Verliefd op man met vriendin in verpleeghuis

Hoop.

Waar hoop je op en waar zou je gelukkig mee zijn?

Een kennis van mij heeft een relatie met een man waarvan de vrouw in het verpleeghuis woont. Ook deze relatie begon met verliefd zijn maar er is nu nog alleen sporadisch vriendschappelijk contact. Het is heel moeilijk, je vriend kan bijna onmogelijk een keuze maken tussen jou en zijn vriendin.
Maar tevens is hij de enige die die keuze kan maken, dus het suddert vaak wat door.
Tot er een moment komt dat jij meer wilt van jullie relatie. Want eeuwig zo door gaan is niet eerlijk, voor niemand en vooral niet voor zijn vriendin.

Kiezen?

Waarom kiezen? Je kunt echt wel van meer dan één mens houden en in deze situatie al helemaal.
Wat ik zou doen als ik de man was, is het bespreken met zijn vriendin. Voor hetzelfde geld staat zij er positief tegenover. Dat had ik sowieso als eerste gedaan, voor ik het tegen iemand in mijn familie zou vertellen. Je wil niet dat de vriendin er onbedoeld achter komt.
En dan zou ik de situatie houden zoals ie nu is. De weekenden in principe voor de vriendin en door de week met jou.
Dat zal niet altijd makkelijk zijn maar kan goed werken. Maar het begint allemaal met de vriendin.
Sterkte met de situatie

Wat tessa zegt

Dit is geen gewone situatie. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij wekelijks of misschien twee wekelijks naar zijn vriendin gaat en gelijktijdig met jou een relatie heeft. Het is bewonderenswaardig dat hij nog steeds gaat, immers, er zijn huwelijken die om véél minder stranden.
Ik ken een stel waarbij de man nog getrouwd is. Zijn echtgenote is dementerende en woont in een verpleeghuis. Hij en z'n vriendin zijn al jaren een stel en heel gelukkig samen. Hij gaat elke week bij zijn echtgenote op bezoek.

wat ik zou willen....

Goede vraag, wat zou ik willen? Ik werk fulltime, hij ook, en de weekenden zijn voor de vriendin. Dan blijft er voor ons niet veel tijd over (ik zie ons niet snel gaan samenwonen). Wat ik zou willen is wat meer tijd met hem. En het liefst een 'echte' relatie. Maar inderdaad, hij zal het met zijn vriendin moeten bespreken. Ik merk zijn tweestrijd wel en het is niet aan mij om hem een kant op te sturen, als hij zich al zou laten sturen. En ik probeer me ook in haar in te leven. Wat een vreselijk leven, in zo'n tehuis, zonder vooruitzichten en dan zou je vriend je ook nog in de steek laten. Dat wens ik niemand toe. Maar hem wens ik dan weer een gezonde relatie met een vrouw die in alle opzichten een partner kan zijn.

Met Tessa

Zou ik ook willen voor mijn vriendin als me zoiets zou overkomen. (denk ik nu, maar als je in zo'n bed ligt zou dat ook heel anders kunnen voelen)

vriendin

Ik probeer me even in te leven in de zieke vriendin, maar ik geloof dat ik dat niet kan. Misschien, als ik ooit zelf in een verpleeghuis zou zitten? Ik denk dat het voor mij erg belangrijk zou zijn dat er geen dingen achter mijn rug om gebeuren waar de familie dan wel van af weet.

Ehm

Ik kan best een eind meegaan met de gedachtes, maar het eerlijkst blijft om de relatie met haar te verbreken voordat hij iets anders doet. Ze is bij haar volle verstand dus dan kun je eerlijk en open zijn.
En dan is het aan haar wat ze wil : in de relatie blijven of het niet accepteren en dan zelf de relatie mee-verbreken.
Persoonlijk had ik hem de deur gewezen. Voor een klein stukje uit liefde, een klein stukje begrip en voor de rest uit nijd, verdriet en gekwetstheid.

Ik veel begrip voor de situatie, maar ...

… dat zijn familie het weet, maar zijn vriendin in het verpleeghuis niet, kan echt niet.
Hij had het eerst met haar moeten bespreken - als hij het goed aanbrengt, is de kans vrij groot dat ze hier begrip voor opbrengt - en dán pas met zijn familie.

