit kunnen komen op een constructie die voor iedereen leefbaar is. Ik hoop dat in ieder geval van harte.
hetzelfde
Ik vind het hetzelfde wat ik wel eens heb moeten aanhoren. "Joh, ze zijn al heel ver hoor met genthechnologie"
Alsof mijn kind te genezen is. Alsof het zo makkelijk is. (mijn zoon mist niet 1 gen, maar tientallen)
Het is vaak moeilijk te accepteren dat niet alles in het leven gerepareerd kan worden.
Ik denk dat bij deze vrouw al alles uit de kast is gehaald.
Mijntje
'Het is vaak moeilijk te accepteren dat niet alles in het leven gerepareerd kan worden.'
Dat was mijn gedachte ook, toen ik het las. Verbetering van kwaliteit van het leven, wanneer en hoe ver dan? Dat je voortaan rechtop kunt zitten? Over tien jaar zelf een lepel kunt vasthouden? Vanuit de vriendin heel belangrijk, voor haar ouders/familieleden ook. Maar daarmee is toch nog steeds geen sprake van een volwaardige, gelijkwaardige relatie.
Pennenstreek,
#78 staat los van TS. Het was een reactie op de opmerking van Mijntje waarin ze niet geloofde in de wonderbaarlijke genezingen die RK aanhaalde.
Kijk, we weten niet wat de vriendin nog wel en niet kan. Hopelijk kan de techniek wel iets voor haar betekenen.
Ik heb ook al eerder in dit draadje op vraag TS gereageerd; niet op de toon van veroordelend maar eerder op een toon van respect en vriendschap door contact niet te verbreken maar juist aan te gaan.
zo moeilijk
Voor alle partijen, ik kan beide partijen begrijpen maar het dilemma blijft.
Toen ik ooit jaren lang mijn terminale man verpleegde, weet ik nog dat ik een keer dacht `ik ga nooit meer een oordeel hebben over iemand die er voor kiest dit niet meer te kunnen en weg gaat uit de situatie´. Niet dat ik dat zelf gedaan heb maar ik begreep heel goed in wat voor zelf wegcijferende rol mensen terecht kunnen komen.
blijft staan mijn vraag uit mijn eerste posting in dit draadje: Zou er een kans zijn dat de vriendin het niet erg zou vinden als jullie een relatie zouden ontwikkelen?
Ik kan me voorstellen dat juist als er wel over gepraat wordt met haar, dat zij zich meer gekend voelt.
Ik kan me ook voorstellen dat als ts en betrokken man elkaar blijven zien en leuk vinden er geen houden meer aan is en alsnog zonder medeweten van de vrouw intieme betrekkingen uit voortvloeien. Ook daar heb ik niet zo´n oordeel over, niets menselijks is ons vreemd. Op dat moment is er wel meer kans op je schuldig voelen natuurlijk.
dank
Ik vind het heel fijn al jullie reacties te lezen.
Mari, ik weet of er een kans is dat de vriendin het niet erg vindt als wij een relatie ontwikkelen. Dat zou vriend met haar moeten bespreken. Hij is bang voor haar reactie, ze kan haar emoties niet zo goed meer reguleren.
Of er nog ontwikkeling mogelijk is voor de vrouw... ik denk het niet. Ze hebben drie jaar lang alles uit de kast gehaald met fysiotherapie en andere therapieën en ze kan nog steeds vrijwel niets. Ze is volkomen zorgafhankelijk en kan alleen het verpleeghuis uit in een ligrolstoel om een ommetje te maken met vriend of een familielid.
Gesprekken over 'wat als' zijn niet gevoerd toen de vrouw nog gezond was. Trouwens, ik zeg nu ook dat ik liever dood zou zijn dan zo leven, maar als het me overkomt denk ik daar misschien heel anders over. Je weet het gewoon niet.
Op dit moment denk ik ook dat vriend en ik niks stiekems gaan doen (behalve die ene zoen, waarover ik me al lullig genoeg voel). Moeilijk is het wel.