Lezen blijft toch lastig

Hij heeft ZIJN familie verteld over TS. Lijkt me absoluut normaal als je zelf in zo’n dilemma zit. Waar heb je het over met je familie en wellicht ook wel je vrienden.

Koffiekop

Volgens mij heeft iedereen het over ZIJN familie.

Hoe dan ook, het is onverstandig om het tegen wie dan ook te vertellen. Je weet nooit hoe zoiets gaat en eer je het weet komt het bij de vriendin terecht. Ik snap sowieso niet waarom ze, blijkbaar, het in de afgelopen drie jaar nooit over de toekomst hebben gehad. Als iemand in zo'n uitzichtloze situatie zit, zoals in het geval van de vriendin, dan bespreek je vroeg of laat toch eens hoe het nou verder moet met de relatie. De vriendin kan niet verwachten dat de man zijn leven op het spaarvlammetje blijft zetten en de man moet eerlijk en duidelijk zijn over zijn behoeften en verlangens. Je kunt wel alles bedekken met de mantel der liefde en altruïsme maar dat houdt niemand een leven lang vol. Dat is een garantie op stiekem gedoe , dat blijkt nu ook. Na zuurstof en voedsel is aanraking en zich geliefd voelen de grootste behoefte van de mens. Te zonder is iemand gedoemd tot een vreugdeloos leven.

twee vrouwen

Nee, ik vind dat je in deze situatie niet kan spreken van "niet eerlijk" en dat hij eerst de relatie moet verbreken met zijn doodzieke vriendin, die geen perspectief meer heeft op een 'normaal leven.'. Ik vind het juist ontzettend mooi en dapper dat hij trouw blijft aan haar. Dat siert hem. Zie zijn vriendin niet als concurrent. Hij houdt van twee vrouwen. De ene vrouw uit zijn verleden en jou voor nu en de toekomst. Als jij meerdere kinderen hebt weet je ook dat je van elk kind anders houdt en dat je niet kan kiezen. Ik zou niet aan hem trekken.

Wat nog bij mij opkwam

Ik heb dit nog niet langs zien komen, dus ik gooi het er maar even in. Het lijkt me dat het verpleeghuis wel zal beschikken over geestelijk verzorgers van diverse pluimage. Die deze problematiek natuurlijk vaker zien, niet persoonlijk betrokken zijn, en goed hun mond kunnen houden. Misschien kan vriend een keer met zo iemand praten om zijn hart eens te luchten en misschien nog wat nuttige inzichten op te doen.

Groeten,

Temet

dank

Ik vind het heel fijn om alle meningen te lezen. Temet, dat is een heel goed idee, dat zal ik hem eens aanraden.
Ik zie zijn vriendin niet als concurrent, ik heb het vreselijk met haar te doen. Vriend zit nog half in een rouwproces over iets wat was en niet meer terugkomt. Tegelijk is het drie jaar geleden en kijkt hij ook weer naar de toekomst. Ik ga zeker niet aan hem trekken. Dat ik verliefd op hem ben komt juist ook door zijn trouwe en fijne karakter. Ik zal hem ook nooit vragen haar niet meer te bezoeken. Ik denk wel dat ze recht heeft op de waarheid. Ik ben zeker niet van plan om een geheime affaire te beginnen, tot nu toe hebben we dat op die keer zoenen na tegen weten te houden. Maar we gaan wel veel met elkaar om, zoveel dat ik het zelf niet okee zou vinden als ik in een vaste relatie met iemand zat en diegene deed dat met een ander - dus eigenlijk ook niet okee voor de vriendin.
Waarom moet iets zo moois zo moeilijk zijn?

sparen

Maar misschien kan die vriendin dit helemaal niet aan? En wil hij haar sparen. Dat recht op de waarheid ligt er maar aan hoe 'gezond' ze nu (geestelijk) is.
Dat maakt jullie relatie nog geen stiekeme affaire. Wel iets om met hem over te hebben. Ik vind het begrijpelijk dat hij eerst anderen vertelt over jullie, misschien is hij het ook wel van plan het er met zijn vriendin over te hebben.

Ja wat Mijntje zegt

zat ik ook te denken. Hoe vreselijk moet het zijn om verlamd in een bed te liggen, door anderen verzorgd en dan te horen dat je man met een ander gaat.
Daarbij zeg ik niet dat jullie iets moeten verzwijgen maar de vraag kwam, al eerder, in mij op, hoe zou zij het vinden als hij iets met een ander krijgt?

Relatie opbouwen

Jemig, wat een ingewikkelde situatie. Ook ik probeer met te verplaatsen in de zieke vriendin, maar vindt het erg lastig te bedenken wat ik zou willen.

Waarschijnlijk zou ik het mijn man of vriend wel gunnen dat hij een vriendin zou hebben. Ik kan dit immers niet meer volledig voor hem zijn. Waar ik wel moeite mee zou hebben is het feit dat ik "mijn" weekenden kwijt zou zijn. Althans, ik proef uit jouw verhaal dat, omdat jullie beiden fulltime werken, je het fijn zou vinden het weekend ook samen dingen te doen. En dan kan mijn man/vriend dus minder vaak naar mij toe.

Het lijkt me een heel saai bestaan, zo hele dagen in een bed. En die weekenden zouden echt iets zijn waar ik me aan vast zou houden en naar uit zou kijken. En als dat wegvalt... tja.

tja

Het vervelende is dat het tehuis op 2 uur rijden vanaf hier ligt. Dat betekent dat hij niet gemakkelijk heen en weer kan. Het meest ideale zou zijn dat hij wel een paar keer in het weekend naar haar toe kan, maar 's nachts thuis zou zijn en tussendoor ook iets met mij zou kunnen doen.

ik was nog niet klaar...

Ik snap ook heel goed dat haar weken saai zijn en dat het weekend juist iets is om naar uit te kijken. Vriend heeft een geweldig gevoel voor humor en weet alles lichter te maken (bij mij ook). Ik zou dat ook niet graag kwijtraken en ik zou ook nooit vragen om dat van haar af te pakken. Tegelijk is het voor hem ook een lastig bestaan, fulltime werken, 's avonds zijn huishouden in orde houden en het weekend bij zijn schoonouders in huis en naast het bed van zijn vriendin zitten.

24 uur

Andere mannen hebben een tijdrovende hobby in het weekend. Dit is een tijdsbesteding waar hij gevoelsmatig niet zomaar mee kan stoppen omdat hij nu jou heeft (en ik begrijp het het nog pril is). Je moet ermee leven dat hij niet van jou is vrees ik.. Waarom stel je hem niet voor wat je schrijft in #19. Of om en om. Ik denk dat het zonder jou al druk is, zeker omdat het al jaren duurt en nog gaat duren. Maar hij moet dat zelf willen. Dit is voor hem ook een nieuwe situatie en een dilemma, er zitten maar 24 uur in een dag. Als hij erg leuk is zou ik nog even geduld hebben

Hoop/vrees

Ik heb van dichtbij een soort gelijk verhaal meegemaakt en mijn ervaring is dat de vriendin van je vriend niet gek is. Waarschijnlijk spookt deze gedachte ook wel al door haar hoofd, door jaar en dauw.
En zou ik juist op een eerlijke respectvolle en liefdevolle manier met haar in gesprek gaan als ik je vriend was. Zeker omdat zijn familie op de hoogte is van jullie band.

Want hoe je het ook wendt of keert, hij verzwijgt iets ontzettend belangrijks voor haar. Om haar te sparen?
Als het uitkomt dan heeft ze nog véél meer pijn.

Sterkte met deze moeilijke situatie.

Begrip

Ik ben best streng wat vreemdgaan betreft, maar dit zijn situaties waar ik begrip voor heb. Tegelijkertijd lijkt het mij erg verdrietig om degene te zijn die in het verzorgingshuis zit en hoort dat degene waar je een "tot de dood ons scheidt"-relatie mee denkt te hebben, een eigen leven met iemand anders aan het opbouwen is. Natuurlijk zou ik dat begrijpen, maar een gevoel van verlating en eenzaamheid en van daaruit "blijf dan ook maar weg" lijkt me dan denkbaar. Ik weet dus werkelijk niet wat echte wijsheid is. Haar in onwetendheid laten en dan maar hopen dat niemand zich verspreekt, of toch vertellen en accepteren dat dit haar verdriet zal doen? Ik neig naar de onwetendheid, maar misschien onderschat ik haar vermogen om te accepteren dat haar man haar beste vriend blijft en jij hem óók gelukkig kunt maken.

Ik heb even nagedacht over als ze er toch achterkomt als het niet verteld wordt. Ja, vreselijk natuurlijk. Maar dat is dan wel het moment waarop haar verdriet pas begint. Het moment dat dat gebeurt staat of valt met de loslippigheid van mensen die op de hoogte zijn. Dat lijkt me stressgevend.

Eerlijk zijn

Ik zou vriend eerlijk laten zijn naar zijn vriendin. Grote kans dat ze toch iets doorheeft. Best kans dat deze situatie al lang door haar hoofd is gegaan. En zo niet, dan is de pijn dubbel als blijkt dat er ook nog over gelogen is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Behandel een ander zoals je zelf ook behandelt wil worden.

Precies. Ze is echt niet achterlijk.

Kaaskopje

Bijkomend leed als deze vrouw er pas veel later achterkomt lijkt mij het besef dat heel veel mensen het al weten maar het stil hebben gehouden omdat je zo zielig bent. Het idee dat er in mijn vriendenkring lange tijd achter mijn rug om meewarig over mij gesproken is zou me geloof ik woedend maken. En deze vrouw kan de woede niet eens afreageren door iets tegen de muur kapot te gooien oid, die kan zich alleen maar in bed liggen opvreten.

Als TS en vriend dit niet volstrekt geheim kunnen houden - en dat is voor de lange termijn niet houdbaar - dan denk ik toch dat het voor deze vrouw minder erg is om de pleister er maar af te trekken. Maar ja, ik ken haar natuurlijk niet.

Groeten,

Temet

Keuzes

Je vriend is, naar ik lees, een volwassen man. Dat betekent dat hij zijn eigen keuzes kan en moet maken. Dus het is aan hem hoe hij zijn tijd besteedt, of hij zijn vriendin wel of niet op de hoogte brengt, of hij de relatie verbreekt danwel continueert. Tenslotte heeft hij ook nog te maken met zijn schoonouders, die minder makkelijk afstand zullen nemen dan hijzelf omdat het hun kind betreft.

Jij kunt je eigen afwegingen maken, op basis van wat jij wil, en dan hem vragen of hij je tegemoet kan komen in wat jij belangrijk vindt.

Het lijkt me niet zinvol om hier te komen vragen wat hij moet doen, want dat zal hij toch zelf moeten beslissen. En jouw wensen afstemmen op zijn mogelijkheden of keuzes, het kan, maar dan is dat jouw beslissing en niet de zijne.

Het is een lastige situatie maar het is zoals het is en er zijn geen easy way outs.

Het doet een beetje denken aan verliefd worden op een man met kinderen, die dus veel tijd en aandacht kwijt is aan zijn kinderen en hun moeder, en die daarom minder beschikbaar is en ook niet 100% voor je zal kiezen. Tijd kan daarin helpen.

Je hier afvragen wat voor haar beter of prettiger is, is een beetje om de hete brij heen draaien: dat kun je het beste aan haarzelf vragen.

Aan hem

Je hoeft hem niet uit je hoofd te zetten. Geef hem wel de tijd wanneer hij er klaar voor is om dit met zijn vriendin te bespreken. Zelfs als dat nog een paar jaar op zich laat wachten.

Misschien hoopt hij dat ze er zelf een keer over begint? Of wacht hij tot haar ouders, waar hij iedere week logeert, hem aanspreken over zijn toekomst. Als een soort vrijbrief. Maar dat kan best nog wat duren.

Ik hoop dat je geen moeite mee hebt, te wachten tot hij die relatie met zijn vriendin heeft omgezet naar een relatie tussen broer en zus. Dan is zij haar maatje niet kwijt en misschien krijgt ze er zelfs een vriendin bij!

Temet

Het lijkt me sowieso een erg ongemakkelijke constructie. Als de patiënt-partner Alzheimer heeft bijvoorbeeld, is het "gemakkelijker", maar iemand die gewoon nog helder van geest is, moet wel erg onbaatzuchtig kunnen denken en voelen om te kunnen accepteren dat hij of zij door de situatie niet langer dé geliefde van de ander is, maar een vaste taak van een plichtsgetrouw mens. Ik moet er niet aan denken om iemand dat gevoel te geven.

Moeilijk

'Waarom moet iets zo moois zo moeilijk zijn?' De moeilijkheid zit vooral in de situatie van zijn vriendin. Als zij nog gezond van lijf en leden was geweest was jij waarschijnlijk niet in beeld gekomen.
Dat hij voor een groot dilemma staat is te begrijpen en dat hij dat daarom ook bespreekt met mensen uit zijn omgeving ook. zoals ik het lees bespreekt hij het niet om iedereen op de hoogte te brengen van een nieuwe relatie, maar om hulp te vragen bij het dilemma zelf: wat moet ik doen? Dat dilemma kan hij niet eerst met zijn vriendin bespreken. Hij zal eerst zelf een beslissing moeten nemen, voordat hij iets aan zijn vriendin vertelt, namelijk een beslissing over de vraag of deze nieuwe relatie voor hem een relatie is die op een bepaalde manier botst met de relatie met zijn vriendin. Dan gaat het niet over tijd, maar vooral ook betrokkenheid, plek in je leven, status, is het overspel of niet, dus tamelijk fundamentele ethische en levensbeschouwelijke vraagstukken.
Jij zegt: 'Ik denk wel dat ze recht heeft op de waarheid. Ik ben zeker niet van plan om een geheime affaire te beginnen, tot nu toe hebben we dat op die keer zoenen na tegen weten te houden. Maar we gaan wel veel met elkaar om, zoveel dat ik het zelf niet okee zou vinden als ik in een vaste relatie met iemand zat en diegene deed dat met een ander - dus eigenlijk ook niet okee voor de vriendin.'
Op de eerste plaats noem je iets al 'waarheid', daarmee heb je de situatie op een bepaalde manier al gekarakteriseerd: ik ben zijn nieuwe vriendin. Je baseert dat vooral op de hoeveelheid tijd die jullie samen doorbrengen. Maar ik zou dat toch eens serieus met hem bespreken, waarbij je oog hebt voor de dilemma's die dit oplevert. Bovendien leg je meteen een claim neer: als ik dan zijn vriendin ben, dan wil ik ook (delen van) het weekend samen doorbrengen. Je vraagt dus echt meer.
Wellicht kun je toch eerst naar jezelf kijken: zorg dat je voor de weekenden zelf een zinvolle invulling hebt, zodat je het verlies van gedroomd contact in het weekend niet zo zwaar voelt. Bespreek daarna met je vriend jullie relatie: wat willen jullie (niet alleen jij), wat zijn de problemen, waar liggen oplossingen? Misschien wordt de oplossing wel, dat jullie toch samen gaan wonen, in een nieuwe woning, waardoor jullie elkaar meer kunnen ondersteunen en ook meer zien, behalve dan in de weekenden.
In een verpleeghuis liggen is echt zwaar, je wordt omringd door professionals, die heel aardig kunnen zijn, maar waar je geen persoonlijke relatie mee opbouwt. Je bent dan echt alleen maar patiënt, die goed verzorgd wordt. Maar als mens word je gekend door de mensen die horen bij je eigen leven. Waarschijnlijk gaan de schoonouders er vaak naartoe. en dan in het weekend de partner. Waarschijnlijk zijn andere vrienden en kennissen al afgehaakt. Maar wellicht zijn er ook mensen die graag een weekend over zouden willen nemen. Het onthouden van belangrijk persoonlijk contact is, eerlijk gezegd, dramatisch.

Tsjor

Overigens

Heb ik meer vertrouwen in het vermogen van mensen om onbaatzuchtig te denken, zowel van de vriendin als van de man. Zeker als de onderliggende motivatie liefde is. Ik hoop dat hoop/vrees dat vermogen ook heeft. Het is eigenlijk de enige weg naar een oplossing, voor alle partijen.

Tsjor